Na iedere echo of controle was ik een paar dagen gerustgesteld, dan sloop het er toch weer in. Pas vanaf 26wk, grens van levensvatbaarheid, durfde ik iets meer te vertrouwen op een goede afloop. Heel veel mensen begrepen niet waar ik me zo druk over maakte, zelfs de huisarts waarvoor ik werk vroeg waarom ik nu niet gewoon gelukkig en vol vertrouwen durfde te zijn. En sinds ik de baby voel bewegen scheelt het ook wel. Maar dan heb je weer dat er soms lange tijd tussen zit dat je hem voelt..
nou ik voel me nog niet zeker ondanks een goeie 20 wk echo en ondanks alle goede controles ben ik nog steeds bang dat er wat staat te gebeuren
Het is zo herkenbaar wat hiervoor al geschreven is. Ik leef echt van echo naar echo en van onderzoek naar onderzoek. Ik heb na elk positief bericht een paar dagen een opleving en dan zakt het weer langzaam in. Ik heb volgende week de 20-weken echo. Natuurlijk is het een erg belangrijke echo en als ik positief nieuws krijg is dat ontzettend fijn, maar toch, er kan nog zoveel gebeuren of misgaan. Gelukkig voel ik de baby al vanaf week 15 bewegen en nu vanaf afgelopen weekend is het ook echt te zien en van buiten voelbaar. Dat geeft wel veel meer vertrouwen. Nu weet ik in ieder geval dat hij/zij het nog "doet".
Eerlijk? Bij de eerste met 26 weken ongeveer, vanaf het moment dat het kindje levensvatbaar is. Maar ik had een aantal miskramen gehad, misschien scheelt dat. Nu bij de tweede was ik denk ik rond de 20 weken echo gerustgesteld. Al vind ik het nog steeds heel onprettig als de kleine zich een dag niet laat voelen hoor.. Dus ik begrijp je onrust heel goed! Ik hoop dat je je snel zekerder zult voelen en van de zwangerschap kunt genieten!
Nooit. Mijn zusje is overleden aan het eind van de zwangerschap en mijn dochter is geboren en overleden na 22 weken. Hoewel ik weet dat een zwangerschap in de meeste gevallen een goede afloop heeft, zijn dus alle zwangerschappen die ik van dichtbij heb meegemaakt niet goed afgelopen. Inmiddels ben ik 29 weken zwanger en durf ik wel steeds meer te hopen op een goede afloop, maar zeker ben ik daar absoluut niet van.
Beide keren begon ik na de 20weken echo een beetje te genieten.... Al hoewel, bij onze jongste hadden ze iets gezien in het hartje, dus toen daarover weer stress. Collega verloor haar kindje met 33 weken zeangerschap... Nee, toen eigenlijk ook nog niet. Echt 'zeker'??? Ik geloof na de bevalling... Ongeveer rond die tijd.
Herkenbaar! Ik nog niet op een roze wolk gezeten . Ik geniet wel van de bewegingen en de groeiende buik. Maar echt helemaal genieten, nee. Ik hoor ook van andere dat ik moet gaan genieten, maar die onzekerheid blijft gewoon aanwezig.
Eerlijk? Die onzekerheid bleef (bij mij). Het werd wel minder toen ik beweging voelde, maar het bleef onzeker. Ik dacht 'ohh, als de baby straks geboren is, is dat voorbij'. En toen was de baby geboren en toen was ik weer onzeker. Of hij wel ademde, of alles wel goed ging. Tsja.. ik denk dat een beetje angst er eenmaal bij hoort. De tip die ik ergens hier las is een goeie: lees geen verhalen over miskramen, doodgeboortes etc. Het maakt je onnodig angstig.
Van 12 tot 25 weken ben ik heel positief geweest over de zwangerschap en heb ik er expres niet te veel over nagedacht wat er allemaal fout zou kunnen gaan. Rond de 24 weken begon ik wel meer bang te worden omdat het termijn waar onze zoon is overleden toen heel dichtbij kwam. Vanaf het moment dat mijn vliezen braken met 25,3 ben ik heeel bang geweest dat we ook deze kindjes zouden verliezen. Inmiddels ben ik bijna 30 weken zwanger en ben ik eigenlijk niet bang meer, mijn kindjes hebben nu een goede levenskans en ze groeien goed.
Uuiwhm, niet! Ben sowieso een doemdenker. De eerste weken was ik bang dat het verkeerd genesteld zat. Toen was ik bang dat er met de 20-weken echo iets ernstigs gevonden werd. Nu ben ij bang dat het hartje stopt met kloppen. Nope, zeker ben ik niet!
ik ben morgen ook 9weken... ben aardig zeker. iedereen om ons heen weet t inmiddels al omdat ik moe en zwak ziek en misselijk ben en daarbij heb ik nu al een mega buik.... ben ook niet echt de smalste van mezelf maar kan al 3 weken me eigen jeans niet meer aan. zeker zal ik nooit worden had ik bij de eerste ook pas na de bevalling!!!!
Dit dus.....denk dat ik nu in een periode zit dat ik me het zekerds voel. Buikje groeit lekker, voel de kleine met regelmaat bewegen, we hebben alle belangrijke onderzoeken achter de rug.. Maar....idd, dan lig ik op bed en dan denk ik: Heb ik vandaag wel wat gevoeld? Dus denk niet dat het helemaal overgaat.
ik voelde me met 10/11 weken destijds redelijk zeker. Het kan altijd fout gaan, maar ik kreeg toen meer vertrouwen in een goede afloop.
Dan herken je ze waarschijnlijk ook niet, dan zijn er alleen niet zoveel andere opties die de pijn kunnen veroorzaken en ga je er dus maar vanuit dat het weeën zijn. En inderdaad Micchan, daarom zei ik het ook. De grootste onzin die er is, weeën sowieso herkennen.
Ik voelde me pas zekerder toen de kinderen geboren waren, maar dan nog niet helemaal. Vanaf het moment dat je een positieve test in handen hebt beginnen de zorgen en die houden net zo lang aan totdat je er zelf niet meer bent. En wat betreft weeën herkennen....sommige vrouwen hebben het pas in de gaten als de kleine er bijna is of er al is. Bij mijn dochter had ik pas weeën toen ik aan de oxytocine werd gehangen en daarvoor had ik al ontsluiting zonder een pijnlijke wee. Dus die opmerking is achterhaald. Iedere zwangerschap en iedere bevalling is anders en wordt anders beleeft.