Onze dochter is nu ruim 2,5 jaar. Over het algemeen is het een lieve meid, bijna altijd vrolijk, gezellig, kan zich ook aardig alleen vermaken. Natuurlijk wel dr peuterpuber buien. Maar echt driftig is ze zelden. Bij haar uit het zich meer in gillen als haar iets niet zint, maar vaak js ze ook wel makkelijk af te leiden. Echter de laatste tijd liggen we steeds vaker in de clinch en moeten we dikwijls echt boos op haar worden. Niet boos als in" corrigerend/ pedagogisch" boos, maar echt bloed-onder- de- nagels- vandaan- haal- boos en ik word er zo moe en verdrietig van! Voorbeeldje: onze dochter blijft maar gillen. Al vanaf jongs af aan. Uit enthousiasme maar ook als ze boos is. Heel hard en schel. Al zo vaak gezegd dat het pijn aan de oren doet, of ze ook heel zachtjes kan, dat ze ermee moet ophouden, alleen reageren als ze het vraagt ipv gilt, op alle mogelijke manieren duidelijk geprobeerd te maken. Tegenwoordig hangen we er ook een consequentie aan vast ( naar de gang of naar buiten) maar daarna doet ze het gewoon weer. Sowieso gaat het tegenwoordig de hele dag door met allerlei " stoute" dingen die ze doet, en dan bedoel ik dingen waarvan ze heel goed weet dat het niet mag. Slaan, op de tafel klimmen, spullen op de grond gooien enz enz. Ik ben de hele dag aan het warschuwen wat steevast gevolgd wordt door een consequentie( op de gang, iets wegnemen, een " preek" etc). Het alleen bij een waarschuwing houden werkt niet. Zo vermoeiend want ik ben de hele dag door politie agentje aan het spelen. Ik vraag me af: doen we het wel goed, aangezien er totaal geen verbetering in zit, eerder verslechtering?! Ik probeer heel bewust ook om de nadruk te leggen op de lieve dingen die ze doet. Lief en rustig spelen, met dr broer dollen, samen knuffelen, verhaaltje lezen, kletsen en soms benoem ik dan ook dat dit toch veel gezelliger is. Maar toch zet het wat betreft draken gedrag geen zoden aan de dijk Iemand tips of herkenning?
Tja, herkenning wel, zie mijn lopende topic hierover , tips helaas niet echt, wij zijn ook zoekende. Wat hier nog wel eens resultaat wil hebben is vooraf goed met hem bespreken wat je wel en niet wilt ('we gaan zo meteen naar de winkels, dan mag jij los lopen, maar dan wil ik wel dat je me een handje geeft waar de auto's rijden, dat je naar me toe komt als ik je roep en niet te ver vooruit rent, je moet steeds even op mama wachten. Anders gaan we gelijk weer naar huis', dat soort dingen). Maar ja, dat werkt alleen met stout gedrag dat ik al van te voren verwacht. Als ik alle rottigheid die hij kan verzinnen binnenshuis vooraf moet benoemen ben ik wel even bezig, en deze methode werkt hier helaas alleen als het heel concreet wordt besproken. T is lastig, succes.
Ja, had je herkenbare topic idd ook al doorgelezen Het lijkt hier almaar erger te worden, erg frustrerend. Het vooraf bespreken doen wij ook wel. Van,orgen bijv mocht ze mee naar de zwemles van haar broer. Vooraf besproken dat ze goed blijft luisteren, dus als wij nee zeggen dat ze het dan ook niet doet. Dat kan ze inmiddels heel goed oplepelen: " neheeee, dat doe ik ook niet!!!" Maar eenmaal daar ging ze met barkrukken keihard over de vloer schuiven daar, ondanks aanspreken. Dus luisteren, ho maar. En heel brutaal keihard roepen: nee, je mag niet kletsen! Stil zijn! Pffff.... Nu mag ze de volgende keer dus niet mee... Niet leuk, maar denk dat ze het nu wel snapt. Althans dat hoop ik. Vaak als we haar een consequentie geven, bijv op de gang een time out of iets afpakken, dan gaat ze gewoon door met andere rottigheid, of ze lijkt even aangedaan, maar gaat eenmaal weer terug, gewoon door waar ze was gebleven?!! Net alsof ze het niet snapt??
Herkenbaar! Onze dochter doet dit ook allemaal sinds kort. Vooral stoute dingen doen. En het steeds weer proberen. Hier krijgt ze 1 waarschuwing en dan moet ze op de gang. Dat herhaal ik steeds, als ik nu aan haar vraag wil je weer op de mat? Dan gaat ze snel iets anders doen. Bij ons is het dus duidelijk consequent blijven wat zijn vruchten afwerpt. ...
Als niks werkt, dus straffen niet en praten/uitleggen niet, helpt negeren dan?? Gewoon compleet negeren, geen aandacht aan schenken. Nu is het wsl leuk dat mama op de kast zit (=negatieve aandacht) als er hard gegild wordt of de spullen van tafel worden gegooid, maar is het dan ook nog als er geen reactie komt?
Ik weet dat negeren vaak genoemd wordt als remedie, maar ik vind dit ontzettend moeilijk. Het probleem is ook dat ze haar oudere broer meeneemt in baldadig gedrag dus dan heb ik er twee die stout doen als ik niks doe. Gillen negeerde ik tot voor kort, maar hielp niet. Maar ja, straffen of aanspreken helpt ook niet... Nu heeft de buurvrouw ook geklaagd of we asjeblieft kunnen zorgen dat ze niet meer gilt. ( ze is ziek en kan het er niet bij hebben) maar resultaat is dat ik op mn tenen loop omtrent gil gedrag en het negeren wat dat stukje betreft even laat maar meteen optreed. Inmiddels na 1,5 jaar weet ze ook wel dat het niet wenselijk is als ze gilt... En dan heb je nog de dingen die ik niet kan negeren, en waarvan ik denk dat je dat ook niet moet willen: spullen ( stuk) gooien, broer knijpen of zn speelgoed / lego kapot maken waardoor hij ook flipt en ik er dus twee te kalmeren heb... Ik weet niet zo goed wat er dan nog overblijft aan gedrag wat ik wel kan negeren?
Pff, moeilijk zeg! Doet ze dit (gillen) op de opvang of bij opa en oma ook? Ik heb weleens gehoord: keihard meegillen. Maar of dat nou pedagogisch verantwoord is? En als je op een rustig moment als grote broer niet thuis is eens een 'goed gesprek' met haar voert waarom ze zo gilt, dat ze het toch ook gewoon kan zeggen, dat gillen niet zo fijn is, etc.
Helaas herkenbaar, hier nog zo'n draak op het moment! Zal vast de leeftijd zijn... Ook gillen, slaan, gooien met van alles en niet luisteren. Erg vermoeiend en merk dat boos worden niet helpt. Dus hier is het nu met regelmaat maar negeren of er een hele vervelende consequentie aan verbinden. Doe jij stout, dan mag je niet mee naar de winkel.... Of wat hij dan eigenlijk wil op dat moment. Dit helpt nu vrij goed (maar ook niet altijd) Het is vast een fase.....
Misschien heel vreemd advies, maar kun je niet vragen of ze - als ze gilt - nog harder kan gillen? Totaal onverwachte reactie van jou en niet wat ze wil denk ik! Kijkt ze je gek aan en dan zeg jij: joh, is dat alles? Volgens mij kun jij nog veel harder gillen! Of: nu mag je twee minuten lang heel hard gillen, zo hard als je kunt! Zal ze heel snel niks meer aan vinden. Kortom: totaal anders reageren dan ze van je verwacht. Ik heb wel eens vaker dit advies gelezen en bij sommige kinderen werkt dit heel goed. Sterkte verder! Het valt niet altijd mee, opvoeden!
Ik vroeg me idd al af of ze dit bij de gastouder ook doet. Misschien niet?! En wat zegt dat dan?? Maar zo ja: ik kan eens vragen hoe d egastouder hier op reageert. Als haar grote broer op school zit dan gilt ze wel minder, dus wellicht is het ook een stukje aandacht vragen op een negatieve manier? Heb haar oom weleens buiten gezet, zo van: ga daar maar gillen. Wat ze dan ook doet maar dat kan ik nu dus niet meer doet ivm de zieke buurvrouw. Maar het gillen werd er niet minder van. Het is ook echt de grens op zoeken. En maar provoceren. Heb ik gisteren gezegd dat ze niet oo de klep van de vaatwasser mag klimmen, trekt ze m vandaag doodleuk open om er op te gaan staan en kijken wat ik er van zeg.... En dan tot 3 keer toe proberen, totdat ik haar weer weg moet dragen daar vandaan... Zo vermoeiend... Vanavond in bad gewaarschuwd dat ze eruit moest als ze doorging met dusdanig hard plonzen dat er meer water op de badkamer vloer lag dan erin en nog geen 3 tellen later moest ik daad bij woord voegen en moest ze er dus uit Zij huilen natuurlijk... Vervolgens draai ik me om om haar badjas te pakken en ligt ze weer in het bad"..echt...!!!! ggrrrr!!! Bloed onder mn nagels......
Haha, sorry, ik wil je leed niet bagatelliseren, maar dat van dat bad is zooooo herkenbaar Het moeilijke hier is ook dat hij niet is te overbluffen. 'Psychologische spelletjes' waarbij ik probeer een bepaalde reactie bij hem te krijgen door het tegenovergestelde te vragen of zeggen werken niet, hij gaat er dan gewoon in mee, of juist nog een stapje verder. Zo is hij bijvoorbeeld dol op mijn ouders, die 1 dag in de week op hem passen. Als het aan hem ligt gaan we iedere dag wel naar opa en oma. Nu zat hij laatst heel erg te treuzelen met het ontbijt, waarop ik zei dat als hij nu niet een beetje door zou eten dat we san niet meer naar opa en oma konden. Dan zegt ie gewoon doodleuk 'ik wil niet naar opa en oma, wil thuis blijven'. Of als hij met speelgoed gooit en ik datgene waar hij mee gooit weghaal en apart leg, dan komt hij alles wat daar bij hoort brengen, om ook weg te leggen. Heel moeilijk dus om iets te vinden waar ik hem mee 'heb'. De tip die ik hier las bijvoorbeeld om bij gillen te vragen of het ook harder kan, dat zou hier gegarandeerd een brandalarm opleveren. Tsja... Het is een fase, het is een fase...
Erg herkenbaar... Zal ongetwijfeld bij de leeftijd horen Mijn meisje wil momenteel de hele dag aandacht, ze kon / kan heel mooi zelf spelen maar de laatste tijd moet mama overal aan mee doen. Op de momenten dat dat niet kan of ik er echt even flauw van ben of moe ben ofzo, dan probeert ze negatieve aandacht te krijgen. Dan klimt ze in de vensterbank, staat boven op de keukentafel, gooit speelgoed in het rond enz. enz. De oplossing zou hier zijn, de hele dag met haar bezig zijn Maar dat kan nu eenmaal niet. Afleiden werkt hier altijd het best. En geloof me.... dat is ook doodvermoeiend en vergt een hoop creativiteit. Maar dat is het enige dat helpt. Als mijn fut eruit is, negeer ik het negatieve gedrag. Haal haar zonder iets te zeggen uit de vensterbank en zeg er dus niks van. Met slapen gaan 's avonds heeft ze ook weer een fase van niet willen slapen. Komt met allerlei smoesjes weer uit bed en wil dan gewoon nog aandacht. Het enige dat hierbij helpt is ook weer negeren. Ik kom de kamer binnen, leg haar zonder iets te zeggen weer in bed, stop haar in en loop de kamer weer uit. Het is een vermoeiende leeftijd...
Ik heb idd ook het idee dat het een vorm van aandachttrekkerij is. Als haar broer op school zit gaat het stukken beter. Daarbij is het ook gewoon een pittig karaktertje. Aankleden wil ze nu zelf doen en ze gaat echt gillen en schreeuwen als ik haar probeer te helpen. Ze trekt dan rustig alles weer uit om het alsnog alleen te doen. Maar echt volledig alleen levert haar ook frustraties op en duurt echt ( heb geklokt) ca 18 minuten. Daar heb ik ook niet altijd de tijd voor en vooral het geduld...Maar goed, dat is een fase waar we doorheen moeten en vind ik op zich ook niet erg, hooguit af en toe onhandig Ongenoegen uit ze dus "gewoon heftig".