Hallo iedereen, Juulzon, ik vind het echt fantastisch hoe jij over je meisje en je leven verteld! Ik vind ook dat je een boek zou kunnen schrijven hoor. Wel erg naar voor je dat de leidster van het kdv niet begripvol reageerde, en ik vind t ook erg goed van je dat je gelijk naar het managenent bent gegaan hoor. Ik werk zelf als leidster op een kdv babygroep, en wij zijn enorm flexibel, misschien weer te flexibel dan. Het is ook per leidster hoe ze reageren denk, ik maak me nooit druk over mensen die na 9.00 komen, en zeker niet als ze net ouders zijn geworden. Voelt het nu wel weer helemaal goed om daar je meisje te brengen? Ik herken veel van de dingen die jij schrijft zo ook over de weekenden, en de tijd voor jezelf indelen en zo. Ik ben nu ook wel heel benieuwd naar een foto van jou meisje hoor, kan ik die ergens vinden? Ik blijf regelmatig ff kijken hier hoor, zo leuke bezigheid! Geniet lekker verder van je meisje!
Wat heerlijk om weer je updates te lezen! Herkenbaar ook... De overgang van de kraamperiode, waarin alles draait om die kleine hummel en de rest van het leven een beetje aan je voorbij gaat, naar het leven van een werkende moeder valt niet mee. Ik had ook grote moeite met het vinden van een balans tussen baby en werk, sociale contacten, huishouden en oja, ook nog een man en een hond. Soms dacht ik: Hoe doen vrouwen dat die nog meer kinderen hebben? Kolven vond ik meestal niet zo'n probleem; al moet ik wel zeggen dat als ik bij bepaalde activiteiten het huis uit moest de lat niet al te hoog legde: Dan was het gewoon de druk eraf kolven en niet voor een hoge opbrengst gaan. Als ik mezelf die eis had opgelegd, kon ik het wel vergeten, want mijn lichaam weigerde gewoon vaak veel melk eruit te willen gooien op een café-toilet Maar op een gegeven moment lukt het wel om een ritme te vinden, gelukkig. Zal voor jou niet anders zijn... tenslotte lukt dat uiteindelijk bijna iedereen. Fijn dat het weer is uitgepraat met de crècheleidster. Goed van je dat je meteen naar haar leidinggevende bent gestapt. Hier hebben we overigens heel bewust gekozen voor een crèche ipv gastouder. Juist vanwege het feit dat er veel meer kindjes zijn. Thuis krijgt ze al alle aandacht, het leek ons juist goed als ze die leert delen en uiteindelijk ook met de andere kindjes kan spelen. Oefent ze een beetje haar sociale vaardigheden. Nou ja, zo heeft iedereen zijn redenen. Belangrijkste is denk ik wat je zelf vindt dat het beste voelt. En het ene kind is het andere niet, sommige zijn gewoon heel snel in de war van veranderingen terwijl een ander kindje prima tegen prikkels kan bijvoorbeeld. Het is maar goed dat we niet allemaal hetzelfde zijn..! Zo, en nu ga ik eens even in je album kijken naar hoeveel jullie kleine meid alweer gegroeid is! Liefs, Katherine
In het donker, door de nacht, vlieg ik in de lucht. Mijn eerste tripje weer voor mijn werk. Mijn eerste vlucht waarbij het heel dubbel voelt, omdat ik mijn kleintje voor mijn gevoel achter laat. Alsof het niet klopt. Nog niet. Laten we ons huis verkopen en in een klein ieniemienie huisje gaan wonen, dan kan ik de hele dag bij ons meisje zijn, sprak ik in nog net geen tranen uit naar vriendlief. Met een kleine kern van waarheid, want mijn werk is niet meer mijn wereld. Mijn wereld ligt nu bij opa en oma in een ledikantje, wat er speciaal voor haar staat, omdat mijn ouders een dag in de week oppassen. Omdat ik moet werken. Wonnen we maar de Staatsloterij...hoefde ik maar niet te werken. Gedachten waarvan ik nooit had gedacht ze te hebben. Weer rustig beginnen, zeiden ze op mijn werk. Het is nu mijn vierde week en ik ben alweer op pad, lees: heb dus nog maar 3 weken gewerkt en nu al op pad gestuurd. Tja, ik had kunnen weigeren, maar is dat slim in tijden van reorganisatie waar bezuinigen plaatsvinden en iedereen ergens toch vreest voor zijn werk? En waarbij de kapers op de kust liggen? Mijn grootste zorg was echter de borstvoeding. Waar ik dus voorheen zei: als het niet lukt, nou...dan gaat het niet hoor... Maar het lukte... Waar ik zei: kolven? Nee, dat doe ik niet... maar ik kolf... Dus heb nu ook het kolfapparaat bij me, voor het geval mijn borsten straks erg op spanning staan. Dat is het handige van de breast to baby kolf van Diffax, hij werkt ook op batterijen. Heb het nog niet geprobeerd overigens en hoop dat ik straks op mijn hotelkamer kan (hoef) te kolven, want ik wil gewoon heel graag mijn productie op gang houden. Afbouwen wil ik eigenlijk pas in maart gaan doen. Omdat ik heel, heel, heel stiekem hoop dat mijn cyclus weer op gang komt... En er heel, heel misschien, als ware het een wonder... Op Een Dag... Ons nog zo een wonder mag overkomen. Als je eenmaal in de medische malle molen hebt gezeten, dam durf je zoiets eigenlijk niet hardop uit te spreken. Alsof je dat niet mag zeggen, omdat je al gezegend bent met het wonder van het mogen meemaken van zwanger zijn en een bevalling en als toetje ook nog eens de intimiteit van het geven van borstvoeding mag ervaren. Als ik voorheen anderen soms hoorde over de wens voor een tweede, vond ik altijd dat ik eerst aan de beurt was. En ergens vind ik dat nog steeds, dat de meisjes die al zo lang, tevergeefs in het medische traject zitten 'eerst mogen'.... Maar de mama in mij, de zus met lieve broers, zij hoopt gewoon ergens heel diep van binnen dat er nog zo een wonder moge geschieden. Dat ons meisje haar jeugd mag delen met een broertje of zusje, omdat vriendlief en ik weten hoe bijzonder dat is. Want wat vond ik het geweldig om zwanger te zijn, wat was ik trots op mijn buik en wat mis ik mijn buik en het gevoel van zwanger zijn nog steeds... Ook al is nog mooier om haar te mogen voelen, zien, horen, ruiken... We vliegen nu een half uur en de stewardess deelt sandwiches uit. Ik heb niet zoveel trek en ik kijk naar buiten, waar niets anders te zien is dan de nacht. De mevrouw naast me leest een boek en een meneer in de stoel voor me speelt spelletjes op zijn telefoon. De vlucht duurt 2u25. Ik voel aan mijn borsten, ze zijn vol, maar nog niet met die spanning. Vandaag was een dag waarop eigenlijk alles mis ging. Nouja, veel. Het begon gisteravond al. Onuitgesproken was ik toch gespannen om op pad te gaan. En dat uitte zich door te dralen met alles: spullen pakken, te lang nadenken over wat mee te nemen en niet zo lief doem tegen mijn vriend. Die moest dat overigens dan ook maar begrijpen, vond ik. Ons meisje is al de hele week verkouden en heeft een flinke kuch. Desondanks lacht ze en is vrolijk aan het kirren in de box en oefent tal van geluiden en kreetjes. Ze wil af en toe al op haar zij draaien en trappelt actief met de beentjes in de lucht en grijpt alles wat ze dan het liefst in haar mond wil stoppen. En is er niets, dan is al je vingers in de mond stoppen ook een prima en reuzeinteressant alternatief. Allerschattigst, ik kan er uren naar kijken. Maar, vriendlief maakte zich zorgen over ons Elfje. Dat hoestje, al een week... En ze klonk zo benauwd. Moest ze wel naar mijn ouders? Anders nam hij wel vrij om met haar naar de huisarts te gaan. Ik ging twijfelen aan mijn instinct dat zei dat het heel naar was voor ons kleintje, maar... Ze had geen koorts, ze drinkt goed, ze is vrolijk en beweeglijk, ze plast ook goed... Naar mijn idee werd het ook wel iets minder. Gewoon een virusje van het KDV... "Maar als ze piepend adem haalt en het langer dan een week duurt, moet je naar de dokter", las vriendlief voor van een of andere site. Oh. Ik voelde me aangesproken. Was ik een slechte moeder die vond dat het wel meeviel? En wanneer dan naar de huisarts? Had gelijk een naar gevoel over mijn reisje. "Ik bel morgen wel om te overleggen", bromde ik, met een soort van nog sterker schuldgevoel omdat ik haar zo achter zou laten, al heb ik alle vertrouwen in mijn ouders, die zo gek op haar zijn.
En zo ging het die avond van kwaad tot erger. Alsof we in een moeras van chagrijnigheid wegzonken en elkaar er alleen maar dieper introkken. Met een naar gevoel ging ik slapen en laat ons meisje zich nu uitgerekend deze nacht omgetoverd te hebben tot een hoestend doch vrolijk spookje. Toen vriendlief vanmorgen naar zijn werk wilde gaan en ik nog op bed lag, geen zin in de dag, omdat ik weg moest van ons meisje, merkte ik, nog steeds in mijn moerassigheid, heel bitchie quasi verbaasd op dat vriendlief toch niet zou gaan werken? Hij zou toch met onze kleine naar de huisarts gaan? Een rotopmerking natuurlijk, want ik wist best dat hij gisteravond zijn bezorgdheid uitsprak. "Wil je dat? Dan doe ik dat hoor". "Nee, laat maar. Ik bel wel. Past er nog wel bij op mijn reisdag en ik moet Elfje nog naar mijn ouders brengen. En mijn koffer pakken. Komt goed hoor, ga jij maar werken. Dahaag." Afreageren is eigenlijk heel stom. Niemand voelt zich er beter van. Maar toch doe je het. Uiting van frustratie die vervolgens nog meer frustreert. Maarja, dat bedenk je je altijd achteraf... Dus ik belde naar de huisartsenpraktijk en deed mijn verhaal. Ondertussen spookte de woorden van mijn vriend door mijn hoofd en merkte ik dat ik me ook ongerust maakte. Wat nu als ze echt iets had? Dacht ik er te makkelijk over? Ik kon pas om 14.30 terecht. Maar, ik moest haar naar mijn ouders brengen en de vlucht halen... Dat redde ik nooit. Dus ik legde mijn situatie uit en de assistente toonde zich begripvol. Ik gaf aan dat ik me terdege realiseerde dat ik te laat belde en dat ik ze niet met mijn probleem wilde opzadelen, en dat ik anders aan mijn ouders zou vragen of zij met haar naar hun huisarts konden gaan. 5 minuten later werd ik teruggebeld en ik mocht om 10u komen. Pfew... Dus ik ons meisje aangekleed en zelf gauw gedoucht (maar wat moest ik aan tijdens de reis naar de kou? Ik draalde nog steeds). Gelukkig stelde de huisarts - nadat ik een standje had gekregen - me gerust. Ja, ons meisje was benauwd en er was veel slijm, maar het zat hoog in de luchtwegen, niet in de longen. Vermoedelijk iets viraals. Als het over een week nog niet over was, weer even terugkomen. Of als het erger werd. ............ Inmiddels ben ik alweer anderhalve dag verder. En het valt me tot nu toe.... Toch een beetje mee. Heb nog even contact gehad met mijn ouders en het gaat allemaal goed! Ze doet het hartstikke goed en mijn ouders genieten volop. Haar eerste logeerpartijtje! Mijn gekolfde meegegeven melk zal alleen net niet voldoende zijn, dus heb afgesproken dat ze haar in de avond nu 1 flesje nutrilon met wat rijstebloem gaan geven. Ze is per slot van rekening alweer 16 weken en 4 dagen... En misschien dat ze dan ook wat langere nachten gaat maken. Dat deed ze altijd al, maar sinds die verkoudheid is het helemaal weg en als we haar dan om 20uop bedje leggen, is ze om 2u weer wakker. Misschien toch weer wat later gaan voeden? Het blijft ook zoeken, omdat ik nog voed op verzoek. Ondertussen kolf ik nog even af. Dat gaat tot nu toe redelijk... Al moet ik mezelf er toch iedere keer voor vrijmaken, wat lastig is tijdens de vergaderingen en seminars. Maar het loont de moeite: inmiddels al 8 bakjes in de koelkast, waarvan de laatste de minste opbrengst (slechts 120). Ga nu nog even verder hier! En zal nog een fotootje in mijn album plaatsen! X
Wat een mooie update weer. Wel niet zo'n leuk verhaal maar denk dat de reactie naar jouw vriend toe wel normaal is. Dat schuldgevoel naar hem en weten dat je het eigenlijk ook anders kunt brengen, dat heb ik ook. Soms zeg (snauw) ik tegen mijn man of grotere kids en tergelijk denk ik dan van pfffff, dat had ik toch wel anders kunnen aanpakken maar steeds weer betrap ik mij erop . De zorgen die je hebt naar jullie kleine prinsesje toe, dat zal zeker nog niet over gaan. Zelfs bij mijn grote meiden vraag ik mij soms nog af of ik het wel goed doe en of het niet beter anders kan. Tja, dat hoort erbij denk ik. We willen dan toch alleen maar het beste voor onze kids. En wat een mooie wens hebben jullie om er nog zo'n wondertje bij te krijgen, ik wens het jullie van harte toe en hoop dat die wens in vervulling mag gaan. Vele groetjes
Herkenbaar ... de zorg om de borstvoeding. En nog veel meer herkenbaar: nu al de wens voor een even zo mooi broertje of zusje. En lastig: moet je dan daarvoor stoppen/afbouwen met de bv. Dat vind ik dus een enorm lastig dilemma, want het is zo dierbaar.
ik wil al de hele week reageren.. welkom in het leven van een werkende moeder... hectisch! prachtig verwoord.. lijkt wel of ik mezelf lees.. Hoop dat kleine elfje helemaal beter is en mama haar reis heeft overleefd? Wat ben jij een bikkel! ik durf nog geen stad van mn kleine verwijderd te zijn.. in mei moet ik naar groningen en hij blijft in den haag.. ik zie er nu al tegenop.. hoe prachtig zou het zijn wanneer jullie nog zo'n wonder gegund is... en ik snap je helemaal.. ik mag ook dankbaar zijn met mijn kleine man na 4 zwangerschappen en stiekem hoop ik ook ooit weer zo'n wonder te krijgen.. maar voordat ik die weg in sla even genieten nog
Lieve Juul, Jij bent een TOP mams twijfel daar nooit aan. Ohhh en tante Gabrie vind jouw dochter 1 van de mooiste kindjes die ik ken... Zwijmel....knuffel...en kus!! Liefs
fijn om weer wat van je te lezen! Hopelijk knapt je meisje snel weer helemaal op. Fijn dat ze het verder zo goed doet.
Juulz, fijn je verhalen weer te lezen! En fijn dat het uiteindelijk allemaal toch mee viel. Heb net naar de fotootjes gespiekt en wat een heerlijk grietje is het toch!!!
Hallo Juul, Ik heb een vraag aan je:ergens in je berichtjes heb je het over een "handlezeres" waar je bent geweest?? Zou ik haar naam mogen, ben op zoek! Liefs, Manon