Zo ik ga even van me afschrijven.. Ik ben zwanger van de tweede en uitgerekend op dezelfde datum als mijn eerste: 12 juni. Zij is 31 mei geboren en dat komt nu toch wel heeeeeel gevaarlijk dichtbij. Ik voel me deze zwangerschap veel fitter dan de vorige dus ik roep steeds heel stoer, hij blijft nog minimaal twee weken zitten. Maar gisteravond in bed kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat ik stiekem toch een beetje op zie tegen de bevalling. De vorige bevalling en kraamtijd zijn best heftig geweest. De bevalling begon met gebroken vliezen en daarna volgden de weeën redelijk vlot. Na twee uurtjes ging het zelfs zo vlot dat ik binnen een uur van twee naar negen centimeter vloog. De vk kon het laatste randje wegduwen dus ik mocht persen. Maar na een uur zat er nog geen beweging in, dus met persweeën de auto in op naar het ziekenhuis. Daar was het laatste randje weer terug dus aan het infuus met weeënopwekker om dit weg te krijgen. Na een half uur mocht ik weer persen. Na weer twee uur persen en te weinig vordering is onze dochter uiteindelijk met de vacuümpomp geboren. Tot zover de bevalling.. Onze dochter werd op mijn borst gelegd, huilde niet en voelde heel slap. Ik dacht dat ze dood was en toen ze na een minuut nog niet huilde werd ze gelijk weggehaald en meegenomen naar een ander kamertje. Daar werd ze geholpen met beademen en omdat ze dit nog niet helemaal zelf kon werd ze in de couveuse gelegd. Door de bevalling en de klap met de vacuümpomp had ze haar sleutelbeen gebroken en was ze erg misselijk. Ze wilde niet drinken en kreeg daarom sondevoeding. Ook heeft ze uiteindelijk een bloedtransfusie gehad, ik weet eigenlijk niet eens meer waarom? Na de bevalling voelde ik me ontzettend schuldig naar mijn dochter toe. Ik had heel erg het gevoel dat het mijn schuld was, dat ik niet goed genoeg geperst had, dat we eerder naar het ziekenhuis hadden moeten gaan. Ik voelde me gelijk een slechte moeder. Toen we vervolgens na een week thuis kwamen begon een zeer heftige kraamtijd. Onze dochter huilde veel, sliep weinig, dronk slecht en was erg prikkelbaar. Ik heb alles uit de kast getrokken om bij haar behoeftes aan te sluiten maar was ondertussen zo onzeker dat ik niet meer objectief kon kijken en waardoor ik me nog een slechtere moeder voelde. een post partum depressie volgde. Inmiddels heb ik heel veel hulp gehad en er gelukkig veel sterker uitgekomen. Ik heb eigenlijk ook alles wel een plekje gegeven. De bevalling is goed voorbereid met de verloskundige en de huisarts en de psycholoog komen preventief op huisbezoek na de geboorte. Alles om te voorkomen dat het weer mis gaat. Tot gisteren was ik er ook echt helemaal klaar voor. Maar nu 31 mei zo dichtbij komt ben ik toch ineens bang voor de bevalling. Niet bang voor de pijn, maar bang voor de verandering in ons leven. Alle "wat als" scenario's zijn vannacht langsgekomen. Ik hoop dat het mij helpt om het hier op te schrijven, dat ik het gevoel dan kwijt raak. Want mijn verstand weet dat ik het best aankan en dat ik inmiddels sterk genoeg ben end at we anders natuurlijk nooit voor een tweede kindje hadden gekozen.
Geen bevalling en kindje zijn hetzelfde! Je bent nu veel beter voorbreid dan de vorige keer! Wellicht is dit kindje de rust zelve! Het komt vast goed je staat er nu heel anders voor dan toen Xxx
Wil je even een knuffel geven ... Succes met de laatste loodjes en dat het een "fijne" bevalling mag worden. En dat jullie daarna kunnen genieten met het gezin!
Wat toevallig dat je op dezelfde datum uitgerekend bent als de eerste! (en de mijne ) Volgens mij ben je nu heel goed voorbereid, en mocht het weer een moeilijke tijd worden na de bevalling, dan ben je er toch een beetje op voorbereid (voor zover dat kan) Verder lijkt het me wel een fijn gevoel dat er een psycholoog preventief op bezoek komt, misschien dat dat onzekerheid weg kan nemen. Heel veel succes de laatste dagen, en ik hoop dat alles beter gaat dan bij je eerste!
Hier precies hetzelfde gehad. Herken het precies. Van mijn dochter was ik ook 31 mei uitgerekend en nu weer. Ze is op 12 mei geboren en vond dat toen ook erg spannend. We zijn nu gelukkig ruim haar verjaardag voorbij. En nu zitten we maar de te wachten en te wachten haha.. Mijn dochtertje zegt steeds al, baby wanneer kom je eruit ik ben nu allang jarig geweest haha...Dit omdat we hebben gezegd dat de baby geboren zou worden na haar verjaardag Ik kan me heel goed voorstellen dat je er tegenop ziet. Maar als ik het zo lees dan is je zwangerschap al heel anders. Ik wens je alvast succes met de komende bevalling
Op 31 mei worden heeeeele leuke kindjes geboren, dus ik hoop voor je dat je dan bevalt Sinds gisteren heb ik echt wel last van "voorwerk". Harde buiken, krampen, steken, mijn darmen die zich aan het legen zijn. Maar ja, dat kan ook nog zo twee weken duren natuurlijk. Ik ben benieuwd wanneer hij komt.
Bij mijn oudste ging ook alles mis wat er maar mis kon gaan tijdens de bevalling. Hij was ook een huilbaby met zeer ernstige reflux en door alles bij elkaar, heb ik er psychisch flink tussen gezeten. Bij de tweede was ik dus goed voorbereid, net als jij nu bent. De bevalling ging echt super goed en is echt een mooie herinnering. M'n kraamtijd was erg fijn en m'n tweede zoontje was ook een totaal ander kindje, véél rustiger dan m'n oudste. Evengoed ben ik nu stiekem toch ook weer een beetje zenuwachtig Ik denk dat dat sowieso wel normaal is maar na een hele vervelende/traumatische ervaring blijft het toch altijd wel spannend denk ik.