Lieve dames, Ik heb deze vraag al gesteld op het kinderwens forum, maar volgens mij moet ik hier zijn. Ik zie veel topics over relatieproblemen tijdens zwangerschap, maar nog niet over kinderwens en alleen zijn. Sinds enige tijd ben ik vrijgezel, na een relatie gehad te hebben met degene van wie ik dacht dat het de liefde van mijn leven was. Hij maakte het uit, ruim een halfjaar geleden en sindsdien heb ik keurig gedate, en ben op zoek gegaan, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik ergens bang ben dat het niet meer lukt. Is natuurlijk doemdenken, want zo oud ben ik nog niet. Ik word in dit jaar 30. Ik heb op dit moment geen kinderwens, maar weet vrij zeker dat ik het in de toekomst wel wil. Nou vind ik mezelf nog een beetje te jong om nu al na te denken over het alleen groot brengen van een kind, maar ik wil het over een paar jaar ook niet zo maar voorbij laten gaan en op mijn 38e denken: goh, dat was eigenlijk best leuk geweest... Ik vroeg me af of er meiden zijn hier die alleen hebben geprobeerd zwanger te raken en hun kindje opvoeden. Zo ja, hoe heb je die keuze destijds gemaakt, wat waren je overwegingen? En hoe oud was je? Hoe heb je de zwangerschap beleefd en hoe gaat het nu? Nogmaals, ik weet dat het allemaal prematuur is en dat ik nog alle kansen heb, maar ik vind het nou eenmaal prettig om vooruit te plannen Heel erg bedankt! xx
Ik ben nu zwanger van mijn 2e kindje als BAM. Mijn zoon is ook via dezelfde donor verwekt maar tijdens mijn huwelijk aangezien ex onvruchtbaar was. Ik wilde graag nog een kindje en graag van dezelfde donor dus de keuze ws dan makkelijk.
Bedankt voor je reactie! Is het ook zo dat je een co-ouderschap met je ex hebt voor je zoon? Of heeft hij geen gezag over het kind? Vind je het lastig dat straks je eerste wel een vader heeft en je tweede niet? Of speelt dat helemaal niet? Thnx L.
Ons eerste kindje is via ivf gekomen en m'n overleden man was hiervan op de hoogte. Ons tweede kindje wederom via ivf maar na het overlijden van mijn man, een weloverwogen beslissing een tweede dus als BAM te gaan doen. Bij mij was het een keuze vanuit een diepgekoesterde wens van ons samen, en het verlangen naar nog een kindje van ons samen en een volbloed broertje of zusje voor m'n dochter. Ik heb uiteraard alles afgewogen, werk, financieel, ruimte, oppas ect etc. Maar alles ziet er goed uit!
Ik ben nu zwanger van mijn eerste kindje als BAM. altijd heb ik geroepen als ik niet de juiste man vind ga ik het alleen doen. Ik kan me niet voorstellen dat ik geen moeder wordt. Op mijn 34ste aangemeld bij Rijnstate voor een donor. Daar heb ik 16 maanden op de wachtlijst gestaan. En toen begonnen. Het heeft even geduurd maar nu dus zeer gelukkig!!! De zwangerschap gaat op zich goed tot nu toe, het regelen van alle dingen is leuk. Ik heb een goed netwerk, wat voor mij een uitgangspunt was om aan dit traject te beginnen, die mij helpt. Als je nog meer wilt weten... stel je vragen.
Wat een mooi verhaal Babii, en wat een groot respect voor je overleden man. Zijn er ook momenten waarop je een vader-figuur mist voor je kind? Of heb je genoeg hulp om je heen?
Precies, die eerste zin zou ook op mijn kunnen slaan. Zo denk ik er ook wel over, ik merk sinds ik tante geworden ben wel echt dat ik toch ook wel graag wil...het liefst met man, maar die is helaas dus weg. Wat bedoel je precies met netwerk? Familie en vrienden voor praktische zaken? Heb je ook wel eens overwogen om het met een ander te doen, bijvoorbeeld met een alleenstaande man/homostel oid?
MIjn zoon gaat bijna 1 jaar al niet meer naar mijn exman. Hij heeft geen band met ex en ex wil ook afstand van hem gaan doen. Dus ze hebben straks allebei geen vader maar zijn wel van dezelfde donor. Dus hopelijk daardoor later een band.
Ok, wat een vervelende situatie...of tenminste, misschien niet omdat je nu alleen ouder bent, maar ik kan me voorstellen dat je dat ooit niet gewild had. Wel fijn dat je exman en jij het er in ieder geval over eens zijn. Ik ga er maar eens goed over nadenken. Jullie verhalen doen me wel erg goed!
Ik mis mijn man, maar een vader figuur niet enorm. Ik ben niet anders gewend dan dit alleen te doen, dus mi kan je dan niet iets missen, het is pure gewenning . Idem met d'r nacht voedingen of alle zieke momenten van m'n dochter, en dat waren er veel, chronische oorontstekingen, alles was zo vanzelfsprekend, ik sta wel op. Ik mis m'n man wel enorm bij alle nieuwe dingen die ze doet, even een foto willen doorsturen, of een video, of simpelweg even willen bellen dat ze weer wat nieuws doet. Ik er aar het ook allemaal njet als zwaar, maar ben gezegend met onze kindjes. Wellicht komt het ook door de situatie hoor.
Op mijn 24e besloot ik om voor het bam-moederschap te gaan en op mijn 25e kwam die wens uit. Inmiddels de trotse moeder van twee kindjes. Ik heb altijd al geweten dat ik graag kinderen wilde. Toen ik voor het eerst tante werd, vond ik dat zo fantastisch en begon ik mij af te vragen hoeveel liefde de ouders wel niet voor zo'n baby moesten voelen, want ik als tante was al smoorverliefd. Mijn kinderwens groeide met de dag en ik had dus geen partner. Ik had die behoefte ook niet (mede door verleden), dus na lang nadenken besloten om BAM te worden. Natuurlijk is het wel eens moeilijk, maar het is de beste beslissing geweest die ik ooit heb gemaakt.