Hoi allemaal, Sinds mijn jeugd al, door nare ervaringen en extreme onzekerheid, ben ik als de dood voor inwendige onderzoeken etc. heb dit altijd als de pest vermeden, ookal moest het eigenlijk wel (ik heb bijv. ook bij een uroloog gelopen en toen ze spraken over een inwendig onderzoek ben ik ermee gestopt) Maar, nu ben ik zwanger, en ik zie al enorm op tegen mijn bevalling, puur en alleen omdat ik weet dat ik dan mijn lichaam niet meer kan bedekken en verstoppen, en ze moeten gaan toucheren e.d. Als ik er al aan denk moet ik soms bijna huilen uit frustratie en angst. Wat kan ik hier in hemelsnaam tegen doen? Ik heb al bij de vk aangegeven hier erg veel moeite mee te hebben maar ze schenken er geen aandacht aan en ik heb daarbij geen vaste vk met wie ik vertrouwd kan raken (loop in het ziekenhuis). Ik hoop dat iemand een antwoord heeft, alvast dank
Ik herken dit. Ik heb bij mijn eerste zwangerschap meteen aangegeven dat dit een heikel punt voor mij was en zowel de verloskundige als de gynaecologe in het ziekenhuis hebben hier een aantekeningvan gemaakt en dit opgenomen in mijn geboorteolan. Alles werd dus met een stukje extra aandacht en extra voorzichtig aangepakt. Ik zou dit bij de eerstvolgende afspraak alsnog duidelijk kenbaar maken en verzoeken dat ze dit noteren in je geboorteplan. Succes er mee. Ik beloof je dat je tijdens je bevalling daar minder mee bezig zult zijn, maar zou dit voor je eigen gevoel wel alsnog goed aangeven.
Direct overstappen naar een andere VK / een ander ziekenhuis.. Een VK die deze gevoelens niet serieus neemt, is geen goede VK!
Ben al 3 keer geswitcht van vk/ziekenhuis, de eerste was redelijk goed en was een verloskundigenpraktijk, maar er waren dingen waardoor ik naar een academisch ziekenhuis moest, en ben inmiddels verhuisd nu ik daar niet meer hoef te lopen, dus naar ziekenhuis in de buurt gegaan (ik moet sowieso wel in het ziekenhuis bevallen met medische indicatie). dicht in de buurt zijn verder geen ziekenhuizen. en van huisarts ben ik ook weer gewisseld door verhuizing. Heb ze trouwens ook geen enkele keer over een geboorteplan gehoord..
Vervelend dit. Ik vind het ook gewoon niet echt fijn. Ik heb t ook aangegeven bij vk en gynaecoloog moeilijke zwangerschap ga niet iedere keer naar een andere. Was voor de rest ook geen probleem. Blijf op je strepen staan en als ze er echt niet voor open staan is beetje raar. Juist hun zouden moeten weten hoe met mensen en hun gevoelens om te gaan.
Heb je wel eens gedacht aan EMDR, dit is een methode om de negatieve emoties die je ervaart te dempen. Dit wordt door gespecialiseerde psychologen gedaan en je kan met een paar sessie al veel minder angst ervaren. Ik heb al veel goede verhalen gehoord. Dan pak je dit probleem voor eens en altijd aan
Wat naar voor je. Wellicht kun je via je huisarts een verwijzing naar een psycholoog of therapeut krijgen? Aangezien je geen vaste/vertrouwde verloskundige krijgt in het ziekenhuis. Wie het ook doet, sommige onderzoeken en handelingen moeten toch gebeuren, hoe vervelend ook. Dan is het misschien prettig als je vanuit je zelf wat minder angstig bent, zodat het wat minder uitmaakt of je een hork of een schat van een verloskundige/gyn bij je bevalling hebt. En wat je onzekerheid over je lijf betreft, bedenk je dan dat het voor hen echt werk is, ze hebben alles al gezien en het interesseert ze echt niet hoe jij er bij ligt. Heb je iemand die je vertrouwt die bij je bevalling kan zijn? Hele dikke knuffel voor jou, hoop echt voor je dat je straks je bevalling met vertrouwen tegemoet ziet.
Vervelend! Zoek iemand die je kan leren om hiermee beter om te leren gaan. Want los van het feit dat het vervelend is voor jezelf, je wilt dit natuurlijk ook niet overdragen op je kind. En idd bij de verloskundige/gynaecoloog nadrukkelijk aan de orde stellen!
Ben het wel met de andere dames eens: ga er over praten! Maar verder (herken het 'probleem', maar dan door seks. misbruik) hier de afspraak gemaakt dat inwendig onderzoek alleen gebeurde als ik dat wilde of echt noodzakelijk was, anders niet. Vond ik erg fijn. Uiteindelijk bij mijn eerste en tweede bevalling op het moment dat ik 7/8cm ontsluiting had getoucheerd omdat ik graag wilde weten of het al wat opschoot. Nog eenmaal om vliezen te breken en dat was het. Ja, op een kleine controle net na de bevalling na. Vond ik toen wel te doen. Waarschijnlijk mede door de adrenaline etc.
Misschien is een cursus hypnobirthing iets? Hierbij leer je hele fijne technieken om deze angsten gebogen te komen Dat is het eerste wat in me opkomt als ik je verhaal lees
Ik begrijp je angst volkomen. Ik heb het zelf ook aangegeven in het ziekenhuis. Nu krijg ik een keizersnede, omdat het op een andere manier gewoon echt niet gaat. Helaas maak ik mij wel druk om acute situaties waarbij er wel inwendig onderzoek nodig is en evt. ook getoucheerd moet worden. Een inwendige echo kan wel bij mij, maar een speculum of vingers/handen, nee. Ik praat af en toe met onze kleine meid en vraag haar om vooral te blijven zitten totdat ze gehaald wordt. Ik denk dat je echt op zoek moet gaan naar een andere vk, want ze horen je echt serieus te nemen. Bij mij nemen ze het heel serieus dat ik er echt heel erge stress van ondervindt en angst en paniek heb alleen bij het idee van een vaginale bevalling. Dit willen ze echt voorkomen, reden waarvoor ik dus een keizersnede krijg. Trouwens, dat was ook een hele belangrijke reden voor mij om voor het ziekenhuis te kiezen. Ik wil je heel veel succes wensen bij het vinden/zoeken van een begripvolle vk of gynaecoloog.
ik ben twee en half jaar in therapie geweest en heb ook EMDR gehad, maar dit werkte bij mij niet. Ik raak al in paniek als ik alleen in mijn ondergoed sta oid, en het is op een of andere manier meer het gedeelte van "diegene ziet me", dan dat ik zeg dat ik moeite heb met aanraking of iets. Het heeft overigens ook altijd mijn prive(seks-)leven erg in de weg gestaan. Van hypnobirthing heb ik vaker gehoord en word wel nieuwsgierig, wat kan ik mij erbij voorstellen?
Volgens mij is hypnobirthing een theorie waarbij beweerd wordt dat pijnloos bevallen mogelijk is. Ze richten zich voornamelijk op het in jezelf gekeerd zijn en je op jezelf te focussen. Angst voor de bevalling kan je daarmee wel (deels) wegnemen, maar angst voor de onderzoeken of gezien worden..?
Zo herkenbaar. Ik wist ook eigenlijk niet zo goed wat ik daar mee moet maar hoor hier wel een paar goede tips. Heel gek want ik schaam me helemaal niet voor mn lichaam ofzo en was met mn ex ook helemaal niet preuts maar het idee dat iemand de boel eens goed gaat bestuderen daar. brrrr Hoop dat er voor jou ook een goede oplossing wordt gevonden. Is echt wel belangrijk dat ze goed naar je luisteren en rekening met je houden.
Bij schaamte weet ik eigenlijk niet zo goed wat je eraan kunt doen. Ja, uiteraard dit wel bespreken met de vk. Bij mij is er sprake van vaginisme, helaas door een zeer nare gebeurtenis. Dat ligt toch weer anders dan schaamte.... Ik weet dan ook niet zo goed wat jou zou helpen behalve erover praten. In ieder geval heel veel sterkte, want zo tegen de bevalling opzien is natuurlijk alles behalve prettig.
Ik was zelf ook zo met mijn laatste bevalling. Wilde thuisbevalling en kwam helemaal in paniek in het ziekenhuis. Totaal niet voor rede vatbaar en moest een ruggeprik en gas and air (engeland, weet niet of jullie het hebben). Ik klaarde er helemaal van op en je voelt absoluut niets! Totaal niet wat ik wilde maar ik kon eindelijk relaxen. Keizersnede was ook geen optie, had ik ge eist hihi. Dan nog moet je een katheder in. Ik zou naar het ziekenhuis gaan en pijnstillers vragen
Fristi herkenbaar. Ik vond toucheren en uitstrijkjes een hel. Ik moest ivm met de vroeggeboorte van mijn zoon deze keer elke twee weken een inwendige echo. Ik bracht dat ding zelf in. Dat is vast tip 1 mocht dat nodig zijn. Verder is er bij mij rekening gehouden met toucheren. Zo min mogelijk. Ze horen daar echt in mee te denken hoor!
Herkenbaar. Ik vond toucheren echt vreselijk. Deed bij mij meer pijn dan de weeen. De stagiaire heeft me er doorheen geholpen, was heel voorzichtig. Maar aangezien baby in het vruchtwater had gepoept werd het een medische bevalling. De nachtverpleegkundige was heel ruw ondanks dat de stagiaire had gezegd dat ze voorzichtig moesten zijn. En ze liet haar onervaren stagiaire ook meerdere malen voelen. Vond het vreselijk maar was totaal van de wereld en niet in staat iets ervan te zeggen. Kan er nu nog wel om huilen om hoe t is gegaan. Dus wees alsjeblieft duidelijk, en bewaak je grenzen.