Ik had verwacht dat in je laatste zin zou staan 'en dus laten er het weghalen'. Wat is financieel krap? Je hoeft niet te sparen voor de studie, ten tweede ben je daar nog lang niet aan toe. Een baby is net zo duur als je het zelf maakt. En het is complete onzin om de schoolreisjes etc als excuus te gebruiken. Als je zo krap zitten, dan zijn daar a fondsen voor en b hoef je die in nl niet te betalen, het is een verzoek geen verplichting al lijkt het wel zo. Zoek je redenen om het weg te halen of zoek je oplossingen? Het klinkt namelijk alsof je meer op zoek bent naar een goede reden (die is er niet!) dan dat je op zoek bent naar mogelijkheden.
Wat ongelooflijk gemeen dat ie man zo op je gevoel in speelt. Ik weet niet of ik wel van de baby kan houden en je kan steunen in een abortus. Het is trouwens bullshit dat je nu niet aangenomen zou worden. Ga jij nu op zoek naar werk dan duurt het nog wel even voordat mensen wat zien. Ik weet niet of ouders of schoonouders in de buurt wonen. Maar ze kunnen zich na een cursus inschrijven als gastouder. Dan krijg jij geld vd belasting en zo worden zij dus betaald voor de opvang van jullie kinderen. Als ze dat willen. En dat is vaak goedkoper dan kdv omdat je samen kan besluiten niet meer te betalen dan je krijgt vd belasting. Je moet echt de knoop doorhakken voor jezelf hoe alleen je je ook kan voelen in je keus. Heb je het met je man besproken dat er een kans bestaat dat als je een abortus moet ondergaan je hem nooit meer kan vergeven en niet weet of je ooit nog wel van hem kan houden? Zou de bal in dit geval keihard terug kaatsen. En gelijk een afspraak laten maken voor een sterilisatie van meneer. Kijken hoe die dan piept! Doen ze namelijk ook bij die abortusklinieken
Het klinkt inderdaad of ik zoek naar een reden en niet naar oplossingen. Alle oplossingen die ik aandraag (zoals bijv onze financiën op een rij zetten en bekijken hoe creatief we daarmee kunnen zijn) worden vrijwel direct negatief bekeken en neergezet dat we dan in pure ellende zouden leven, schulden etc. Ik heb hem gevraagd zich voor te stellen hoe een week in ons leven met drie kinderen eruit zou zijn. Of hij dat even wil laten inwerken op hem en dan kijken of het echt zoveel ellende zou zijn of dat het toch ergens ook wel leuk zou zijn. Maar die bereidheid is er niet van zijn kant. Hij heeft er over nagedacht en kan er niks positiefs van maken zeg maar. De bal keihard terugkaatsen ja dat zou ik kunnen doen. Er is geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dat ik niet meer van zou kunnen houden, al merk ik nu wel dat ik niet zozeer behoefte heb aan een knuffel van hem. En daar wordt ik al verdrietig van. Ik voel me echt een stomme domme doos. Alsof ik onder de plak zit, niet voor mezelf op kan of wil komen. Alsof ik zo aan hem overgeleverd ben. Op dit moment haat ik mezelf nog net niet. Heftige woorden besef ik maar ik ben nogal van slag. Morgen is hij vrij trouwens en we hebben het er van de week over gehad dat hij vandaag of morgen dan een afspraak maakt bij de huisarts voor sterilisatie. Zoals ik mijn vriend ken gaat hij vandaag de huisarts niet bellen en morgen ook niet omdat hij er simpelweg niet aan denkt. Ook krom toch?
Die sterilisatie is wel het laatste waar jullie nu mee bezig moeten zijn. Ondertussen groeit en ontwikkeld de baby zich steeds meer, hoe langer je wacht, hoe meer het een echt mensje word.. Ik ben vanaf week 6 elke week een echo gehad, en geloof me in 1 week veranderd er al zoveel! Ergens heb ik het gevoel dat je allang een keuze hebt gemaakt, en dat is het weg laten halen, want volgens mij ben je bang om je eigen mening te geven en uiteindelijk voor je zelf te kiezen. Dus doe je maar wat je man wil zodat jullie weer happy verder kunnen ( wat dus na een abortus echt niet meer als vanouds gaat worden ). Vind het heel erg dat in deze tijd nog vrouwen letterlijk zo onder de plak zitten, alsof jij niks te zeggen hebt. Want ja, stel je voor dat hij zich ellendig voelt.. :x Tegen de tijd dat je kinderen studeren heb je al jaren kunnen werken om voor de studie te sparen. Zodra ze allemaal op de basisschool zitten kun je gewoon gaan werken. En nog steeds na de geboorte kun je gaan werken, denk aan de avonden als je man thuis is, of de weekenden. Al is het schoonmaak werk. Dat had ik wel voor mijn kind overgehad. En vind het ook onzin dat mensen altijd klagen dat kinderen zoveel geld kosten. Heb je het echt slecht zijn er allemaal instanties om te helpen. Maar zover zal het bij jullie nog wel niet zijn. En in deze tijd is het sowieso al wat moeilijker, maar wie zegt hoe het er over 5 jaar eruit ziet? Dan doe je je andere kinderen toch ook niet meer weg? Omdat je dan waarschijnlijk ook niet meer kan sparen voor een studie, ze van hun sport af moeten omdat het gewoonweg niet meer te betalen is.. Hebben jullie al nagedacht over al het mooie wat je bij het kindje erbij krijgt? Nog een leventje erbij, net als jullie andere kinderen, mooier dan dat is er toch niet? Al die eerste dingen weer meemaken waar je als ouders zo trots op bent, de eerste lachjes etc.. Een kind geeft je zoveel liefde dat is toch het allerbelangrijkste?
Meissie toch als ik je verhaal zo lees heb ik echt met je te doen. Wat een vervelende situatie. Ik ben zelf een heel simpel mens, geen 50 grijs tinten voor mij ik zie alles redelijk zwart wit. Als hij echt een kinderen meer had gewild had hij zichzelf in een ziekenhuis kunnen laten helpen. Misschien nu nog steeds verstandig, je bent immers waarschijnlijk nog jaren vruchtbaar. Je bent bang hem iets op te dringen maar als ik je zo lees krijg ik het gevoel dat hij minder bang is voor hetzelfde. Waar vier monden eten kunnen er ook vijf eten en misschien kun je nu niet hun studies helemaal betalen. Tja, het is niet anders zou ik denken. Vaak ben je erg geneigd om je kinderen hetzelfde te willen even wat je als kind had, of iets wat beter is. Maar als je kinderen samen op één kamer liggen zouden ze daar echt ongelukkig van worden? Misschien vinden ze het zelfs wel leuk. Wij wonen in een appartement met twee kamers. Dat wil zeggen dat we een hele ruime slaapkamer hebben. Deze hebben we opgedeeld in tweeën waardoor mijn dochter nu een eigen kamertje heeft. Onze nieuwe baby komt het eerste half jaar bij ons liggen en daarna zien we wel weet hoe we het doen. Misschien hebben we ons huis dan wel verkocht. En anders kunnen ze vast wel bij elkaar op het kamertje slapen. Er leven miljarden mensen met meer mensen in woningen die kleiner zijn dan onze woonkamer. We maken er wel iets van. Die IKEA reclame waar je zelf ook al aan refereert is daar wel een goede bij inderdaad. In oplossingen denken in plaats van in problemen. Misschien heb je wel financiële stress maar je hebt ook een extra kleintje die heel veel van jullie houdt. Ik hoop dat je er samen met je vriend uit komt!
MH dat laatste wat je zegt, al het mooie wat je erbij krijgt, een wondertje, nieuw leven, dat zie ik allemaal wel in, maar mijn vriend niet. Hij heeft dat niet gewild en vind er dus niks moois aan om maar zo te zeggen. Hij kan zich daar geen voorstelling bij maken. Hij heeft de babytijd achter rug. Ik ben een hele erge softie. Waarom ik me zo aan hem vastklamp weet ik ook niet. Misschien omdat ik zo ontzettend graag een gezin wil blijven vormen en dat we straks niet onze kinderen heen en weer moeten slingeren tussen twee huizen. De gedachte daaraan maakt me ook verdrietig.
Maar de gedachte aan abortus, een eventueel schuldgevoel en boosheid naar hem toe omdat hij je toch wel erg gepushed heeft lijken mij ook niet bepaald een fijn vooruitzicht. Vind het heel erg dat het voor hem gewoon zo simpel is: ik wil het niet en anders ga ik weg. Hij luistert niet naar jouw gevoel, hij wil niet meedenken. Het is alleen maar zijn eigen idee en daar heb je het maar mee te doen. Vind het verdrietig dat er schijnbaar mannen zijn die hun vrouw zo in een hoekje willen drukken en totaal niet denken aan hun vrouw. Ja, natuurlijk kan hij beter eerlijk zijn in plaats van liegen, maar jullie staan eigenlijk lijnrecht tegenover elkaar wat betreft gevoel. Voor jou is er geen goede keuze mogelijk nu: of hij ziet het nu heel zwartwit en trekt bij / of hij gaat weg als je het kindje wilt houden, of jij haalt het weg en accepteert dat / of jij neemt het jezelf en vooral ook hem altijd kwalijk en dat leidt mogelijk ook wel tot een breuk (zou ik mij zo kunnen indenken). Pfoe.. Verdrietig
Als ik jou kant van het verhaal lees merk ik toch echt wel dat jij niet achter een abortus staat, doe het dan ook alsjeblieft niet. Je geeft aan dat je bang bent dat jullie anders uit elkaar zullen gaan, maar denk je dat je relatie ooit hetzelfde blijft als je voor hem een abortus ondergaat? Hij was er ook bij toen het gebeurde, jullie zijn volwassen mensen neem dan ook je verantwoordelijkheden. Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om mn kindje weg te halen omdat mn man het niet zo ziet zitten.
Maar hard gezegd gaat een abortus relatietechnisch niks oplossen. Jij gaat hem dan zo kwalijk nemen dat je dit moest doen dat je relatie kapot gaat ( denk ik he.. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken) Dan heb je en geen relatie en geen baby.. ( los van hoe ik persoonlijk denk over abortus)
Abortus is definitief. Dat kun je nooit meer terugdraaien. De relatie met je vriend is niet definitief. Net als zijn gevoel nu. Hij kan bij draaien. Hoe zou jij je voelen als hij je na de abortus alsnog verlaat? ik zou mijn man lekker de hik laten krijgen en gaan voor het derde kindje. Prachtig toch, , zo'n cadeautje!
Hoi meid, ik heb alles globaal even doorgelezen en had eerst het gevoel van: Ach, die mannen denken alleen praktisch... Maar wat ik verderop lees (en ik ben er natuurlijk niet bij, he) is dat hij keihard zijn stelling inneemt en het gewoon lekker jouw probleem maakt. "Ik wil het niet, dus jij draagt alleen de consequenties als je er wel mee doorgaat." DIT IS GEWOON EMOTIONELE CHANTAGE! Bewust of onbewust van hem, dat weet ik niet, want ik ken hem niet. Maar zo zit je niet samen in een relatie. Ideaal is vast anders, maar voor ieder probleem is een oplossing. Misschien als jij je poot stijf houdt, dat hij dan wordt gedwongen daarover na te denken. Ik denk dat, zolang jij twijfelt, hij de ruimte krijgt om druk uit te oefenen. Neem die ruimte weg. Dan zal hij er even lekker mee moeten handelen. Dingen gaan soms anders dan verwacht in het leven. Het leven zit er vol mee. Met zijn inflexibele houding kom je niet zover... Heel veel succes en sterkte vooral! Laat je niet op de kop zitten en roep desnoods hulp van buitenaf in (vriendin, familie, maatschappelijk werk).
Ik zal wel het empathie-gen missen, maar ik snap werkelijk niet dat je nog van zo'n ontzettende droeftoeter die op geen enkele manier rekening met jou houdt, kunt houden. Nog los van dat er praktisch redenen kunnen zijn voor een abortus, is een vent zoals die van jou geen knip voor zijn neus waard.
Ik herken wel wat van de reactie van jouw man, in die van mij destijds. Ik ben ondanks goed pilgebruik zwanger geraakt van onze vierde. Mijn man was er echt compleet depri van. Hij vertelde dat hij het sterven van zijn ouders minder erg vond dan mijn zwangerschap!!!! Ondanks dat ik ook overal leeuwen en beren zag, wilde ik echt geen abortus ( in eerste instantie ook wel door mijn gedachten gegaan hoor!). Het heeft even geduurd, maar toen voor mijn man ook duidelijk was dat dit kindje er echt ging komen, is van lieverlee de knop bij hem om gegaan. Hij is nu dol op ons zoontje en we zeggen nog vaak tegen elkaar: dat we toen toch zo in zak en as zaten?! Het is een heerlijk kind, echt een cadeautje! We zouden hem voor geen goud meer kunnen missen. Geef het wat tijd......
Lies, wat fijn om deze reactie te lezen. Hoe hebben jullie het gedaan met slaapkamers, financiën etc.? En hoe verliepen de dingen tussen je man en jou? Heeft jouw man abortus geopperd dat dat de verstandigste keuze zou zijn?
Bibi.... Slaapkamers??? Financiën??? Hoe kun je deze dingen een reden noemen??? Je hebt nog een zolder over en je werkt niet. Je kunt wel werken. Dus financieel is er ook geen probleem en van het kindgebonden budget kun je ook prima de eerste levensbehoefte betalen hoor. Wat een smoeszoekerij. Ik ben hier echt klaar mee hoor. Ik schrijf al een tijd mee in je topic, ik schrijf je een enorm privé bericht en daar kun je niet eens op reageren. Of je gaat jezelf nu een paar ballen aanmeten of je gaat lekker je gang maar dan niet over 10 jaar staan piepen. Dit topic staat bol van dezelfde berichten. 'Doe t niet kost je hoe dan ook je relatie' en dan ga je weer vragen hoe de relatie is. Kind is niet weggehaald toch? En goh haar man is niet weg. Wat is het dat je precies wilt horen? Dat hun leven verpest was toen de 4e kwam? Ze geeft net aan dat het juist heel goed is uitgepakt. En dat is wat we je hier allemaal proberen te vertellen. Hoe zwart t er ook vandaag uit zou kunnen zien, zo zal het er niet uit gaan zien. Alhoewel ik uberhaubt eigenlijk niet die zwarte visie ooit zou begrijpen. Ik stop ermee, want ik irriteer me behoorlijk.
Kim allereerst ik begrijp je irritatie echt wel. En volgens mij heb ik gisteren toch echt gereageerd op je pb. Misschien niet heel uitgebreid maar ik kan me herinneren dat ik gereageerd heb. Misschien iets mis gegaan met verzenden, sorry dan daarvoor. Nogmaals ik begrijp jouw reactie wel, en ja iedereen geeft hier vrijwel dezelfde reactie. Ik vind het gewoon ook eng allemaal. Hoe goed het bij de ene kan uitpakken wil niet zeggen dat het bij de ander dan ook zo is. Maar goed. Ik ben ook heel bang, welke keuze ik ook maak. Ik ben een enorme onder de plak zittende softie en ik denk dag en nacht na over alles. Ik kan hier wel schrijven dat ik stoer ben en dat mijn vent kan ophoepelen maar dat zou niet waar zijn. Het spijt me echt als ik iemand irriteer, voor het hoofd stoot etc. Echt niet mijn bedoeling, ik probeer er op dit moment ook het beste van te maken. Voor wie wil blijven meeschrijven is natuurlijk welkom en degenen die zich nu net als jij voelen Kim, die hoeven dit topic niet meer te volgen als ze dat niet willen. Iedereen moet zich daar vrij in voelen.
Nou ik heb niets ontvangen. Meid als je onder de plak zit dan is dit dus het moment om te veranderen. Je kan het! Wat is die vent jou meer dan dat jij bent? Heeft ie superkrachten? Of is het ook gewoon een mens van vlees en bloed? Of is het erger en ben je bang dat hij je wat aandoet? Of t antwoord nu ja of nee is, je zou niet bang mogen zijn voor je eigen partner. Je bent zoveel meer dan je denkt, je kan het. Jij hebt misschien nog wel een stukje meer in dit verhaal te vertellen dan dat hij dat heeft. En toch neem je geen standpunt in. Is dit de manier waarop je oud wilt worden? Als voetsloofje? Je bent de moeder van zijn kinderen. Niet de kassière in de appie en hij de regionaal manager. Al zou die kassière waarschijnlijk al een grotere mond hebben. Je bent een mens, en je hebt ook een mening. Dat weet ik zeker.
Helemaal mee eens. Maar als het jou niet lukt om voor jezelf op te komen (is natuurlijk ook makkelijker gezegd dan gedaan, zeker met zwangerschapshormonen in je lijf), roep dan hulp in van buitenaf. Iemand die aan jouw kant staat. Een goede vriendin, familielid van jou of maatschappelijk werk, oid. Maar nogmaals: WAT HIJ DOET IS NIET OK!!!!