Ik ben zelf gelukkig nog steeds wel van mening dat het een "gewoon pittig kind' is. Als dit over een half jaar nog zo gaat, gaan we zeker met iemand praten, maar tot die tijd heb ik nog wel de hoop dat het beter gaat als hij wat meer gaat praten (en dat gaat momenteel gelukkig heel hard). Ik sta best open voor tips van een pedagoog, maar het probleem is dat die toch vaak in de richting van "the nanny" gaan qua tips en daar zit ik niet op te wachten eerlijk gezegd. Strafbankjes etc zijn hier geen optie. Ik moet er ook bij vermelden dat mijn dochtertje ook wel wat van dit soort trekjes had, alleen was zij wat minder druk. Als je haar nu ziet, net een modelkindje, zo makkelijk, hetzelfde geldt voor mijn oudste. Ook gingen zij met 2 jaar beiden pas doorslapen. Ik heb dus voor mijzelf een beetje de grens 2 jaar in het hoofd. Mocht het na de zomervakantie nog niet verbeterd zijn, dan ga ik wel eens contact zoeken met een pedagoog denk ik. Zelf heb ik nog steeds het gevoel dat hij "alleen" pittig is en veel moeite heeft met prikkels, maar dat laatste heb ik zelf ook nog, alleen ben ik 30 en weet ik natuurlijk beter hoe ik ermee om moet gaan.
Hij is overigens gisteren om 22.00 uur wakker geworden en is daarna bij ons verder gaan slapen zonder problemen, tot 07.00 uur vanmorgen! Hij heeft dus echt bijna 12 uur geslapen, dat is echt de eerste keer geweest. Dat gaan we dus wel doorzetten, dat bedtijd ook echt naar bed gaan is (mijn andere 2 kids hebben dit zelf altijd aangegeven, maar blijkbaar werkt dat voor hem niet en hij heeft misschien ook wel meer structuur nodig).
het kan een van beide zijn natuurlijk en wij kunnen dat niet beoordelen. Dus OF je zoontje is gewoon wat pittiger dan andere peuters en heeft een andere aanpak nodig en is het vooral door de moeilijke periode heenbijten. OF er is wel wat met hem aan de hand en is het meer dan alleen erg pittig zijn. Beide kan. Meestal als er wat is met je kindje heb je daar zelf wel een onderbuikgevoel van. Dat het niet klopt. Dan zou ik hulp zoeken. Toen de jongste nog geen 2 jaar was kreeg ie de diagnose autisme. Zijn gedrag was echt extreem! De oudste heeft ook autisme maar bij hem was het niet overduidelijk op die leeftijd. Hij was wel extreem pittig en alle tips en opvoedmethodes ed werkten totaal niet bij hem. Wij hebben jarenlang maar aangemodderd omdat de mensen om ons heen zeiden dat ie gewoon pittig was en niks mis met hem was ( wij geloofden onze vrienden en familie want hij was ons eerste kindje ) maar toch hebben we altijd een onderbuikgevoel gehad van : er klopt iets niet. Hadden we toen maar hulp gezocht dan was ie niet zo diep gevallen later. Maar goed, dat is achteraf gepraat Dus altijd op je moedergevoel/instinct vertrouwen!!
Niet alles gelezen, maar ik herken het wel een beetje. Mijn oudste is ook zo. Altijd al behoorlijk impulsief en aanwezig. Als baby al druk, weinig slapen, overal aanzitten, opklimmen. En het gedrag verergert als hij moe is, nu nog steeds. Ik denk dus dat beter slapen misschien een oplossing zou kunnen zijn. Je zegt dat hij eczeem en astma heeft. Hebben jullie de goede medicijnen daarvoor? Misschien dat hij er toch meer last van heeft dan je denkt. Misschien heeft hij ook last van zijn oren inderdaad. Ik vind zeker niet dat je zijn gedrag moet problematiseren. Zoals gezegd, ken ik het ook van de oudste. Al is die behoorlijk (erg) pittig, maar toch niet zo extreem als wat je nu noemt. Bij mijn oudste kan ik soms ook gek worden van het zeuren, drammen, niet luisteren, etc. Maar ik moet dan even stoppen en denken waarom hij het doet, en er is altijd wel een reden: hij is moe, enthousiast, heeft nu eenmaal gewoon trek in een koekje, of iets dergelijks. Verplaatsen in het kind maakt het voor mij veel makkelijker om mee om te gaan, en meestal is het vervelende gedrag dan ook meteen over, want hij voelt zich begrepen. Het lastige is natuurlijk dat jouw zoontje te jong is om te achterhalen waarom hij zo doet. Ik heb wel erg met hem te doen. Hij doet niet voor niets zo. Daarom denk ik dat ik toch misschien advies zou inwinnen bij een orthopedagoog. Al snap ik ook dat je er niet aan wil beginnen. Lastig hoor...
Overigens straf ik ook niet. Zelfs niet bij de oudste. Hij mag alleen soms wel even afkoelen op zijn kamer. Of ik zeg tegen hem dat we even uit elkaar moeten, omdat het zo niet gaat. Dan ga ik zelf op de bank zitten ofzo. Maar toen hij kleiner was, was dat wel lastiger. Wij hebben hier toen het hele huis aangepast. Niets meer op pakhoogte, overal slotjes op, etc. Anders werd ik gewoon gek. Dus de omstandigheden veranderen (niet naar de winkel), dat werkt ook. Het is vervelend, maar het werkt wel.
De reden dat ik denk dat er "niets" aan de hand is, is omdat er ook momenten zijn waarop wel het wel heel goed gaat. Hij kan ontzettend lief spelen, is superlief voor zijn zusje, knuffelt heel graag en wil gewoon graag alles doen wat zijn broer en zus ook doen, maar dat kan hij nog niet allemaal (logisch). We hebben idd medicijnen voor zijn astma en medicijnen, maar ik merk dat hij zelfs in slaap nog steeds vaak krabt, dus hij heeft er wel nog steeds last van, dus ik kan mij ook voorstellen dat dat voor een gedeelte van de slaapproblemen zorgt. Op de driftbuien na, is hij altijd vrolijk, maar hij wil wel altijd alles doen wat anderen ook doen en als dat niet lukt wordt hij ontzettend boos.
Ja, dat hebben wij nu ook gedaan beneden, maar misschien zijn slaapkamer ook nog maar helemaal "sloopproof" maken.
Nu ik het zo teruglees is het beginverhaal misschien ook wat eenzijdig geschreven vanuit mijn wanhoop af en toe. Het is namelijk echt niet alleen kommer en kwel, hij is ook superlief.
Ik herken het gedrag deels wel. Mijn dochter is nu 4 maar is ook echt wel een pittig kind. Ze kwam niet overal aan in de winkel en ze klom ook niet overal op, maar ze had altijd wel heel duidelijk voor ogen wat ze wilde en liet haar ongenoegen dan ook goed merken wanneer ze iets niet mocht. Weglopen deed ze standaard en net doen alsof jijzelf dan weggaat, werkte hier ook niet. Ik heb dan ook heel vaak met een tegenstribbelend en krijsend kind door de winkel gelopen. Bijten en slaan deed ze ook en doet ze in periodes nog steeds. Ik las hier dan wel eens verhalen dat ouders met kinderen gezellig een dagje weg gingen. Ik kon me helemaal niet voorstellen dat dat echt zo was. Als wij gingen dan zaten we eerst met een krijsend kind in de auto, omdat ze er zat van was om zo 'lang' vast te moeten zitten. Dus we planden zo'n autorit altijd in haar slaapje. Als we dan op de bestemming aankwamen, kon ze de eerste 2 uur nog best leuk zijn, maar daarna werd het drama. Standaard wilde ze dan het tegenovergestelde. Wij naar rechts, zij naar links. Wij even zitten, zij rondrennen. Wij verder lopen, zij ging op de grond zitten. Pfff, als ik daar nu weer aan terug denk..... In de buggy zetten, deden we altijd, maar dat werd standaard een krijspartij. Pas met 2,5 jaar werd het echt ineens beter. Toen kon je veel makkelijker met haar meebuigen. Als ze iets in haar hoofd had, kon ik makkelijker met haar praten over de gevolgen en stond ze open voor alternatieven. Als ze bijvoorbeeld nog niet onder de douche weg wilde, dan gaf ik haar nog tien tellen en dan moest de douche uit. Dan gingen we samen tellen en deed ze zelf de douche uit. Begrippen als: nog niet, daarna, straks, eventjes, later, volgende keer, morgen, eerst dit dan dat etc, begonnen toen een beetje tot haar door te dringen. Mijn dochter heeft wel vaak op de trap gezeten. Als zij een krijspartij begon of een driftbui kreeg, zetten wij haar dus even op de trap. Dat was de enige manier om haar snel rustig te krijgen. Als we dat niet deden, bleef ze krijsen en ons achterna lopen. Als wij dan wegliepen om wat te pakken, we pakten haar op om te troosten of we bleven gewoonweg met elkaar praten, dan ging het van kwaad tot erger. Op de trap was ze eigenlijk binnen een minuut rustig. Ik weet dus dat deze methode niet door iedereen als "goed" wordt ervaren, maar ik dacht dus ook dat wij dit "soort" mensen zijn. Dat dit onze manier van opvoeden is, zeg maar. Nu hebben we daarna een zoontje gekregen die qua leeftijd maar een klein beetje scheelt met jouw jongste. Hij bijt en slaat ook. Hij loopt ook weg. Hij klimt overal bovenop en komt overal aan in de winkel. MAAR toch hebben we hem nog nauwelijks op de trap gezet. Waarom? Omdat hij niet in een driftbui geraakt als we hem corrigeren. Hij huilt even en is even boos, maar na vijf seconden is hij het alweer vergeten en neemt hij de situatie zoals hij is. Hem kunnen we troosten, afleiden en we kunnen hem even negeren. Daar reageert hij heel goed op. We weten nu dat er inderdaad kinderen bestaan die een hele dag gezellig kunnen zijn... We zijn er nu dus achter dat wij juist wel naar onze kinderen kijken. Onze dochter heeft hele duidelijke grenzen nodig, daar moeten we de strijd echt van winnen, anders gaat ze alle grenzen over. Ze heeft een hele sterke eigen wil. Onze zoon legt zich makkelijker bij een grens neer en blijft niet hangen in zijn boosheid. We hebben hier duidelijke regels en iedereen moet zich daar aan houden, maar onze kinderen hebben dus een heel verschillende aanpak nodig. Sorry, een heel verhaal. Op jouw verhaal terugkomend: zoals ik het lees is jouw zoontje een dreumes/peuter die alle grenzen aan het opzoeken is. Wat het zo moeilijk maakt is zijn ijzersterke eigen wil en zijn manieren om zijn ongenoegen te uiten. Hij is nog niet in staat om jouw beweegredenen te begrijpen. Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten, maar zo komt jouw verhaal een beetje op mij over.
Heel herkenbaar!! Onze oudste dochter is prematuur geboren en loopt daardoor ook nog mentaal wat achter tov leeftijdsgenootjes. Ze kon dus ook pas later praten. Verder wilde ze overdag op een gegeven moment niet meer slapen. Moeheid resulteert bij haar in vreselijke driftbuien, ze lijkt dan wel bezeten. Ze heeft periodes waarbij het weken goed gaat en dan is het weer zover. Ik merk dat het stukje bij beetje beter gaat nu ze ouder wordt en zichzelf ook meer uit kan drukken/meer begrijpt. Ook probeer ik haar echt nog overdag te laten rusten, dan maar op de bank met Bumba.. Als ze maar rust krijgt. Overigens hier wel met haar naar een psycholoog en orthopedagoog geweest, maar echt heel veel hebben we daar ook niet aan gehad hoor. Tips gegeven die we al wisten en verder is het toch ook uitzitten totdat ze ouder zijn vrees ik. Ze kunnen niet toveren helaas. Wat ik van je lees is dat je het goed aanpakt.
Ik zou eens een natuurgeneeskundige bezoeken. Gedrag kan heel erg voortkomen vanuit je lichaam (organen e.d.) Wordt vaak vergoed, misschien eens googlen bij jullie in de buurt. En als er niets uit komt, misschien eens een orthopedagoog bezoeken (of gewoon tegelijkertijd). Als je van jezelf weet dat je echt consequent bent, dan zal het daar niet aan liggen? Dus niet 4x waarschuwen, maar doorpakken, rustig praten en rustig blijven, op ooghoogte komen, kort uitleggen (desnoods beeldend), alternatieven bieden wat wel mag en dat beeldend maken. En eetpatroon? Kan het daarmee te maken hebben? Ongezonde en gezoete dingen? Onregelmatig eten? Of juist iets vaker wat eten, want honger maakt sommige kinderen (en volwassenen) geen leuke mensen. Succes!!
S is ook een pittige. En een lieve knuffel. Hij komt helemaal tot rust in onze rugdrager (tula toddler). Hij kan de hele wereld goed bekijken, heeft fysiek contact en valt vaak ook in slaap (maar dan in avond wel lastiger). Als hij slecht slaapt krijgt hij driftbui na driftbui. Ook het driftig wakker worden herken ik. Ik zie het als stoom afblazen. Ik heb het vermoeden dat S veel meer snapt dan wij weten maar wel echt nog maar een mini is van net 2. Hem veel autonomie geven en de tijd nemen voor zijn dingetjes helpt ook enorm. Dus soms een uur doen over het twee minuten loopje van de speeltuin naar huis. Boodschappen zou ik proberen zonder hem te doen maar verder zijn er toch wel buiten de deur dingen te bedenken die leuk zijn voor iedereen. Speeltuin. Bos. Etc. Zou het te maken kunnen hebben met trek? Pijn? Spraak? Autonomie? Ik kijk zelf graag naar oorzaken voor gedrag ipv het gedrag zelf.
What to Do When Kids Have Tantrums in Public Places Kun je hier wat mee? Mn telefoon is bijna dood en ik wil naar bed dus heb het maar half nagelezen of dit van toepassing is op jouw kwestie
Maar hoe doe je dat dan als je het nog wel 'trekt'? Laat je hem en uit bed komen? Of blijf je het vragen? Want dan lijkt het mij nogal wiedes dat hij pas om 22 uur slaapt. Er zijn legio kinderen die echt niet uit zichzelf gaan slapen. Hier hebben ze helemaal niks te willen als het om bedtijd gaat. 19 uur naar boven, tanden poetsen, verhaaltje lezen en de jongste gaat daarna slapen. De oudste mag nog een half uurtje een boekje lezen en dan gaat ook hij slapen. En ja, dat controleer ik en hij houdt zich er bijna altijd aan. Als hij niet gaat slapen, dan mag hij het boek inleveren. Zou het niet zo kunnen zijn dat hij ontzettend op zoek is naar duidelijke en strenge grenzen? Dus niet willen slapen? Geen boodschap aan, in je bed en je blijft daar net zo lang tot je slaapt. Want als ik je bovenstaande stukje zo lees, dan werkte dat blijkbaar wel. Maar goed, ik geloof dus helemaal niet in het niet straffen, en situatie vermijden is naar mijn mening het laatste wat je zou moeten doen. Ik weet hoe een kind kan veranderen na genoeg slaap, en hoe ontzettend vervelend ze kunnen zijn als ze een slaap tekort hebben.
hier ben ik het helemaal mee eens. En daarbij hoor ik wel bepaalde dingen in je verhaal waar ik van vermoed dat het niet om een "gewoon" pittig kind gaat. Ik zou niet een half jaar wachten met hulp. Een half jaar is lang. In een half jaar kun je al veel hulp krijgen en aan de andere kant is een half jaar aan blijven modderen echt veel te lang.