Nee, ik denk (en volgens mij velen wel) dat het voor dit kindje misschien wel het beste is om bij liefdevolle adoptieouders te worden grootgebracht. Aan de ander kant heb ik, toen ik zelf 17 was stage gelopen in een tehuis voor kinderen die geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt waren. Hier zat destijds een jongetje van 8 maanden oud, een baby dus, die de dag na zijn geboorte door zijn ouders in dat tehuis gedumpt was en hem daarna nooit meer zijn komen opzoeken. En hij was daar gewoon zo ontzettend eenzaam, en je merkte dat hij zich eigenlijk altijd verdrietig voelde, hoe lief wij als verzorgers ook voor hem waren. Je kon zien en voelen dat hij daar niet wilde zijn..... Wij konden niet zijn ouders vervangen en dat voelde hij al, zo klein als dat hij was Dat babytje van toen is nu 23 jaar en ik vraag me nu nog regelmatig af hoe het hem vergaan is in zijn leven.
Hoe ongewenst kan een kindje zijn Wat een gemeen stel...allebei. Sorry... Dat arme kindje kan er niks aan doen en wordt gewoon gedumpt...misschien maar beter ook. Er is een kans dat het bij WEL liefdevolle ouders terecht komt. Ik hoop het maar... Ik zou dit topic aan ze laten lezen. Uitprinten en opsturen. Kijken hoe ze er dan tegenaan kijken..
Zit hier nu al de hele tijd aan te denken en vraag me af hoe zowel broer als schoonzus zichzelf ooit nog recht in de spiegel aan durven kijken... Als je zo vrolijk verder kunt gaan met je leven ben je wel een heel slecht mens. Ik vind het verhaal bijna te bizar om waar te kunnen zijn. Eigenlijk hoop ik gewoon dat het niet waar is En anders hoop ik dat deze mensen nog gaan inzien hoe bizar en harteloos dit walgelijke plannetje is....
Ik lees echt de meest bizarre en walgelijke dingen hier op het forum. Wat een in en in rotte mensen bestaan er toch op deze aardkloot, heel verdrietig word ik hiervan. En las ik het nou goed dat er een moeder waarschijnlijk verzonnen heeft dat haar kind (weer) leukemie heeft? Mijn god, waar is het mis gegaan vraag ik me dan af?
Lijkt inderdaad net een soap. Hoe kun je normaal met hun blijven omgaan alsof er niets aan de hand is, een pasgeboren kind, die nergens wat aan kan doen ergens dumpt om zelf weer vrolijk verder te gaan en er nog een kind bij wil maken. Ik zou mijn broer denk ik de waarheid vertellen door te zeggen dat ik vind dat hij moet kiezen voor haar en het kind, of geen van beiden. ( Dus ook niet haar zonder kind!) Uiteraard moet hij zelf weten wat voor keuze hij maakt maar zou wel klaar met hem zijn als hij hier achter bleef staan Ik zou het niet kunnen verdragen wetende dat hun de happy familie uithangen terwijl een weerloos kind door hun keuze eenzaam in een tehuis zit.
Weet heel zeker dat dit niet verzonnen is, ken haar persoonlijk. Maar waarom omdat iets misschien boven jou denk vermogen is het gelogen?
Ik ben ook zo op de wereld gezet (helaas...), dus ik gun dit kindje echt een lieve adoptievader en moeder. Die er wel onvoorwaardelijk van houden. Wat een ellende zeg dit...
Dat was het ook En dat vond ik zelfs als 17 jarige al. (dus zonder kinderwens of moeder te zijn) Ik heb nooit kunnen begrijpen dat ouders een baby een dag na zijn geboorte naar een tehuis brachten (kindje had downsyndroom) puur omdat hij gehandicapt was. En gewoon nooit meer op bezoek gekomen zijn.......Toen begreep ik dat al niet, en nu, 22 jaar later en zelf moeder zijnde al helemaal niet Ik zie hem in gedachten nog huilend tijgeren/kruipen door de gang op zoek naar enige aandacht. Dat werd wel zoveel mogelijk gegeven, iedereen hield van hem, want hij was de kleinste van de groep, maar ja, elke paar uur was er weer een ander gezicht die dienst had.
Tjonge jonge, er zijn weer volop dames heerlijk de les aan het lezen? Heb jezelf ooit in zo'n situatie gezeten? Dan kun je toch ook niet oordelen hoe je zou reageren? Ik zou ook echt niet weten hoe ik moest reageren gelijk. Als je er daarna even over nadenkt komen de woorden vanzelf wel. Uiteraard is het enorm schrijnend dat zoiets gebeurd. Maar als ze er zo instaan kunnen ze toch juist het kindje beter afstaan?
Pff heftig hoor. Op 1 van mijn stage plekken (verstandelijke gehandicapten) ook ooit meegmaakt dat iedereen van de groep in het weekend (of i.i.g zeker1 keer per maand) familiebezoek kreeg. Maar 1 man gewoon nooit, heel erg triest. En als ik dit nu lees, hoe kun je!
Mijn mening over mijn broer zou dan heel rigorieus zijn, wij zouden dan het kindje wel willen adopteren. Alleen weet ik niet of ik mijn broer ooit nog aan zou kunnen kijken. Wat ongelooflijk verschrikkelijk dat ze dit kunnen.
Heb alle reacties gelezen.... en werd er even stil van.. Welke twee onvolwassen, walgelijke, bespottelijke monsters hebben jullie het eigenlijk allemaal? De ouders van dit ongeboren kind? Want dat is de broer van ts namelijk niet.. Dat is die man die aangaf niks met zijn eigen kind te maken willen hebben. En die wordt voor het gemak buiten deze hele topic gelaten?
Dit vind ik dan erg bizar. Er zit een baby aan te komen die ze af staan om vervolgens een ander te kindje te mogen krijgen?!? Heeft er een van de drie volwassenen een geweten? Je schoonzus begaat een flater met serieuze gevolgen. Als je broer dan met haar verder wil dan zou dat met het vrouw en kind moeten zijn. De gevolgen dragen dus. Een kind is niet vervangbaar. Dit gaat niet over met het kind af te staan. Dit zal hun altijd blijven achtervolgen. Alleen lijken ze dat niet te beseffen.
Een DNA- test tijdens de zwangerschap kost 1500 e...ik neem aan dat ze die niet gedaan hebbend wel? Weten ze wel 100 % zeker dat het niet van je broer is?
Heel onwerkelijk dit maar uiteindelijk vind ik dat de keuze bij hun ligt. Als dit mijn broer/zus overkomt zou ik het kindje graag zelf adopteren.
Ongeloofelijk... alsof je het kindje terugbrengt naar de winkel en een nieuwe uitzoekt. Heb er echt geen woorden voor.