Ja bijwerkingen is zeker niet fijn maar sommige mensen hebben daar helemaal geen last en levenslang aan de ad en je weer jezelf voelen en normaal kunnen leven lijkt me een prima oplossing als het leven zonder ad een hel is... Het mooiste is natuurlijk als je het zonder medicijnen kunt overwinnen maar dat is gewoon niet voor iedereen weggelegd. Ik hoop ook nog steeds dat ik het zonder kan overwinnen maar aangezien ik al zo lang bezig ben en nog steeds erg veel last heb, ben ik bang dat het misschien toch zover komt dat ik aan de ad moet...
Natuurlijk! Het zal niet bij iedereen zo zijn hoor, dat zeg ik ook niet. Maar ik vind het ook niet nodig AD de hemel in te prijzen. Uiteindelijk is het wel medicatie. Ik maakte voor mezelf de afweging tussen de evt. bijwerkingen en de klachten die ik had. En ik had ook een grens ingesteld voor mezelf. Ik geloof best dat ik dankbaar naar de AD had gegrepen wanneer ik het voor mijn gevoel echt nodig had. Nu niet denken dat ik af en toe hyperventileerde trouwens. Ik was elke dag, de hele dag zwaar zenuwachtig. Viel kilo's af, ging niet meer naar de supermarkt, ging liever niet meer op visite bij iemand anders dan mijn eigen familie (voelde ik mij veilig), 5 minuten alleen naar mijn moeder rijden was al een opgave op zich. Het controleerde mijn leven, de eerste 2 jaar met mijn zoon, mijn relatie en ga zo maar door. Maar nog had ik nog niet het gevoel dat AD mij kon helpen. Dat kan, net zoals het bij veel dames wel kan helpen natuurlijk.
Hier 0,0 last van bijwerkingen! Hier ook geen psychologische begeleiding meer. Heeft me nooit niks geholpen. Iedereen leeft zn eigen leven en maakt zelf zn keuzes. Als je t nodig hebt, waarom niet dan? En dan benadruk ik nogmaals, dat de huisarts de patient het niet zomaar "effe" voorschrijft.. vaak is het een jarenlange strijd met jezelf.. mijn huisarts heeft in al die jaren nooit gesproken over antidepressiva. Kreeg alleen wat oxazepam . Antidepressiva is niet zomaar een medicijn dat je gaat slikken bij wat gespannenheid Was voor mij n hele drempel om eraan toe te geven dat ik aan de medicijnen ging want voor mijn gevoel gaf ik dan toe dat ik een psychische stoornis had. Was niet niks voor mij.. heb die dag dat ik naar de huisarts ging uren gehuild in bed waarom het nou niet gewoon weggaat. En nu heb ik spijt dat ik niet eerder paroxetine heb geslikt.. heb te lang aangeklooid
Nou ik moet zeggen dat mijn HA en Psycholoog aardig happig waren op het voorschrijven van AD hoor. Dit was volgens hen beter voor het 'korte termijn effect'. Ik heb alles behalve aangekloot. Het is 2 jaar lang keihard knokken geweest. Ik ben naar een Cesartherapeute gegaan, liep de deur bij de HA plat en uiteindelijk gedragstherapie gehad. Dat laatste hielp MIJ trouwens wel heel erg goed. Waar ik persoonlijk (en ik vind dat die angst ook gegrond is) bang voor was, is dat ik A. Afhankelijk zou worden van de AD. B. Ik profijt zou hebbenvan de korte termijn effecten, maar op lange termijn uiteindelijk nog niet wist waar de aanvallen vandaan kwamen en hoe ik er mee om moest gaan. Maar nogmaals, het is persoonlijk! Waar het weigeren van medicatie mij juist hielp, kan het aannemen van medicatie een ander super helpen.
Het is inderdaad persoonlijk! Oh en wat een verschil dan tussen huisartsen. Ik heb er juist een die niet snel iets voorschrijft. Juist goed vind ik! Maar nu ik antidepressiva slik voel ik me alles behalve afhankelijk hoor plus ik heb jaren therapie, mindfulness en weet niet wat voor cursussen erop zitten dus ik weet dat ik alles geprobeerd heb. Dat scheelt wel denk ik. Ik leef weer ipv overleven.
Bedankt voor jullie verhalen. Aanstaande vrijdag heb ik mijn laatste gesprek met de POH en dan zal ik moeten vertellen over hoe ik erin sta. Hoe dat precies is, weet ik nog steeds niet, maar goed... ik kan er nog even over nadenken. Nogmaals bedankt allemaal.
Maar dan is het juist super! Ik heb dat ook, maar dan zonder. Zo kan het allebei werken. Het is gewoon uitzoeken wat het beste voor je werkt, toch? Ik heb ook het risico dat het terugkomt en dan vooral na een eventuele volgende zwangerschap. Ik weet niet of ik dan wederom de kracht heb om twee jaar weer aan het knokken te slaan of dat ik dan wel naar de AD ga. Uiteindelijk wil ik ook maar gewoon onbezorgd genieten van mijn kinderen.
Heftig he.. hier is het ook extreme vormen gaan aannemen na de bevalling.. kan er nog verdrietig om worden als ik aan die periode denk Alleen daarom wil ik het nog eens meemaken, 100% genieten en t echt beleven. Anderzijds is er de angst dat het dan alsnog gebeurd ondanks mn medicijnen.. want zonder durf ik zwanger worden sowieso niet aan. Weerhoudt t jou van een tweede beeb? Mss is t een geruststellend idee dat je AD altijd als back up hebt? Ik wil de aankomende maanden alleen maar onbezorgd genieten en vokgend jaar gaan nadenken over een tweede..
Hoi, je kan in een intake gesprek goed uitvragen wat ze voor jou kunnen doen en hoe en hoe lang, etc. Het valt goed te behandelen, vaak in combi met medicatie, maar dat hoeft niet. Je kan veel leren sturen met je gedachten. Ik zou zelf iets zoeken waar ze zowel psychologen als psychiaters hebben, meer expertise onder 1 dak. Ik ben niet voor huisartsen die dit soort medicatie voorschrijven, het is echt een andere tak van sport en een psychiater weet echt meer van de ins en outs en andere mogelijkheden.
Ik ga trouwens wel tijdens de volgende zwangerschap naar de POP-poli. Niet om medicatie af te stemmen ofzo, maar voor psychologische hulp om een terugval te voorkomen.
Ik begin niet meer aan therapie hoor!! Het is bewezen dat antidepressiva werkt, heeft iets met opname van ssri heropname remmers te maken. Ik heb heel veel tijd van mn leven weggegooid doordat ik het zelf (met therapie en zonder medicijnen) dit wilde overwinnen.. dat is me niet gelukt. En nu ben ik de gelukkigste vrouw op aarde! Mijn zus heeft overigens precies hetzelfde als ik en is hier wel met therapie in geslaagd om te genezen.. zo zie je maar dat het per persoon anders is. Vind t overigens altijd zo jammer dat veel mensen altijd maar zeggen dat psychische stoornissen op t lossen zijn met goede begeleiding. Storend zelfs. Alsof ik bijvoorbeeld de makkelijke weg kies? Een psychische stoornis is een onzichtbare ziekte wat je leven verziekt.
Ok top!! Ik begin nu ik me weer beter voel weer zin te krijgen in een zwangerschap. Hiervoor dacht ik nog dat ik nooit meer kinderen wilde
Ik druf een tweede kind ook niet aan. Ik ben ook constant bang dat ik mijn zoontje onbewust laat merken dat ik niet goed in mijn vel zit. Vannacht had ik weer nachtmerries over dat ik gek werd en dat mijn man me uit de buurt van mijn kind wilde houden. Ik werd hyperventilerend en huilend wakker. Dat soort nachtelijke taferelen, zijn die bij jullie bekend? En hielp AD hier tegen? Want ik ben weer eens helemaal kapot na slechts 3 uur slaap en mijn man ook. Want die hou ik ook wakker met die flauwekul.
Balen Aylen, maar het is zeker geen flauwekul! Ik denk dat ad hier zeker wel bij kan helpen maar dat kan alleen een arts denk ik inschatten. Hier vanochtend weer out of the blue 2 paniekaanvallen op het werk gehad... ik word er zo moedeloos van....
Klopt nu nog vk ga naar de gyn Maar heb geen meds voor paniekstoornis Ik heb ptss en angstoornis en hechtingsstoornis
Ah wat vervelend .... as vrijdag heb je gesprek toch? Ik had geen last van nachtmerries.. ik kon vaak niet eens in slaap vallen en lag de hele nacht op bed te hyperventileren :s maar dat is door de ad wel over gegaan bij mij ja! Ik durf het ook nog niet aan.. maar doordat t nu goed gaat speelt het wel weer in mijn gedachten. Maar heb me wel al die tijd gerealiseerd dat als het écht je kinderwens belemmerd dat echt niet goed is!... dus ja.. even goed aangeven hoe je je voelt.. en mss kun je beginnen met ad. Klachten kunnn verergeren eerste periode maar laat je daar niet door afschrikken want in die hel zit je nu toch al :x En daarna kun je bepalen of het beter gaat langzaam aan of niet..