Mijn zoon van 3,5 moet soms op de gang en als hij het heel bont maakt naar zijn slaapkamer. Soms brult hij dan om zijn vader en diens vriendin. Wat moet ik daar nou mee? Ik wil er goed mee omgaan maar tegelijkertijd kwetst het me, terwijl ik weet dat dat niet nodig is natuurlijk.
Onzebeide stiefzoons hebben die fase ook gehad. Wij hebben het straal genegeerd. Ze deden het andersom ook bij hun moeder, als ze daar hun zin iet kregen huilen om ons. Ik zie dit gedrag trouwens ook bij mijn dochter, als papa op zn werk is en ik geef haar op haar kop of ze krijgt haar zin niet gaat ze ineens om papa brullen. Negeer ik ook. Snap dat het moeilijk is voor jou maar voor een kind kan dit echt als machtsmiddel worden ingezet, zelfs als de band tussen jou en je ex goed is zal je zoon proberen jullie uit te spelen en als je hier op in gaat zal hij merken dat het je raakt en daarmee geef je hem die macht.
Inderdaad dat wil ik niet. Ook omdat het me echt raakt en ik dus liever niet heb dat hij dit vaker gaat doen. Hij heeft het daar ook weleens gedaan maar meestal doet hij het alleen hier. Is ook wel logisch misschien als je je bedenkt dat hij hier woont en daar alleen om de week een lang weekend leuke dingen gaat doen. Papa is feest! Ook best pijnlijk overigens aangezien papa hem alleen wil hebben wanneer het hém goed uitkomt en niet op de mindere dagen of voor de mindere (regel)dingen. Die doe ik natuurlijk wel net zoals het opvoeden. Ik snap het wel hoor, van mijn zoontje, maar toch .
Hoewel hier de situatie anders is (papa en mama zijn gewoon bij elkaar) wil ik je toch even geruststellen. Dit doet onze dochter namelijk ook hoor. Als ze het met mij aan de stok heeft, huilt ze om papa en ik weet dat dit andersom ook is. Niet te druk maken, dit is gewoon een soort van machtsmiddel om jou een rottig gevoel te geven. Kop op!
Aw bedankt Hoewel ik weet dat het bij anderen ook zo gaat vind ik het toch fijn om te horen. Geeft me een beetje het gevoel dat ik niet helemaal faal als moeder
Hier ook. Mijn dochter is in feb. drie geworden. En wij zijn gewoon getrouwd. Als ik overdag even boos op haar ben gaat ze heel dramatisch om papa roepen. 'Ik wil naar papa toe!' Maar net deed ze het ook toen mijn man haar een shirt aan wilde trekken en haar dat niet zinde. Huilend kwam ze naar mij toe... dramaqueen! Haha!
Zag t laatst in de kerk. Meisje kreeg standje van dr moeder omdat ze stil moest zijn, en nog geen tel later zegt ze "ik wil bij papa zitten"! Die moeder lachte maar een beetje maar ze schaamde zich geloof ik iets. Het meisje zei het nogal hard en dramatisch haha! En hier is het meer al we mn vriends kids iets goed duidelijk hebben gemaakt dat ze even zitten te mokken (zijn 12 en 14) dat ze dan na een poosje zeggen "ik mis mama" Ja dat snap ik, je voelt je rot en dan wil je thuis zijn Meestal laten we ze de moeder dan even bellen, kunnen ze even hun ei kwijt.
ik herken dat wel bij mijn zoontje ja, is heel normaal alleen voelt het denk ik veel pijnlijker aan voor de ouder als jullie samen een kindje delen en een gebroken gezin zijn.
Nou toevallig gaf mijn vriend hem afgelopen week een standje toen ik even boven was en toen begon hij om mij te roepen. Dus het is inderdaad niet persoonlijk gelukkig
gelukkig zijn er meer die dit ervaren... hier ook gescheiden en exact de zelfde situatie zo af en toe. Wat ik meestal doe ik zeggen dit of dat mag van papa ook niet dus als die nu hier zou zijn dan zou je het zelfde te horen krijgen. maar idd het schuld gevoel en rot gevoel wat het je geeft is niet fijn...
Dit idd Mijn stiefzoon heeft het ook even gehad, mocht er van mij iets niet en dan zei hij: ik vind mama veel liever. Na een paar keer: ja, duh... van mijn kant, was het over Hij had niet het effect dat hij wilde, dus toen was het snel klaar Maar onze oudste heeft het ook gehad. Die had niet zoveel met papa, maar ineens een fase dat als ze haar zin niet kreeg, ze ging roepen dat papa veel liever was. Nouja, mag je vinden, maar luisteren gaan we wel