Ja, vorige relatie! Toch 5 jaar ingezeten..... Ik zat letterlijk vast. Misschien herkent TS dit ook: De eerste paar keer denk je: hij is een beetje chagrijnig...het gaat wel over. Daarna ga je denken dat hij het gewoon even kwijt moet en dat het dan wel over gaat. Of dat hij slecht heeft geslapen, of niet zo lekker in zijn vel zit...of dat het inderdaad misschien wel eens zo zou kunnen zijn. En dat hij ook best lief kan zijn....soms. Vooral buiten de deur is hij aardig, voor iedereen. Helpt altijd anderen.. maar zodra je alleen bent met hem krijg je de wind van voren. En op 1 of andere manier ben jij iedere keer je excuses aan het aanbieden...zodat het maar weer goed is. Totdat je bijna niet meer weet hoe hij zich nu gaat gedragen. Is hij lief, dan ben je daar dankbaar voor en leeft in het moment. Maar dat kan binnen een minuut omslaan. Als hij boos is, is hij KWAAD. Er is geen tussenweg. Als je de sleutel in de voordeur hoort denk je: hoe zou hij nu zijn? Je kijkt snel rond in huis: ligt er iets verkeerd? Waar kan hij boos over worden? Je gaat jezelf wegcijferen om alles maar zo perfect mogelijk te maken. Maar perfect lukt nooit, want hij ziet ALTIJD wel iets om boos over te worden. Eerst probeer je terug te praten, rustig. Dan probeer je ook een keer boos te worden op HEM. Of het te negeren...over je heen laten komen, weglopen, argumenteren, bespreken...maar niks werkt, want de boosheid komt altijd wel een keer. Uiteindelijk kon ik niks anders meer dan huilen. En ik ben echt wel een sterkt persoon! Maar hij had me gebroken. En niemand wist het, want naar de buitenwereld was alles altijd goed en fijn en blij.
Je bevindt je niet zomaar ineens in zo'n situatie. Dit is iets wat langzaam groeit. Ineens heb je het besef dat je er MIDDEN in zit. In mijn huidige relatie zou zoiets nooit gebeuren! Nooit. Omdat we respect hebben voor elkaar. Maar in mijn vorige relatie kon dit ook gebeuren. En niet zomaar ineens...wat ik zei: dit groeit. Heel heel langzaam....van een klein zaadje wat lijkt alsof het geen kwaad kan - tot een verstikkend doornenstruik waar je niet meer uit lijkt te kunnen komen. Je bent geen onderdanige. Je bent verstrikt...
Ik denk eerder dat je man/vriend een probleem met zichzelf heeft.... idioot... omdat het steeltje van de banaan afbreekt en jij die niet meteen af snijdt breekt de hel los en gaat je zoontje zelfs huilen?! (dan zal dat ook niet bepaald zachtzinnig gebeurd zijn).... Ik had hem denk met banaan en al naar buiten gebonjourd... kan hij daar lekker boos zijn!
Mensen...dit heeft echt niks met een banaan te maken. Het had een vrachtwagen kunnen zijn die het huis binnen was gereden: de reactie blijft hetzelfde. TS: als je wil: je mag me pb-en hoor.....mijn oren staan voor je open
Nou eerlijk? Als mijn man ook maar 1 keer zo tegen mij uit gaat vallen omdat ik het fruit niet op de juiste plek heb gelegd en vervolgens gaan schreeuwen dat ik NU het steeltje eraf moet snijden? Dan was het wel einde relatie, jij hebt niks verkeerd gedaan.
Neem aan dat dit jouw verhaal is? Wat erg voor je. Hoop dat dit niet voor ts geldt maar had er ook wel een beetje een gevoel bij dat dit niet de eerste keer is dat dit gebeurd.
Jeetje, ben even overdonderd door zoveel reacties... En nee, het is echt geen 1-april grap (hoewel het over n banaan gaat). Helaas is het zo dat vriend wel vaker zo reageert. Puur verbaal hoor, in zijn frustratie zal hij ons nooit iets aandoen (ben ik echt van overtuigd). Het is idd zo dat er wel meer speelt. Zowieso is hij een vrij licht ontvlambaar persoon, maar nu zitten we in een tijd van veel stress. 3 Maanden geleden is ons dochtertje geboren, en dan hebben we nog twee zoontjes van 2 en 4, een hoop drukte dus. Daarnaast gaat vriend 1 dag per week extra naar school naast zijn baan, en moet daarvoor in de avonduren ook nog veel thuis studeren. En als klap op de vuurpijl is zijn vader afgelopen jaar overleden (toen ik 7 maanden zwanger was). En nee, ik probeer het niet goed te praten, maar ik snap wel dat hij nu nog een graadje heetgebakerder is dan normaal. Soms geef ik wel wat tegengas, maar vaak ook niet omdat het enige effect dat dat heeft is dat hij nog bozer wordt en nog harder gaat schreeuwen. Ik heb gemerkt dat de kinderen daar bang van worden, en het laatste wat ik wil is dat ze angst voor hun vader hebben, hij is echt erg lief en leuk met ze. Ik wil het liefst ook niet dat ze zien dat ik me rot voel door hoe hij doet, dus probeer ik zo opgeruimd mogelijk te reageren terwijl ik meestal liever zou willen huilen (maar wat voor beeld geeft dat he, een schreeuwende vader en een huilende moeder). Soms zeg ik idd ook weleens dat papa waarschijnlijk moe is waardoor hij zo reageert, of ik geef toe dat ik het ook onredelijk vind dat hij zo boos doet. Toen vriend dat hoorde werd hij heel kwaad omdat ik hem als boeman afschilder in de ogen van zijn kinderen. Ik vind het wel heel fijn om zo van jullie te horen dat ik niet gek ben, en dat het eigenlijk niet normaal is dat hij zo reageert. Ik twijfel wel vaker aan mezelf, maar zo langzamerhand krijg ik echt het idee dat er twee waarheden zijn of zoiets (tja, hormonen kunnen rare dingen doen met n mens he). Natuurlijk blijf ik bij hem, ik hoop alleen dat deze stressperiode snel wat minder wordt want het is zo wel moeilijk om positief te blijven en te genieten (want voel me eigenlijk wel heel rijk, zo met 3 fantastische kinderen).
Ik kan me er ook zeker wel in vinden, in jouw reactie En ik snap ongeveer wel wat he bedoeld(niet precies hetzelfde meegemaakt hoor, maar het langzaam kwijt raken van jezelf ken ik wel) Ik hoop gewoon dat ts haar ogen open gaat doen... Want op de manier hoe dit er staat lijkt het alsof de situatie/ts al ver 'heen' is
Meid, de enige manier waarmee je dit boze gedrag van hem de kop in kunt drukken, is laten merken dat er niet te spotten valt met je!! Ik had die banaan voor zn ogen fijngeknepen of zo. Misschien heeft ie stress...maar misschien jij ook wel. Laat je niet als pispaal gebruiken, zeker niet waar de kinderen bijzitten. Hij mag wel zeggen dat je je niet zo op moet stellen, waar de kinderen bij zijn...maar hij mag zich wel zo achtelijk gedragen waar ze bij zijn? Nou nee, dan heb je aan mij toch de verkeerde.
Je zoekt allemaal excuses waarom hij zich zo zou mogen gedragen, sinds 3 maanden weer een kindje, werk, schook, overleden vader, jou hormonen Je probeerd het dus zeker wel goed te praten En maar niks zeggen omdat hij dan nog bozer word is ook net bepaald een teken dat je sterk in je schoenen staat En helemaal niet als je heel De ochtend erover twijfelt og het jou schuld is dat de tas scheef stond, er geen nieuw fruit lag..... Dat klinkt niet heel gezonf
Ik heb niet alles gelezen, alleen de eerste pagina. Maar dit: No way dat dat ooit gaat gebeuren in ons huis. Of ik nu overdreven boos reageer of mijn man. Ik had het op het niet-levende object gegooid, in dit geval de banaan: "Papa is boos op de banaan."
Ts, ik heb alleen de eerste post gelezen. Misschien klinkt het overdreven, maar iemand die zich zo dominant opstelt en bevelen naar je snauwtlijkt me niet iemand om een gelijkwaardige relatie mee te hebben, goed nadenken of je hier mee door wil gaan lijkt me en je zoontje dit als voorbeeld wil laten zien?
Geen enkele reden of gebeurtenis is een reden om zo tegen jou te doen over iets kleins/ groots en zeker niet in de buurt van de kinderen! Jij mag niks zeggen over hem want dan is hij de boeman voor de kinderen, maar hij mag wel zeggen dat jij jezelf zielig praat in het bijzijn van de kinderen?! Kom op meid, hartig woordje spreken met hem dat hij OF iets aan zijn opgekropte woede gaat doen OF hij gaat zich als een volwassen man gedragen en niet als één of andere puber! (ongeacht wel of geen overleden ouder/drukte). En dat jij hem eens erop wijst dat hij zich onredelijk gedraagt moet kunnen in een relatie! Hij is niet jouw dictator die bepaalt wat jij wel en niet mag zeggen, jullie zijn beiden gelijkwaardig! Ook al heb jij nog 2 levende ouders, geen studie of werk (alhoewel 3 kids verzorgen een zware baan an sich is). Als ik me onredelijk gedraag krijg ik dat ook te horen en andersom ook.
Vriends ouders zijn gescheiden en schoonmoeder heeft weleens opgemerkt dat hij precies hetzelfde doet als zijn vader destijds. Daar was hij het absoluut niet mee eens, want zoals zijn vader vroeger deed, daar had hij slechte herinneringen aan. Toch denk ik dat ik schoonmoeder ergens wel gelijk moet geven, alleen: Ik wil dus echt niet scheiden! Het grootste deel van de tijd hebben we het echt heel leuk! Samen met drie heerlijke kinderen, n fijn huis, n grote vriendenkring, allebei n fijne baan. Alleen die heetgebakerdheid he... PS: Female81, ik herken zoveel in jouw verhaal en wordt er eerlijk gezegd n beetje bang van dat het bijna lijkt alsof het niet anders kan dan dat we ooit uit elkaar gaan (of dat ik n echte onderdanige moeke wordt...)
Dat hoeft helemaal niet! Mijn ex is al jaren heel gelukkig met zijn vrouw en zoon Hij heeft pas na de breuk ingezien dat hij hulp nodig had. Hij bleek PTSS te hebben. Na therapie gaat het nu heel goed met hem, en hij heeft zelfs zijn excuses aangeboden aan mij. Maar als ik zei dat hij in therapie moest was het huis helemaal te klein! Wellicht kan jouw man dat wel accepteren??
Als he al zoveel in female haar verhaal herkent... Dan vrees is dat je niet 'onderdanig' word maar het al ben
Het heeft niks met onderdanigheid te maken. Want WAT je ook bent, of HOE je ook bent: hij zal wel een reden vinden om boos te worden. Jij kan nooit genoeg veranderen om hem tevreden te stellen: hij moet veranderen! Hij moet inzien dat zijn gedrag niet klopt...dat zijn reacties niet terecht zijn. Alleen met therapie kom je hier nog goed uit, want hij en jij moeten hiermee leren omgaan en gedrag om kunnen buigen.
Maak eens n lijstje wat je nu zo leuk aan hem vind En betrek je kids huisje vrienden en baan er niet bij Als je niet verder komt dan hij is soms wel lief Dan zou ik nog eens achter m'n oortjes krabben Het is ook jou leven hè jullie zijn "partners" maar zo te lezen is hij het partner spoor afgestapt en voor zich zelf aan het leven Een huis is maar een gebouw Je kinderen heb je voor altijd Je baan is jou baan En jou vrienden blijven ook jou vrienden om dat ze om jou geven om wie je bent en niet om dat je met hem samen blijft. Jou geluk en dat van je kinderen moet bij heb zeker in de top 2 staan en niet jou kleineren zo dat hij z'n ei kwijt kan Als i gefrustreerd is gaat i maar hardlopen of zo