.. het zullen misschien de hormonen zijn, maar ik maak nu voor de tweede keer mee dat er iemand letterlijk plaats lijkt te maken voor mijn kindje. Natuurlijk is het niet zo, dat weet ik diep van binnen wel, maar bij mijn vorige zwangerschap verloor ik mijn oom, een van de beste vrienden van mijn schoonvader (begraven op mijn dag van bevalling) en nog twee aangetrouwde familieleden. Nu ben ik weer zwanger na vijf jaar en overlijdt gisteren mijn oma. Natuurlijk is het ouderdom etc, maar ik kan me toch niet onttrekken aan het gevoel dat er gaat er eentje, er komt er eentje, elke keer wel heel letterlijk wordt genomen door mijn familie. Ik hoop echt dat het hierbij blijft...
Herkenbaar en wat is dat een gruwelijk gevoel. Ik kan me er regelmatig intens schuldig om voelen.. Sterkte en gecondoleerd!
Ik had het bij mijn zwangerschap van mijn dochter precies een maand voor de geboorte is mijn oma overleden die dolgraag haar achterkleinkind wilde zien
Als het echt zo zijn, zou de wereldbevolking niet groeien maar gelijk blijven. Sterkte want het is natuurlijk niet leuk.
Ook al was het niet onverwacht, het is toch heel verdrietig dat je oma is overleden, gecondoleerd! Leven en dood liggen zo wel heel dicht op elkaar hè? Ik hoop dat je in jullie kindje straks de mooie eigenschappen van je oma terugvindt.
Leven en dood staat heel dicht bij elkaar op de dag dat de oma van mijn man stierf om 16.00 is onze dochter om 23.20 geboren echt bizar. Vreugde en verdriet zit heel dicht bij elkaar
Ook bij ons... toen ik vier maanden zwanger was van de oudste overleed mijn oma (moeders moeder) en 4 dagen voor de geboorte van onze tweede overleed mijn vaders vader.
Hier hetzelfde, toen mijn schoonzus zwanger was van de eerste is onze opa overleden, ik kreeg de eerste en toen ging een oom. Ik ben nu al bang voor wat komen gaat, mijn dochter heeft 4 oma's waarvan 2 groot oma's 82 en 77 jaar. Hoop dat het dit keer ons bespaart blijft. Sterkte!
Dat weet ik uiteraard, ben ook eigenlijk een heel nuchter persoon en ik bedoel ze was meer dan bejaard hoor, ze ging al richting de 90, maar ik heb serieus de afgelopen 4,5 jaar geen overlijden (dichtbij) meer meegemaakt en ik ben eindelijk weer zwanger en hoppa... daar gaat er weer eentje...
Ah dat is ook echt vreselijk. Net als alle andere gelijke verhalen die ik nu zit te lezen. Mijn vader heeft mijn oma gelukkig nog wel verteld dat ik weer zwanger was. Vind ik toch wel een fijne gedachte, dat ze het wel weet Zeker omdat ze altijd dacht dat ik geen kinderen wilde, maar de enige kleindochter zou worden met een 'echte' carriere
Herkenbaar meid ik ben ook zeer nuchter. Toch op 12 mei vorig jaar hebben we onverwacht mn sm begraven en 23 mei testik positief dan liggen dood en leven erg dichtbij elkaar ineens knuffel.
In mijn vorige zwangerschap overleed mijn tante, en nog geen maand later werd ons dochtertje met 23,5 weken geboren en overleed. Dus hier is dat niet echt van toepassing. Maar iemand verliezen in je zwangerschap is in ieder geval hoe dan ook heel rot. Dit keer heeft mijn oma kanker nog geen jaar nadat haar dochter mijn tante is overleden. Maar hopelijk hoeven we niet nog meer sterfgevallen mee te maken.
De laatste vier uitvaarten waar ik ben geweest, was ik er bij drie zwanger. Toenik acht maanden zwanger was, hebben we mijn opa begraven. Maar het schuldgevoel dat sommigen noemen, herken ik niet. Ik vind het juist iets troostends hebben.
Ja mijn vader werd ernstig ziek 2 maanden na de bevalling en is overleden toen ze 11 maanden was. Heb me er regelmatig schuldig om gevoeld maar aan de andere kant weet ik natuurlijk dat het niet zo is dat hij plaats moest maken voor haar. Maar het heeft wel door m'n hoofd gespookt ja