Eens. Ik vind dit de verantwoordelijkheid van de vader en het is wel duidelijk dat hij die niet neemt. Je let toch op je kind?
Inderdaad gewoon tegen de vader zeggen dat je het een heel lief meisje vindt, maar dat je daar komt om in rust met je paard bezig te zijn, en geen zin hebt om een klein kindje op sleeptouw te nemen. Ik kan me niet voorstellen dat hij daar niet alle begrip voor heeft. Nu denkt hij waarschijnlijk dat je het wel prima vindt.
Oh wat vervelend. ZO heb ik twee deuren verder op een verstandelijk beperkt jongetje zitten wat, zodra je in de tuin kwam, precies zo deed. "Mag ik helpen" "waarom doe je dit?" Van ellende was ik dan ineens klaar en ging ik naar binnen. Kind hangt ook altijd buiten. (inmiddels 16 jaar maar niet veel veranderd). Sterkte ermee, het is heel vervelend.
Ligt het nu aan mij dat ik het vervelend vind dat er zo over dat meisje gepraat wordt? Misschien is ze wel eenzaam, of zo. Ik zou het persoonlijk echt heel vervelend vinden als mensen zo over mijn kind zouden praten
Duidelijk en consequent zijn en blijven. Geef je grenzen aan door korte eenvoudige zinnen. En blijf dit indien nodig herhalen. Op een gegeven moment dringt het echt wel door bij een kind dat jij er niet voor open staat Wat je ook kan doen is afspraken maken met het meisje dat ze bijv op een bepaalde dag wél mag helpen. Maar dat jij op de andere dagen graag dit alleen wilt doen. Voor je rust, momentje voor jezelf etc.
Nee ligt niet aan jou...kind kan er nl niks aan doen..daarom adviseerde ik ook dit bij vader neer te leggen. Die moet haar leren dat je niet constant bij iedereen op de lip kunt gaan hangen.
Tegen een kind kan je dat best zeggen. Bijvoorbeeld: ''Wat ik nu ga zeggen is misschien niet leuk voor jou, maar ik en mijn paard willen graag samen zijn. Ik begrijp dat jij het leuk vindt om mij te helpen, maar dat gaat helaas niet.''
Nee, dat heb ik ook. Ik was zelf overigens zo'n meisje. Heel irritant. Het duurde tot een jaar of twaalf; waarbij ik er heilig van overtuigd was dat ik alles maar dan ook alles altijd overal verkeerd deed en niemand mij aardig vond en het sloeg helemaal de andere kant op tot dikke depressie aan toe. Maar ik kapte wel met irritant doen Ik denk dat je het meisje gewoon uit moet leggen dat JIJ voor je RUST komt en dat je het niet fijn vind als zij jou STOORT in die rust. Dan hou je het bij jezelf en laat je het verder voor wat het is. Gewoon benoemen dat jij het niet fijn vind dat ze bij je rondhangt omdat jij dat niet wilt; het ligt niet aan haar, maar je komt daar voor je rust. Zo zou ik het tenminste brengen.
Tegen de vader zeggen helpt waarschijnlijk niet. Zijn kind is toch heel leuk en het is toch geweldig om dat samen met haar te doen? Als ze het na jouw duidelijke boodschap nog niet begrijpt, zou ik pas naar de vader gaan.
Hoe oud is het kind? Weet niet z.n goed advies te geven omdat ik het ook ergens zielig vind voor het kind. Dat gevoel heb ik er namelijk bij. Misschien kan je zelf wel zeggen als ik klaar ben mag jij een rondje rijden of eens met mij het paard borstelen. Weet jij bent niet de ouder en hoeft niet voor het kind te zorgen. Zou denk op een wat vriendelijke manier proberen van dit af te komen. En werkt niks zeker de vader aan spreken. Maar wel vriendelijk.
Ik snap dat gevoel wel van 'zielig vinden'. Zelf zou ik dat ook wel hebben. Ik was ook wel een beetje zo'n kind. En onze oudste zoon is echt helemaal zo'n kind. Je zegt dat ze veel waarom-vragen stelt. In die fase zit onze zoon ook. En maar vragen-vragen-vragen. En IEDEREEN die maar naar hem kijkt (en dat zijn er veel, schattig krullenkopje) krijgt gelijk een heel uitgebreid verhaal en komt nooit meer van hem af. Ik vind dat als moeder soms ook wel lastig. Soms kap ik het af en dan krijg ik een "Ach laat maar, ik vind het wel gezellig. Bijdehand jong." Tja, nu met een zeer taalvaardige wijsneus van 3,5 nog wel, maar als straks het schattige er af is krijg ik hem dat geklets met wildvreemden misschien niet meer afgeleerd. En dan gaan mensen het wel irritant vinden. Zelf neem ik tegenwoordig een wat afwachtende houding aan en heb eigenlijk het liefst dat mensen het zelf op een vriendelijke manier afkappen als ze het zat zijn of als ze dat moeilijk vinden mij een seintje geven zodat ik dat kan doen. Hij mag heus met mensen kletsen, maar hij voelt gewoon totaal nog niet aan wanneer (en vooral hoe LANG) het wel of niet kan. Dat kan hij -en dat geldt ook voor dit meisje- alleen leren door 'feedback' (beetje zwaar woord voor een peuter) van volwassenen. Wees wel duidelijk. Wat Mango88 al zegt is (als ik het op onze zoon betrek) helemaal waar. Echt waar, dat kind is pas 3,5 maar als je niet oppast lult hij je helemaal onder tafel. Dus zeg jij dat hij niet bij je paard in de buurt mag komen omdat het kan trappen, legt hij je haarfijn uit dat ie wel uit het bereik van de benen blijft en op een afstandje gaat kijken wat je doet terwijl hij je ondertussen nog een paar vragen stelt en tussendoor nog even uitlegt waarom een rups zoveel eet. (Ofzo) Echt waar, met een smoesje / onduidelijke boodschap kom je niet van hem af. Subtiliteit is aan de meeste peuters en kleuters echt niet besteedt. Veel volwassenen snappen wel dat de onderliggende boodschap is 'ga weg ik heb hier geen zin in'. Maar jonge kinderen kunnen meestal nog niet tussen de regels lezen. Je zult dus echt duidelijk moeten maken dat JIJ niet wilt dat ze bij je rondhangt omdat jij het fijn vindt om alleen met je paard samen te zijn. Ik weet niet hoe oud ze is, maar pas op met dingen als "andere keer" e.d. Dat zou voor onze zoon het sein zijn om je de volgende keer gewoon weer op te wachten, want jij zei toch dat hij een andere keer wel... dus... Vind je het lastig om op een vriendelijke maar wel korte / duidelijke manier te zeggen dat je liever alleen wilt zijn, zou ik het inderdaad tegen de vader zeggen. Hij kent z'n kind het best en zal wel weten hoe hij haar dit het beste duidelijk kan maken. Mocht hij dit niet doen, zul je toch even door moeten bijten en het zelf moeten doen. Of inderdaad afspreken dat ze alleen de eerste tien minuten mag blijven ofzo. (Niet de laatste 10, want dan blijft ze van een afstandje kijken en steeds vragen of het al tijd is... en daar word je ook bloednerveus van!) Een meisje wegsturen bij een paard zal voor haar vast een enorme teleurstelling zijn. En hoewel ik als moeder m'n kind het liefst voor elke teleurstelling wil behoeden, weet ik ook dat hij met teleurstelling moet leren omgaan. Anders worden het inderdaad (sorry dat ik het zeg) irritante aandachtszoekers. En er komt een moment dat een kind (zie verhaal Joycey, voor mij ook herkenbaar) daar gewoon keihard op afgerekend wordt. Dan vind ik het toch beter om het kind al op jongere leeftijd wat bij te sturen.
Naar de vader gaan en hem gewoon netjes vertellen dat je het vervelend vind dat zijn kind de hele tijd om jou heen drenteld.