ik ben wel benieuwd of er hier volwassen KOPP kinderen (kinderen van ouders met psychiatrische problemen) meelezen? op welke manier beïnvloed dit (delen van) je leven?
Ja ik. Mijn vader heeft BPS en is manisch depressief. En dit heeft mijn leven heeeeeel erg beinvloed. Ik heb inmiddels geen contact meer met hem onder andere daardoor. Hij kroop altijd in de slachtoffer rol. Alles was onze fout en niet die van hem. Altijd dreigen met zelfmoord als hij zijn zin niet kreeg. Hij was agressief en hierdoor heb ik een behoorlijke deuk opgelopen en heb daar nog dagelijks last van.
Opgegroeid met een depressieve vader en uiteindelijk ook een depressieve moeder.. Heb niet echt het idee dat het me echt heeft beïnvloed maar ik was al vrij jong "volwassen" in de zin van dat ik mn broertje naar school moest brengen en na school voor hem zorgde etc (schelen maar drie jaar) Wel had ik altijd het idee dat ik op moest komen voor ons gezin als mijn vader weer ineens boos was.. Misschien ben ij ook wel een beetje onzeker geworden over mijn eigen opvoeding omdat ik een kind met een "probleem" heb en ik vroeg me af of dat niet aan mij zou liggen.. Ze zit nu in onderzoeken en ze zeggen daar ook heel duidelijk dat het njet aan mij of aan mijn opvoeding ligt, dat stelt gerust Wik ook niet zijn als zij vroeger..
Opgegroeid met een moeder die te veel getekend is door der eigen opvoeding. Dominant, zwaar overheersend, ook voor der (ondertussen ex) man. Ze kleineerde, mishandelde emotioneel en psychisch vooral mij. Broertje kwam er aardig ongeschonden uit. En nu probeert ze me te vertellen, hoe ik het dan wel moet aanpakken met mijn zoon. Nu eindelijk heeft ze hulp gezocht, nu ze er zelf door ingestort is. Het heeft wel voor littekens gezorgt. Maar tegelijkertijd verschillen we als dag en nacht. Ondertussen begrijp ik haar beter. Snap dat ze een product is van haar opvoeding en niet bij machte was om daar zelf verandering in te brengen.
Ik ben zelf helaas ook bekend met de KOPP problematiek zoals jullie natuurlijk al vermoeden. Ik verbaas me de laatste tijd er over dat het net is alsof er steeds weer een nieuwe laag blootgelegd wordt die weer verwerkt/losgelaten moet worden. Ik heb wat jaren geleden in een online KOPPgroep gezeten waar ik veel aan gehad.heb. en ben er ook weer uitgestapt,omdat ik merkte dat ik zelf die acute probleme niet meer zo beleefde als de andere groepsleden. Inmiddels is mijn leven in rustiger vaarwater beland, maar merk ik dat er nu weer andere,subtielere lagen worden blootgelegd. Ik heb best wat lieve mensen om me heen om mee te praten,maar als je zelf geen ervaring hebt als KOPP,dan blijft er altijd een on(be)grijpbaar deel. Heeft er iemand zin zo nu en dan van gedachten te wisselen?
Ik ook... Mijn moeder is opgenomen toen ik 8 jaar was in een kliniek... Ze heeft een stofje tekort in haar hersenen wat haar stemmingen bepaald. Voordat ze ontdekten wat er was waren er veel spanningen in huis,mijn ouders hadden veel ruzie en zijn zijn bijna alle vrienden en familieleden verloren door het gedrag van mijn moeder destijds. Daarna ontdekten ze wat er was en nu heeft ze voor haar leven medicijnen. Hoe dit mijn leven beinvloed heeft? Ik ben erg beschermend opgegroeid,mijn moeder was overbezorgd. Ook ben ik gevoelig voor het humeur van iemand...je wist bij mijn moeder nooit hoe haar bui was als ik opstond,kon goed zijn maar ook heel slecht en dat was bepalend voor de dag. Kronkels in de weg of iets wat ervoor zorgde dat het anders liep dan verwacht was ook bepaald voor de dag...weekend of de week... Ze wil nog steeds haar zin hebben in dingen en haar woord is het woord,niet anders.. Ben door de beschermende opvoeding erg onzeker als persoon. De andere kant is dat ik jong op eigen benen leerde staan en huishoudelijk veel kon. Toen ik 18 was ben ik ook gaan samenwonen,veel te vroeg en het liep ook fout maar de spanningen van thuis was ik echt zat. De andere kant... Ik ben er trots op dat mijn vader altijd voor mijn moeder is blijven vechten. En mijn moeder is nog steed een labiele vrouw,maar ze heeft wel 3 kinderen groot gebracht en runde het huishouden... Ze was altijd thuis voor ons,en als er wat was dan was ze er ook voor ons.. Ik ben trots op mijn beide ouders..
Ik ook. Ik was erg jong volwassen. Voelde mij altijd extreem verantwoordelijk voor het welzijn van mijn moeder. Mijn moeder heeft erg veel mee gemaakt in haar jeugd wat ze nooit heeft verwerkt. Meermaals wel aan een therapie begonnen, maar ze laat zich niet helpen. Zodra er een behandelplan wordt op gestart, stopt ze er mee omdat er net wordt gedaan alsof zij het probleem is. (Wat natuurlijk voor haarzelf ook is, maar zij ziet dat niet, ze wil alleen horen wat anderen fout hebben gedaan. Maar dat veranderd natuurlijk niets) Thuis moest ik altijd op mijn tenen lopen, mijn moeder was erg agressief en sloeg erg veel; was een tikkende tijdbom. Vanuit het niets kon ze helemaal ontploffen met de gevolgen van dien. Ook konden we weinig leuks doen omdat alles te zwaar was van mijn moeder. Ook kon ze niet tegen het geluid van huilen, waardoor ik als kind nooit mijn emoties goed heb leren uiten. Wat ik er nu nog van merk? Vooral de angst om ook zo te worden voor mijn kindjes als ik een periode niet lekker in mijn vel zit. Maar ook het verdriet dat we nooit een echt goede relatie kunnen hebben. ik kan nooit een echt gesprek met haar voeren, kan nooit echt voor advies naar haar toe. Kan ook bijna niets vragen oven mijn kindertijd wat heel veel weet ze niet meer, of wil ze niet bespreken omdat ze er niet aan terug wil denken. Als nu zelf moeder ben ik sommige stukken wel beter gaan begrijpen, maar sommige juist niet. Soms herinner ik me een situatie van vroeger en dan schrik ik gewoon van de herinnering en kan ik me niet voorstellen ooit zo'n keuze voor mijn kindjes te maken. Ik praat bijna nooit met mensen over deze gevoelens omdat ik dat ook vind voelen alsof ik mijn moeder afval of aanval. Als ik er al over praat dat zwak ik het allemaal vaak heel erg af.
Ja hier ook opgegroeid met een moeder die een emotionele stoornis had, leek op manische depressie maar was het toch niet. Als ze in een depressie raakte dan dronk ze en wou ze zelfmoord plegen. Mijn eerste herrinneringen aan haar zijn dat ze op de bank lag, zogenaamd ziek (ja een kater hebben is ook ziek zijn ) en ik stond was te vouwen op mijn zesde levensjaar..... Jarenlang voor der gezorgd en deels huishouden gedaan, vaak babysitter gespeeld.... Nu, ze is inmiddels al 4 jaar dood en het beinvloed me nog, ik drink zelden tot niet. Ik vertel elke dag aan mijn kinderen dat ik van ze houd, en het heeft invloed op mijn relatie. In bed wil ik mijn ruimte hebben, kan er niet tegen als mijn vriend tegen me aanligt, want als kind zijnde kon ik ook nooit rustig slapen overdag want dan lag moeders er weer bezopen naast en moest pap baar weghalen.
Ik! Ik heb net samen met mijn zussen een traject afgerond. Dit was speciaal voor ons opgestart. Onze psycholoog is een van de trekkers van het KOPP traject. Helaas wordt het niet meer vergoed en vallen nu veel kinderen en volwassenen tussen wal en schip. Preventieve zorg is schijnbaar niet meer nodig. Ik ben heel blij dat wij er nog net gebruik van konden maken. Al hebben ze voor ons wel wat extra's gedaan! Blijf haar altijd dankbaar.. Ik heb 2 ouders met een stoornis. Ik en mijn zus zorgen al bijna 3 jaar voor de jongste 2. Het gaat erg goed! Ik heb afscheid genomen van mijn ouders hetgeen me erg veel rust heeft gebracht. Soms heb ik dagen dat het moeilijk is om geen contact te hebben, vooral met feestdagen, verjaardagen, trouwen etc etc. Mijn vader is over een paar dagen jarig, daar ben ik dan heel erg mee bezig..
Hier ook. Mijn moeder heeft PTSS en DIS ( met af en toe een depressie) en zit daarnaast nog in een rolstoel wegens veel lichamelijke problemen. Toen ik jonger was kon ik het echt niet begrijpen allemaal en heb ik overal flink tegenaan geschopt. Nu kan ik er beter mee omgaan, enige wat ik jammer vind is dat bijv mijn zoontje nooit bij ze zal kunnen logeren ofzo omdat het gewoon te zwaar is voor ze. Werk zelf ook in de psychiatrie nu, dat heeft me ook meer inzicht gegeven.
Dit heeft ontzettend mijn leven beïnvloed. Mijn vader kreeg vanaf mijn tiende ernstige depressies (al had hij het al af en aan vanaf voordat mijn zus en ik geboren waren volgens m'n moeder, kennelijk heb ik daar dan niet zoveel van meegekregen) en heeft (net zoals ik) een vorm van autisme. Ik vond het verschrikkelijk, altijd een chagrijnige vader die je afsnauwde en zielig op de bank lag te huilen. Ik snap dan ook absoluut niet waarom hij dat gewoon niet boven in bed deed! Nog steeds kan ik me daar zo kwaad om maken. En zijn autisme uit zich ook heel anders dan bij mij moet ik zeggen, hij dacht (denkt) altijd alleen aan zichzelf, kan me eigenlijk niet herinneren dat hij ooit iets leuks met ons deed en altijd gezeur (we mochten bv. nooit speelgoed hebben met batterijen erin). Ik hoop tenminste dat ik het heel anders doe, maar hoe ik het beleef althans wel. Ik vraag het ook regelmatig aan mijn man, want ik wil absoluut niet zo'n moeder worden zoals mijn vader voor ons was. En tot overmaat van ramp altijd erge ruzies tussen mijn ouders, helaas is mijn moeder pas gaan scheiden van die man toen ik 17 was. Er is nu amper contact tussen hem en mij en dat vind ik wel best... Hij is soms zelfs verbaal agressief tegen mijn oudste dochter als ze heel even iets zegt tussen een gesprek heen (ik hoorde laatst van mijn zus dat hij dat zelfs deed bij haar zoontje van twee(!)). Ik moet me psychisch ook altijd echt voorbereiden op zijn komst dus als hij onverwacht aan mijn deur staat kan ik gewoon niet opendoen, en als ik hem zelf uitnodig dan moet dat minstens 1 week van tevoren zijn. Laatst ook toen hij een keer onverwachts langskwam is het helemaal fout gegaan. Juist door hoe mijn vader altijd al is geweest motiveert mij wel echt om een goede moeder te zijn.
Hier ook. Mijn moeder is ook echt getekend door haar jeugd, en is alcohol verslaafd. Ik heb haar jaren niet gezien (vanaf m'n 7e tot 14e). Daarna werd onze band beter, maar sinds een jaar is onze band slechter dan ooit. Ze is labiel, niet in staat haar problemen aan te pakken en leeft in haar eigen wereld. Wat het met me doet? Ik ben teleurgesteld, en begrijp veel van de keuzes die ze als moeder heeft gemaakt echt niet. Maar op de een of andere manier heb ik vroeger al geleerd om me makkelijk voor dingen af te sluiten, en heeft het weinig invloed op me. Ik voel me soms wel schuldig naar haar toe, maar het besef komt steeds meer dat ze zelf aan haar problemen moet werken en dat ik niet meer kan doen dan ik al heb gedaan.
Overigens kreeg mijn zus later ook last van depressies en dat heeft mijn leven ook best beinvloed hoor. Zat ik met niet één, maar twee bokken in huis. Ik heb ook heel lang een gruwelijke hekel aan depressieve mensen gehad. Niet iedere depressieveling is hetzelfde natuurlijk maar mijn vader en zus waren dat wel en gaven altijd alles en iedereen de schuld van hun eigen gedrag. Verschrikkelijk...
Mijn biologische vader was zeker niet in orde, hij is jong overleden en er is niet bekend wat hij precies had. Mijn stiefpa (die ik zie als mijn echte vader) heeft verder niks behalve dat hij erg dominant is. Bij hem ben ik opgegroeid samen met mijn moeder. Mijn moeder is getekend door haar jeugd en door hele nare gebeurtenissen is relaties. Inmiddels zijn mijn ouders ook gescheiden sinds een paar jaar. Zij is sinds een aantal jaar depressief, heeft een complexe posttraumatische stressstoornis en een persoonlijkheidstoornis (er moet onderzocht worden wat precies). Ze heeft nog een stoornis, waardoor ze door teveel psychische druk ineens bewusteloos raakt. Ik ben ff de naam kwijt nu.. Ik vind het erg lastig om hiermee om te gaan. Zeker als er bijvoorbeeld weer iets is gebeurd. Een zelfmoordpoging, zelfverwonding of als ze weer bewusteloos is gevallen en van de trap viel daardoor bijvoorbeeld. Het raakt me enorm allemaal. Maar soms raak ik ook gefrustreerd, door haar depressie bijvoorbeeld.. Ik lees veel pittige verhalen hier
Mijn moeder is al zolang ik haar ken depressief en heeft, toe ik jong was, verschillende keren geprobeerd om zelfmoord te plegen. Mijn vader was tijdens mijn jeugd verslaafd aan alcohol en medicijnen, maar is sinds 9 jaar helemaal clean! Ik ben nu echt de schade aan het inhalen met hem want het is nu een hele leuke man en dat zeg ik hem dan ook vaak! Mijn moeder is een ander verhaal. Ze vraagt altijd negatieve aandacht (vooral door kwaaltjes/ ziektes te simuleren)en is altijd het slachtoffer. Ik heb geleerd om me er grotendeels voor af te sluiten en er geen/ weinig aandacht aan te besteden. Dat lukt op zich (meestal) heel goed, al merk ik bij mezelf dat ik toch altijd nog een stukje bevestiging zoek van haar dat ik het goed doe. Dat ze trots op me is. Helaas gebeurt dat nooit en zal ik moeten accepteren dat het ook nooit gaat komen. Gelukkig heb ik 2 hele lieve zussen (de derde helaas overleden) waar ik heel close mee ben. Door er met hen over te praten en elkaar die bevestiging te geven, compenseert dat toch voor een groot deel de rol van mijn moeder.
wat een heftige verhalen, het leven kan zo enorm anders lopen dan gedacht. veel herkenbare dingen, vooral ook dat feilloos situaties en mensen aanvoelen/invoelen, het grenzen stellen aan ouder(s), etc. ik had eigenlijk niet verwacht dat er hier zoveel reacties op zouden komen
Yep...mama md, papa narcistisch, racistisch, egoïstisch en vooral heul zielig... Ik ben trots op mijzelf en mijn gezin, hoe we het samen doen. Ik ben er sterker uitgekomen, hoewel ik perfectionistisch en soms een tikkeltje snel gestresst ben... Ik hecht me niet snel en heb weinig vriendinnen, maar wel een leuke baan met lieve collega's en ervaar het leven positief