Bij de eerste tijdens de weeën wanhoop hihi omdat ik zoveel pijn had en hij moest kon doen. Toen hij er was tranen. Bij de tweede vooral bezorgdheid omdat ons meisje enorm slecht en grauw was ( foetale nood kinderarts erbij gyn opgeroepen en we hadden een slechte 20 weken gehad) daarna een hele trotse papa die haar heeft aan gekleed De derde tijdens de bevalling. Heeel rustig hij zat zelfs de krant rustig te lezen. Na de uitdrijving vreugde en verbazing ( dat ging zoo onwijs snel dat hij hem bijna zelf had moeten opvangen)
Mijn man deed alles wat moest, hij was verder heel onrustig, zenuwachtig en wat dan ook. Toch was hij er voor me als ik het 'vroeg'. Ik had persoonlijk meer aan mijn moeder dan aan mijn man, maar dat neem ik hem totaal niet kwalijk.. Mijn moeder zei bijv kom schat ik weet hoe het voelt, nog even blablablabla Nou dat kon mijn man niet zeggen natuurlijk hahaha.. En aan de woorden kom op je kan het, had ik niets hihi Zoontje moest na de geboorte gelijk mee naar de couveuse, en mijn man wilde bij mij blijven hahaha hebben met z'n 3e gezegd dat hij echt wel met ons zoontje mee mocht, nouja eigenlijk moest hahaha.. Je zag hem in 2 strijd staan.. Hij durfde mij niet 'alleen' te laten, maar wilde ook heel graag met K mee.
Ik heb de herinnering dat ik heel veel steun aan hem heb gehad. In het begin toen ik nog kon praten tussen de weeën door was het heel gezellig. Af en toe wat gelachen, samen echt spannend gevoel. Later meer in mezelf gekeerd. Hij hoefde alleen maar naast me te zitten, was genoeg. Hahaha hij rookte toen nog, mocht echt niet even roken buiten van me. Ik herinner me zijn hand die ik vasthad tijdens de drie uur durende persweeën. En de paniek in zijn ogen toen we hoorde dat de baby achteruit ging. Hij stond met zijn handen op zijn hoofd en tranen in zij ogen achter een leger witte jassen die om mij heen stonden. Later in de ok herkende ik hem eerst niet, ik dacht dat hij een stagiair was ofzo omdat ik een soort dokter zag met z'n horloge nog om hihihi. Toen onze dochter er was hield hij onze drie hoofdjes de hele tijd bij elkaar terwijl ik dichtgehecht werd. Prachtige foto's met mijn lief waarin je de emotie, ontroering en trots in zijn ogen ziet.
Mijn man heeft de eerste paar uur in het ziekenhuis tijdens mijn weeën gewoon liggen pitten had zo'n slaapstoel bij de zusters gebietst en is toen naast mij liggen ronken. Nou vond ik dat de eerste 2 uur niet zo'n probleem, er was niet zoveel wat hij kon doen, maar toen het wat heftiger werd, heb ik 'm wel wakker gemaakt. En dan nog mopperen tegen mij. Toen heb ik er wel even wat van gezegd. Verders was hij vrij rustig, heeft hij geholpen en waren er wat tranen toen Eva geboren was (bij hem, ik was alleen maar zo opgelucht dat het over was en dat ze op mijn buik lag) Wat jammer SDonya ... bij mij waren dat overigens de stellige instructies aan mijn man mocht Eva door de verpleging meegenomen worden. Als dat zou gebeuren dan moest mijn man mee. Voor mij zou wel worden gezorgd, maar er moest iemand van ons bij Eva zijn.
Hier was Vl. erg rustig, maar maakte zich ook wel wat zorgen. Ontsluiting vorderde niet, begon toen 12 uur lang te spugen en kreeg uiteindelijk een ruggeprik. Hij heeft vooral veel spuugbakken aangegeven en 3 x de verpleging gevraagd om nieuwe spuugbakjes te brengen. We mochten slapen, maar ook telkens als mijn vriend net zijn ogen dicht deed moest ik weer spugen. Wat met een ruggeprik (liggend op je rug) niet echt handig gaat. Hij keek super trots toen onze dochter geboren was, maar heb geen tranen gezien. Hopelijk dat deze bevalling wat soepelen loopt en vooral zonder het spugen.
Mijn man heeft gedaan wat ie kon, maar dat was niet veel: warme kruik maken, hand vasthouden en verder niks eigenlijk. Moet ook zeggen dat ik een makkelijke snelle bevalling had (4uren) en ik vond mezelf ook erg rustig en was in mijn eigen wereldje. Dus hij hoefde me niet te kalmeren, niet mee te helpen met puffen e.d. Volgens mij heeft hij me wel aangemoedigd tijdens het persen maar ook dat duurde maar 15min., dus daar viel ook geen eer aan te behalen Daarna heel trots met zoontje in de armen ook trots op mij. Maar geen traan gelaten, ikzelf trouwens ook niet. Zijn beide nogal nuchter. Ben benieuwd hoe hij had gereageerd als het niet allemaal zo makkelijk was gegaan.
Mijn vriend was geweldig! Hij heeft continu mijn hand vastgehouden en als er wat gehaald moest worden was hij voor de volgende wee weer terug. Bij t persen heeft hij mij heel hard lopen aanmoedigen, terwijl hij al gezien had dat t niet ging passen, want zei hij achteraf anders was ik in paniek geraakt. Hij heeft na de bevalling meerdere keren gezegd hoeveel respect hij voor mij heeft en zorgt nu ( onze zoon is vandaag 11 dagen oud en geboren met n flinke knip ivm dubbele omstrengeling) ondanks dat hij moet werken, dat ik niks tekort kom en veel kan rusten. De bevalling heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht.
SUPER echt heel veel steun aan hem gehad heb van 16.00 tot 22.00 alles samen met hem gepuft (hij wilde eigenlijk eerst niet hij dacht bij zich zelf ga ik echt niet doen haha) Maar hij had direct door dat als hij mee deed ik ook veel beter pufte dus heeft hij al die uren meegedaan. Ook heb ik al die tijd in zijn hand geknepen hij mocht niet eens naar de wc van mij Heeft hij wel gedaan natuurlijk... Mijn man houd absoluut niet van bloed enz maar heeft overal met zijn neus bovenop gestaan hij vond het heel mooi om allemaal mee te maken... Maar wel heel vervelend dat ik zo veel pijn had en hij daar niets aan kon doen.
Mijn man heeft me ook ontzettend goed gesteund. Ik werd ingeleid, eerste 2 uur was het nog gezellig kletsen en lachen samen maar toen de weeën storm kwam was dat wel anders. Hij pufte met me mee en liet mn hand niet meer los. Mocht ook niet van mij het voelde echt dat we dat klusje samen hadden gedaan! Ben benieuwd hoe het deze keer zal zijn. We hopen dat het thuis is dit keer!
Bij de eerste had hij het volgens mij zwaarder dan ikzelf Hij had de nacht ervoor bedrijfsfeestje gehad (ik had hem gezegd dat hij nog een laatste keer lekker kon feesten voor de bevalling, aangezien er nog geen voortekenen waren, helaas ) Ik had een badbevalling, dus met een duffe kop hing ie boven een dampend bad. Maar heeft het goed gedaan, ik was in mezelf gekeerd en hij heeft me netjes bijgestaan.. Bij de tweede was er niet veel te doen. Hij had me eerst afgezet in het ZH om dan de oudste bij zijn ouders af te zetten. 20 minuten nadat hij ook in het ZH aankwam, was onze tweede al geboren Maar in beide gevallen zat hij fier en toch ook wel even beduusd met de baby in de armen terwijl ik opgelapt werd
Hij was vrij relaxed en hielp waar hij kon (al was dit niet veel meer dan een nat washandje en mn hand vast houden bij het persen) De avond dat de ballon werd ingebracht is hij lekker thuis gaan slapen. Ik zei ga jij maar lekker naar huis om uit te rusten, mocht het snachts komen dan ben je er zo. Dus volgende dag was hij lekker uitgeslapen toen de echte bevalling begon
Hij was heel fijn! Ik heb veel steun aan hem gehad. Hij heeft zich ingelezen (veilig bevallen van beatrijs huppeldepup, ik wilde niks lezen over bevallen, wilde er helemaal open minded in gaan en was bang dat ik bang zou worden van lezen over bevallingen) en vond dat zelf heel fijn. Aangezien hij niet tegen pijn en bloed kan (niet bij zichzelf en niet bij anderen) had ik eigenlijk niks van hem verwacht. Hij bleef heel rustig, heeft vijf uur op mijn rug gedrukt waardoor ik de rugweeen goed kon opvangen. Hij heeft de vk geroepen om het infuus met weeën opwekkers lager te zetten toen ik in een weeenstorm terecht kwam en heeft me geholpen met ademen toen ik het in de weeenstorm even kwijt was. Van het laatste uur weet ik niks meer omdat ik totaal in mezelf raakte van de pijn (wat ik op dat moment helemaal ok vond). Maar achteraf is hij de hele tijd bij me blijven staan en heeft hij ook dat uur op mijn rug gedrukt als er een wee was. Tijdens de uitdrijving heeft hij geen kik gegeven. Er was niet veel bloed maar heus wel iets. Hij is niet flauw gevallen en hij huilde niet (ik ook niet, ik was te verbaasd). Eigenlijk heeft hij gewoon de hele bevalling naast me gestaan en op mijn rug gedrukt behalve dat ene moment toen hij voor me op kwam tijdens de weeën storm. Ik heb dat ongelofelijk fijn gevonden. Juist doordat hij zo rustig was was hij echt een steun voor mij. Had er niet veel vertrouwen in van te voren maar volgende keer doe ik het zo weer alleen met hem
Toen we aankwamen in de verloskamer keek hij de hele tijd tv tot ik echt pijnlijke weeën kreeg en mijn ontsluiting niet verder kwam dan 8 cm. Ik heb zo hard geschreeuwd als ik kon waar ik me nu nog voor schaam als ik eraan terug denk.Leek wel een monster. Toen wou hij graag de kamer uit maar dat mocht niet van mij en bleef hij dus "rustig" zitten op een stoel. Moest ook niks van hem hebben, behalve dat hij de verloskundige ging roepen een aantal keer. Na dat ons zoontje geboren was zag ik zijn trotse lach en de vreugde in zijn ogen, super om te zien. Hoop dat snel weer mee te maken met iets minder pijnlijke weeën en geschreeuw kan haast niet wachten..
Leuk om te lezen!! Mijn man weet precies wat ik nodig heb..., rust Ik wil geen gezeur aan mijn kop, we hebben een luxe ZH met een bed voor de man naast het mijne. Dus je snapt het wel, ik ben s'nachts bezig geweest, en hij heeft heerlijk liggen dutten. Toen het erop aan kwam was hij er voor me, en met de heftige weeënstorm me gesteund daar waar die kon. Verder tijdens het persen bemoedigende woorden gesproken, en me moed in gepraat!! Precies zoals hij is, en zoals ik ben. Relaxed en nuchter!!! Moet nu bijna bevallen, en weer zeker dat we er samen weer zo relaxed in kunnen gaan! Kijk er weer enorm naar uit
Mijn vriend was fantastisch: rustig en ondersteunend. Ik had een hele snelle, heftige bevalling, dus er moest meteen gehandeld worden. Hij was echt mijn rustpunt en rots in de branding. Een heel goed team samen met de verloskundige. Na de geboorte eerst even samen genoten van onze zoon. Daarna kwam de ambulance, omdat het niet goed met hem ging. Zoon en vriend zijn toen samen naar het ziekenhuis gegaan, ik mocht op dat moment niet mee. Ook de korte ziekenhuisperiode die daarop volgde, heb ik als heel bijzonder ervaren. Enorm heftig ook voor onze relatie, maar zo verbonden hadden we ons nog nooit gevoeld. Veel succes met je bevalling en geluk gewenst!
Zenuwpees haha.. Hij is er heel de tijd bij gebleven, maar wel dicht bij mijn hoofd in de buurt. M'n moeder was er ook bij dus die ondersteunde me gelukkig ook Tijdens het persen zelf heeft hij ook bij m'n hoofd gestaan Hij is wel heeeeeel veel sigaretjes gaan roken tussendoor
in de auto naar t ziekenhuis ging hij tegen me praten ter afleiding maar aangezien na 200 meter ik al persweeen kreeg, had ik daar echt geen trek in. hij was erg vrolijk (denk voor mij) en voor de rest heb ik geen idee wat hij gedaan heeft hahaha, het ging zo snel! volgens mij heeft hij alleen maar gezegd dat ik t goed deed en stond hij bij mijn hoofd tot hij van de vk moest kijken toen zijn zoon eruit kwam waar hij eigenlijk niet op zat te wachten.. wel dat hij er was maar niet het daadwerkelijke gapende gat waar hij uitkwam daarna moest hij van de vk foto's maken
Mijn man was elke keer een beetje zenuwachtig, wat helemaal niets voor hem is. Normaal is hij de rust en kalmte zelve, maar nu merkte ik wel dat het hem echt wat deed. Achteraf zei hij ook dat hij het zo moeilijk vond om mij pijn te zien lijden. Mijn eerste twee bevallingen waren ook echt best heftig en snel. Bij de tweede bevalling had hij wel een actieve rol, namelijk warmtekussentjes op mijn rug leggen en heen en weer rennen naar de magnetron om ze weer op te warmen. En later zat hij achter me en ondersteunde mij op de baarkruk. Bij de derde was ik zelf nog vrij lang goed aanspreekbaar, dus toen zaten we heel knus samen in onze slaapkamer weeën weg te zuchten, terwijl de vk en kraamzorg beneden thee dronken. Ik heb daar zulke goede herinneringen aan...... we zaten samen een beetje zenuwachtig te giechelen, op het laatste moment nog over de naam te stechelen, eigenlijk was het heel gezellig.
Haha dat vraag ik me bij mijn man ook af.. Die stuitert al rond als ik zeg dat ik denk dat het niet heel lang meer gaat duren laat staan als het echt zover is En ik denk dat ie ook wel een traantje gaat laten. Dat deed hij namelijk al toen hij de kleine voor het eerst kon voelen in mijn buik Omdat het voor hem ook een groot wonder is dat we een kindje mogen krijgen samen
Mijn vriend is er heel de periode super goed voor me geweest. het hele zwanger worden puncties spuiten.zetten terugplaatsing. Zwangerschap. en ook de 3 dagen durende bevalling. Hij was continue mijn rug aan het masseren. Tussendoor naar huis eten maken en meenemen. Huis versieren hond verzorgen. en tijdens de bevalling zelf super rustig waar ik ook rustig door werd. hij schrok wel van het spitse kopje van dochter. Keek echt zo van wat is dat nou. Waarop de verloskundige zei nee nee meneer dat komt nog wel goed maak je niet druk.