Je kindje laten gaan..

Boos en verdrietig
Ter verwerking kom ik met mijn verhaal, de eerste keer kon ik het niet, nu we 2 weken geleden weer geconfronteerd werden met slecht nieuws en ik weer moest bevallen nu met 14 weken, is dit hopelijk voor mij een beetje hulp met een plekje voor het verdriet ervoor te vinden.
Op 18 maart had ik een echo met 13 weken, een uitgebreide door een eerdere zwangerschap waarbij met 19 weken ik moest bevallen van een knulletje met down en lichamelijke afwijkingen.
Deze echo wordt aan vrouwen aangeboden die mee kunnen doen aan een onderzoek op basis van eerdere indicaties.
Daardoor kregen we het nieuws dat er een hartafwijking werd gevonden, en weer trisonomie ofwel down.
Dit hakte erin, niet weer en waarom. De hartafwijking kan niet verholpen worden, dus ik stond met mijn rug tegen een muur. Een keuze die je niet wil maken. Nu 2 weken geleden ben ik ingeleid en wist wat op me afkwam, alleen nu was min kindje nog springlevend. Als moeder voelt dit niet goed, je wil omarmen, en nu moet je laten gaan. Het doet zeer, en ik kan het maar stukje bij stukje aan, angst om te breken.
Ik ben dankbaar voor mijn eerste dochter die nu 6 is, en na de 19 weken bevalling van mijn 2de zwangerschap, bleek ik binnen een maand weer zwanger te zijn! Dat werd mijn zoontje van nu ruim 3, een bijzondere zwangerschap want wel blij maar eigenlijk te vroeg, ik was nog in rouw van de tweede.
Wij hadden nooit gedacht dat er nog een zou komen, medisch kon het niet en dan blijk je ineens weer zwanger te zijn. Ik was eerst niet blij, een shock en weer die angst. Mijn man kwam nu pas aan het verwerken toe en was eerst in shock, en langzamerhand gingen we deze weken naar haar komst uitkijken. Hoe wrang is het dan om te horen dat weer mis is.
Ik heb een zoon en dochter hier op aarde en twee in de hemel, hoop dat die gedachte me sterkt.
De arts die ons begeleidde ten tijde van de tweede bleek nu weer ons onder zijn vleugels te nemen, zelfs de binnen komst bij de ok stond hij er, als je mag spreken van een reddende engel dan is hij dat voor mij.
Nu aan het herstellen en verwerken, ik heb het bij de eerste keer niet goed kunnen doen, dus ik moet er nu aan geloven. Beetje bij beetje.

 

Bedankt voor je steun woorden, het voor het eerst delen is een een goede stap voor het verwerken.
Btw je hebt mooie namen voor je kinderen.