Co-ouderschap schadelijk voor kind onder 6

Dat herken ik wel in mijn zoontjes ja. Het is ook de reden dat ze nu bij mij wonen.

 

Wat een onzin (in ons geval dan!)
Als je als ouders heel normaal met elkaar om gaat, nooit 1 verkeerd woord over de andere ouder zegt tegen het kind en het voor het kind duidelijk is wanneer ze waar is lijkt het mij het beste om toch echt door alle 2 de ouders opgevoed te worden. 1x in de 2 weken een weekend lijkt me veel moeilijker voor een kind.
Mijn bonus kind wil het echt niet anders....! Hoe ideaal is het om evenveel je vader als moeder te zien. Kijk als de vader (of moeder) nou weinig interesse toont in het kind maar dat is weer een ander verhaal.
Bij ons krijgt ze minstens net zoveel liefde als bij haar moeder. Zij zou ook echt niet liever bij de 1 of de ander wonen.

Ze is al sinds ze 2 jaar is 3/4 dagen bij moeder en 3/4 dagen bij vader per week.

Vaak werkt co-ouderschap niet door verkeerde communicatie tussen de ouders... Als dat allemaal wel goed zit, dan is co-ouderschap het beste wat een kind kan hebben bij gescheiden ouders.
Tuurlijk heeft het kind wel tijd nodig om aan de veranderde situatie te wennen, daar gaat wel een tijdje over heen. En tuurlijk zal het kind wel eens om vader of moeder huilen. Dat was hier ook wel eens (1x in de zoveel tijd) Nu is dat nooit meer zo! Maar dat heb je ook als het kind maar om het weekend bij 1 van de ouders is.

Maar als ik dat nieuwsbericht zo lees is dat van ons dus een uitzondering?

(kan me trouwens voorstellen als een kind niet goed met veranderingen om kan gaan of bijvoorbeeld adhd heeft of noem maar op dat het dan weer anders is dan gewoon een gemiddeld kind)

 

Nah...beetje een gaar artikel. Er wordt iets geroepen, maar nergens wordt het onderbouwd. Ze stellen dat een kind 1 verblijfplaats moet hebben en dat daarom co-ouderschap slecht zou zijn op een bepaalde leeftijd. Hoe zien zij dat dan met een reguliere omgangsregeling (een weekend per 14 dagen), dan pendelt het kind toch ook tussen 2 huizen, alleen anders ingedeeld?

 

ik heb ook wel eens gehoord dat ouders zelf wisselen. Het kind woont op 1 vast adres en de ouders wisselen zelf van huis. Dat lijkt me voor het kind zelf stukken rustiger.

 

Dit doen mijn neef en zijn ex. Het is alleen voor henzelf een rare situatie, zij kunnen zelf geen eigen 'thuis' opbouwen.

 

Ik kan ook niet zoveel met dit artikel, mijn ex en ik hebben ook ouderschap en ben absoluut niet van mening dat het slecht is voor mijn kind.

Het heeft zeker moeilijke momenten (meer voor mij dan voor dochter denk ik ) en krijg soms ook wel te horen dat ze bij mij wilt blijven ipv naar haar vader te gaan maar uiteindelijk komt ze toch altijd weer vrolijk thuis en was het toch wel leuk.

Een kind heeft twee ouders en als beide ouders voor het kind willen en kunnen zorgen dan vind ik co-ouderschap toch echt een prima oplossing. Zelf zou ik haar het liefste 365 dagen per jaar bij mij hebben maar denkend vanuit haar belang heeft zij recht op een vader-dochter relatie. En juist bij die kleintjes is die volgens mij moeilijk te ontwikkelen als je elkaar een weekend in de twee weken ziet.

Geheel situatie en kind afhankelijk dus als je het mij vraagt en veel te korte door de bocht om te zeggen dat het schadelijk is....

 

Ik vind het echt bijzonder als ouders dit doen. Dan ga je wat mij betreft echt voor het beste voor je kind.

 

Ik vind het onzin. Als de ouders op een normale manier blijven communiceren, dan lijkt me dat een kind er geen hinder van ondervindt. Een kind moet een band met beide ouders opbouwen en co-ouderschap is een mooie oplossing.

Mijn zusje ging altijd op maandag, dinsdag en woensdag naar haar vader en de overige dagen was ze bij mijn (onze) moeder. Ze heeft een fantastische en hechte band met haar vader.

Haar vader en onze moeder communiceren normaal en hebben ervoor gezorgd dat mijn zusje nooit hinder van hun problemen ondervond.

Het probleem is vaak dat de ouders niet normaal door één deur kunnen. Mijn schoonpa is niet bij onze bruiloft geweest, omdat schoonmoeder en partner er ook waren, dit heeft mijn man (na 29 jaar) zo'n pijn gedaan.
Mijn moeder en partner en mijn vader en partner kunnen goed met elkaar door één deur. Dit heeft wel tijd nodig gehad. Maar voor mij voelt het erg prettig.

 

Moet je nagaan hoe dat wisselen voor een kind zou voelen...

Eerlijk gezegd, denk ik ook dat een 50/50 verdeling niet goed is voor een kind. Maar dat is puur mijn gevoel, ik heb er zelf (gelukkig) geen ervaring mee. Het lijkt mij dat je als kind dan nooit het gevoel hebt dat er 1 plek is waar je echt thuis bent. En volgens mij is dat best belangrijk, ook voor de hechting. Vooral als je nog zo klein bent, denk ik dat het goed is om 1 vaste plek te hebben waar je "thuis" bent, met daarbij 1 persoon waar je goed aan kunt hechten. Later, als het kind groter is, dus ouder dan die 6 jaar, kun je als ouders een andere regeling afspreken en dan dus wel voor 50/50 gaan. Het echte co-ouderschap bestaat natuurlijk nog niet zo lang, dus op zich wel goed dat er onderzoek naar gedaan word. Het probleem is gewoon dat met dit soort dingen het jaren duurt voordat men erachter komt of iets wel of niet goed is voor kinderen.

Maar vooral ligt het aan de manier waarop ouders met een scheiding omgaan. Ik hoor nog teveel en te vaak dat een scheiding over de rug van de kinderen word gespeeld en dat gebeurt niet heus niet altijd bewust. Gisteren nog een moeder op het schoolplein die aan het mopperen was op de vader van haar kinderen terwijl de kinderen naast haar stonden. "Ze zijn altijd zo druk en onhandelbaar als ze van hun vader afkomen" Je zag die kinderen gewoon kleiner worden... Zo zielig! En zo'n soort reactie heeft ze elke keer als de kinderen bij de vader zijn geweest. En het zal heus wel zo zijn, dat geloof ik best, maar houd je mond als je kinderen erbij zijn!

 

Weet het niet eerlijk gezegd.

Denk dat deze regeling beter is dan als ouders elkaar de hersens in slaan.

Heb altijd het idee als je er als ouders samen goed mee om kunt gaan dit de beste oplossing voor de kinderen is.


Zo als velen hier weten heb ik eigenlijk ook alles over voor een goede omgangsregeling met de andere ouder. En dat is misschien ook niet goed. Maar wil wel zorgen dat de kinderen het miste last hebben van ouders die uit elkaar gaan.

 

Ik vind co-ouderschap veel eerlijker dan dat de moeder het kind altijd krijgt toegewezen. Of het werkt, ligt echt aan de ouders zelf. Je moet zorgen dat je goed communiceert met elkaar en niet over de rug van je kind. Voor mij was co-ouderschap + vechtscheiding een heel slecht plan, maar ik zie niet in waarom dat bij iedereen zo zou zijn.

 

Hier een stukje wat bevestigd wat mijn gevoel al zei. Het is overigens een Belgisch onderzoek, ze willen graag naar het Nederlandse model, met een verplicht ouderschapsplan.

 

Tja, een ouderschapsplan is helaas ook geen garantie voor ouders die goed met elkaar om kunnen blijven gaan zie ik op regelmatige basis in mijn werk. Een ouderschapsplan is verplicht, maar vaders en moeders blijven zich desondanks nog vaak zat als kleuters gedragen.

Overigens, mijn ouders zijn gescheiden toen ik erg klein was (ik heb geen herinneringen aan mijn ouders die bij elkaar waren). Op het begin was er een omgangsregeling van een weekend per 14 dagen dat ik naar mijn vader gaan. Later (kort voor ik naar de basisschool ging) heb ik zelf aangegeven dat ik graag vaker naar mijn vader wilde, omdat ik een weekend zo kort vond. Toen is er een omgangsregeling afgesproken waarbij ik 5 aaneensluitende nachten in de 14 dagen bij mijn vader was (dus: woe (uit school)/dond/vrij/zat/zon bij mijn vader, maandag uit school weer naar mijn moeder. Bij mijn moeder was ik dan maa/dins/woe/dond/vrij/zat/zon/maa/dins en dan ging ik weer naar mijn vader). Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik geen eigen plek had. Bij mijn vader deelde ik een kamer met mijn (half)zusje en dat was super.

 

Ik denk dat het vooral een kwestie van communicatie is.
Als dat er niet is heeft helemaal niks zin.

Hier was niks een optie geweest.
Na de weekenden waren de kinderen inderdaad compleet onhandelbaar. Zelfs school klaagde erover.
Als er voor de ka een schrift met eten bijgehouden moest kwam het schrift gewoon leeg weer terug. Als ik dan vroeg heeft hij dan helemaal niks gegeten. Was het antwoord, nee hoor, maar ik had geen zin om dat domme schrift bij te houden.
Pardon??? Dat is voor de gezondheid van je kind!!
Toen ik de bezoekregeling introk reageerde hij niet eens.
En dat is inmiddels 3 jaar geleden.

Het is dus wel erg belangrijk als je beide het beste voor je kind wilt en er ook open voor staat.

 

Ik geloof dat de laatste regel veel zegt: "Idealiter zouden we geval per geval moeten kunnen bekijken, maar daar is de tijd en het geld niet voor"

Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes belangrijk is om één duidelijk veilig plekje te hebben dat thuis is, maar er zijn meer dingen die mee spelen en zorgen dat iets wel of niet werkt

 

Dat is idd ook 1 van de dingen die ze in dat artikel aanhalen, dat een plan heel mooi is, maar dat ouders eerst maar eens moeten ophouden met ruziën.

Fijn dat het voor jou goed uitgepakt heeft! Ik denk ook dat dat een betere manier is, eerst een weekend en later uitbreiden, al naar gelang het kind wil.

 

Ik lijk wel de enige die het hiermee eens is. Door alle volgende reacties krijg ik nu het idee dat mijn exman en ik incapabele personen zijn die geen normale communicatie aankunnen en steeds ruziemaken terwijl we niet een keer echt ruzie gehad hebben. We kunnen elkaar gewoon zien op verjaardagen en wat ons betreft zelfs samen dingen ondernemen. Helaas ziet zijn nieuwe vriendin het liefst dat wij elkaar nooit zien of spreken en daar ging het mis. Heel sneu maar blijkbaar stelt ex zijn kinderen niet voor zijn relatie. Zij willen ze niet de helft van de week maar alleen een weekendje.
Het gaat wel veel beter met de jongens nu ze gewoon bij mij en mijn vriend hun vaste stek hebben en om de week een weekend naar papa gaan. Ze hebben meer rust.

 

Tja, als 1 van de ouders niet wil dan houdt het hele idee van co-ouderschap natuurlijk helemaal op. En dan is het uiteraard beter voor de kinderen om een weekend-omgang te hebben. Maar het artikel in de OP suggereert dat co-ouderschap sowieso niet moet kunnen omdat het slecht is voor kinderen. Dat is een hele andere benadering dan wat jij nu aanhaalt.

 

Ik zal heel alleenstaand ZP nu wel over me heen krijgen, maar ik denk dat de oplossing ergens anders zit: namelijk het voorkomen dat co-ouderschap nodig is als je kinderen nog (erg) jong zijn.
Ik denk namelijk wel dat het voor veel kinderen schadelijk is voor de ontwikkeling als ze tussen 2 ouders heen en weer moeten pendelen.
Ik kan me er ook geen voorstelling bij maken dat je het ene moment samen een hele verantwoordelijkheid aan wil gaan (namelijk samen een kind groot brengen) en dat je binnen 1 a 2 jaar alweer uit elkaar gaat?