Ik kan het niet zo goed omschrijven als Joycey, maar inderdaad ... Zolang je bijvoorbeeld voor een job beoordeeld wordt op hoe je eruit ziet ... zal ik onzeker blijven. Zolang uiterlijk meespeelt in liefde ... zal ik onzeker blijven. En ja, hier ook maatje 50 en een medische achtergrond waardoor ik geen gram afval. Zelf heb ik er redelijk mee leren leven dat ik 100 kilo weeg bij 1m56 (al blijf ik dromen van 75 kilo). Maar al die starende blikken ... Al die mensen zien denken van "als ze maar meer moeite doet ...". Bij elke hap die je in 't openbaar neemt de mensen het eten uit je mond zien kijken ... Elke keer in de standaard winkels weer vaststellen dat alle leuke kleding gemaakt is voor mensen met maximum maatje 44. Niet kunnen gaan shoppen met vriendinnen, want die passen wel in de "normale" kleding, terwijl ik naar gespecialiseerde peperdure zaken moet buiten de stad. Of je moeder horen zeggen over je van "ja, tot aan je neus ben je knap" :x. Ja, ik weet dat mijn steil haar en mijn ogen mijn sterke punten zijn, maar moet het echt zo direct? Qua man heb ik nu gelukkig een exemplaar dat geen probleem heeft met mijn maatje niet perfect en mij neemt zoals ik ben. Alhoewel hij mij ook liever 20 kilo lichter zou zien en het voor bepaalde zaken gewoon praktischer zou zijn.
Wist je dat mensen die bij het openbaar vervoer werken, merendeel de lbo'ers - het moet toch even gezegd worden, het grappig vinden om alvast het deurgeluid 'PINGPONG' een halve minuut eerder te laten klinken op het moment dat er een vrouw met een grote voorgevel of extra dikke vrouw aan komen lopen? Dan gaan ze rennen en dat is toch zo'n grappig gezicht! Al dat geschud Nou, sindsdien ren ik dus ook niet meer voor die metro... Nog wel voor de trein - want die komt 1x per half uur; maar ik schaam me al op het moment dat ik denk: shippiessss, hebben we weer zo'n conducteur die staat te kijken. Ja, kun je het zien? Mijn voorgevel schud ja... Blijf nou maar wachten - als ik namelijk nóg harder ren sla ik mijzelf knock-out met mijn dames!
Ik heb er gelukkig geen last van en vind het een waist of time. Snap het ook eerlijk gezegd gewoon niet. Wat kan het schelen wat iemand van je (uiterlijk) vind?
Onzeker.... gelukkig heb ik er totaal geen last van, maar dat is pas sinds de laatste jaren. Ik ben nu 38 en ik denk dat ik vanaf mijn 35e dat onzekere gevoel totaal kwijt ben. Ik moet wel zeggen dat ik vanaf dat moment ook erg aan mezelf ben gaan werken. Ik ben gaan sporten, heb cursussen gevolgd op mijn werk, meer tijd en aandacht aan mezelf besteed en ben daardoor dus een stuk zekerder geworden. Ik moet wel zeggen... de enige die het kan veranderen, dat ben je zelf. Tussen je oren, daar moet het gevoel van girlpower komen. Las pas een leuke uitspraak ergens die ik erg van toepassing vond op mezelf:
Wel gehad. Het aanstaren en of stiekem achter mijn rug praten (ik hoor en zie altijd alles wat ik niet zou moeten horen en of zien, niet altijd leuk ) Nu geen last meer van. Ik ben trots op mijzelf. En ik vind dat ik gezien mag worden punt. Wat een ander daar van vind zal mijn aan mn derrière oxideren.
Het is volgens mij voornamelijk de samenleving en hoe vrouwen opgevoed worden. In de media zien we 'het ideaalbeeld': lang, slank, sportief, gave huid, rechte tanden, met een smetteloos huis, een zelfgekookte maaltijd met biologisch vlees en groenten uit de moestuin, en 's nachts natuurlijk het beest uithangen in bed. Volgens onze opvoeding moeten we lief zijn, beleefd, niet op de voorgrond dringen, onze grote mond houden, en bovenal conformeren. Hou je aan de groep! Steek niet je hoofd boven het maaiveld uit! Niet opvallen! Het helpt niet mee. @Joycey: applaus voor jouw reactie! Als iemand mij dat had geflikt, was ik waarschijnlijk in tranen uitgebarsten. Nu ben ik nooit echt 'te dik' geweest, maar wel zwaarder dan de andere meiden uit mijn klas. Dat ik ook een paar centimeter langer was, telde blijkbaar niet Ook had ik een bril, acné, en was ik sociaal niet bijster bedreven. Pfff! Het gaat over, dat wel. Ik ben nu 30, en het kan me steeds minder schelen wat mensen over me denken. Vooruitgang!
Mannen zijn net zo onzeker, alleen houden die dat voor zichzelf Wat ik zelf trouwens ook doe want ik voel me echt niet beter als ik met wie dan ook deel dat ik eigenlijk mijn neus niet zo flatteus vind.
Wow wat ontzettende piep mensen bestaan er toch op deze wereld! Mijn ex zei geregeld Als je niet afval ga ik bij je weg Of tis dat je lief ben, want ben echt niet bij je omdat je knap ben Verder denk ik dat je ook onzeker word gemaakt door de wereld om je heen en de gebeurtenis vanuit iemand zijn jeugd. Als ik nu bv een frietje eet in de stad Heb ik echt gevoel dat iedereen naar je kijkt zo van Zie je wel die eet elke dag friet geen wonder dat ze er zo. Uit ziet Ben nu wel bezig met afvallen ondertussen bijna 20 kilo kwijt Maar het gevoel dat er af is heb ik niet als ik in de spiegel kijk Zie ik nog steeds dat über dik persoon...
Ik herken het gelukkig helemaal niet. Ik ben zeker niet perfect en er zijn best dingen die ik aan mijzelf zou willen veranderen, maar ik ben er niet onzeker door. Ik ben prima zoals ik ben en als het anderen niet aanstaat, their loss. Mijn man daarentegen is juist veel onzekerder dan ik. Ik denk ook niet dat het aan je geslacht ligt, maar aan je karakter.
Ik ben al 33 en ik zou niet meer zo heel onzeker moeten zijn, maar sinds de bevalling word ik heel onzeker als ik naar the Kardashians kijk, Beyonce of Jennifer Lopez op tv zie. Mijn lichaam is niet meer zoals het is na de bevalling en ik denk niet dat het ooit goedkomt. Daarbij zegt mijn vriend/ex ook vaak dat ik dik ben (in een ruzie) Het frappante is dat ik nooit eerder onzeker ben geweest.
Jeetje ik begin te trillen van sommige berichten van herkenbaarheid. Ik ben ook mijn hele leven dik geweest en zoooo onzeker. Alles geprobeerd om af te vallen wat een keer lukte (-45kg) maar alle kilo's kwamen er weer aan. In mijn ogen staarde iedereen me aan en kon ik hun gedachten lezen dat ik een looser was. Ik zat het liefst de hele dag binnen, laat staan dat ik over het schoolplein moest lopen pffff. Gelukkig kreeg ik ook complimenten dat mijn dikte in proporties zat, op een gegeven moment geloofde ik daar ook niet meer in. Ooit ben ik met mijn vader naar Vietnam geweest en rond gereisd. Dat was mijn diepte punt, alle mensen waren klein en hadden niet vaak een dik mens gezien, dat waren de zwaarste 5 weken van mijn leven. Ik ga nooit meer naar Azië! Mijn man en ik zijn al 24 jaar bij elkaar en is altijd gek van me geweest, wij zijn gelukkig, nog steeds. Toch bleef ik ongelukkig, ik ben bij een psychiater geweest maar hij zei dat ik gezond was en een gestoorde relatie met eten had, geen reden om nog langs te komen. In november 2010 ben ik geopereerd, beste beslissing ooit. Ik ben nu gelukkig met mijn 72 kg. Geen graatmagere maar dat hoeft niet. Ik zoek nog wel bevestiging maar dat wordt steeds minder. Ik ben blij dat de mensen niet meer naar me staren, want de omgeving veranderd nooit. Een zekere met een grote bek word ik ook nooit, ik blijf bang voor mensen . Het zal nog heel lang duren voordat de onzekerheid verdwijnt, ik probeer me aan te praten dat ik er wezen mag. Het is ook vrouweigen. Oeps het is een lang verhaal geworden sorry.
Waarom? Omdat de maatschappij ons dat aanpraat! Als je kinderen hebt gekregen lijk je wel afgeschreven, want dan kun je niet meer aan het ideaalmodel voldoen. Meestal sowieso al niet. Het geloof ook trouwens. Mannen zouden superieur en beter zijn. Vrouwen moeten onderdanig en gehoorzaam zijn en nog meer van die kul! Zit er dus van vroeger in en het wordt steeds gevoed... en omdat de hedendaagse vrouwen onzeker zijn geven ze dat weer op hun dochters over en zo blijft het in stand. We zijn gehersenspoeld!!!
Zullen we het geloof er buiten laten? Je moet niet over dingen speculeren waar je niet genoeg verstand van hebt. De maatschappij maakt mensen onzeker door altijd maar één ideaalbeeld te laten zien waardoor dus het gros van de mensen buiten de boot valt. In werkelijkheid is dat natuurlijk geen probleem want iedereen is mooi en uniek. Ik heb het geluk dat ik in een relatief klein wereldje leef. De mensen die ik zie houden van me zoals ik ben. Tv kijk ik weinig en nieuws interesseert me niet. Hierdoor wordt ik bijna nooit met dat ideaalbeeld geconfronteerd. In mijn wereldje mag iedereen zijn zoals hij/zij is.
Ik ben het niet met je eens. "De maatschappij", dat ben je zelf. Je kunt wel anderen de schuld geven dat je onzeker bent, maar ik denk dat het toch echt uit jezelf komt. Ideaalbeeld? wat is dat dan volgens jou? Stop eens met jezelf vergelijken met anderen, kijk om je heen en zie dat iedereen wel iets moois en iets minder moois heeft. Over geloof zeg ik niets, want ik heb nog nooit iets met een geloof gehad.
Wie zegt dat ik onzeker ben? Maar goed.... de mening van de gemiddelde mens is toch wat voorgeschoteld wordt. daar kun je niet onderuit. In ideaalbeeld van de gemiddelde westerse persoon is slank. In Afrika is het ideaalbeeld juist vol en weelderig! Dat bedoel ik dus met maatschappij. Ik denk persoonlijk dat ik erg goed aan mijn ideaalbeeld (zoals je dat blijkbaar moet hebben?) voldoe
Ik ben wel onzeker, gewoon qua uiterlijk. 2kinderen, een buikje.. Ben bezig met afvallen, dus hoop zo wel een beetje mijzelf te kunnen terug vinden.. Mijn man vind dat ik mij aanstel, dat ik goed ben zoals ik ben.En vriendinnen zeggen dat ook maar, ik voel mij zoals ik mij voel..... Al snappen veel er niets van