'Straf' die indruk maakt

Ontzettend herkenbaar! Hier een meisje van dezelfde leeftijd en die is ook nergens van onder de indruk. Heel anders dan mn zoon destijds. Als ik haar een "time out" geef op de gang, dan trekt ze alle schoenen uit de schoenenkast.
Ze ik haar buiten, dan gaat ze de buitenkraan open draaien... ze blijft provoceren. Op waarschuwen volgt AL-TIJD een consequentie, nooit heeft een waarschuwing alleen al effect. erg vermoeiend. Je wil ook niet altijd de politie agent zijn.
In bepaalde situaties helpt het goed om gewoon te negeren. Wil je niet aankleden? prima, dan blijf je boven en ga ik zonder jou naar beneden.
Wil je niet in de auto? Dan gaan we zonder jou. Altijd komt ze dan later alsnog.
Maar wat je zegt: sommige dingen vragen wel om een ander soort "straf". Blijvend gillen kan ik niet negeren. Broertje slaan of met spullen gooien kan ik niet negeren. 1 waarschuwing en dan moet er toch iets volgen waardoor ze het de keer erop echt niet meer doet... Ik lees mee

 

Joe blijft natuurlijk wel benoemen wat je gewenst en ongewenst gedrag vindt. En dat blijf je als een soundbite herhalen. Straffen is gewoon niet effectief.

]

 

hier helpt straffen ook niet , maar om een heel andere reden; ik heb zo'n gevoelig jongetje dat hij helemaal van streek raakt als mama haar stem verheft. Luid snikkend begint hij dan: "Mama, ik vind het zo vervelend als je zo boos tegen me praat!!" Tja en probeer dan nog maar eens boos te blijven...
Dus ik herhaal inderdaad 100x de regeltjes, liefst heel zachtjes fluister ik ze in zn oor als hij een grens dreigt over te gaan.. en ik vertel hem de consequenties als hij zich er niet aan houdt (Als je niet snel je jas aan doet missen we de bus en kunnen we niet naar opa en oma) En verder is het afleiden.

 

Klopt! Ze ging de dag na het invoeren extra veel ondeugend doen zodat ze meer mogelijkheden kreeg een sticker te krijgen. We gaan er maar weer mee stoppen.
Ik wil heel graag dat ze dingen doet om deel uit te maken van het gezin maar niks helpt hier meer... Heb je ook nog tips?

 

Hmm lastig. Ja belonen op deze manier is ook niet mijn ding. En straffen als iets afpakken of iets anders leuks verbieden net zo niet. Maar naar de gang als the nanny gebeurd hier wel. Ook niet bij alles. Ik probeer ook aan te geven wat niet mag en dan alternatief bieden wat wel mag. Of keuze laten maken uit twee dingen die ik beide goed vind.

Kun je hem al laten meedenken? Hem op zo'n moment vragen: mag je de afstandsbediening in de wc gooien? En als hij mee werkt vragen of hij weet waar de afstandsbediening hoort. Misschien buit hij dat alleen maar uit, maar je kunt het eens proberen.

En anders toch even loslaten. En gewoon rustig doorgaan met hem zonder boosheid de consequentie laten merken (gang, hoek, oid). En soms wat alternatieven bieden/afleiden.
En vergeet niet dat kinderen echt niet altijd hoeven te laten merken dat ze een consequentie niet leuk vinden. En er is nog hoop, ze kunnen zich pas langzaam een beetje inleven vanaf een jaar of 6. Dan wordt de ik wereld een beetje kleiner!

Oja en een mooi boek: kijk, luister en begrijp van jantine peters! Gaat over de gordon methode. Misschien fijn om te lezen?
Succes, is erg lastig!

 

Ik denk zelf dat het goed werkt als je laat merken dat je blij bent als het goed gaat.

 

Lijkt me vrij logisch...

 

Ipv afstandsbediening in wc hem een emmer of teil water geven met plastic bekertjes, steentjes, stoffen bal, plastic bal etc. En lekker laten spelen en ontdekken.

Brullen als een dino. Kun je ook piepen als een muisje? Miauwen als een poes?
Omgekeerd spiegelen: bij hard praten of gillen zelf juist gaan fluisteren.

In plaats van straffen en belonen probeer ik de oorzaak van het gedrag te achterhalen en kijk ik of ik daar iets mee kan. Verder zijn er gewoon weinig dingen hier die niet mogen. En 'vervelend' gedrag is meestal een teken dat ik echte aandacht moet geven en/of het tijd is om op avontuur te gaan

 

Wij straffen in principe ook niet.
Proberen gewoon goed te kijken en te luisteren wat er is. Want vervelend gedrag heeft meestal een onderliggende oorzaak. Ik geloof niet dat een kind vervelend doet omdat het een rotkind is of mama wil pesten oid.
Gangen, trappen en strafmatten vind ik echt afschuwelijk en bereiken ons inziens geen doel.

Hier bij tijden ook een lastige kleuter. Dat heeft een reden en die kennen we. Hij vraagt dan negatieve aandacht. Dan leggen we duidelijk uit dat bepaalde dingen niet mogen of niet leuk zijn en waarom dat zo is. Dan zie je hem denken. En vaak gaat het dan al beter. Blijven herhalen.
En zo hebben we het altijd gedaan.

Wij complimenteren ook veel als het wel goed gaat.

 

Kinderen hier zijn echt niet overdreven zoet of overdreven stout. Ze zijn gewoon ehm gewoon. Soms doen ze dingen waar ik minder blij van wordt, soms doen ze dingen waar ik juist wel blij van wordt.

Wat wel een verschil maakt denk ik is dat ik gedrag nooit geinterpreteerd heb als 'uittesten'. Ik vind dat je dan uitgaat van een soort denken dat kinderen, en zeker dreumessen en peuters, nog helemaal niet hebben. Een dreumes of peuter doet gewoon wat hij doet omdat hij het doet. Zonder dieperliggende reden, en al helemaal niet om mama uit te proberen.
Persoonlijk denk ik dat je eigen instelling en houding, en je eigen manier van gedrag van je kind interpreteren heel belangrijk zijn in de relatie met je kind.

 

Ach, natuurlijk niet, denk je dat echt?

Je hoeft toch niet te straffen bij ongewenst gedrag? Dat kan ook anders.
En net als Dirksmama moet je niet denken dat je kind je uittest.
Hij vraagt aandacht, dat wel. Daar zal je dan toch een weg in moeten vinden om dat op te lossen. Maar ik denk dat dat heel moeilijk wordt als jij er al van overtuigd bent dat je kind bewust je huis afbreekt.

 

Jawel:
terwijl hij echt goed weet dat dat niet mag
Als jij dat echt denkt, dan vind je dus ook dat hij het bewust doet.
En dat doet hij echt niet; hij is jaloers en zoekt mama's aandacht!

Ik snap hoe vervelend deze situatie is!
Ik zou hem allereerst zeggen dat mama David al een heel grote jongen vindt en een heel lieve grote broer!
En ik zou hem heel duidelijk uitleggen dat als hij lief is als jij de baby voedt, hij iets speciaals mag doen met mama! Iets speciaals wat bij grote jongens hoort! Ik zou hem vantevoren de keus geven uit een paar dingen: als kleine broer slaapt samen koekjes bakken, een ruimtestation bouwen of samen ... (vul maar in, wat hij graag doet).
Ik houd niet van: als dit, dan dat als dat als een soort van dreigement of ultimatum gesteld wordt, maar hem een beetje paaien en trots laten voelen daar is mijns inziens niks mis mee!

 

Moeilijk is het toch he?

Ik ben zelf ook erg bezig met het vinden van de 'juiste' aanpak. Ik wil niet de autoritaire moeder zijn, die haar kinderen angst aanjaagt door erg streng te zijn, maar ik wil ook niet dat de meiden maar alles kunnen doen wat ze willen en mij gaan zien als de mama die ze op hun wenken bedient

Hier wordt de gang wel gebruikt, maar niet zo vaak meer de afgelopen tijd. Tenminste, oudste dochter staat er niet vaak meer (is al een paar weken niet gebeurd). De jongste krijgt nu van diezelfde kuren als jij beschrijft mbt jouw zoontje.
Ze ziet alles als een lolletje en probeert overal mee weg te komen door haar meest grappige gezicht op te zetten (en ja....het is echt grappig ).

In het voorbeeld wat jij beschreef mbt de voeding van de jongste. Geef je borstvoeding of kv? Als je de fles geeft is het misschien een idee om je zoontje de fles te laten vasthouden? Dat werkte hier goed, omdat ze wel snapte dat ze erg voorzichtig moest zijn. De jongste lag wel gewoon bij mij en de oudste hield dan de fles vast. Supergeconcentreerd en helemaal trots met de belangrijke taak
Na een tijdje ging de lol er van af en ging ze lekker spelen, want dan had ze het wel gezien. Ze maakte dan zelf de keuze om uit de situatie te gaan en daardoor zocht ze ook geen aandacht meer.
Had ik toch nog mijn momentje met de jongste

Maargoed...wij zitten dus nu ook met een jolige jongste die ook gewoon doet alsof ze doof is. Ik zeg drie keer dat ze niet op de bank mag springen (want ze kan vallen, dat doet pijn en mama schrikt ervan als ze zoiets ziet...leg het netjes uit), maar ze blijft gewoon met haar rug naar mij toe staan en reageert gewoon helemaal niet. Als ik dan vraag of haar oortjes misschien kapot zijn, zegt ze keihard nee, zonder zich om te draaien en grinnikt dan ook nog even hard.
Ze kiest er gewoon voor om niet te luisteren

Elke keer weer moet ik haar uit de situatie halen (van de bank af in dit geval) en doet het een uur later weer.
Niets lijkt indruk te maken.
Ik ben nu begonnen met 1 keer waarschuwen en dan de situatie gelijk veranderen. Niks meer herhalen.
Met je vork in je hand prikken? Blijf je dat doen dan eet je maar met je vingers want dan kun je nog niet eten met een vork. Ik pak dan ook gelijk de vork weg als ze het weer doet (ze vindt dit vreselijk want ze wil graag met een vork eten). Ik blijf dan ook bij mijn beslissing al gilt ze (uit drift) de hele boel bij elkaar.
Dit kan streng overkomen, maar ik denk echt dat zij dit nodig heeft. Ze moet toch echt leren dat aan bepaald gedrag een consequentie zit.
Ik houd dus niet van afleiden, omdat dat (in mijn ogen) een kindje niet leert dat hetgeen zij/hij aan het doen was, ongewenst gedrag is.

Ik wil ook graag dat onze meiden zelfstandige en voor zich zelf denkende volwassenen worden, dat ze zich gerespecteerd voelen in ons gezin en dat hun stem net zo belangrijk is als die van elk ander gezinslid....maar dreumesen, peuters en kleuters hebben bijvoorbeeld nog geen goed ontwikkeld geweten, hoe kun je ze dan eigen keuzes laten maken?
Tja...ik geef ze keuzes, in bijna alles. Maar dat is vaak kiezen tussen twee soorten broodbeleg, die of die jas, dit of dat knutselideetje, ditf dat filmpje...etc.
Ik vind het best moeilijk hoor, maar in mijn optiek kom je op deze leeftijd haast niet onderuit om consequenties te geven voor ongewenst gedrag. Ergens moet geleerd worden dat nee ook bestaat.

Maargoed...ben hier nog best zoekende in.

Excuseer de lange post

Succes!

 

Proest, dan hebben jullie die van mij nog niet ontmoet.
2,5 jaar en hij is echt niet achterlijk hoor.
Hij weet heel erg goed dat hij niet mag slaan, maar doet het toch en ja, hij kijkt je dan aan met een blik van 'goh mama, zie je dat. Ik doe iets wat niet mag. Wat ga je er aan doen dan?'

Ik denk dat dat één van de grootste misverstanden is, vandaag de dag. Dat kinderen onwetend zijn totdat ze in de pubertijd zitten en dan nog is er altijd wel een 'excuus' voor waarom ze zo doen.

Mijn zoon zoekt overduidelijk zijn grenzen op, die geef ik aan. Gaat hij er toch overheen? Dan zitten daar consequenties aan vast. Wat gebeurd er anders? Ik ga over mama haar grenzen heen, ik doe iets wat echt niet mag en dan? Dan gebeurd er niets, dus ik kan lekker doen wat ik wil. Nou dat wordt feest hier hoor...

 

Waarom slaat een kind van 2,5, waar heeft hij dat gezien??

 

Vraag het hem zou ik zeggen.
Heb namelijk ook echt geen idee. Ja uit frustratie, baldadigheid en soms zelfs omdat hij daar dan net zin in heeft.

Geen slachtoffers van huiselijk geweld hier hoor, als je dat soms probeert te suggereren.