Pfff had nooit gedacht mij zo te voelen maar ik zit er momenteel even helemaal doorheen. Ik heb 4 kinderen waarvan de oudste net 7 is en de jongste 22 maanden. Vroeger had ik zoveel voldoening en plezier in het mama zijn, kon erg genieten van mijn kinderen, was geduldig, deed leuke dingen met ze enz. Maar sinds de geboorte van mijn jongsten (twins) is dat helemaal niet meer zo. Voel me altijd opgehaast, er moet altijd wel wat gebeuren er is altijd wel een kind die iets van je wil hebben. Met de oudste moet ik huiswerk maken, de jongsten hebben natuurlijk verzorging nodig en de middelste probeer ik ook nog tijd voor vrij te maken. In plaats van genieten ben ik aan het 'overleven' , zo voelt het echt. Het klinkt vreselijk ik weet het maar wanneer alle kinderen op bed liggen denk ik pffffffff weer een dag overleefd. Ik voel me een politieagent ipv een moeder. Doe dit, pak dat, doe dit aan, sla elkaar niet, hou daarmee op, doe je huiswerk ENz. Ik vind mezelf helemaal geen leuke moeder meer. Ben zeer ongeduldig geworden..alleen met de kinderen maar een speeltuin ofzo is onmogelijk omdat ik daar alleen maar als een dolle achter mn tweeling aan moet rennen en luisteren doen ze nu gewoon niet. Ik hou ontzettend veel van mn kinderen en voel me elke dag een waardeloze moeder omdat ik weereens te weinig geduld Met ze heb gehad of geen'leuke dingen' met ze heb kunnen doen. Ik weet dat ik zwaar overspannen ben en probeer en soms tussenuit te gaan met vriendinnen maar zodra ik thuis ben voel ik me weer vermoeid. Ben trouwens thuisblijfmoeder. Ik denk me steeds in dat het Makkelijker zal worden wanneer mijn tweeling naar school gaat en de verzorgingstaken iets zullen afnemen...maar houd Ik mijzelf nu voor de gek? Hoe ervaren andere mama's met jonge kinderen kort opelkaar dit? Vind je het makkelijker wanneer je kinderen Iets ouder zijn of valt dit tegen? Heb gewoon even een zware dip en vooral omdat ik vaak hoor dat mensen Vinden dat ik alles zo onder controle heb...nou schijn bedriegt hoor ik zit er gewoo. Zo doorheen dat ik buiten voor me uistaar en doorloop omdat ik geen zin heb in gezeur. Ik zone als het ware uit.
Nou, ik heb geen 4 kinderen, maar ik vond t een enorme opluchting toen mijn dochter naar school ging Ik vond t niet fijn om constant maar geclaimd te worden. 4 kinderen na schooltijd lijkt me nog steeds erg druk (maar je oudsten zullen dan ook weer een stuk zelfstandiger zijn), maar je hebt iig tijdens de schooluren RUST! Waarom ga je niet werken, als je t fulltime thuis niet meer leuk vindt? Ik vind t heerlijk, gewoon relaxt, mijn eigen tijd indelen (ben 4 jaar tbm geweest, laatste jaren niet geheel vrijwillig).
Tweelingen zijn zwaar. Onze buren hebben een tweeling. De eerste jaren hebben zij extra hulp gehad van hun ouders en ik den ook dat je dat wel nodig hebt. Het lijkt me heel heftig. Vooral als je al kindjes hebt rondlopen. Extra hulp is zeker welkom in jouw situatie.
Een tweeling is zoooo zwaar soms, ik moet wel zeggen dat ik dat nu pas vind. Dus nu ze echt rondrennen en met elkaar vechten enz. Maar idd is de combinatie tweeling + 2 andere kinderen super zwaar. Alleen een tweeling hebben zou ik minder stress hebben. Ik heb helaas helemaal geen hulp, ja alleen van mijn man maar die werkt 5 dagen in de week en is pas rond 19.00 thuis in de avond...
De drukte van 't rondrennen, niet luisteren, ... is ook maal 2 natuurlijk. En dan heb je er nog 2 extra rondlopen, die ook hun aandacht moeten hebben. Lijkt mij behoorlijk zwaar. Heb je toevallig niemand van familie of vrienden in je omgeving die af en toe kan bijspringen en kan meehelpen? Al is het maar 1 middag per week ofzo. In 't weekend zou ik toch ook je man er mee in betrekken en desnoods af en toe de kinderen "opsplitsen". Hij de twins en jij de andere twee of omgedraaid en hen eventueel ook es alleen meenemen (al was 't maar naar de supermarkt).
En als je gaat werken? Lekker wat tijd met iets anders bezig. Dan heb je op je vrije dagen ook weer extra zin om wat leuks te doen met ze!! En kan je man als jij gaat werken, niet wat ouderschapsverlof opnemen? Dan verdelen jullie het wat meer, voor je man ook heel leuk misschien!
Ik kan me voorstellen dat je er doorheen zit. Ik heb de helft van jou kinderen een van bijna 7 en een die in augustus 2 wordt maar hier blijft ook altijd van alles liggen en is er van alles te doen. Gaan de twins niet naar de psz na de vakantie? Dat is natuurlijk maar een paar uur maar dan heb je die wel voor jezelf. Succes en ik denk als ze naar school gaan en dus ouder en zelfstandiger zijn het zeker makkelijker wordt.
Ik heb een even oude tweeling en ik kijk ze echt groot hoor, kan niet wachten tot ze naar school gaan (peuterspeelzaal mogen ze hier pas met 2 jaar en 4 mnd heen 2 ochtenden). M'n oudste is 3 jaar ouder en die wil natuurlijk ook haar portie aandacht. Al gaat zij gelukkig met veel plezier naar school. Maar dit zijn gewoon tropenjaren (tel er bij ons ook nog es 9 katten bij op) Ik vind het nu ze wat groter en zelfstandiger worden langzaamaan wel wat makkelijker worden, al zijn ze nu wel in de alles-wat-mijn-broer-heeft-wil-ik-ook-fase en kan er dus een heel drama ontstaan als de een een blauw bordje heeft en de ander een groene pffff. De jongens waren gelukkig makkelijke babies, als ze net als m'n oudste geweest waren had je me af kunnen voeren (al sliep zij 's nachts wel beter, alleen overdag niet). Maar nu zijn het wel heel echt jongetjes: ogen in je rug nodig en als het stil wordt achter je dan heel snel gaan kijken want dan hebben ze iets gevonden waar ze eigenlijk niet aan mogen komen Ik ben blij dat ik ook nog werk al is dat ook wel druk (heb wel een gedeelte ouderschapsverlof opgenomen na de tweeling dus werk een paar uur in de week minder) als ik hele dagen alleen maar met de kinderen bezig zou zijn zou ik ramgek worden. Ik vind ze hardstikke lief hoor maar ik moest soms ook even grotemensendingen doen. Soms hoor ik wel eens mensen zeggen dat ze altijd zooooo graag een tweeling hadden willen hebben, dat lijkt ze zooooo leuk. Is ook leuk en ik had het echt niet willen missen, maar ik zou er echt nooit vrijwillig voor kiezen. En dan heb ik nog alles mee: goede zwangerschap, a-terme geboren, helemaal gezond, meteen naar huis dus geen geleur op en neer naar het ziekenhuis. Maar natuurlijk wel voor 2 je bed uit 's nachts, 2 die tegelijk de waterpokken krijgen, ongeveer tegelijk tandjes, tegelijk in sprongetjes zitten, niet te genieten zijn en als klitteband aan je hangen....alles dubbel. En slaapt de tweeling eindelijk door dan krijgt natuurlijk de oudste een fase waarin ze 's nachts huilend wakker wordt, en dan kan ik papa wel sturen maar natuurlijk wordt er om mama gebruld. Ik snap nu ook waarom mijn oma er vroeger echt helemaal doorheen zat toen de kinderen klein waren: 10 kinderen waarvan de eerste 8 elk maar een jaar schelen, ik zou gillend gek geworden zijn geloof ik Maar het wordt beter, hier in de buurt zij echt heel veel tweelingen dus heel veel herkenning bij de ouders en ik hoor van iedereen dat het echt makkelijker (en leuker ) wordt als ze wat ouder zijn en naar school gaan etc.
Ik vind het helemaal niet raar dat je er doorheen zit en eerlijk, soms is het toch ook gewoon even helemaal niet leuk om moeder te zijn? Dat wil niet zeggen dat je daarmee een slechte moeder bent of dat je niet van je kinderen houdt, maar de hele dag geclaimd worden door 4 kinderen is gewoon zwaar, moederschap is de zwaarste baan die er is en je werk ben je ook wel eens gewoon zat. Ik heb 3 kids vrij dicht op elkaar en de jongste is superpittig en ik voel mij dan ook regelmatig zo als jij je nu voelt (moet wel zeggen dat ik ook een pnd heb gehad). Soms zijn de momenten op mijn werk juist echt een rustpunt. Probeer er eens lekker tussenuit te gaan, doe iets voor jezelf, ga winkelen, naar de pedicure, wat je dan ook leuk vindt. En ja, ik vind het zeker makkelijker worden naarmate ze ouder worden moet ik zeggen.
Recpect! Dat is echt niet niks hoor. Vier kinderen is zwaar en vooral als ze dicht opelkaar zitten. Ik heb twee jongen. En daar zit ongeveer een dik jaar tussen. En ik heb ook wel eens gedacht "ik word gek" Kan je verder geen tips geven, alleen begrip en dat ik het ook wel had. Sucses groetjes Janna
Ik vind het ook helemaal niet gek dat je erdoorheen zit! Na een regenachtige dag binnen zitten met mijn nu toch wel claimende dochter "zone" ik ook weleens uit, en ik heb maar 1 kind en ben verder geen fulltime tbm. Echt respect dat je het zo volhoudt. Ik zit ook te denken of het misschien een optie is (parttime) te gaan werken? Of je jongsten bijv. een dagdeel per week ergens onder te brengen?
Kan de papa in het weekend niet eens een dagje eropuit met de kinderen, zodat je even iets anders kan doen/zijn dan mama?
Begrijpelijk, is soms ook niet leuk. Wat bij mij helpt is soms afvragen: is het het waard om hier strijd over te leveren? Als zij 10 minuten papier verscheuren en ik het in 3 minuten weer opruim... ze zijn wel 10 minuten bezig. Vieze natte modderbroek? Als het niet te koud is buiten, lekker aanhouden. Heb je neefjes of nichtjes van 9+ in de buurt? Zelfs die houden je kinderen bezig, natuurlijk moet je er nog een oogje op houden maar jouw kinderen hebben een andere focus.. Inderdaad, gaan werken, puur om thuis weg te zijn, is ook een optie. Ik zou graag meer thuisblijven, maar dan niet continu met de kinderen! Wat mij helpt om de dag sneller te laten gaan is de dag opdelen in stukjes, waarbij het ook voor kinderen goed werkt. Ze bezig houden is lastig, er moeten ook andere zaken gedaan worden en mijn kinderen moeten ook gaan accepteren dat ik soms even de was moet doen oid. Of dat ik er niet altijd bij kan zijn. Even de deur uitgaan breekt de dag. Wel zou ik in jouw geval de tweeling in de kinderwagen doen, en voor de middelste duidelijke regels (bijv. bij iedere lantaarnpaal wachten tot mamma naast je is, wachten bij stoepranden enzo). Niet te ver weg ook natuurlijk, max. 5 minuten lopen ofzo. Welke regio woon je? Als je in de buurt woont (Zuid-Limburg) mag je best eens langskomen en de kinderen hier in de tuin laten uitrazen. (Niet dat ik puf heb om echt op te letten, ze mogen lekker op onderzoek uit). Ook een bezoekje van iemand kan de dag zo fijn breken. Hou vol! En laat los wat je los kan laten.
Het is ook overleven.. Ik snap je heel goed. Ik heb 2 kinderen waarvan de jongste na de zomervakantie naar school gaat. Ik kan niet wachten Nou ben ik ook niet zo'n zorgtype en ben niet dol op kleine kinderen dus ik vind het al snel pittig en hebben het daarom ook bij 2 gehouden. Maar jemig, je hebt er gewoon 4! Geen wonder dat je er af en toe doorheen zit. De balans is nu zoek, je bent alleen maar met de kinderen bezig. Dat kan je misschien veranderen? Kan papa wat meer op zich nemen, een oppas regelen etc? Kan je een avond in de week wat voor jezelf plannen? Hobby, sport? Zijn er dingen die jezelf in de weg zitten? Zoals bijvoorbeeld je huishouden tip top in orde willen hebben, kinderen altijd perfect in de kleren etc? Loslaten en tijd voor jezelf in plannen. En accepteren dat het soms is zoals het is. De jaren met kleine kinderen zijn zwaar maar vliegen ook voorbij. De grootste zorg is nu, het wordt alleen maar beter.
Heel herkenbaar! Heb zelf ook net zo'n periode gehad en wat ik geleerd heb: - Prioriteiten. Doe alleen het belangrijkste en houd je met één ding tegelijk bezig. Maken je kinderen het je onmogelijk hetgeen af te maken waar je mee bezig bent? Laat het liggen, op dat moment zijn zij prioriteit! Op het moment dat je hoofd vol raakt, laat je de boel uit je handen vallen en zorg je dat eerst je hoofd weer leeg wordt. Met een vol hoofd, kan je niets meer en wordt je alleen maar heel ongeduldig/boos. Hier helpt het om lekker met de kinderen naar buiten te gaan. Boodschappen doen, wandelen, fietsen, naar de speeltuin... - Preventie. Voorkom hectiek! Maak 's avonds bijvoorbeeld al het ontbijt klaar, leg de kleren voor de volgende dag klaar. Dek de tafel voordat je de oudsten van school gaat halen, enz. Dit zorgt voor duidelijkheid en structuur voor de kinderen en voor meer rust op drukke momenten voor jou. Een tip: Het Vollehoofdenboek. Heeft mij erg geholpen om me bewust te worden van momenten dat mijn hoofd volloopt. Als je dat herkent en meteen aanpakt (dus meteen zorgen dat dat hoofd ook weer leegraakt voor het ontploft), voorkom je 'explosies'. Het laatste dat ik je mee wil geven: Voel je geen slechte moeder! Je doet het hartstikke goed, je hebt het beste met je kinderen voor en het is gewoon heel logisch dat het soms enorm tegen zit. Vier kleine kinderen is zwaar, vermoeiend en hard werken. Zorg daarom goed voor jezelf en wees niet te hard voor jezelf. Je kan het, meid!
Ik vind het deels heel herkenbaar ( ik heb er geen 4 ) en ik vind het heel begrijpelijk. Vooral wat je zegt; dat je je meer politieagent voelt dan een gezellige mama. Ik vond het best moeilijk toen mijn oudste naar school ging ( toch m'n kleine mannetje loslaten ) maar nu ben ik écht opgelucht hoor! Wat een rust M'n jongste gaat naar de psz en heb ik gewoon 2 ochtenden voor mezelf, héérlijk. Dat zijn echt mijn momenten om weer even bij te tanken e.d. Maar vandaag had ik het ook weer even helemaal gehad hoor. Oudste thuis v.w. studiedag, luistert op het moment voor geen meter, jongste een lekkere eigenwijze peuter... En elkaar maar klieren, treiteren, bemoeien etc etc en als twee dolle door het huis rennen... Ook bijna 33 weken zwanger en net vandaag veel last van m'n heupen. Nou ja, ik had een kort lontje vandaag iig. Het ergste is ook dat ik me dan na een moppersessie ook nog eens schuldig ga zitten voelen. Nee het is inderdaad niet altijd leuk
Wat een feest der herkenning hier! Ik heb 3 kindjes, een meisje van 4 en een tweeling van 21 maanden. En ook ik herken je gevoel. En quality time is er gewoon bijna niet. En als er dan even één van de kids heerlijk tegen je aanhangt, wat al bijna nooit gebeurd, dan kan ik daar niet gewoon rustig van genieten maar nee, ik moet nog dit en moet nog dat en.... Nou ja, je kent het wel. Wat ik laatst ergens las en wat voor de rust in huis goed werkt: kies je strijdpunten. Ik wil graag consequent zijn, maar dit leverde eigenlijk een voortdurende strijd met de oudste op. Nu weeg ik af, mag dat echt niet en waarom niet? En als het de strijd niet waard is dan geef ik gewoon toe. Oké, ik ben niet meer de pedagogisch verantwoorde consequente mama die ik voorheen was, maar het is nu wel een stuk gezelliger in huis. Succes voor vandaag! Het wordt heus ooit beter!
Ik herken het ook. Hier een zoon van 4,5 en tweeling meiden van 2.5jaar. het is soms idd politieagentje spelen. Soms hoor ik mezelf ook mopperen. Moet dan ook even moeite doen om mn eigen humeur om te draaien. en dat lukt ook niet altijd. Soms heb ik een pestdag. En dat leg ik dan ook aan de kinderen uit. Ik ben niet perfect, em dat mogen ze ook best mee maken. Ik leg ze wel uit dat het niet per se door de kids komt, maar ook omdat mama soms moe is, en even wat minder kan hebben. Gelukkig werk ik wel, en heb ik een man die veel thuis is en ondersteunt. Dus dat scheelt al.enorm. Merk ook dat ik na een werkblokje weer veel gezelliger ben.
O wat ben ik blij dat ik dit lees.. Niet voor TS natuurlijk.. Ik zeg zo vaak tegen mijn man dat ik gewoon niet meer kan genieten van mn kinderen. Ben heel de dag streng aan het doen etc etc.. Oudste gaat nu naar school en jongste naar psz. Zeg mijn vriendin nog ik zou dat niet doen hoor naar de psz doet al zo zeer dat mn oudste naar school gaat!!! Pfffff kan ik net ff niet hebben natuurlijk.. Tuurlijk hou ik van ze.. Maar voel me soms zo opgejaagd en rot dat het genieten niet lukt.. Ik ben gaan praten bij een psycholoog en ben gaan werken. Het meeste geld gaat naar de oppas. Maar dat geef niet want ik werk niet voor het geld maar voor mezelf. En nu gaat het stukken beter!! En schrijf per dag op wat je bijv. wil doen geef al een stuk rust in je hoofd.
En ik maar denken, na het eerste jaar wordt het allemaal makkelijker. Niet met een tweeling dus als ik jullie verhalen zo lees...