Hoi allemaal, Ik ben nu ruim 24 weken zwanger, en ineens slaat (sinds een weekje) de onzekerheid bij me toe.. Ik heb nu zo'n gevoel van dat ik op "the point of no return" zit, vraag me af of het allemaal wel goed gaat komen als de kleine er is, of ik wel een goede moeder ga kunnen zijn, of ik wel met de stress kan omgaan etc. Hebben meer (aanstaande) moeders dit (gehad)? Hoe ervoeren jullie dit en hoe gingen jullie ermee om? Alvast bedankt voor de reacties!
Is heel normaal geloof ik! Had het bij de eerste idd ook wel een beetje.. Nu een stuk minder last van al vraag ik me wel af hoe ik het straks qua tijd enzo moet gaan redden met twee kleintjes
Ik heb dat in die periode ook heel erg gehad! Ik kreeg het soms echt benauwd. Doodsbang was ik en ik vroeg me af of ik het wel ging kunnen, of ik wel een goede moeder zou worden, enz.. ik heb me vaak afgevraagd of het wel zo'n goed idee was om zwanger te worden, ook al hield ik vanaf de eerste dag van dat kleine wezentje en had ik er alles voor over. Nu gaat het beter en kan ik het wat loslaten. Ik praat er nu ook makkelijker over en veronderstel dat het heel normaal is.
Ik herken het niet, maar vind het eigenlijk wel een normale reactie. Je leven veranderd straks volkomen, daar kan je je enigszins op voorbereiden maar je weet niet wat er op je af gaat komen. Bespreek je angsten met je partner en desnoods met je vk. En als de kleine er eenmaal is zul jij een super moeder zijn die regelmatig niet weet wat ze doet en puur op haar eigen gevoel af gaat, en weet je, dat is helemaal niet erg. Zolang je kindje zijn/haar natje, droogje en alle liefde van de wereld krijgt is het goed. Kop op meid, je kan het.
Ik ken het gevoel ook, mn of ik wel goed voor mijn kindje zou kunnen zorgen, het niet zou laten vallen, geduld zou hebben en tegen het slaapgebrek zal kunnen, niets zou vergeten, enz enz. En dat heb ik nu nog wel eens. Toch overheerst nu het verheugen op en zin hebben in de tijd na de geboorte, dat we echt voor ons mannetje kunnen gaan zorgen.
hoort er wel een beetje bij denk ik... morgen zie je het weer anders en kun je de wereld aan en volgende week kan de angst weer even opsteken
Jup, heel herkenbaar! Nu is het omgeslagen in een soort eng vertrouwen dat alles toch wel goed gaat komen. Gewoon toelaten dus, gaat vanzelf weer weg!
Gelukkig ben ik dus niet de enige, haha Zelfs over kleine dingetjes die ik nog niet weet, zoals bijvoorbeeld hoe je zo'n baby nou moet vasthouden, kan ik mij enorm druk maken. Maar het zijn dus voornamelijk mijn hormonen die met me op de loop gaan Misschien ligt het ook een klein beetje aan dat ik alleenstaand ben en weinig hulp krijg, dus moet alles zelf regelen en ben aldoor bang dingen te vergeten. "Stel je voor dat dit gebeurt of dat gebeurt, of ik vergeet dit of dat ~dramatische scenes spelen zich af in mijn hoofd~"
Haha... ik heb dat nog steeds na 1,5 jaar. Het gaat hardstikke goed met haar en hoe wij het doen. Maar heel soms krijg ik het gevoel van: wow, ik ben gewoon verantwoordelijk voor dit kleine meisje! Alleen maar goed dat je daar bewust van bent. En geen zorgen: je gaat er zo van genieten en je krijgt zoveel liefde terug!!!
Komt goed schatje *schuift fristi een glas roosvisee toe* Ik heb het bij mijn eerste ook gehad ik liep de hond uit te laten en ineens dacht ik OMG ik heb straks een kind Kan ik wel elke nacht er uit voor een voeding? Kan ik wel goed voor haar zorgen? Elke dag vroeg op? Wat als ze een onhandelbaar kind word? Geloof me als je kleintje er is voel je niks dan liefde en gaat alles vanzelf.
Hier slaat de angst ook toe en de onzekerheid, en krijg dan ook echt een mega zenuwachtig gevoel in mn buik! het zakt wel weer af maar het komt wel een paar keer in de week terug.. Gedachtes zoals gaan we het wel redden financieel met mn school wij als stel overal twijfel je dan gewoon aan echt vreselijk terwijl ik altijd overal zeker van was voor ik zwanger werd! Bizar gevoel. hormonen idd en hou me ook voor ogen dat het straks allemaal gewoon goed komt, maar toch kan je het niet tegen houden dat gevoel.
Ik denk dat dit inderdaad heel normaal is dus je hoeft je niet druk te maken over de gevoelens die je hebt! Ik maak me wel eens zorgen of we het financieel wel gaan redden, en inderdaad of ik ook wel een goede moeder zal zijn. Maar aan de andere kant besef ik dat druk maken ook geen zin heeft dus go with the flow! Ik voel me nu vooral heel erg dom en ontwetend. Ik heb altijd veel gelezen over baby's en opvoeding omdat dit me erg interesseert maar nu ik zwanger ben heb ik het gevoel dat ik niets onthouden heb.
ik heb datgevoel nu al de ne dag ontzettend blij andere dag heel onzeker en of alles wel goed loopt met de beslissingen die ik neem enz. succes meis
Heel herkenbaar. Mijn kindje kan nu elk moment komen (35,5 weken, dus hopelijk duurt het nog even) en ik merk echt dat ik een soort koudwatervrees begin te krijgen. Het zal er wel bij horen en wat je zelf al schrijft: terug kan toch niet meer ;p
Heel normaal hoor. Een voorbereiding op het moeder zijn. En hou je vast, als je kindje er is ben je het eerste half jaar ook nog wel bezig met dat soort gedachtes. Vooral ook hoe kwetsbaar je kindje is en hoe makkelijk iemand je kind wat aan kan doen. Ik droomde bijvoorbeeld over de broodafdeling bij de supermarkt dat zoń baby qua formaat ook wel door de broodsnijmachine kon geduwd worden door iemand. Dacht echt dat ik gek werd, maar las later dat het heel normaal is. Je wilt je kind beschermen met alles wat je hebt. En dat vasthouden? Komt helemaal goed! Je eigen kind is gemakkelijk vasthouden dan dat van een ander omdat jij het kent.