Meis wat moeilijk dat hij zo reageert. Vind het wel heel erg van m, ik snap zijn angst wel en ook dat hij niet omschakelen. Ik snap niet dat er direct abortus geroepen wordt. Ik weet zeker als kindje eenmaal is je echt niet meer denkt; was het er maar niet. Zelf vind ik dat je liefde voor de kinderen veel meer zichtbaar wordt door te laten zien dat ze er mogen zijn, dat ze geliefd zijn. Als een kind dat ervaart zal t uiteindelijk niet moeilijk doen over het feit dat t niet kan voetballen EN nog iets anders.
Hij zal echt niet minder van je houden omdat je het kindje wilt houden. Hij ziet nu even meer bergen dan een weg. Maar dat wilt niet zeggen dat er geen weg is. Ik zou er gewoon even niet meer over praten, even laten rusten, kunnen jullie beide nadenken. Als dat kindje er eenmaal is, zul je daar net zoveel van houden, en ik neem aan dat je dat kindje dan niet ziet als de veroorzaker van weet ik veel wat, want die veroorzaker waren jullie dan eigenlijk. Ik begrijp je man zijn problemen wel, maar ik denk dat hij gewoon even in paniek is. Meer niet. Het komt wel goed.
Bedank weer allemaal. Ik begrijp hem ook echt wel en ik denk ook zeker na of onze situatie echt zoveel slechter zal worden door de komst van nog een kindje. Stel dat hij gelijk heeft en we er financieel straks echt slechter bij zitten, hij zijn baan kwijt raakt, de kinderen op 1 kamer slapen toch niet leuk vinden? Dat hij spijt heeft dat we het kindje toch hebben laten komen, of erger nog, dat ik toch spijt heb? Ik kan me niet indenken dat ik spijt heb van een kindje, een wondertje maar dat ik het straks ook als heel zwaar ga ervaren. Dit is nu even een paniekreactie van mij denk ik. De kinderen die we nu hebben zijn van hetzelfde geslacht en zijn bijna 3 en de oudste is 6, wordt 7 dit jaar. Ze worden al zelfstandiger dus het is niet zo dat ik straks intensieve zorg moet geven aan 3 kinderen. Intensief bedoel ik zoals een baby dat nodig heeft. Mijn vriend zegt wel dat weghalen zou snel mogelijk zou moeten eigenlijk. Hoe langer we wachten hoe meer het daarbinnen groeit en ik er aan gehecht raak en het moeilijker wordt om de abortus keuze te maken. Mijn vriend zou echt alleen voor mij de zwangerschap willen doorzetten omdat ik dan de mentale en fysieke pijn van een abortus niet hoef door te maken. Maar hij zou echt gek worden met nog een kind erbij.
Ja z'n redenen zijn begrijpelijk, heel begrijpelijk zelfs. Daarom snap ik ook niet waarom jullie geen anticonceptie gebruikt hebben. En in het ergste geval zal je man zijn baan kwijt raken maar dan heb je nog maanden ww. En misschien zou jij nu ql wat vervroegden op zoek kunnen naar werk en bijvoorbeeld een deeltijd baan nemen. Gaat de jongste al wel naar de peuterklas? Of misschien kan jij iets zoeken voor de weekenden dat je man thuis is. Het ont is als je echt wil dan lukt het wel. Bovendien krabbelen we langzaam op uit de crisis dus de vooruitzichten zijn redelijk goed. En steeds minder mensen zullen hun baan kwijt raken. Hoor zelf al af en toe van vrienden dat er weer vaste contracten getekend worden. Echt als je er wat van wil maken lukt dat echt wel.
Wij kunnen onszelf ook wel voor ons hoofd slaan dat we niks hebben gebruikt maar daar schieten we nu niks mee op. We hebben niks gebruikt en dit is nu het resultaat; een zwangerschap. Ik begrijp ook echt wel dat hij baalt en het gewoon echt rot vind en niet in ons leven past, daar heb ik ook zeker aan gedacht dat het gewoon veel verandering en aanpassing met zich mee brengt, maar ik kan dat omarmen. Hij niet. Waarom gaan we het onszelf nog moeilijker maken? Tja dat hebben we al gedaan denk ik. Wij zijn de veroorzaker van, en niet het kindje. De jongste gaat twee dagdelen naar de peuterspeelzaal, de oudste zit op de basisschool. Ik ben (was al) rond aan het kijken of er vacatures zijn voor me. Al zal niemand een zwangere aannemen denk ik, maar goed, wellicht na de bevalling dan wel. Ik denk ook dat we als we ervoor kiezen het kindje te laten komen we er echt wel een weg in vinden om goed te zorgen voor onze drie kinderen dan en dat ze echt niks tekort komen.
Tenzij de kamer echt inimini is en er geen 2 bedden in passen, lijkt het mij toch wel dat de oudste twee eventueel (al dan niet tijdelijk) op 1 kamer kunnen. Bovendien kan de baby toch eventueel ook nog een hele tijd bij jullie op de kamer? Je spreekt daarnaast nog over een zolder. Die kan misschien op termijn verbouwd worden tot een extra kamer? Bijvoorbeeld tegen dat de oudste echt een puber is. Dat banenverlies is rot, maar er is nog altijd een tijd werkloosheid en indien nodig kan jij ook op zoek naar een job (als hij dan toch thuis is). Het zal een tijdje "roeien met de riemen die je hebt" zijn, maar daar raak je volgens mij wel door. Als het kleintje hetzelfde geslacht heeft kan je mogelijk ook veel kleertjes hergebruiken en anders vind je tweedehands en bij vrienden / familie misschien ook wel veel dat je mag lenen. Ik zou hem echt de kans geven om een paar weken aan het idee te wennen dat er nog ééntje komt. Op quasi elke beer die hij op de weg ziet, is een antwoord te vinden. Hij staat er alleen momenteel niet voor open. Geef hem tijd! Bovendien zou ik hem wel duidelijk maken dat hij dan na de bevalling maar zijn voorzorgen moet nemen dat er geen vierde meer komt. Of hij laat zich steriliseren, of hij doet het vanaf nu met condoom.
Ik vind je vriend een lamlul. Kan er niet meer van maken. "Her is nog niks dus we hoeven geen verantwoordelijkheid te maken." Hoe simpel kun je zijn? Zodra je seks hebt zonder anticonceptie, heb je al verantwoordelijkheid.
Zo lang je nog niks ziet zal je niet meer moeite hebben dan anders om werk te vinden. Zeker omdat je nog vroeg in je zwangerschap bent kan het best zijn dat je je proeftijd gemakkelijk doorkomt. Zou je eventueel bij je oude werk terug kunnen of willen? Misschien kan je al een beetje sparen als jij nu een baantje zoekt voor de tijd dat de jongste naar de psz gaat? En wen gewoon beiden aan het idee dat de kinders een broertje of zusje gaan krijgen. En of jullie dat vorm kunnen geven. Ik heb zelf ook pas heel laat de knoop doorgehakt om het kindje te houden. Met 14 weken m'n (ex)vriend is daar nog steeds niet blij mee maar respecteerd de keus inmiddels wel en we proberen nu na een maand geen contact voorzichtig het contact weer op te bouwen. Sommige dingen hebben gewoon tijd nodig.
Bij ons op de slaapkamer is geen plek voor een wiegje. Hebben de andere twee ook nooit bij ons op de kamer kunnen leggen. De kamer van de oudste daar passen wel twee eenpersoons bedden in. De ruimte ertussen, de loopruimte wordt dan wel beperkt maar het is mogelijk. Inderdaad kunnen de twee die we al hebben bij elkaar op de kamer voor een aantal jaren eventueel en later alsnog de zolder verbouwen tot slaapkamer voor bijv de oudste. We hebben nog geld (een mooi bedragje) tegoed van familie, een gift. Dat kunnen we gebruiken. Maar mijn vriend wik qua hulp op financiële wijze of andere wijze niet op familie gaan rekenen. Hij vind dat hij de man is die voor zijn gezin moet zorgen en dat snap ik ook zeker wel. Roeien met de riemen die je hebt vind ik oké maar mijn vriend vind dat we dat nu al moeten in de huidige situatie en wil geen "ellende" opzoeken. Allemaal begrijpelijk, echt ik snap hem, maar of die derde er echt gaat komen ..... ??? Ik durf er bijna niet op te hopen dat hij van gedachten veranderd en toch voor de zwangerschap wil gaan. Ik overweeg mijn schoonmoeder in te lichten over de situatie. Niet zozeer dat zij hem dan kan ompraten maar misschien wel dat ze hem mijn kant beter kan uitleggen. Ik weet niet of ik daar goed aan zou doen. Hij heeft aangegeven het geen probleem te vinden als ik met zijn moeder hierover praat.
Een stapelbed vinden kinderen ook heel leuk hoor, en anders zou je op jouw slaapkamer anders ook een hangwiegje kunnen hangen. En dan als hij/zij daaruit is gegroeid de kamers gaan veranderen. Een stapelbed kost niet veel via mp, en een hangwiegje ook niet, of kun je zelfs ook zelf maken.
En zijn moeder erin betrekken is natuurlijk opzich geen verkeerd idee. Misschien veranderd hij dan wel van gedachte omdat het dan niet meer alleen iets is wat tussen jullie speelt, maar de familie zal er ook een mening over hebben. En ik denk dat die mening eerder zal neigen naar jouw kant van het verhaal dan die van je partner. En misschien komen ze allemaal wel aanzetten met allemaal spulletjes, je weet maar nooit. Dan ben je niet zozeer financieel afhankelijk maar kun je gewoon dankjewel zeggen en blij zijn met wat je gekregen hebt.
Een hangwiegje kan ook ja. Ik wil niet de hele familie erover inlichten, alleen zijn ouders dan eventueel.
Ja precies, maar dat is toch ook familie. Ik zou het wel doen, want dan heb je ook een beeld hoe zij erover denken en of ze erachter staan of niet.
Ja dat is waar maar weet je, ik schaam mezelf ook enorm natuurlijk. Ik bedoel, ben een volwassen vrouw en al mama van twee kinderen en ach ja door maar gewoon los te gaan zeg maar zonder bescherming tja. Ik bedoel wat zal de familie wel niet van me denken? En dat ik het voel als een schande als ik het laat weghalen. Ik heb vaker gezegd dat ik abortus alleen een goede oplossing vind mits je verkracht of misbruikt bent of iets dergelijks, of dat je echt in zo'n onstabiele situatie zit dat het kind een slechte of geen toekomst zou hebben. Maar bij een koppel wat al kinderen heeft, met een dak boven hun hoofd en een stabiele basis, nee in zo'n situatie is het toch eigenlijk een beetje schandalig dat ze het dan maar weg laten halen omdat het leven wat ze nu leiden inmiddels wat makkelijker wordt omdat de kinderen ouder en zelfstandiger worden en een baby hun weer de komende jaren gaat beperken in hun vrijheid etc. En voor alle duidelijkheid wil ik zeggen dat ik natuurlijk niet bedoel dat de baby dan ellende zal veroorzaken. Absoluut niet, baby kan er niks aan doen.
Ja ik snap je schaamte wel. Maar ik denk dat je man zich eerder moet schamen voor zijn reactie. Het is overduidelijk dat jij het helemaal niet weg wilt laten halen. Doe dat dan ook niet. Je zal er geestelijk aan onderdoor gaan. Ik denk dat je man wel bij zal draaien. Als je het weg laat halen, dan komt er op den duur een wig in jullie relatie. En als je het niet weg laat halen, is het aan hem de keuze om die wig wel of niet te plaatsen. Maar ik denk, dat zodra hij in die kleine oogjes kijkt, of de eerste echo gezien heeft die wig al helemaal vergeten is. Het is niet zo dat jullie helemaal geen basis hebben, of geen ruimte, een abortus zou puur een 'luxe-keuze' zijn, en alles behalve noodzaak. En het lijkt mij, dat abortus daar niet voor bedoeld is.
Is helemaal waar Kim. Ik kan me ook niet voorstellen dat wanneer hij een echo heeft gezien of inderdaad het kleintje in zijn/haar ogen kijkt dat hij dan niet bijdraait. Mijn vriend zei gisteren nog wel dat dit wel een hele goede relatietest is. En dat is het zeker. Het laten weghalen zal een grote impact op mij hebben. Ik zei al tegen mijn vriend dat hij niet moet denken dat er geen nasleep van kan zijn. Na het laten weghalen gaat voor hem het leven weer gewoon veilig door zoals het al deed. Maar ik heb hem gezegd dat dat voor mij moeilijker ligt. Dat snapte hij ook wel. Als we de zwangerschap zouden doorzetten gaat dat tegen zijn wil in en ziet hij het doorzetten alleen als voordeel omdat het mij dan mentaal en fysiek niet zozeer zal belasten en ik alle emotie niet hoef te doorstaan. Hij voelt zich namelijk erg schuldig als hij me abortus als het ware opdringt, wetende dat ik er niet achter sta maar het voor hem doe. Hij ziet abortus wel als noodzaak en dat krijg ik hem maar niet uit zijn hoofd gepraat. Ik hoop ergens toch dat zijn ouders een bepaalde visie van hun kant kunnen geven.
Ik zou inderdaad met je schoonmoeder praten. Het is anders denk ik, dan zit de emotie iets minder diep in het gesprek en kan hij misschien beter nadenken over bepaalde dingen. Ik snap dat je je schaamt maar daarna verantwoordelijkheid nemen en het goed uitpraten vind ik dan in elk geval de meest respectabele oplossing. Dus inderdaad praten, praten, praten. En alleen iets doen waar jij echt achterstaat. Dat kan allebei de beslissingen zijn maar neem geen beslissing waar je niet volledig achterstaat. Soms kan een buitenstaander helpen de dingen op een rijtje te zetten. En iemand anders zei het ook al maar: overzichten maken. Scenario's uitschrijven. Dingen lopen altijd anders dan dat je denkt natuurlijk maar scenario's uitwerken kan een beetje overzicht geven misschien. En stel je ook eens voor hoe het er over vier jaar uitziet (met en zonder kindje). De problemen die je ziet zijn er misschien alleen de eerste twee a drie jaar bij het houden van een kindje? Ik vond het helpen om me voor te stellen dat ik over vijf jaar terug keek. Toen was voor mij over duidelijk dat ik dat met een kindje wilde doen. (maar natuurlijk een andere situatie hoor.. was onze eerste en kon achteraf best) Niet makkelijk allemaal maar neem geen overhaaste beslissingen onder het mom van nu is er nog geen hartslag en straks misschien wel.. Neem pas een beslissing als je er goed over gepraat hebt, nog veel meer dan jullie nu al hebben gedaan. Succes!
Ik zit dit letterlijk met een brok in mijn keel te lezen. Wat een verschrikkelijke situatie. Een abortus is een beslissing waar je je leven lang mee moet kunnen leven. Als ik jouw berichtjes lees, komt het over dat dat verschrikkelijk moeilijk zal worden (zo niet onmogelijk). Ik vind dat jouw man je voor een onmogelijke keuze zet. Een vrouw in jouw situatie is al mama vanaf het moment dat je zwanger bent. Jullie baby zit nu heerlijk warm in jouw buik. Onmogelijk om van jou te verlangen dat je je kindje laat gaan... Heel veel sterkte