Ik ben 1,5 jaar geleden mijn vader verloren. Hij heeft een dodelijk auto-ongeluk gehad, hij was opslag dood. De impact van deze gebeurtenis is groot, goh wat mis ik hem! Daarnaast merk ik dat het me ook wat angstiger heeft gemaakt. Nou klinkt angstig heel extreem, vind ik zelf. Het beheerst mijn leven niet en kan ook goed relativeren, maar het is een feit dat je veel niet in de hand hebt. Nou merk ik dus dat ik soms wat angstig ben. Angstig om mijn man te verliezen en dan vooral dat mijn dochter haar vader verliest. Angstig dat mij iets overkomt. Die angst heb ik vooral als mijn man en/of ik auto moet(en) rijden. Nou rijd ik bijna dagelijks auto en heb ik er niet elke dag last van, meer iets van 1x in de maand al is het niet met een bepaalde regelmaat. Soms vliegt het me gewoon aan. Dan krijg ik pijn in mijn buik, mijn maag draait om en krijg ik een brok in mijn keel.... Ik laat me er niet door beperken en ga dan ook gewoon autorijden, maar fijn is het niet. Bij mijn man heb ik het vaker en dan alleen als hij een wat langere afstand moet rijden(bijvoorbeeld Utrecht-Rotterdam). Het liefst wil ik dan dat hij niet gaat, dat bespreek ik ook met hem, maar uiteindelijk gaat hij wel(en dat wil ik ook). Is hij dan iets langer weg dan gedacht dan schieten er allerlei rampscenario's door mijn hoofd. Ik kan me lichamelijk echt beroert voelen, zowel voor hij gaat als terwijl hij weg is. Ik doe altijd van alles om afleiding te zoeken en dat lukt eigenlijk wel heel goed. Toch ben ik heeeeel blij als hij weer thuis komt Nou zoek ik geen oplossing hoor. Ik denk niet dat het iets is waar ik hulp voor moet zoeken. Iig niet zoals het nu is, als het erger wordt dan moet ik daar wel over gaan denken. Maar ik hoop dat het juist minder zal worden in de loop van de tijd. Herkenbaar voor iemand? Zulke angsten naar een heftige ervaring of verlies? Nou dat was weer lekker wat leesvoer........ik altijd met mijn ellenlange lappen tekst.....
ja, maar wel op een andere manier dan jij. Wij hebben in aug 2013 een kindje tijdens de zwangerschap verloren. Dit kindje is met ruim 13 weken geboren en dit heeft me heel erg veranderd. Ik durf bijv geen moeilijke telefoontjes meer aan te gaan, en eigenlijk telefoneer ik praktisch niet meer, alleen als het niet anders kan. Ik heb mijn ouders bijv al weken niet meer gebeld, mijn nichtje bel ik niet meer. Zij bellen mij wel, maar ik wil eigenlijk zo min mogelijk contact met andere mensen. Alleen mijn beste vriendin spreek/zie ik dagelijks en zelfs als zij op de stoep staat heb ik liever dat ze weg gaat wil ook niet meer graag wat verder van huis. Het liefst sluit ik me op in mijn eigen cocon. En sindsdien ben ik heel angstig geworden dat er wat met 1 van de andere kinderen of met mijn man gebeurd. Als mijn oudste van 17 wat later thuis is dan gepland zit ik me van alles in mijn hoofd te halen aan rampscenario's of ik sta 's nachts op om te kijken of ze allemaal nog ademen, heel vervelend.
Wat heftig mamabri! Ik moet zeggen dat ik veel herken van het eerste jaar na het overlijden van mijn vader. Ik sloot mezelf ook soort van op. Maar jeetje meis, je kindje verloren......dat is een immens grote klap! Ik kan me heel goed voorstellen dat dat een impact op je heeft als die jij beschrijft. Dikke knuffel voor je!
Ja, nadat ons dochtertje is overleden heb ik bij elke pijn die langer dan een paar uur aanhoudt de gedachte 'Is vast iets heel ergs'. Heb inmiddels volgens mij al zo'n vijf keer bij de huisarts gezeten want 'ik mag niet dood gaan want dan is vriendlief helemaal alleen over'. Wij gaan binnenkort gelukkig naar een psycholoog..
Het lijkt me bij jou een soort trauma.. Ik ben 2 jaar geleden mijn moeder verloren aan longkanker en kort daarna ging mijn vader weer roken (ze zijn gescheiden).. Iedere keer als ik hem een sigaartje op zie steken voel ik zo'n woede opkomen en zie ik al hele scenario's opkomen dat hij over een paar jaar ook kanker heeft...
Micchan ook al zo heftig.......goh wat vind ik het erg voor jullie! Slim om naar een psycholoog te gaan, dat zal je goed gaan helpen(denk ik). Ook een hele dikke knuffel voor jouw!
Ik herken het wel. In 2010 is mijn moeder door een acute hartstilstand overleden, daardoor heb ik de angst dat ik elk moment mijn vader kan verliezen, zeker als de telefoon op een ongewoon moment gaat (laat in de avond of vroeg in de ochtend). En ik kan absoluut niet tegen ambulances met zwaailichten en sirenes. In huis gaat het omdat ik het niet zie, in de auto echter is een heel ander verhaal. Ik begin dan in paniek te raken, te trillen, snel ademen en huilen, als ik de ambulance hoor maar niet zie waar hij vandaan komt ben ik bang dat ik de ambulance niet langs kan laten en dat ie dus te laat komt ( bij mijn moeder waren ze ook te laat door andere weggebruikers). Dan kijk ik panisch om me heen en kijk of ik de auto aan de kant kan zetten tot hij weer voorbij is. En bij de zwarte wagens waarin de overledene wordt vervoerd krijg ik het elke keer weer te zwaar.
Dankje meissie, knuffel terug! Heb geen geweldige ervaringen met psychologen (maar toen moest ik i.p.v. te willen), dus ben heeeel benieuwd..
Ja ik herken het. Alleen was het bij mij net wat anders. In 2002 is mijn broer overleden aan acute leukemie. Ik vond het toen heel moeilijk te begrijpen waarom die ziekte juist hem had getroffen. Het had net zo goed IK kunnen zijn, dezelfde genen etc. iig dacht ik toen zo. Ik heb toen echt heel lang gedacht dat elk moment mijn laatste uur had geslagen. (Was toen ook hoogzwanger van mijn oudste zoon, dus misschien spelen hormonen toen ook een rol). Op een gegeven moment had ik mezelf bij elkaar geraapt, en voor mezelf besloten dat ik sowieso moet blijven leven tot mijn jongste kind (redelijk) zelfstandig is. Mocht dat niet zo zijn, heb ik voor ieder kind een brief geschreven en een doosje met herinneringen gemaakt. Dat gaf me wel rust. Ik geloof er wel in dat Maria me beschermt daarvoor. Tijdens de ziekte en dood van mijn broertje heb ik steun in gezocht en gevonden. Vanzelf ben ik nu niet meer bang om dood te gaan. Als het zo is, is het zo, en zullen 2 enorm door mijn geliefde personen op mij wachten: mijn broertje en mijn lieve oma. Ik heb dus een soort van plan voor mezelf gemaakt, en dat heeft me een geweldige rust gegeven. Misschien een tip?
Oh en vandaar mijn enorme angst voor dokters...ze kunnen alleen slecht nieuws brengen. Ook dat wordt minder nu.
Ja ik herken het ook. Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden aan kanker. Hij had eigenlijk geen klachten en was (dachten we) gezond. Hij ging op een vrijdag naar de huisarts omdat hij steeds een droge mond had en een opgezette buik. De huisarts dacht aan suiker en liet hem bloedprikken op maandag. Hij zou vrijdag de uitslag krijgen maar de ha belde maandagmiddag terug dat het helemaal mis was. Lever kanker. Dinsdag een echo en het was nog erger dan gedacht. 2,5 week later was hij dood. Ik heb er veel moeite mee. Bang dat het mij of mijn man of moeder ook overkomt. Je denkt dat je gezond bent maar bent eigenlijk doodziek. Bij elk dingetje dat ik voel in mijn lichaam denk ik nu dat het weleens kanker kan zijn en dat ik dood ga en mijn kinderen geen moeder meer hebben. Ik ga niet naar de huisarts en zet het wel weer van me af maar leuk is anders...
Ik heb het weleens meestal onderweg als ik aan het rijden ben. Mijn ouders leven gelukkig allebei nog maar mijn vader is zwaar hartpatiënt ik woon sinds een jaar 100 km verderop en desondanks we elkaar niet heeeeel veel zien bellen we elke dag maar ineens komt de angst opzetten wat als mijn vader overlijd da trek ik niet dat kan ik niet aan daar kom ik niet overheen en m'n moeder zou ze dan een andere man willen en zal ik da kunnen accepteren nou beheerst het niet mijn leven maar soms denk ik oh nee ik spoor niet ik ben gek . Mijn zus heeft erge paniek aanvallen door zulke gedachtes ook bang zijn om onze ouders te verliezen ze kon er niet mee omgaan en loopt bij een psycholoog Sterkte in iedergeval
Ik heb wel een soort gelijk iets, maar ben niet iemand verloren door de oorzaak. In 2010 hebben mijn vader en ik een ernstig ongeluk gehad op de snelweg. We reden met de motor 120 km p/u in de bocht en helaas voor ons lagen er bladeren op de weg met de combinatie van motregen. Ik ben zelf als eerste bij gekomen (weet niet hoelaat na het ongeluk) En toen zag ik daar mijn vader liggen. Niet reagerend op de schreeuw van zijn dochter (lees gekrijs) Dat is toen een enorme klap voor me geweest. Mijn vader stond uiteindelijk wel op waarna ik in elkaar klapte en met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Nu 4 jaar later, heb ik nog de angst om in de auto te stappen en de snelweg ontwijk ik het liefste. Ook als ml in de auto stapt naar werk, of om de kleine man weg te brengen zit mijn hart in mijn keel. Ik spreek daarom standaard met hem af doe mij een smsje als je op je eind bestemming bent. Dan weet ik in ieder geval dat ze veilig zijn aangekomen..
Ik heb gelukkig niemand zo heftig verloren als jullie allemaal, voor jullie allemaal een dikke knuffel. Wel heb ik door een zieke moeder heel veel contact gehad met de ambulance dus die lichten en het geluid kan ik niet zo goed tegen. Hoop zweet en benauwdheid. Op zich heb ik daar wel mee leren leven. Verder heb ik altijd de angst dat als iemand ver moet rijden dat er iets gebeurd, vooral met mijn vriend. Hij laat daarom altijd weten als hij op de plaats van bestemming is en mocht het onverwachts later worden dan laat hij het ook weten. Geeft me toch wel wat meer rust. Misschien is dat nog een optie voor je?
Toen wij van vakantie terugkwamen gebeurde er voor onze ogen een ongeluk op de snelweg. Mijn vriend kon nog net de brokstukken ontwijken, anders waren wij er ook betrokken bij geweest. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt en ik zat daarna nog lange tijd soms hyperventilerend in de auto. Nu gaat het weer beter. Nu ik een kleine heb, ben ik wel bang dat mij of mijn vriend iets overkomt. Lijkt mij zo verdrietig voor haar dat ze het zonder een van ons moet doen. Ik durf een tweede zwangerschap niet aan, stel dat er iets misgaat. Doordat zoveel mensen in de omgeving kanker krijgen, ben ik hier ook bang voor. Vreselijke sluipende rotziekte. Mijn moeder zegt dan dat angst je leven niet moet regeren, want anders heb jezelf geen leven meer.
Wat een heftige verhalen hier allemaal! Mijn verhaal is een stuk minder heftig, maar ik herken je angst wel. In 2010 is mijn moeder in het zwembad tijdens baantjes trekken onwel geworden. In het water raakte ze buiten bewustzijn. Heel eng om te zien. Eenmaal op de kant getild kwam ze na een minuut of wat (vermoed ik, tijdsbesef heb je dan niet meer) kwam ze bij. Ze bleek achteraf een verborgen hartkwaal te hebben, die nu na een open- hartoperatie en een lang herstel is opgelost. Ze is gezonder dan ooit, maar heeft wel op het randje gebalanceerd toen in het zwembad. Sindsdien ben ik heel erg bang mijn dierbaren te verliezen en gaat er nog steeds een schok door me heen bij het zien of horen van een ambulance. Ook ben ik het vertrouwen in mijn lichaam een beetje kwijt (mijn moeder leek immers ook gezond). Het is een angst die er niet continu is, maar bij vlagen terug komt. In het begin veel vaker en heftiger dan nu, maar de angst zit er wel. Sterkte! En als jij vindt dat het je dagelijks leven op een negatieve manier beïnvloedt dan zou ik je zeker adviseren hulp te zoeken. Baad het niet dan schaadt het niet.
Off helaas herken ik het. Na de dood van ons zoontje kan ik minder genieten van dingen dan voorheen. Ik ben extreem angstig geworden toen ik weer zwanger was, het was heel gepland en we waren er echt weer klaar voor maar op dat gevoel had ik niet gerekend. Ik durfde niet te lang naar buiten, niet te lang te lopen, niet te veel te eten etcetc. Gelukkig is het minder geworden maar nog steeds check ik minstens 20 keer per dag of ik wel beweging voel en of iets erop kan wijzen dat 1 van de kindjes dood is. Als ik even geen beweging voel denk ik gelijk het ergste. Ook heb ik de laatste tijd vaak nachtmerries over de bevalling. Dan droom ik dat 1 van de kindjes naar buiten komt met de navelstreng zo strak om haar nekje dat ze stikt, precies waaraan onze zoon ook is overleden. Ik praatte een tijdje na het overlijden met een psycholoog, het heeft me heel goed geholpen. Soms heb je gewoon hulp nodig omdat je er zelf niet uit komt.
Ja, na het overlijden van mijn zoontje ben ik doodsbang geworden voor dat soortdingen. Kwam er overigens pas uit toen mijn jongste zoon geboren was.
Wat een heftige verhalen! Ondanks dat ik liever zou willen dat het jullie bespaard was gebleven, ben ik wel blij met de herkenning. Het heeft een behoorlijke impact allemaal.