Van mezelf klaag ik niet veel. Ik doe mijn best om altijd heel inlevend te zijn in anderen en begripsvol naar mensen toe. Op de een of andere manier zelfs als mensen niet begripsvol met mij omgaan heb ik daar respect voor. Ook al kan ik daar heel verdrietig van worden. Nu ook weer zo'n moment. Het stapelt zich gewoon zo op allemaal. Het is niet een situatie of de andere, maar het hele onderdoen van mijn situatie, de hele tijd, want het kan altijd erger. Vraag ik advies ergens; "Ooooh, maar bij mij was dat veeeeeel erger....". Zucht, daar vraag ik toch niet om? Niet dat jullie er wat aan kunnen doen hoor, het is ook niet hier gelukkig, maar daarom kan ik het hier wel van me afschrijven (hoop ik). Het begint al met bijvoorbeeld ons medisch traject met zwanger worden. We hebben IVF-D en ICSI-D nodig gehad (vanwege (overwonnen) kanker bij mijn partner) maar daarmee was het wel elke keer bij de eerste poging raak. (cryo's deden het niet, maar verse pogingen elke keer wel). Dan zijn er mensen die niet van die eerste poging zwanger raken en prompt wordt ik behandeld alsof ik zwanger wordt wanneer mijn partner me aanraakt. Ik kan me daar enorm aan storen. Wij hebben het ook niet voor niks gekregen allemaal, ik heb begrip voor jou situatie, heb het dan ook voor de mijne! Daarna is L* doodgeboren. Doodgeboren, we hebben dus geen hele periode van zorgen en stress gehad. We hebben geen nachten wakker gelegen omdat ons meisje lag te vechten, ze heeft niet gevochten en dus is het niet zwaar geweest? Dus hebben we daar niet minstens evenveel verdriet van? Verdorie 37 weken, zomaar...welke idioot verzint dat nou? Hád ze maar kunnen vechten!!! Vervolgens is N bij 32 weken geboren. 32 weken is niet extreem prematuur dus wat zeur ik nou? In het begin ben ik erg positief geweest. Hij leefde dus we waren blij maar mán hij was ziek. Maar dát heb ik niet op facebook gezet, en dat komt nu ook niet altijd meer ter sprake. Misschien had ik dat wel moeten doen? Meteen maar een paar confronterende foto's erbij van al die toeters en bellen eraan? Maar mensen zien het niet, want hij is toch beter nu? En hij ontwikkeld zich toch goed? Hij groeit toch goed? Dus wat zeur ik nou? Vervolgens sliep hij een paar weken geleden erg slecht. Bijna nachtelijks wakker en iedereen weet me dan te vertellen dat het bij hun nog veeeeeeel erger was (maar advies, ho maar). Dus wederom mag ik nog in mijn handjes knijpen. Gek genoeg was dat de druppel. Ik was het zó zat! Dat het bij mij dan klaarblijkelijk allemaal minder erg is wil toch nog niet zeggen dat ik er geen advies over mag vragen om achter een oorzaak te komen of om het er uberhaupt over te hebben? Ik vind het echt storend dat mensen er zo respectloos mee omgaan. Verdorie ik doe ook mijn best voor een ander, waarom doet een ander die moeite dan niet voor mij? Luister gewoon en toon een beetje begrip. Ik wordt er erg boos en verdrietig van zo nu en dan. En nu is dat dus even. Zo, weer even van me afgeschreven. Dank je wel! Hopelijk voel ik me nu snel weer beter, en mensen, niet aangesproken voelen he? Nogmaals; het speelde allemaal niet hier maar op verschillende andere plaatsen.
hey meid. ken het helemaal hoor. Nu mijn dochter 15 maanden is is ze blijkbaar nooit prematuur geweest. mensen snappen niet dat ik meer oppas. vriendin van me heeft zelf 2 kindjes. haar zoontje is vorige week 1 jaar geworden en weegt al 12 kilo. mijn dochter 7 kilo bij 15 maanden. haar kinderen zijn heel het jaar door ziek en als ik dan mijn dochter niet mee naar daar wil pakken dan 'overdrijf' ik. toen ik in december geen verjaardagsfeestje gaf voor haar eerste verjaardag omdat dit mij werd afgeraden door de specialisten ivm met RSV virus vonden ze dat ik helemaal overdreef. en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. ik kan me er enorm aan ergeren. Want ik moet mij altijd verdedigen omdat ik een prematuurtje heb. redelijk oneerlijk lijkt het mij maarja. ik heb eens in een kwade bui gezegd dat voor ze zelf een kind van 900 gram op de wereld zet en weet wat het is, ze zich beter met haar eigen kinderen bemoeit. Is me niet in dank afgenomen maar dat moest er eens uit. zolang ze het zelf niet meemaken zo een dingen, zullen ze het nooit snappen en wordt het allemaal nogal al snel als overdreven afgedaan terwijl dit helemaal het geval niet is. sterkte, en probeer je er niet al te veel van aan te trekken. ik heb het ook moeten leren hoor
Dikke knuffel! Het is voor sommige lastig als je iets niet mee hebt gemaakt om je dan wel in te leven in een ander. Het is dan lastig als jij niet de steun krijgt die je wel nodig hebt. Het is echt heftig wat je mee hebt gemaakt. Ik ben trots op je dat je zo goed op je ventje let. Hij verdiend ook extra aandacht.
Jeetje zeg, jij hebt het ook voor je kiezen gehad. Kanker bij je man, moeite met zwanger worden, kindje verloren en dan ook nog de spanning van een kindje dat met 32 wk geboren wordt. Je hebt alle recht om even te klagen hoor. Een beetje herkenning zou zo fijn zijn. Nou volgens mij is je kindje verliezen het ergste wat je kunt overkomen. Ik ben erg dankbaar dat mijn dochter heeft kunnen vechten en het nog goed afgelopen is, maar ik kan heel goed begrijpen dat je nog veel meer verdriet hebt van een kindje die je verloren hebt. Ik vind het heel knap dat je nog zoveel geduld opbrengt voor mensen die zo met jouw gevoelens omgaan. Misschien zou je ze eens naar kleine baby's grote zorg kunnen laten kijken bij uitzending gemist. Dat geeft een goed beeld waar je als moeder van een prematuur mee te maken krijgt/kan krijgen. Heel veel sterkte en als je je weer wat beter wilt voelen kijk je gewoon naar je zoontje. Dan weet je hoe gelukkig je bent dat hij in jullie leven is.