Is een goed idee. Hij moet anders maar eens gaan googlen naar soortgelijke situaties. Ik heb hem al gezegd dat er vast meer mannen zijn van wie de vrouw opeens zwanger is zonder dat het gepland was. En dat wij echt niet de enigen zijn, maar dat wuift hij een beetje weg. Zie net de reclame van Ikea: de mogelijkheden zijn eindeloos, als je in oplossingen denkt (dat stel die in een klein huisje wonen en een kindje krijgen). Pff wat lastig is het toch. Wanneer is er eigenlijk hartactiviteit bij het kindje? Als ik zou weten dat er een hartslag was binnenin mij dan zou ik het echt gewoon niet meer weg kunnen laten halen denk ik.
Ik vraag me ook af of ze de moeder bij abortus ook laten weten hoe ver ze al is en of er een hartslag waarneembaar is. Maar dat terzijde, als ik het uitreken, zit ik in week 5 bijna en ik heb geen echo nodig om te weten dat er wellicht een hartje klopt. Ik zit er zoveel over na te denken. Ook denk ik aan mijn vriend hoe hij een maand geleden zijn pasgeboren nichtje gedag zei. Echt zo lief en vaderlijk. Dat was trouwens voor hem ook het moment dat hij bij zichzelf dacht van oh ik ben gelukkig helemaal klaar met die babytijd.
6.1 weken zagen wij het hartje al kloppen. Op een andere site las ik van de week iemand die al een kloppend hartje met 5.6 weken had..
Ja ik weet nog bij mijn twee andere kinderen dat ik een pretecho liet maken omdat ik zeker wilde zijn of alles wel in orde was en dat was geloof ik met 6 weken, en toen klopte er al een hartje.
Bij een abortus laten ze dat wel weten hoor. Je ziet het ook nog even. Of je moet echt heel stellig zeggen dat je niks wilt weten. Maar bij een abortuskliniek heb je wel een bedenktermijn van 5 dagen. Dat betekend dat je hoe dan ook met een kloppend hartje te maken zult hebben.
Als ik daar zou liggen zou ik ( ook al is dat niet verstandig en komt de emotie niet ten goede) mijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Ik voel me zwanger en wil weten hoever het kindje is. Hoe moeilijk ik het dan ook voor mezelf zou maken, ik weet niet of ik stellig kan zeggen van nee ik wil niks weten, doe wat u moet doen en klaar. Lijkt me zo vreselijk.
Als ik het zo lees wil jij het helemaal niet, dus waarom moet je vriend/man wel zijn zin krijgen? Omdat jullie andere kinderen dan niet een sport én een instrument kunnen bespelen? Vind dat eerlijk gezegt heel erg dat ie zich daar om druk maakt, terwijl hij verlangt dat jij je ander kind maar laat weghalen. En inderdaad een stapelbed, toch hartstikke leuk! Wij hadden 3 slaapkamers over maar mijn zus en ik wilde per se bij elkaar met een stapelbed.. Nou jullie kinderen komen daardoor heus niks te kort. Ik kan wel allemaal dingen zeggen hoe ik er over denk, maar dat heeft geen nut want heb er eerlijk gezegt geen goed woord voor over dat je man zoiets ook maar van je durft te verlangen.. En dan verwacht hij verder te kunnen met zn leven? Hij kan dat misschien wel, maar jij ook? Altijd die datums, de dag van de abortus, wanneer je uitgerekend zou zijn, het zal je altijd bijblijven. Maar ik vind dat hij en jij dan beter hadden moeten nadenken, dit zijn de gevolgen van jullie stomme fout, dus een beetje volwassen man én vrouw, dealt met de consequenties..
Klopt maar ik doe het toch. Zeker omdat mijn vriend wel echt die abortus ziet zitten. Ik ben ook inmiddels aan het lezen over hoe deze situatie voor een man moet zijn. Wil zij het kind niet maär hij wel, dan is de kans groot dat hij het kind toch niet krijgt, terwijl hij er wel recht op heeft zeg maar. Je kunt elkaar niet dwingen, zo lastig.
Je reactie MH lees ik net pas, sorry. Je hebt gelijk, het is onze domme fout, ik zie dat ook in en hij ook alleen vatten we beiden "het met de consequenties dealen" anders op. Hij wil ermee dealen door het te laten weghalen en zo zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn huidige gezin en ik wil ermee dealen door het kindje te laten komen en zo mijn verantwoordelijkheid te nemen en mij uiterste best doen om dan uiteindelijk alle drie de kindjes al mijn liefde etc te geven en ik weet zeker dat ze geen van allen iets tekort zouden komen.
De keuze moet je natuurlijk zelf maken, maar persoonlijk zou ik het houden, afwachten of man nog bijdraait en anders zou ik bij hem weggaan. Makkelijker gezegt dan gedaan maar ik hou nu al zoveel van het kindje in mn buik dat zij en mijn zoon echt op de eerste plek komen. Ik kan niet geloven dat jullie relatie goed blijft gaan als je het laat weghalen, en dan zit je alleen met je kinderen, zonder man en zonder een 3de kind.. Als hij echt van je houd verlangt hij niet zoiets van je. Voor mij was het heel makkelijk. Nooit zou ik een abortus plegen omdat een man dat wil. En al helemaal niet door mijn eigen domme schuld. Dit onderwerp blijft voor me gevoelig omdat wij na 3 miskramen nu eindelijk goed zwanger zijn. En het heel erg vind dat sommigen een kindje niet als een wonder zien maar als iets wat je gewoon even weghaalt als het je niet uit komt. Je man houd toch ook van je andere 2 kinderen? Beseft hij wel dat hij net zo iets als hun zomaar weg doet?
MH wat vreselijk van je miskramen en ik vergeet je helemaal te feliciteren met je zwangerschap! Gefeliciteerd dus, echt gemeend! Inderdaad zoals je zegt, door je eigen domme schuld is er een zwangerschap ontstaan die niet gepland was en het dan maar weg laten halen? Mijn vriend heeft gisteren ook aangegeven dat er genoeg liefde zou zijn voor alle kinderen maar goed. Dus hij zou er vast van houden en misschien komt hij (tijdelijk) in een dip terecht vanwege de keuze om het kindje te verwelkomen maar ik heb ook tegen hem gezegd dat hij niet alleen voor deze derde kleine staat maar dat we er samen voor staan en dat de zorg in feite voor het grootste deel op mij neerkomt. En ja het financiële plaatje is zijn deel omdat hij de kostwinner is. Morgen weer praten want vandaag is hij de hele dag weg ( kan hij ff zijn verstand op nul zetten) en morgen vinden we vast weer tijd om erover te praten.
Lieve schat, hoor jezelf praten. Lees eens terug. Overweeg je het nu werkelijk omdat hij dan tijdelijk in een dip terecht zou komen???? En jouw levenslange dip dan?.... Doet die er niet toe?
Ja Kim ik weet het. Ben altijd al het type geweest die zichzelf liever wegcijfert voor de ander zodat die het maar goed heeft. Een vriendin van me zei dat het nu eens tijd werd dat ik ging nadenken over wat goed is voor MiJ. Dat raakte me wel. Ik wil geen egoïst zijn maar wil ook geen levenslang schuldgevoel etc. Lieve allemaal, ik ga eens slapen, ben echt moe. Reacties lees ik natuurlijk heel graag en vind jullie stuk voor stuk lief voor jullie medeleven maar ook gewoon jullie eerlijke visie. Tot morgen!
Ik denk dat je in dit soort situaties alles behalve aan een ander moet denken. Dit is jouw lijf, jouw leven, jouw nageslacht. Het zou onmenselijk zijn en van weinig zelfrespect getuigen als je het tegen je eigen wil weg laat halen omdat een anders dat liever heeft. Het is je partner, maar het is niet zijn buik. Uiteindelijk moet jij dealen met gevoelens die hij nooit zou kunnen ervaren laat staan begrijpen. Dit is een keuze die jij, en jij alleen kunt maken. Niet je partner. Slaap lekker!
Ik ken je natuurlijk niet, maar had het al gelezen van de week en wilde er eerst niet op reageren omdat ik er ook altijd wat boos van word als ik zulke dingen lees. En ik wil ook helemaal niet zielig over komen met mijn miskramen hoor. Daar kun je helaas niks tegen doen, maar tegen jou situatie wel. En dat maakt het zo moeilijk zo'n topic om te lezen. Maar ik lees in al je berichtjes dat je er niet achter staat dus hoop zo dat je man bijdraait. Zoals ik lees zul je een hele lieve goede moeder voor het kindje zijn, want je houd wel degelijk al van het kindje. En het zou zo zonde zijn dat je dit zou doen voor je man en jij je hele leven met dit grote verdriet ( want dat zal het ongetwijfeld zijn ) zal moeten leren leven. Misschien krijgen jullie het tijdelijk wat moeilijker, maar na regen komt zonneschijn. En jij kunt na de geboorte ook gaan werken al is het voor een paar uurtjes.. Of eventueel in de avond als je man thuis is bij de kinderen zodat je ook geen extra kosten aan opvang hebt. Ik hoop echt dat hij dit als een wondertje gaat zien, het heeft zo moeten zijn en het kindje wil waarschijnlijk gewoon heel graag bij jullie komen.
Ik kan het me absoluut voorstellen dat je dit soort topics moeilijk vind om te lezen en dat ze je boos maken. Echt begrijpelijk hoor. Vandaar bijvoorbeeld ook mijn schaamte en schande gevoel. Ik sta er nog steeds noet achter om abortus te laten doen. Sterker nog, elke dag dat ik nu zwanger ben voel ik me des te meer zwanger. Ik denk ook wel dat we hier doorheen komen. Dat mijn vriend aan de baby zal wennen, of in ieder geval eerst aan de zwangerschap zal wennen. Ik zal toch echt tijdens de zwangerschap zijn steun ook nodig hebben. Nu is er de angst dat hij me die dan niet kan/wil geven.
Bibi je praat echt de hele tijd over 'hij vindt' hij wil hij word gek hij zegt dit hij zegt dat. hij hij hij en jij? jij bent thuisblijfmoeder en jij zal meer de zorg van de kinderen hebben etc. ik adviseer je om te doen wat JIJ wil. Cijfer jezelf niet zo weg.