Ik weet echt even niet meer wat ik aanmoet met mijn zoon van 6. Hij heeft zo'n grote mond tegen me en wat ik ook probeer, rustig blijven of boos worden, niets helpt. Als ik hem naar z'n kamer stuur zit hij me gewoon uit te lachen. Dus dan gooi ik hem met zijn 20+ kilo maar over mijn schouder om hem naar boven te brengen. Maar vervolgens staat hij zo weer beneden met die vervelende lach weer op zijn gezicht. Ik probeer echt consequent te zijn, maar ik weet het even niet meer hoor....pffff. Het zijn echt van die periodes die hij heeft. Wat moet ik hier nou mee?
vooral consequent blijven, niet toegeven, want dan heeft hij je. Niets zeggen en gewoon weer naar boven brengen.
Blik op oneindig en doorzetten. Hartstikke lastig, maar consequent zijn en zo min mogelijk op dat uitdagende gelach ingaan helpt her beste denk ik. Doe alsof het je geen barst interesseert. Dan is de lol er zo vanaf.
Inderdaad consequent blijven. Maar op zulk gedrag volgen er ook maatregelen. Wat dat kan zijn is voor ieder kind verschillend. Heeft hij die problemen op school/vriendjes enz. ook, of is het alleen thuis. Misschien ook nog een afreageren van iets anders. Probeer wel uit de neergaande spiraal te blijven. Moeilijk als het de sfeer thuis al zo verpest en het telkens terug komt.
Ik heb hem als straf opgelegd dat hij vandaag niet buiten de poort mocht spelen met zijn vriendjes. En dat vindt hij heeeeel erg. Vooral als hij ze met dit weer allemaal voorbij ziet komen. Maar sjonge jonge, wat is het moeilijk om dat negatieve cirkeltje te doorbreken zeg...
Gedrag heeft altijd een rede. Je zoontje is al 6, dus kan best wat uitleggen. Als hij het weer doet zou ik eens met hem in gesprek gaan om erachter te komen waarom hij zo doet... Hij zal het waarschijnlijk zelf niet precies weten, maar door er samen over te praten en hem evt ge observeren kom je misschien achter de oorzaak, en kun je die aanpakken...
Het gesprek aangaan heb ik ook geprobeerd, maar dan is het iedere keer met een sip gezichtje :"dat weet ik niet." Ik vermoed zelf dat het misschien toch te maken heeft met zijn kleine broertje en zijn plek in het gezin. En het feit dat wij onze aandacht moeten verdelen nu over 2 kinderen. En die kleine vergt af en toe net een beetje meer aandacht.
Negatief gedrag is inderdaad vaak ook een manier van aandacht vragen. Kun je geen 'stoutplekje' in de woonkamer of keuken verzinnen? Dat scheelt elke keer de trap oplopen en maakt het voor jou wat makkelijker om consequent te zijn. Wij zetten ze altijd voor straf op een stoeltje in de keuken, je zet een wekkertje voor het aantal minuten (digitaal is het duidelijkst voor hem) en elke keer als ze eraf gaan komt er een minuut bij. (betekend niet dat ik nu ineens superbrave kinderen heb maar ze luisteren wel iets beter zo)