Het 12 maanden verhaal

Jullie maken mij echt verlegen. Bedankt voor jullie lieve woorden. Echt waar, ze hebben mij als echte armen getroost.

Ik heb voor vandaag dan maar meteen deel 8 gemaakt. Helaas geen leuk verhaal weer..

Misha, je kan lid worden van mijn blog zodat je per mail een bericht krijgt bij een nieuwe post. Je ziet dit aan de linkerkant op Moetloe. Als je niet een melding wilt ontvangen van alle geplaatste berichten dan kan je af en toe hier spieken want ik plaats de andere delen ook hier.

 

Deel 8: Hechten na mijn bevalling

Een uur ging voorbij en aan iedereen die voor mij langs liep vroeg ik naar mijn baby. Maar niemand had mij kunnen geruststellen. Aan een verzorgster vroeg ik of ze naar mijn baby kon gaan vragen. Of ze nog wel leefde? Al was mijn baby niet levend meer dan wilde ik haar ook nog wel vasthouden. Ik had haar namelijk nog niet kunnen aanraken en vroeg mij met gesloten ogen af hoe haar huid was. Ik droeg haar dan wel tien maanden in mijn buik maar keek net als alle andere zwangere vrouwen uit naar onze eerste huid op huid contact.

En ik bleef maar huilen terwijl ik dacht en aan het praten was met de verzorgster. Ze vond mij nog erg jong en vroeg naar mijn leeftijd. Ik vertelde dat ik al best oud was geworden na vandaag, al was ik nog maar 24 jaar. Ik wilde weten of zij ook kinderen had en of ze al groot waren. ''Ja'', hoorde ik en ze vertelde over haar twee kinderen en dat ze mij straks zou verzorgen en we samen hier zouden weggaan. En ze bekeek mij met medelijden en hoopte dat haar woorden mij een beetje getroost hadden. ''Ik heb jouw kleren en het kraamverband nodig''. Ik vertelde dat mijn familie buiten bij de deur stond en ze met mijn naam hun wel kon vinden. Ze hadden mijn tas meegenomen wist ik nog. Ze zou gaan kijken en ik huilde verder want dit was niet de eerst keer dat ik teleurstelling ervaarde. Wat was mijn relatie toch met teleurstelling? En terwijl ik tranen maakte was ik mij onbewust van de teleurstelling die daar zou gebeuren.

Mijn engel kwam weer bij mij kijken. Ik hield haar hand vast en was haar op deze manier eeuwig dankbaar voor haar moederrol die dag. Ik was weer 'ik' toen ik hoorde dat mijn Mira leefde en morgen bij mij mocht zijn. Ze vertelde dat ze mijn man en een andere dame op de hoogte had gesteld. En dat ze nu buiten aan het wachten waren. Ik moest weer huilen want ik voelde het verdriet van mijn man in mijn hart. En toen ging ze weer weg en zou Duriye vragen haast te maken zodat ik snel weg kwam daar. Een half uur later was Duriye er ze ging meteen op een kruk zitten. Zo tussen mijn benen. Ze vertelde dat ik gehecht zou worden maar eerst wilde ik haar nog bedanken voor haar hulp die dag. Mijn baby leefde dus kon ik daar iedereen wel vergeven. Zij reageerde niet en bekeek in de tussentijd mijn knip. Ik had er wel een beeld bij al kon ik niet meekijken. Tijdens het lopen naar de stoel zag ik namelijk een andere vrouw die haar bevalling al achter de rug had. Echt verschrikkelijk en zoiets vergeet een mens nooit meer. Echt nooit.

Ik weet niet hoe ik pijn kan uitdrukken in woorden maar wat het hechten mij deed is onmenselijk. Ik zal het proberen maar het zal niet genoeg zijn. Ik schreeuwde en duwde met al mijn kracht mijn benen stevig op elkaar. Ik wist niet hoe ik van de stoel kon afstappen en zocht met mijn armen naar een steunpunt. ''Ik hoef niet gehecht te worden! Echt niet, ik wil zo weg!'' riep ik. ''Alsjeblieft, het is niet nodig. Ik vind het zo ook goed!'' Duriye was boos en commandeerde mij gauw weer recht te gaan zitten. Ik was bang voor haar. ''Het is zo klaar, nog vijf keer hooguit'', zei ze terwijl ze weer tussen mijn benen keek. Ik huilde terwijl ik naar lucht begon te happen want ik had het benauwd. Ik probeerde ergens in te knijpen maar vond niks. Hierdoor sloot ik mijn ogen om mijzelf met diepe concentratie te haten. En terwijl ik weer de naald door mijn vlees voelde heen gaan samen met het draad werd mijn haat nog veel meer. Ik haatte mijzelf zo diep als het maar zijn kan. Ik wilde niet meer leven en wierp in één keer haat over heel mijn leven. Maar mijn haat was niet genoeg om tegen de pijn te strijden. Ik begon keihard te schreeuwen en krabbelde met mijn blote onderlijf terug op de stoel. ''Awhhh, ik smeek u Duriye! Mag ik zo weg? Ik ga dood!'', jammerde ik. En ze was nu echt kwaad. Ze trok mijn benen terug en vertelde dat ze niet alle tijd voor me had. ''Als ik je niet hecht dan blijf je bloeden. Ik gaf het op en zag mijn gynaecoloog achter Duriye staan. Hij kwam bij me staan en zei ''Esra, nog een paar hechtingen en dan is het klaar''. En ik keek met grote angstige ogen naar hem en toen plaatste ik mijn benen weer op de beugels. En terwijl ik weer de naald voelde en het door mijn vlees heen werd getrokken dacht ik aan dingen die meer pijn deden. Dingen die mij tot op mijn ziel pijn hadden gedaan in het verleden. En ik was woest op het verleden en op het 'nu'. Ik begon te krijsen en terwijl de naald weer in mijn vlees gezet werd probeerde ik van de stoel af te vallen. Mijn gynaecoloog probeerde mij rustig te krijgen en ik greep naar zijn arm. 'Alstublieft, mag ik weg!'' Duriye zei inmiddels met een rustige stem dat ze de inwendige hechtingen gedaan had. ''Nu nog de uitwendige en dan mag je weg''. Ik moest nu heel erg huilen en probeerde mijn hoofd tegen het hoofdstuk aan te duwen. Ik probeerde mezelf meer pijn te doen maar het lukte niet. Ik hield de arm van de gynaecoloog nog steeds vast. Hij had een hand op mijn schouder om mij zo terug te duwen op de stoel. En ik dacht met heimwee aan wat ik gemist heb in mijn leven. Aan wat ik daar op het moment miste en huilde met liefde en heimwee. Tranen kwamen niet uit mijn hart om zo opgelucht te raken. Ik vulde mijn hart met tranen. Ik zou nooit vergeven want wie zoveel pijn had ervaren, zou met de krachtigste armen moeten omhelzen. Ik voelde daar op de stoel ook geen liefde zoals ik dat een leven lang ook niet gevoeld had. Ik voelde de naald, het draad, het trekken, het aanraken, mijn baby, mijn geliefde, mijn leven en de kracht van heimwee. Zij was net zo afstandelijk als Duriye en ik voelde alleen maar de pijn.

''Klaar, je moet nog even blijven liggen en dan maken we je dossier in orde. Daarna mag je de ruimte verlaten'' zei Duriye. Ik hoorde haar niet meer. Ik was verdoofd en dacht aan Frankrijk. Aan de zon die op mijn huid een leven zocht. Aan de wind die met mijn haren een dans deed. Aan de zon die in mijn ogen onderging. Aan de bootjes die in mijn hart waren aangestrand. Aan de schelpen die mijn geheimen met zich droegen. Ik zag de zee waar ik mijn ziel aan gaf om tot rust te komen. De bomen wuifden boven mijn hoofd en ik zag mij op de rots staan. Ik keek achter me en zag het land en ik keek voor me en zag de kleur grijsblauw. Ik liep door en zag een veld met witte stenen waar duizenden lichamen waren begraven. En ik liep door en rook de geur van rottende zeedieren. Ik klom door en zag dat het tijd was om terug te keren. Naar beneden, naar een leven zonder die mooiste dagen. En dit deed ik en ik was hier. Ik wilde hier weg.

Mijn verzorgster kwam en deed mij het kraamverband om terwijl elke beweging mij te veel was. Toen ze klaar was stak ze haar hand naar mij uit. Ik keek er naar en vond het bijzonder. ''Er was een hand die naar mij uitgestoken werd. Ik dacht dat hulp een prijs had en alleen zijn mijn lot was.'' En ik weigerde en zei dat ik zelf kon opstaan. Ik was verbitterd en wilde geen helpende hand meer. En terwijl ik dit probeerde te doen hield zij mij vast. Ik wilde geen aanraking meer hebben met mensen. En terwijl ik mij verder bewoog werd alles zwart voor mij en ik zakte door mijn benen. En ze ving mij op en zei ''Laat me je helpen want je hebt het nodig''. En ik huilde in haar armen. ''het spijt me maar ik heb echt veel pijn en geen kracht meer om te staan''. En toen hielp ze me op de invalidestoel. Alle bewegingen deden me pijn en het zitten veel meer. Ik probeerde meer op mijn linkerkant te zitten en terwijl ze mijn kleren over mijn hoofd trok probeerde ik mee te helpen. Nu was het de beurt voor mijn sokken en ik vond het echt vervelend dat ze dit moest doen.

En toen was ik klaar. Ze veegde mijn gezicht schoon en reed me naar de balie. Ik keek rond en voelde een grote angst op mijn borst drukken. En terwijl een verpleegkundige op de deurknop drukte gingen die voor mij open. Daar stond mijn man met tranen in zijn ogen. En ik begon te huilen. Ik zag mijn oom en schoonzus. Toen ze mij zo zagen begonnen ze ook te huilen. Mijn man gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik omhelsde mijn schoonzus en oom. Ik verontschuldigde mijzelf en zei ''het spijt me dat Mira niet bij me is''. En ik vroeg naar Mira terwijl ik verder huilde. Ik keek naar de overkant van de gang en zag de rode deuren die tussen mij en Mira in stonden.

 

We hebben een beetje dezelfde naam, Esra en Ezra .

Ik vind het ook ontzettend vreemd. Ik heb nog veel meer vrouwen horen schreeuwen wat voor mij het bewijs was dat het niet alleen mis is gegaan bij mij. Een vrouw in de open kamer naast mij smeekte zo ook om niet gehecht te worden. En later nog veel meer andere vrouwen. Toen ik twee maanden terug een operatie aan een ingegroeide teennagel had zei de orthopeed (özel) je hoort niks te voelen! En hij vroeg nog een keer aan het eind of ik het hechten heb gevoeld. Nee dus. Ik voelde dus echt niks. Een beetje onprettig of wat pijnlijk lees ik op internet na over het hechten maar dat je alles voelt?!

Goed dat je naar özel bent gegaan. Wij gaan nog altijd naar de ziekenhuizen van de overheid maar met een operatie hoop ik dat we er niet terecht komen. Mira heeft vergrote neusamandelen, mooi niet dat ik het daar laat gebeuren over een jaar.

 

Ik heb deel 9 geschreven maar door de hoeveelheid aan foto's plaats ik het niet hier. Je kunt het verhaal lezen op mijn blog mocht je dit willen.

Deel 9: Mira in de couveuse en bij ons thuis! | Moetloe

 

Bedankt voor jullie lieve woorden.. In Turkije zijn de vrouwen dit soort dingen gewend durf ik bijna te zeggen. Zo van, de ziekenhuizen van de overheid zijn altijd zo dus maar particulier bevallen. Het ging ons niet om het geld maar ik had niet kunnen weten dat het er zo zou zijn. Een wijze les dus voor later. Het is alleen zo zielig voor de vrouwen die wel daar moeten bevallen omdat er gewoon geen geld is. Ik hoop dat de overheid gaat investeren in de gezondheidszorg!

 

Deel 10: Mijn zwangerschapsfoto’s
Eindelijk eens wat dikke buiken voor de verandering dan 1000 woorden of zelfs meer! Ik schrik zelf al wanneer ik alle extra kilo’s aan mijn lichaam zie. Dat ik nog zeker 12 kilo moet afvallen is ook al zo moeilijk. Zou ik ooit nog eens zo slank worden? Ik doe er wel mijn best voor want ik voel me absoluut niet fit op het moment. En dit vind ik belangrijk. Helaas geen blote buikfoto’s maar wel genoeg andere zwangere Esra’s van onze Mira. Ik begin met een niet zwangere en slanke ik en stop met een extra leuke foto waar ik toch wel 86 kg moet zijn geweest. Vast!

Deel 10: Mijn zwangerschapsfoto’s | Moetloe