Mijn vriend heeft sinds een jaar of 5 de diagnose ADD. Ik herken de concentratieproblemen en de spierspanning. Bij stress knarst hij s nachts steeds heel erg, verschrikkelijk! Hij heeft toen een training gehad waarbij hij leerde om met wen agenda en met geld om te gaan. Daarnaast hebben we samen in n lotgenotengroep gezeten, als try out voor het instituut waar hij bij liep. Ook slikt hij sindsdien ritalin. We zijn beide wel heel blij dat hij dit allemaal geleerd heeft en dat hij ritalin slikt. Hierdoor kan hij zich veel beter concentreren en onderneemt hij zelf ook actie. Zo heeft hij pasgeleden uit zichzelf gesolliciteerd (al heeft hij een goede baan) en heeft hij zijn sociale leven meer opgepakt. Hij is nu zo veel minder afhankelijk van mij, wat erg fijn is. Onze gesprekken zijn ook veel beter; hij kan zich beter concentreren en de gesprekken zijn daardoor veel meer diepgaand. Wij zijn beide blij dat hij toen die stap genomen heeft!!
Niet helemaal waar. Een bepaald gen in een familie kan bij de een ad(h)d tot uiting brengen, bij een ander autisme. En vaak ook gecombineerd, al heet het dan alleen nog maar ASS.
Ik heb ADD, dat weet ik nu een ongeveer 6 jaar denk ik.. Ik werk zelf ook met mensen die een verstandelijke beperking hebben en daar zitten ook een paar tussen die ADHD/ADD hebben.. Stuiteren we lekker met zijn allen.. Ik ben overigens niet druk, enkel in mijn hoofd! Ik heb hier ook ritalin voor gehad, maar dat werkte voor mij niet..Doordat ik ze om de 3 a 4 uur in moest nemen en dit niet altijd lukte door bijv. mijn werk kreeg ik geen piek, maar schoot ik eerder in een dal.. Beetje een jojo-effect en dan voelde ik me nog drukker! Ik kreeg daarna concerta, dat was 1 keer daags 1 tabletje en werkte heerlijk 24 uur.. Tegenwoordig zonder medicijnen en dat gaat prima.. Ik heb verder geen hulp gehad, heb ook niet het gevoel dat ik het nodig heb, ik vind mezelf zo wel leuk
BIj mijn man is de diagnose adhd gesteld toen hij 44 was, dus ook laat. Heeft heel veel puzzelstukjes op zn plaats gelegd, die diagnose. En nu door juiste medicatie (niet ritalin) een prettiger leven. (betere concentratie op het werk, langer tegen veel prikkels kunnen enz) En idd ook via ggz gediagnoseerd
Het is bij ons niet echt een issue. Maar ik heb het redelijk onder controle. Sowieso heb ik geen last van de extremen (verslaving, baan kwijt raken etc.) Veel buitenstaanders merken niet eens dat ik adhd heb. Dan is het vooral een strijd voor mezelf in mijn eigen hoofd en lijf. Voor mensen die mij als kind al kenden is het wel herkenbaar. En voor hele goede vrienden en uiteraard mijn man, bij wie ik meer mezelf kan / durf zijn. Maar die houden er juist ook wel van dat ik soms wat ongeremd kan zijn. het scheelt dat ik geleerd heb wanneer dat wel kan en wanneer niet. Dat laatste lijstje van die hele lange post vind ik echt belangrijk. In de ene situatie is bepaald gedrag 'druk' (irritant) en in een andere situatie is het enthousiast, spontaan. Uiteindelijk kan een adhd-er (met veel moeite) wel leren zichzelf af te remmen. Alleen moet je, bijna letterlijk, op tijd stoom afblazen. Anders wordt de druk te hoog en dan zul je zien dat de uitbarsting juist op een verkeerd moment komt. Het is denk ik vooral heel belangrijk om te leren wanneer je je wel kunt laten gaan en in welke situaties je adhd-kenmerken juist als positieve eigenschappen worden gezien.
Ik heb sinds een jaar de diagnose, een tijdje medicatie gebruikt maar dat voelde toch niet goed. In februari heb ik sensitherapie gehad en bleek dat er veel dingen uit mijn jeugd een rustig hoofd in de weg stonden. Sindsdien gaat het beter, ben ik energieker en veel minder snel overprikkeld. De psychiater vindt ook dat het goed gaat en heeft me aangeboden dat ik -als het goed blijft gaan- over een aantal maanden de diagnose kan laten herzien (ivm oa rijbewijs, hypotheek en levensverzekering). Misschien dat ik zo nu en dan opnieuw naar de therapeute ga, ik merk nu dat het effect weer wat afgenomen is.
Mijn broer is 2 jaar geleden op 25 jarige leeftijd getest, daar kwam add uit. Nu zijn we 2 jaar verder en blijkt het toch een vorm van autisme te zijn ipv add.
Als je inderdaad veel herkent in jezelf kan het nooit kwaad even bij de huisarts langs te gaan en te overleggen. Deze kan je dan inderdaad een verwijsbrief geven om verder te onderzoeken. Zelf ben ik al zo'n 18 a 19 jaar geleden begonnen met het ADHD traject (ik ben nu 29). Ik ben op jonge leeftijd begeleid, vervolgens na twee jaar Ritalin slikken gestopt en heb het sinds een jaar of 3 weer opgepakt. Ik slik nu Concerta en op de lange dagen 's avonds ook nog Medikinet. Deze pillen geven langdurig een bepaalde stof af, waardoor je het maar 1x per dag hoeft te nemen (op mijn lange studiedagen neem ik dan dus wel nog in de avond de Medikinet). Hier in Den Haag is Psyq verantwoordelijk voor de behandeling van ADHD-ers. Ik kreeg eerst een telefonische intake van een half uur met allerlei vragen. Vervolgens wordt je op basis daarvan al dan niet uitgenodigd voor een persoonlijk gesprek en een gesprek met partner/familie er bij. Dat duurde een paar uur. Iets later kreeg ik dan opnieuw de diagnose ADHD. Nou weet ik overigens niet wat de precieze procedure is als je echt nieuw het traject ingaat. Bij mij was alles al geconstateerd en ik had uiteraard alle papieren om dat te laten zien. Verder houden ze hier de volgende methode aan. Je krijgt na de diagnose een coach en een arts toegewezen. De coach begeleidt je in de problemen waar je tegenaan loopt. Hij/zij geeft je allerlei handvaten, kan je oefeningen laten doen, etc. In het begin zag ik haar 1 keer in de 2 weken, maar over het algemeen heb ik veel dingen goed onder controle en nu ga ik zelf nog maar 1x in de 4 weken. Daarnaast krijg je dus een arts toegewezen. Je krijgt vervolgens ook een medicatiecursus. Dit duurde 4 weken, waarin je in week 1 start met de medicatie. Welke je krijgt hangt vaak af van je zorgverzekering. Zo kon ik starten met Concerta, omdat mijn zorgverzekering dat toelaat (ik had bewust een zorgverzekering uitgekozen die duurder is, maar wat me wel deze mogelijkheid gaf). In de weken van de cursus werd je dus begeleidt in hoe je het ervaarde en hoe je er op reageerde. Ook werd je gewicht in de gaten gehouden, hartslag gemeten en bloeddruk gecontroleerd. Zodra je medicatie goed is voor je, krijg je 1x in de zoveel tijd een vaste afspraak met je arts. Overigens bieden ze binnen de behandeling ook ontzettend veel mogelijkheden om je te ondersteunen/helpen en je inzicht te bieden in jezelf, waardoor je er uiteindelijk ook beter mee om kan gaan. Dit is hoe het hier gegaan is. Ik weet dus niet hoe het er bij andere instanties aan toe gaat, maar ik denk/hoop dat het er niet veel van afwijkt. Overigens volg ik nu een cursus en daarin ben ik een van de jongste. In mijn groep zitten veel mensen tussen de 35 en de 50, waarvan de diagnose pas kortgeleden gesteld is. Zij hebben hun hele leven gevochten tegen een onbekende vijand en hebben daar ook echt onder geleden. Een groot deel uit de groep is ook depressief (geweest). Zodra ze de de diagnose kregen en de juiste begeleiding begonnen ze zichzelf beter te begrijpen en hun omgeving ook. Het is niet 1, 2, 3 opgelost, maar het begin is er. Persoonlijk valt het mee hoeveel last ik heb van mijn ADHD. Het veroorzaakt problemen, maar de enige die daar uiteindelijk echt wat aan kan doen ben ik. Het is mijn probleem, niet dat van een ander. Echter ben ik erg blij met de begeleiding. Zowel de medicatie als de begeleiding helpt absoluut in leuker maken van mijn leven (ondanks dat ik mijn leven daarvoor eigenlijk ook al heel erg leuk vond) plus het helpt ook voor mijn directe omgeving. Want ondanks dat ik een "mild" geval ben, heeft met name mijn partner er ook echt aan moeten wennen en er mee moeten leren omgaan. Woops, een lang verhaal geworden. Maar hopelijk verschaft het je wat inzicht in de procedure. Succes!
ASS is enkel autistisch spectrum stoornis. AD(H)D staat daar volledig buiten. Als er sprake is van ASS en ADHD dan valt de ADHD echt niet weg. Dit is een hele andere diagnose. Dan heb je dus beide. AD(H)D is niet verwant aan ASS, enkel symptomen komen overeen.
Hier zelf verzocht voor onderzoek naar ADD. Echter na een paar vragenlijsten zijn ze daarmee gestopt en hebben ze traject voor onderzoek naar ASS gestart. Op mijn 26e diagnose ASS gekregen. Mijn vriend op zijn 34e diagnose ASS gekregen.
Dit is simpelweg niet waar. Het een staat echt helemaal los van het ander. Het kan samengaan, maar dan zoals iemand ook blauwe ogen en bruin haar kan hebben. Het een heeft niet met het ander te maken. Als je gevoelig bent voor prikkels, kun je hier op verschillende manieren op reageren. De een gaat zichzelf overschreeuwen en wordt hyper, terwijl de ander zich juist terugtrekt en op die manier zichzelf beschermt. De eerste reactie wordt vaak verward met adhd en de tweede met add. In mijn optiek hoeft dit echt niet altijd het geval te zijn. Ik herken wat je schrijft. Moet eerlijk zeggen dat ik nog niet alle reacties heb gelezen, dus excuus als ik in herhaling val.. Ken je de term hooggevoelig of hoogsensitief? Dit is een eigenschap (dus géén diagnose!) die heel sterk lijkt op ADD. Iemand die hooggevoelig is, heeft zintuigen die heel sterk ontwikkeld zijn, er is geen filter zegmaar. Ongeveer 20% van de mensen (kind en volwassen) heeft deze eigenschap. Inderdaad gevoelig voor prikkels van buitenaf (geluid, geur, licht, enz), maar ook vaak gevoelig voor emoties van anderen (vaak moeite met onderscheid maken tussen eigen gevoelens en die van een ander), goed inlevingsvermogen, denkt vaak in beelden (visueel ingesteld) en beleeft het leven intens (in positieve en negatieve zin). Houdt van de natuur, kan slecht tegen onrecht en kan zich helemaal verliezen in contact met anderen. Uitjes naar plekken met heel veel mensen vreten energie en omdat er zoveel te horen, te voelen, te zien enz is, is concentratie inderdaad vaak een uitdaging. Als je hsp (highly sensitive people) of hooggevoelig googled, komt er veel informatie. Lees er over en kijk wat je ervan vindt. Volg je gevoel. Zeker als je hoogsensitief bent, kun je hierop vertrouwen. (PS ik ben zelf hsp en werk met gevoelige kinderen en hun ouders. Je mag me altijd een bericht sturen als je meer wilt weten. Als ik niet direct reageer, ben ik aan het bevallen! )
Tot slot @TS: Let erop dat je hoe je ook tot antwoorden komt (met of zonder arts, met of zonder diagnose, met of zonder medicatie), dat een stempel alleen geen oplossing is. Ik zie het vaak dat mensen de molen ingaan en AD(H)D krijgen toegewezen en dat is het dan. Het is echter belangrijk om verder te kijken waar het gedrag vandaan komt en (vooral!) wat je kunt doen om het jezelf makkelijker te maken. Je moet er even doorheen, maar als het goed is zal er veel op zijn plek vallen en wordt het leven makkelijker. Veel succes!
Ik kreeg de diagnose ADHD gecombineerde type op mijn 27e of 28e. Daarvoor een heel scala etiketjes gehad met " mogelijk" ervoor. Pas op mijn 27e neuropsychiatrisch onderzoek laten doen, vlgs mijn huisarts kon alleen neuropsychiatrisch onderzoek adhd uitwijzen en niet alleen gesprekken. En daar kwam het toen uit. Ik kreeg medicijnen die meteen hielpen, dat ondersteunde ook de diagnose. Voor mij een opluchting, ik was er na al die jaren inmiddels van overtuigd dat ik een lomp, onhandig en dom meisje was. Wat niet strookte met het feit dat ik cum laude ben afgestudeerd... Erfelijk is het zeker, ik heb meerdere neven en nichten en een zus met add of adhd. Momenteel mag ik geen medicijnen ivm zwangerschap en borstvoeding straks, wat wel moeilijk is, mn omdat ik nu weet dat ik me ook anders kan voelen. Ik heb nu hulp van een adhd-coach die me handvaten en tips en tools geeft.
Ik kan geen linken knippen en plakken op mn tel, dus even een printscreen. Ik heb het zelf van de klinisch geneticus, maar op internet staat er ook wel wat over. Weet ook niet hoe ik je bericht moet lezen (sarcasme?). Wil zelf iig niet belerend overkomen hoor als je dat zo voelt.
Dit was vroeger inderdaad zo. In 2013 is dit veranderd. Mijn zoon had eerder de diagnose pdd-nos en de diagnose adhd gekregen. Omdat dit veranderd is alleen ASS.
Heeft je zoon nu diagnose ASS? Ik neem aan dat je dan diagnose PDD-NOS bedoeld? Diagnose binnen ASS is zoo breed. Ik heb zelf PDD-NOS en dat is enkel een vorm van ASS. Maar als Diagnose kan ik toch echt alleen specifiek PDD-NOS hebben, want ik heb verder geen klassiek autisme of asperger ofzo. De diagnose zit altijd in de bepaalde vorm van ASS, maar diagnose ASS in het algemeen moet niet kunnen. Je kunt het wel omschrijven als ASS omdat het een vorm van ASS is. Maar de diagnose blijft dan toch echt PDD-NOS.
Ik kan je stuk niet heel goed lezen, maar wat ik er uit kan halen is dat er inderdaad veel overeenkomsten zijn van kenmerken van kinderen met autisme in verhouding met kindjes met ADHD. Meer dan kindjes zonder ADHD. Overigens vind ik dit ook geen raar verschijnsel.. je hebt zoveel "stoornissen" en "aandoeningen" die op bepaalde vlakken veel overeenkomsten vertonen, maar die uiteindelijk toch totaal verschillend kunnen zijn. Echter is er volgens mij geen wetenschappelijk onderzoek gedaan of er daadwerkelijk een genetisch verband bestaat tussen de twee. Dat lijkt een mogelijke conclusie op basis van andere onderzoeken die los worden vergeleken (in het artikel staat 'denken'). Of wordt er nog verwezen naar daadwerkelijk wetenschappelijke onderzoeken betreffende dit onderwerp? Zo ja, zou je dat kunnen geven, want dat lijkt me wel interessant om te lezen .
Hij heeft nu dus ASS. Dat kan nu dus pdd-nos, mcdd, klassiek en aperger inhouden. Sorry, ik heb het ook niet verzonnen... (bedoel het goed hoor). Ik zeg zelf ook liever nog PDD NOS.