Dit is voor mij ook wel erg herkenbaar! En wat Deliana schreef, over het druk bezig zijn met je kind, zodat je niet met anderen bezig hoeft te zijn, ook. Soms denk ik dat mensen mij vast erg arrogant of op mezelf vinden, omdat ik dan zo met 'mezelf' bezig ben. Als ik dan een keer met iemand aan de praat ben gaat dat meestal wel goed en dan ben ik ook wel spontaan. Maar.... als het gesprek niet helemaal soepel gaat of er vallen stiltes of zo heb ik de neiging om maar door te blijven ratelen! Ik zeg dan echt de meest stomme dingen en ga opeens heel druk doen, om maar die stiltes op te vullen. En later weet ik niet meer wat ik allemaal gezegd heb en schaam ik me kapot! Met mijn man heb ik dat trouwens totaal niet en met familie en goede vrienden ook niet, alleen met vage kennissen of onbekenden.
Ook ik heb er last van. Bv gister was ik jarig. Zondag verjaardag gevierd. Schoonvader met vriendin belden af en schoonvader is zaterdagavond alleen geweest en na dik uur was ie weer weg. M'n opa's en oma zondag ochtend geweest. Schoonmoeder met schoonzus 's middags geweest en mijn ouders ook 's middags geweest. Maat m'n broertje met vriendin en zusje met vriend zijn niet geweest. Terwijl ze wel zouden komen. Dan denk ik weer ben maar 1x in het jaar jarig. Waarom komen jullie dan niet. Maar eind vd dag laten ze pas weten dat ze niet komen. Terwijl ik 3 taarten had gehaald, veel drinken enz. Dus we hadden anderhalve taart over dan baal ik weer. En contact maken met andere moeders op schoolplein vind ik ook moeilijk.
Ik herken dit heel goed hoor, zou willen dat ik wat zelfverzekerder overkom, maar in een gezelschap ben ik vaak de stille, kijk liever de kat uit de boom.
Dit herken ik wel hahaha Als er stiltes vallen ga ik ook vaak "dom" lopen kletsen Achteraf denk ik dan, waarom heb ik dat nou zo gezegd :x
oké, gelukkig... heb het ook een beetje druk gehad Maar vervelend meis, ken je gevoel wel! Denk dan meteen dat het aan mij ligt, maar vaak is dat helemaal niet zo! Misschien moeten we eens een cursus gaan volgen op dat gebied ofzo
Hier ook zo iemand... Niet bij mijn man, wel bij vrienden, vriendinnen, moeders op school, werk enz enz. Ik vind het maar een nare eigenschap van mezelf, ik beperk mijzelf er enorm door.
Haha je hebt net een kind gekregen logisch. Maar vind jou ook assertiever als mij heb weleens gekeken naar een assertiviteits cursus maar is enorm duur
Ik herken het allemaal ook wel. Het is heel erg geweest. Nu heb ik er beter mee leren omgaan (o.a. door therapie). Wat mij erg hielp is gewoon navraag doen bij mensen waarom ze een tijdje niets lieten horen. En dan niet beschuldigend maar gewoon geinteresseerd. En ook zelf meer initiatief nemen om weer contact te leggen. Ik vind het nog steeds lastig hoor en ik verwacht dat ik sociaal nooit helemaal handig zal zijn, maar het is zeker te leren om er anders mee om te gaan en dan heb ik het vooral over je manier van denken. Iemand zei eens tegen mij dat het eigenlijk heel egoïstisch om iedere keer te denken dat de ander niks laat horen omdat jij iets fout hebt gedaan. De wereld draait niet alleen om mij. Er kunnen wel 100 redenen zijn. Dat heeft mij wel geholpen om niet alles op mijzelf te betrekken. Zo wordt het al minder persoonlijk, wat het makkelijker maakt om gewoon navraag te doen.