Zit al 5 minuten naar het lege typeveld te staren. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik het moet vertellen en durf het ook niet eigenlijk. Bij voorbaat wil ik even zeggen dat ik hoop dat ik niemand tegen het hoofd stoot/kwets. Toen ik er net achter kwam dat ik wederom zwanger was waren we eerst in shock, maar vervolgens dolgelukkig. Zo bijzonder om weer een mooi kindje in mijn buik te hebben. Inmiddels ben ik van mijn roze wolk afgedonderd. Ik ben gewoon niet blij.. Er is zo ontzettend veel gebeurt, ineens ben ik moeder geworden en draait mijn leven niet meer om mezelf maar om m'n dochter. En ik doe het met liefde, ik ben helemaal verliefd op haar en ze is prachtig, lief en echt mijn alles, maar toch is mijn leven ineens heel anders. En natuurlijk wist ik dat van te voren, maar het is eventjes wennen.. N. heeft een wat moeilijke start gehad en daardoor was mijn kraamweek zó anders dan ik mij had voorgesteld. Ik studeer nog dus ga momenteel 3/4 dagen per week naar college. Dit duurt nog tot de zomer. Dan stop ik tijdelijk voor 1 of 2 jaar zodat ik mij op mijn gezin kan richten. Daarnaast wil ik mijn huis ook nog enigszins toonbaar hebben, moet ik koken, boodschappen doen etc. Mijn vriend heeft een fulltime baan en maakt hele lange dagen. Nu ik zwanger ben, ben ik ontzettend misselijk en heel veel aan het spugen. Maar ik wil wel dat het leven gewoon doorgaat, dus probeer mij niets van het spugen aan te trekken en dus gewoon alle colleges bij te wonen en lekker naar buiten te gaan met N. Maar Ik ben gewoon intens moe, N. begint eindelijk een beetje door te slapen en ik lig wakker. Elke keer als ik wegdommel krijg ik nachtmerries over de baby en schiet ik weer wakker. Ik voel me enorm schuldig tegenover N. ben zo bang dat ik haar straks niet de aandacht kan geven die ze verdiend. Ik voel me schuldig tegenover de nieuwe baby omdat ik niet kan genieten nu. Ik voel me schuldig tegenover mijn vriend omdat ik niet gezellig kan doen als hij thuis is en heel veel moet huilen. En het zit me zo dwars. Ik voel me waardeloos en ontzettend verdrietig. Ik wil zo graag genieten van deze zwangerschap. Ik heb een prachtige dochter en ben zwanger, ik hoor dolgelukkig te zijn. Waarom voel ik me dan niet zo? Word ik gek? Heeft iemand dit ook gehad? Iets herkenbaars? Ik hoop dat jullie mij niet 'aanvallen' op het feit dat ik zo snel alweer zwanger ben. Daar wil ik liever geen commentaar op. Dankjulliewel!
Oeii... Ik denk dat je vooral even heeeeel veel last van hormonen hebt.. Ze zeggen normaal niet voor niks, 9 maanden op 9 maanden af Jij hebt het nu dubbelop.. Hoe het straks in de toekomst gaat, kan niemand je vertellen.. Natuurlijk zal het enorm pittig zijn, zeker in het begin.. Maar je krijgt er ook dubbel zoveel voor terug he Zou alleen wel uitkijken nu je je zo voelt dat deze emoties niet omslaan in een depressie...
Ik denk dat het een fikse combinatie is van nog niet ontzwangerd zijn en nu alweer zwanger.... maw... je hormonen spelen op!!!! Je zult ivm je vermoeidheid etc toch een beroep op je man moeten doen, je trekt het zo niet. Je oudste merkt het echt niet hoor, die neemt je het later ook niet kwalijk.
Wat heftig joh! Fijn en goed dat je het hier van je af schrijft. Zoals je aan mijn onderschrift kunt zien, hebben wij heel lang moeten wachten voor we weer zwanger waren. Maar ook ik ben de eerste 12 weken best wat depri geweest... Ik wist niet eens waar het aan lag, maar na 12 weken en zéker na 16 weken (dan is het HCG hormoon bijna helemaal weg) was het helemaal over. Zeker omdat je maar zo kort geleden bevallen bent, kan het goed zijn dat het nu hormonaal in je lichaam een 'rommeltje' is. Wie weet ben je er na 12 weken grotendeels vanaf en kun je genieten. Verder vind ik je levensomstandigheden met je studie, hard werkende man en net een kindje ook heftig dus helemaal niet gek dat zo'n zwangerschap een plekje moet geven.
Wat vervelend dat je je zo ongelukkig voelt. Ik heb geen idee hoe oud je kindje is maar ik begrijp dat ze nog jong is. Een tweede zwangerschap is vaak zwaarder omdat je niet de rust kan pakken omdat er een ander kindje is wat je aandacht en energie opeist. Hopelijk hou je het goed vol op school tot de zomer. Wel fijn dat je dan een pauze inlast. Met die gedachten komt een tweede kindje snel na de eerste helemaal niet zo slecht uit... Het zullen wel tropen jaren worden. Probeer je niet te druk te maken. Hopelijk voel je je snel wat beter en kun je je de komende maanden voorbereiden op wee kleintjes. En als het huis een keer niet helemaal perfect is, so what? Dat is ook niet het einde van de wereld. Voor ik het vergeet: gefeliciteerd!!
Meis, wat naar voor je! Ik kan me voorstellen dat het heftig is en alle schuldgevoelens, zijn zo niet handig, maar ik denk heel menselijk! Ik heb niet zoiets meegemaakt. Wel dat ik lang heb geprobeerd zwanger te worden en nu het eindelijk gelukt is heel lang niet op een roze wolk kon zitten, maar dan meer vanwege allerlei angst denk ik, maar ik was gewoon ook moe en niet echt vrolijk. Onderschat de invloed van hormonen en de vermoeidheid niet! Toch zou ik je adviseren om een paar keer naar een psycholoog te gaan om alleen al gewoon van je af te praten en te kijken waar jij nu behoefte aan hebt! Want je voelt je schuldig ten opzichte van iedereen, maar jouw geluk is ook belangrijk! Ik wil je niet nog een schuldgevoel aanpraten maar ik wil zeggen: probeer tijd voor jezelf te maken en het helpt soms om even afstand te nemen door met een expert te praten en zo goed te zien waar jij behoefte aan hebt. Sterkte! Als je je fysiek beter gaat voelen gaat het geestelijk misschien ook weer beter.
ik kan je best goed begrijpen .. onze kleine is bijna 6 maanden en de planning was over 2 jaar een 2e nou ben ik er woensdag achter gekomen dat ik weer zwanger ben totaal onverwachts ook en ik begrijp je gevoel wel wat betreft aandacht voor jr dochter daar zit ik namelijk ook erg over in .. ik was in het begin helemaaal niet blij ook omdat ik momenteel geen werk heb maar ik heb het wel een plaatsje kunnen geven mijn gedachten is altijd dat alles gebeurt met een reden dus het had zo moeten zijn.. en nou begint bij mij de angst voor een miskraam dus dat wil zeggen dat men gevoel erbij nou wel goed zit en dat ik het niet kwijt wil
Ga eens er met iemand over praten. Duidelijk is je batterij leeg aan het raken en dat is niet goed. Je hebt naast inspanning ook ontspanning nodig om je weer op te laden - oftewel: je goed te blijven voelen. Je zegt er voor je kind te willen zijn, een leuke partner te zijn én een goed huishouden te draaien. Op de lange termijn werkt dat voor niemand niet. Daarom dus het advies met iemand eens te gaan praten, om je in ieder geval begrepen te voelen en wat fijns te gaan doen. Een depressie is het laatste wat je wil. Veel sterkte er mee.
Allereerst heel goed van je om het hier even van je af te schrijven. Zoals de anderen ook al zeiden: ik weet wel zeker dat je heel erg veel last hebt van je hormonen. Voel je alsjeblieft niet schuldig, want hier kun je echt helemaal niets aan doen. Mijn dochter had ook een lastige start, ze sliep nauwelijks overdag en ik kan me nog goed herinneren dat ik (stiekem) heel veel heb gehuild de eerste paar maanden na haar geboorte. Al was ik vanaf het eerste moment verliefd op haar, ik moest vreselijk wennen aan mijn nieuwe leven met kind, de hormonen raasden nog door mijn lijf en dan die vermoeidheid... En jij bent dan ook nog eens opnieuw zwanger! Dat is nogal wat meid. Geef jezelf de tijd om rustig aan het idee te wennen. En blijf vooral praten over hoe je je voelt... vooral met je vriend. Het gaat echt wel goedkomen allemaal! Heel veel sterkte! En... gefeliciteerd natuurlijk met je zwangerschap!
Bedankt voor alle lieve reacties!! Vond het wel ergens eng om erover te schrijven. Ik vind het "fijn" om te lezen dat ik niet de enige ben die niet op een roze wolk zit/zat. Ik hoop maar dat het vanaf week 12 dan wat minder wordt. Stomme hormonen ook.. Mijn vriend weet niet wat hem overkomt. Ik ben altijd heel vrolijk en heb overal zin in. Nu zit ik vaak als een dood vogeltje op de bank en huil ik tranen met tuiten. Hij probeert wel zo veel mogelijk te doen als hij thuis is, maar het is voor hem om moeilijk naast zijn baan en hij heeft er ook niet altijd begrip voor. Hij kan ook niet in mijn hoofd kijken natuurlijk en ik vind het moeilijk om erover te praten.
Je overvraagd jezelf meid. Je bent net moeder, huishouden moet in orde zijn, leuke partner, blije moeder, college en dan net zwanger -ziek dus- en je moet ook nog genieten van jezelf. Vroeger lag je gewoon in je bed als je ziek was hoor! Met je dochter en je baby-to-be komt het helemaal goed hoor, geef jezelf wat tijd en leg de lat ff wat minder hoog. Accepteer dat het nu rot voelt, en onthou dat je je niet zo zal blijven voelen. Als je misselijkheid zakt, voelt alles sowieso al wat beter en je hebt nog zeven maanden de tijd. Mijn oudsten schelen een jaar, en ja het is zwaar maar ook geweldig leuk.
De eerste 12 weken hier ook niet blij/ongelukkig geweest. Zonder echte reden.. Nu gaat t een stuk beter! Moet erbij zeggen dat ik (ook) andere reacties had gehoopt van bepaalde mensen en dat mij ontzettend heeft geraakt.. Juist steun had ik nodig ipv kritiek.. Wellicht dat jij daar (onbewust) ook last van hebt?
Ach meid, een dikke knuffel hoor! Wat de rest al zegt, die dubbele hormonen maken het extra zwaar voor je. Je vraagt ook ontzettend veel van jezelf nu. Maak je geen zorgen om N. ze merkt hier echt nog niks van en ze vind het straks zeker weten hartstikke leuk dat ze een broertje of zusje heeft. Probeer een beetje op jezelf te letten meid. Misschien kun je ook wat hulp krijgen van bijvoorbeeld je eigen ouders of schoonouders? Sterkte!
Ach lieverd toch! Goed dat je het van je afschrijft. Wat de andere dames ook al zeggen: voel je vooral niet schuldig. Voor N. is het straks alleen maar leuk! De verdeling van de aandacht gaat straks denk ik vanzelf en je liefde wordt alleen maar groter omdat je van 2 kindjes super veel gaat houden. Zoals ik het nu lees en hoe het over mij overkomt, is wat je nu allemaal doet gewoon te zwaar voor je. En dat is ook ontzettend logisch! Het genieten dat komt wel weer, het is geen verplichting hè! Volgens mij is het iets wat je liever niet wil, maar kun je je studie niet nu al even op pauze zetten? Vraag niet TEveel van jezelf meid, een burn out zit niemand op te wachten! Kies voor wat je nu aankunt en accepteer dan dat dat ook goed is! Genoeg is genoeg. Je doet het hartstikke goed, je hebt een prachtige dochter! En als je het in ons groepje kwijt wil dan mag je daar alles zeggen hè! Dikke knuffel, keep your head up mommy!
Ach meis, is toch ook best zwaar. En zeker zo overdonderend met nieuwe zwangerschap. Nog helemaal aan het bijkomen van vorige bevalling al weer aan het voor bereiden op volgende. Pak je rust, doe wat rustiger aan. Dan komt er vast een moment dat het genieten weer terugkomt.
Bij de huisarts kun je vragen om medicijnen voor het misselijk zijn. Dat zou in jou geval al de helft schelen. Ik denk ook dat je te veel wilt. Bespreek het eens met je huisarts, dat lucht vaak ook enorm op. Doe rustig aan nu, je energie komt over een paar weken waarschijnlijk wel weer terug, samen met je goede humeur
Ik herken dit zo erg! Onze dochters schelen een dagje en ik heb ik een posi test in mn handen gehad. Alhoewel het nog een beetje onzeker is weet ik niet goed welke emotie ik moet voelen nu.. Dankbaar en gezegend dat ik dit mag mee maken, schuldig tegenover mn dochter, angst voor mn huwelijk ga zo maar door. Sterkte meid..kan je geen advies geven..maar herkenbaar is het absoluut.
Ik kan het ook begrijpen. Ik slik een vitamine b forte hierdoor voel ik me weer wat beter. Hierdoor kun je geestelijk wat meer aan. Ook goed eten en slapen helpt, als is dat soms moeilijk als je misselijk bent. Ik ben onverwachts zwanger van onze 4e. Dit drukt soms heel zwaar op mijn schouders. Door de praktische zaken maar ook geestelijk. Ik voel me enorm verantwoordelijk, schuldig en bang soms. Allemaal emoties waar ik moeilijk raad mee weet. Toch denk ik dat het fases zijn waar je ook weer uitkomt door er een positieve draai te vinden. Ik vertrouw dat het goed komt. Het komt echt goed!
Wow kan me voorstellen dat je er even doorheen zit... Het is een heftige periode met deze leeftijd ook als je niet zo snel opnieuw een aanslag op je lichaam krijgt! Hoe lang ben je al terug op college? Als je werkte zou je amper terug van verlof zijn of nog van wat overgebleven vakantiedagen genieten. Ik denk dat je nu even je prioriteiten moet stellen. Die colleges lopen niet weg. Meld je ziek bij je studie (en duo?) en richt je op thuis en je zwangerschap. Dit houd je niet vol.
Bedankt voor de lieve reacties meiden, zit weer te snotteren op de bank Heftig dagje geweest. Vanochtend tegen de vlakte gegaan, enorm van geschrokken. Vervolgens bij de gyn geweest voor een snelle check. Heb een iets te lage bloeddruk, maar verder was alles in orde. Daar ook gelijk mijn verhaal gedaan, luchtte ontzettend op! Ze heeft vitamines voorgeschreven, die ga ik maandag gelijk even halen.. Myssim. Hier ook veel negatieve reacties gezet die ik moeilijk naast me neer kan leggen, dat zal ook zeer zeker meespelen. Wat jammer dat bij jou ook niet iedereen positief reageerde. Bailief. Vanmiddag m'n ouders gebeld. Morgen komt m'n moeder een paar uur langs om lekker met N. te gaan wandelen. Wilde eerst niet om hulp vragen, omdat ik niet wil laten zien dat ik het niet meer trek. Maar toch gedaan Soeee. Dankjewel mop, voor je lieve berichtje. Misschien inderdaad een idee om een dagje minder naar de uni te gaan of wel tijdelijk te stoppen.. Wil dat inderdaad liever niet, maar alles voor de baby natuurlijk. Madeinusa. Denk dat ik alweer een 2 weken naar de universiteit ga. In het begin maar 1 dag per week, inmiddels gewoon weer 3/4 dagen. Ga inderdaad even met mijn begeleider in gesprek. Lieve meiden, allemaal heel erg bedankt voor de reacties. Het helpt me te relativeren dat het een tijdelijk iets is. Ik blijf me niet altijd zo voelen. Wacht nu op m'n vriend, die is met vrienden de hort op geweest de hele middag en dan ga ik hem proberen uit te leggen hoe ik me voel..