Tegen 2:00 uur begonnen mijn weeën regelmatig om de 5 min. Niks om de 20 min. of half uur. Gelijk om de 5 min en minimaal 1 minuut hield het aan. Gelijk de vk gebeld omdat het zo snel was begonnen. Ik moest maar terugbellen als het om de 3 min was. Dit kon weer wegzakken. En ik moet de pijn over de hele buik voelen. Bij mij was het alleen in de onderbuik. Al gauw (half uur later) werd het om de 3 min. Snel eerst mijn moeder gebeld (achteraf denk ik gelukkig maar anders was ik alleen met mijn man thuis bevallen). Daarna de vk gebeld. Ze zou komen kijken. Tegen 4 uur kwam ze kijken. Ik was vrij rustig. Weet van mezelf dat ik een hoge pijngrens heb. Dit kon ik wel aan! Had zo'n zelfvertrouwen en was zeker van mezelf. Eenmaal de vk aan mijn bed keek ze me eerst even aan. Ik was half aan het slapen tussen de weeën door. Ze voelde aan mijn buik tijdens eens een wee. Volgens haar was mijn baarmoeder rustig. Ze wilde voelen of ik ontsluiting had. 0 cm ontsluiting hoor ik haar zeggen. Wat??!! zoveel pijn maar helemaal niets? Wat ik daarna hoorde was helemaal erg. De vk zei dat ik maar moest gaan slapen want ik was helemaal niet aan het bevallen! Ik moest het maar uit mijn hoofd zetten dit waren de voorweeën en kon wel dagen duren. Maar ik had zo'n pijn! Hoe kan dat nou dacht ik steeds. Als dit de voorweeën zijn dan weet ik niet of ik de echte weeën aankan. Dat is wat ik steeds riep. Opeens was ik zo onzeker geworden. Kwartier na de vk kwam mijn moeder. Ze zag gelijk aan me dat ik aan het bevallen was. Ik had om de 2 min weeën. Mijn moeder haalde me over om in bad te gaan. Net op dat moment braken mijn vliezen. Weer de vk gebeld. Aangegeven dat mijn vliezen waren gebroken en om de 2 min weeën. Maar nee hoor ze was half uur geleden gekomen geen ontsluiting. Het kon nog dagen duren. Ze wilde me niet geloven ofzo. Eenmal in bad had ik veel bloedverlies en had opeens persweeën Mijn moeder werd boos en belde vk. Als ze niet zou komen zouden we naar het ziekenhuis gaan. Ze kwam gelukkig want ik had opeens 7 cm ontsluiting. Binnen 2 uur was het van 0 naar 7 gegaan. Vk erg verbaasd natuurlijk. Dit had ze niet verwacht. Snel naar het zh. Daar aangekomen had ik volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Kwartier later is mijn dochter geboren. De vk bleef haar excuses aanbieden. Het was een snelle bevalling maar wel een nare. Ik bleef hangen bij die voorweeën en kon niet geloven dat ik aan het bevallen was. Het kind was eruit en ik bleef doorpersen. Was totaal in shock omdat ze me zo onzeker had gemaakt.
Ezra: Zo zeg, dat had ik haar ook echt niet in dank afgenomen. Ik vind het verschrikkelijk als ik niet serieus genomen word. En in zo'n situatie lijkt t me al helemaal erg!
zo dat is echt erg die had ik bij een volgende kindje nooit meer terug gewilt. goed dat je na jezelf heb geluisterd. en je moeder trouwens ook. petje af!
@Ezra de vk wou je nog dagen laten lopen met gebroken vliezen?? Pfffffff erg als ze doen alsof je gek bent....
Bij mijn derde bevalling vroeg de gyneacologe of er een co-assistent bij de bevalling mocht zijn. Ik vond dat geen probleem, zij moeten het ook leren. Dus op een gegeven moment ging zij weg en hij bleef wat rondhangen op de verloskamer. Hij voelde niet aan dat ik liever alleen was met mijn man. Vervolgens begon hij allerlei "leuke" grapjes tegen mijn man te maken, of hij het nog wel vol hield e.d. met het halen van de washandjes enz. Nu leek het net of ik volledig in mijzelf gekeerd was, maar ik hoorde alles....en ik werd woest... Dus ik zei ( niet echt vriendelijk) dat hij moest maken dat hij uit die verloskamer kwam met zijn "leuke" grapjes en dat ik hem op geen enkele manier weer hier binnen wilde zien!!! Ik geloof dat hij dat wel begreep...
Wat een heftig verhaal Micchan krijg tranen in mn ogen Ik ben bevallen via een geplande keizersnede. Ik vond het best heftig, al dat getrek aan mn buik enz.. mn bloeddruk die toen ze er uit was flink daalde. toen ze bij de kinderarts was geweest legde ze haar op me en vroeg de arts hoe ze heette.. ik zei " ik heb geen idee... ik weet het niet meer " haha. ik had ook echt even geen idee terwijl ik dr naam al in mn hoofd had voor ze verwekt was haha.
-vl had de hele ochtend nog niks gegeten en de vk heeft hem wel 5 x gezegd dat hij een broodje moest eten en of zij hem anders voor hem moest smeren toen alles erg op gang was, werd vl met de minute witter, dus heeft de stagiaire van de vk maar even een broodje voor hem gemaakt ik weigerde alleen zijn handen los te laten dus heeft de stagiere hem ook maar gevoerd - op een gegeven moment mocht ik persen, weigerde dit eerst omdat ik absolute niet wou poepen (dankje wel zp ) dus de vk zei nou dan ga ik maar weer naar huis want zonder persen komt ie er echt niet uit toen toch maar mee gewerkt
Mijn bevalling was achteraf best heftig, al heb ik dat op dat moment niet zo ervaren. De weeën begonnen zaterdagnacht. Van 01.00 tot een uur of 06.00 wakker geweest, buikkramp. Vriend ook, dus waarschijnlijk was het eten van de avond niet goed. Ik verloor ook steeds bruin slijm, delen van de slijmprop door de buikkramp dacht ik. Door de buikkramp kon ik echt niet slapen. De krampen bleven ook maar aanhouden terwijl bij vriend de buikpijn alweer over was. Ik heb die nacht 1 uurtje geslapen en 's ochtends rond 7.00 uur zijn we naar beneden gegaan, even ontbeten. Ik werd misselijk van het eten en ondertussen waren we de weeën gaan timen. Ongeveer om de 10-20 min. en ze hielden max. 45 seconden aan... Verloskundige gebeld, voorweeen. Rond 9.00 nog maar even weer naar boven gegaan, toch wat proberen te slapen, aangezien voorweeen nog wel dagen aan kunnen houden en ik maar een uurtje had geslapen. Ik heb welgeteld een half uur geslapen, waarna ik weer opsprong uit mijn bed. (Ik had rug- en buikweeen en de enige manier om ze op te vangen was hangen op bed met mijn buik en dan mijn vriend de rug masseren.) Dat ging de hele dag zo door om de 10-20 minuten. 's avonds rond 21.00 uur maar weer geprobeerd te gaan slapen. Want ja, dit was alleen nog maar voorwerk en komen voelen had volgens de v.k. geen zin. Nou ja, ik heb een paar minuten op bed gelegen, waarna ik weer een wee kreeg die zo heftig was, die duurde wel 7 minuten. Ik begon echt in paniek te raken, want oké, ik ben wel heel kleinzerig als dit alleen nog maar voorwerk is. Ik kan dit niet negeren. Hoe moet dit straks als de echte weeen komen?! Vriend toch de V.k. gebeld, ze vroeg wat we wilden. Nou kom toch maar even langs aub. Ze kwam en we hadden het over eventueel een prikje in het ziekenhuis om even te kunnen slapen, aangezien ik al bijna 24 uur wakker was. Toen ze voelde bleek ik gelukkig toch op 5 cm ontsluiting te zitten... het was BEGONNEN!! gelukkig! In het ziekenhuis vliezen gebroken. Lieve kleine had in het vruchtwater gepoept dus kwam aan de monitor. Ik mocht gelukkig wel staan, naast het bed, want ik kon in bed de weeën echt niet opvangen. Na een uurtje was de ontsluiting nog 6-7 cm, dus op zich prima volgens schema, maar het ging de VK van het ziekenhuis niet snel genoeg en ze vonden de weeën niet sterk genoeg, dus infuus. 5 keer geprikt, steeds mis. Vreselijk! Kwam er nog zo'n infuus dokter, bloedsjacherijnig, prikte ook 2 keer mis!!! grrrr... Door het infuus kwamen de weeën sneller en heftiger en binnen een uur kwamen de persweeen. Ik schreeuwde: " ik moet poepen, ik moet echt poepen" gevoeld, op bed, 8 cm.... Nou toen die laatste persweeen ophouden dat was echt vreselijk! Ik lag in bed, de weeën kwamen achter elkaar, dus tijd om weer van bed te komen had ik niet. Ik kon alleen maar schreeuwen: " ik kan niet meer, ik kan niet meer" Ik dacht echt ik ga dood.... Maar al snel mocht ik persen en in 15 minuten was hij daar al helemaal gezond, ik nauwelijks gescheurd, geen knip! Helemaal blij! Ik was bang voor de hechtingen, maar daar voel je ECHT niets van met een beetje verdovingsspray erop.