Ik ga toch ook even reageren want wat jij beschrijft lijkt echt precies op hoe ik me heb gevoeld met mijn eerste kindje en wat ik nu ook weer voel met mijn tweede kindje. Beide kindjes slapen dus ook niet als ze onderweg zijn en slapen alleen maar in hun bedje. Ik denk persoonlijk niet dat je hier zelf iets aan kan doen, we hebben gewoon kindjes die de rust zoeken in een bedje weg van de prikkels in de omgeving. Hier is niets mis mee alleen voor ons mama's wel moeilijker omdat we alles moeten plannen om de slaapjes heen. Toen mijn zoontje met 13 maanden overging op 1 slaapje ging er een wereld voor me open. Eindelijk konden we echt wat gaan doen in de ochtend en na het slaapje in de middag. Ik denk dat je het straks als makkelijker zal ervaren wanneer er nog maar 1 slaapje zal zijn. Ook het afstappen van de vaste routine komt mij zo bekend voor. Ik krijg er ook gewoon kriebels van in mijn buik, heb jij dat ook? Het is een zeurend gevoel omdat het niet gaat zoals ik zou willen dat het gaat. Moeilijk om uit te leggen maar je snapt me vast wel, helaas. Ik had de goede hoop dat ik bij de tweede relaxter zou zijn maar helaas is dat niet zo en ook mijn dochter moest worden ingebakerd net zoals mijn zoontje destijds en nu maak ik me daar weer erg druk om omdat ze binnenkort ook zonder moet slapen. Ik wil gewoon niet terug naar het gehuil en naar het weinige slapen van de eerste paar maanden. Heeft echt een soort trauma opgeleverd, welke ik heb opgelopen bij mijn zoontje 3 jaar geleden. Nu je kindje wat groter wordt zal het steeds makkelijker worden. Hou je wel vast aan het ritme en je zal zien dat het straks met 1 slaapje veel leuker gaat worden omdat je dan lekker weg kan in de ochtend en in de middag en dat leverde bij mij echt rust op.
Mooi verhaal, dankjewel. Je beschrijft precies hoe ik me voel of gevoeld heb. Mijn zoontje is nu bijna 14 maanden, en zit nog op 2 slaapjes. Het gaat nu al een stuk beter dan de eerste drie maanden, dat vind ik echt overleven. Je zegt dat je een zoontje hebt van 3. Ik ben benieuwd, is het echt zo dat (wat iedereen zegt) hoe ouder ze worden, hoe makkelijker (lees: hoe minder ik me zorgen hoef te maken, hoe meer ik het kan loslaten en relaxen)? Knuffel aan alle dames hier die dit ook voelen!
Bedankt voor je reactie op mijn verhaal. Ik werd wel zelf steeds relaxter nadat we op 1 slaapje zaten inderdaad. Hij slaapt nu soms nog steeds een uurtje en soms niet maar dan maak ik me absoluut niet meer druk. Ook is het handig dat hij hetzelfde eet als dat wij doen en geen gedoe met flessen meer. Ik vind wel dat er nu andere zorgen (zindelijkheid, naar school straks etc.) voor in de plaats zijn gekomen maar omdat je nu kan communiceren met je kind, kom je er ook sneller achter als er iets mis is (pijn of moe of een ander ongemak). Ik maak me om mijn zoontje eigenlijk niet meer druk nu hij ouder is dus ja het wordt wel makkelijker in mijn ogen naarmate ze ouder worden. Neemt niet weg dat er ook weer andere mindere fases zijn zoals bijv. de peuterpuberteit
Ik ben echt blij om te lezen dat er meer moeders deze gevoelens hebben. Dacht echt dat ik de enige controlfreak was als moeder. Hoop zo dat ik bij de 2e relaxter ben.
Bedankt voor je reactie! Ik denk dat wij elkaar heel goed begrijpen, en ik vind het eerlijk gezegd heel fijn om die herkenning te lezen. Dat ik niet de enige ben die zo idioot kan doen. Zoals ik al eerder zei is het moederschap 1 grote spiegel die me voor wordt gehouden en die mij laat zien hoe ik werkelijk in elkaar steek. Nooit gedacht dat ik zo zou zijn! Ik heb ook dagen dat het me wel lukt trouwens, maar dat zijn dagen dat mijn emmertje zo vol zit en ik zo moe wordt van mezelf dat ik denk 'bekijk het allemaal maar' en dan boeit het me ook niet dat ze huilt, zo klaar ben ik er dan mee. Mijn dochter is het probleem natuurlijk ook niet, kinderen huilen nou eenmaal, zeker nu ze nog niet op een andere manier kan communiceren. Het ligt echt bij mezelf! Idd die kriebel in je buik, dat herken ik ook. Continu dat gevoel in je buik, en je hoofd dat je eigenlijk steeds op scherp staat. Zo vasthouden aan een ritme, en alles zo plannen en onthouden dat het zo gaat. Bizar dat je zo van slag kunt raken als daar iets in veranderd. Bij mij is het vooral de 'angst' voor het huilen hoor, daar zal ik nooit aan wennen en vond ik echt vreselijk die eerste maanden. Een trauma is een groot woord, maar echt ik vond het zo erg. En daarom schiet ik steeds in de stress als ze gaat huilen, m'n lichaam lijkt dat zo automatisch te doen! Ik geloof echt wel dat het beter wordt als ze gaat communiceren. En idd 1 slaapje, daar kijk ik ook naar uit!
Ben ik het zeker mee eens, dat ik tijd voor mezelf moet maken en nodig heb. Dat doe ik steeds meer, heb er behoefte aan. Doordat ik niet werk ben ik ook de hele dag alleen maar met m'n dochter bezig, en heb ik ook alle tijd (teveel) om hier zo mee bezig te zijn. Ik vind het enerzijds heerlijk dat ik het eerste jaar haar altijd bij me heb gehad, anderzijds was het voor mij beter geweest als ik wel werk had gehad. Nu ben ik sinds een tijdje 2 ochtenden buitenhuis iets aan het doen, soort vrijwilligerswerk, en dat vind ik al heerlijk. Ondertussen solliciteer ik nog steeds, en ik ga er toch vanuit dat het ooit goed gaat komen wat werk betreft. Ik probeer ook echt te genieten, want ik besef me ook zeer hoe waardevol de tijd is die ik met haar door kan brengen. Nu het mooie weer eraan komt vind ik het ook al anders, want in de wintermaanden zaten we zoveel binnen, wonen we ook nog eens in een klein dorpje waar we lopend niet veel kunnen. Nu kan ik lekker met haar fietsen!
Ik herken het bang zijn voor het gaan huilen ook wel trouwens, maar ja ik moet toch ook naar de winkel... Hier huilde ze vooral als we dan langer in de winkel waren, want dan kreeg ze t warm... En dan echt krijsen hè, niet lang maar wel verschrikkelijk . Maar als ik dan weer naar buiten reed met ze, dan viel ze wel lekker in slaap... Geen oogcontact meer maken en bij de oudste deed ik altijd n Dooky op de kap, zodat ze minder prikkels kreeg, wat goed hielp. Het huilen van baby's is ook zo zenuwslopend, omdat het ervoor gemaakt is dat moeders (en vaders) erop MOETEN reageren! Dus als je daar ook nog extra gevoelig voor bent en je kleintje veel (heeft) gehuild, is het ook logisch dat je daar ook lichamelijk op reageert. Probeer als ze gaat huilen even een momentje voor jezelf te nemen, je schouders te laten zakken, te "aarden" dus beide voeten goed op de grond, rustig te ademen en van daaruit zo objectief mogelijk denken, goh, ze huilt, wat zou er zijn? Is het echt alleen maar slapen? Of ook wel eens jengelen, honger, dorst, aandacht? Wat ik nu ook heerlijk vind is inderdaad lekker gaan fietsen met ze! Dat bedoel ik met ouder worden, langer wakker zijn en ook makkelijker kunnen afleiden. Kijk gewoon wat voor jullie allebei helpt! Als ze nu 1 is, gaat het echte opvoeden beginnen, tenminste dat was hier wel zo... Ook wel heel leuk, omdat je ze steeds beter gaat begrijpen. Succes en probeer om los te laten....
Echt, jouw woorden klinken zo bekend voor mij...Ook dat idee van altijd op scherm staan, vasthouden aan ritme, plannen...En de 'angst' voor het huilen..En dan huilt onze dochter volgens mij niet eens idioot veel maar in mijn beleving is elk huiltje/jammertje/jengeltje gelijk heul erg Wij zitten nu al een aantal weken in sprongen-tijd, gecombineerd met volgens mij tanden die doorkomen en ook nog waterpokken tussendoor. Daarbij denk ik ook dat onze dochter behoorlijk temperamentvol is, ze krijgt nu door dat huilen ook iets kan opleveren. En dus moet ik 'strenger' gaan zijn en dat komst me zoveel moeite... Ik kijk echt enorm uit naar het moment dat ze kan gaan praten, nu is het elke keer maar raden.
Onze dochter heeft de eerste 5 maanden ook heel wat uurtjes gehuild (achteraf gedeeltelijk door reflux) en was ook heel snel overprikkeld. Oh, wat heb ik me die eerste tijd wanhopig gevoeld... Het genieten vond ik daarom tot kort geleden heel moeilijk...Ik heb er die tijd ook even goed doorheen gezeten. Door het invoeren van regelmaat ging het langzaamaan beter... Maar ik ben ook een enorme controlfreak en het schema werd ook echt mijn houvast! Genieten was er niet echt bij, ik was met name bezig met het naleven van het schema, zelfs toen onze dochter langzaamaan steeds makkelijker werd en eigenlijk alleen nog huilde als ze pijn had of honger... Nog steeds vind ik het moeilijk om niet via het schema van slaapjes en eten te leven... Ook omdat onze dochter nog steeds slecht slaapt 's nachts en ik dus altijd erg moe ben...maar gelukkig heb ik een hele goede band met mijn moeder en zij 'pushed' mij soms om buiten de box te denken en stimuleert mij om stapjes te zetten in de richting van flexiber omgaan met m'n kind. Dit helpt mij enorm! Hierdoor zie ik soms ineens 'Hé, we hebben iets gedaan buiten het schema en het ging goed'. Dat voelt dan als een enorme overwinning Ik geniet nu gelukkig ook regelmatig!! Misschien heb jij ook zo iemand in je omgeving die je kan helpen om kleine stapjes te zetten? En dat je het dan samen met diegene doet? Bijvoorbeeld je man of moeder of broer/zus of vriendin? En hé, als voor jou kindje dit schema het allerbeste werkt, dan zou ik daar naar blijven leven en wachten tot je kindje overgaat naar 1 slaapje... en probeer inderdaad zoals eerder door anderen aangegeven, wel momentjes voor jezelf te plannen. Ik vind dat ook heel moeilijk, maar ik merk dat ik een betere moeder ben als ik af en toe ook even een momentje voor mezelf heb (bijv. een lunch met een vriendin gaan doen). En wat betreft een tweede... Ik durf het voorlopig niet aan denk ik, omdat ik al zo moe ben en ik bang ben voor die eerste periode (dat het weer zo zwaar wordt) en dat ik dan ook weer dat hele circus van niet loslaten krijg... Hebben jullie dat ook? En hoe heeft, bij de dames die wel probeerden een tweede kindje te krijgen, het gevoel van de wens van een tweede toch gewonnen van die angst?
Ik kan dit topic gewoon niet voorbij gaan . Ik had dit verhaal anderhalf jaar geleden zelf kunnen geschreven hebben! Ondertussen is mijn dochter 2 j8 m en het gaat veel beter, de trauma van de eerste maanden slijt en ze communiceert heel veel natuurlijk. Wat een pracht mens is het geworden! Maar ik moet zeggen dat ik bij haar nog steeds een alerte moeder blijf. Ik denk dat toen ik mijn zoon heb gekregen heb ik genoot van de moederschap echt ondekt. Ik heb nu veel meer ervaring en hij is ook heel anders, en ik heb echt moeite met het feit dat hij over 6 dagen geen baby meer is. Wat ik hiermee wil zeggen? Het wordt echt beter als je kind meer gaat praten en wat meer begrijpt en zelf duidelijk kan maken. Echt waar
Wat een fijne reacties lees ik hier, het zet me echt aan het denken dus ik ben er heel blij mee! Ik ga er eigenlijk heel 'naief' vanuit dat een tweede anders is. Omdat ik bij de eerste zo verrast was, weet ik nu wat er gaat gebeuren en dat een baby veel kan huilen. Het is dan niet meer nieuw voor me, en omdat er al 1 rondloopt denk ik dat je sneller in dat ritme meegaat. Nu kan ik 100% mijn volledige aandacht op 1 kindje leggen, en daarmee dus ook teveel en neigt het naar doorslaan. Met 2 kindjes moet je het verdelen, en ergens heb ik heel sterk het gevoel dat het ondanks dat het zwaar is om 2 kleine kinderen te hebben, het toch makkelijker gaat. Laten we dat maar hopen, haha...
Natuurlijk gaat het goed, wel een beetje vertrouwen hebben in jezelf hoor Je wil het beste voor je baby, gewoon vertrouwen hebben in hem/haar en in jezelf, en dan kom je al een heel eind. Hier huilde ze ook veel door de krampjes, maar toen we dat eenmaal wisten zijn we begonnen allerlei dingen uit te proberen om haar het zo comfortabel mogelijk te maken (aan de borst: soms, in de draagdoek: niet, op de schouder van papa en dan op het bed zittend springen: ja, DE remedie!), en zo'n kleintje wordt dan ook wel voorspelbaar. Ze hebben in feite niets nodig, behalve eten, drinken, warmte, en heeeeel veel mama- en papaliefde (knuffels, huid op huidcontact). Ik moet zeggen dat ik de babymaanden juist het makkelijkst vond. Ik vind het nu, nu ze bijna 2 is, veel en veel pittiger en ik geloof dat dat alleen maar zal toenemen. Het is echt waar, kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen...
Wat voor mij een hele grote valkuil is, is dat ik het huilen altijd associeer met verdriet. Dat heb ik altijd gehad, als ze zo huilt dan heb ik direct het gevoel of eigenlijk de angst dat ze verdriet heeft. Dat ze wellicht wel graag bij mama wil zijn, en het gaat me echt door merg en been. Ook weet ik heel vaak dat ze geen pijn heeft, maar dat het huilen een prikkelverwerking is en dat ze dat nodig heeft om in slaap te vallen. Maar toch, ook al weet ik dat pijn/honger/kou is uitgesloten, dan nog kost het me veel moeite om het huilen te accepteren.
Het is zeer herkenbaar. En wat ik wel eens gelezen heb is dat een groot percentage van ouders met een huilbaby die stress van het begin amper meer wegkrijgen. In die zin dat huilen, ook op latere leeftijd onder normale omstandigheden, een stressfactor kan blijven. Ik ervaar dat ook zo, al is mijn zoontje nu 10 maanden en huilt weinig meer. Af en toe eens weer een gebroken nacht door bijv. doorkomende tandjes en dan schiet ik meteen weer in dat gevoel. Al wordt het echt ook beter, want met de tijd die verstrijkt wordt je kindje ook ouder en zelfstandiger. En vind ik het persoonlijk leuker worden, dus is genieten makkelijker. Ik ga er vanuit dat het uiteindelijk wel zal slijten. Maar je hoeft jezelf er echt niet raar om aan te kijken dat het veel met je blijft doen.
Maar dat is heel normaal. Alle vezels in je moederlijf zeggen maar 1 ding: mijn kind huilt en ik moet ernaar toe. Geef toe aan deze prikkels, dan word je zelf ook een stuk rustiger. Ik heb mijn dochter nooit laten huilen omdat ik dat ook niet kon aanhoren. Ik vind het voor een jonge baby ook echt niet nodig alleen in een bedje te liggen huilen. En ook al krijg je haar niet altijd stil: dat hoort erbij. Ze is bij jou en ze heeft verder niets nodig.
Is niet helemaal waar. In het begin was ik altijd bij haar als ze huilde, ik stond gelijk naast haar bedje en wilde haar direct troosten en bij me houden. Maar het tegenovergestelde gebeurde, ze raakte er overstuur van. Ze was moe, en kon die extra prikkels van mij niet aan. Alsof ze wilde zeggen 'laat me met rust'. Toen bleek serieus dat ze even moest huilen om heerlijk in slaap te vallen, vaak binnen 5, soms 10 minuten sliep ze. Nog steeds, als ik alles heb uitgesloten blijkt eventjes huilen echt de oplossing. Maar dat betekent niet dat ik het minder erg vindt, mijn moederhart huilt dan mee.
HA! Wederom las ik dit en dacht: dit is gewoon precies hoe ik het ervaar. Huilen = verdriet. Verdriet = niet gelukkig. Zo zit het in mijn hoofd. Ik wil kostte wat het kost haar tranen vermijden. Maarja, huilen is het enige wat een baby kan om te communiceren, dus het kan vele redenen hebben, behalve verdriet..
Jeetje wat is dit herkenbaar, mijn zoontje was ook heel snel overprikkeld sliep alleen in eigen bed en moest ingebakerd worden icm rust en regelmaat. Ik was na 3 maanden ook op van de zenuwen, at niet meer en kon niet meer relaxen. Alles moest op schema en als het een keer anders liep schoot ik in de stress. Geen leuke en vooral moeilijke periode. Mijn zoontje is nu 4,5 en zo makkelijk!!! Het is zo'n lief en meegaand kind geworden. Ik vond het met een jaar steeds makkelijker worden en kon steeds meer ontspannen. Nu ben ik zwanger van nr 2 mede door dit 'trauma' langer gewacht en ik ben heel bang dat het weer gaat gebeuren. Dat ik weer niet kan genieten, dat ik weer zo contol freakerig ga zijn. Van de week opgepastop een kindje van 10 weken. Nog erg onrustig en hij huilde alleen maar. Ineens vloog het me aan en voelde ik weer hetzelfde als toen. Voordeel is wel. Nu weet ik dat alles goed komt, dat het gewoon een jaar bikkelen is. Ik ga event. Zelf nog met een psychotherapeut praten op advies van de VK, om niet weer in dat patroon te vervallen, ik zat tegen een depressie aan.