Geen band met ongeboren kind...:-(

De zwangerschap van onze jongste (tweede kind) was mijn vierde zwangerschap. De zwangerschap ervoor is me niet in de koude kleren gaan zitten. Eerst de fantastische maar ook wel spannende verrassing dat het er twee waren. Toen de zorg omdat ze een 'dun tussenschot' hadden (=een wat risicovollere variant van de tweelingzwangerschap, hoewel nog niet de de meest risicovolle.) En uiteindelijk toch onverwacht de klap dat de hartjes niet meer klopten en de curettage.
De zwangerschap van onze jongste was fysiek niet echt moeilijk. Maar ik vond het heel moeilijk om me er aan over te geven en echt blij te zijn. Andere oorzaak dus, maar ik herken dat gevoel wel van 'geen band' hebben tijdens de zwangerschap.

Bij beide kinderen was het wel zo dat ik meteen verliefd op ze was. Maar na de bevalling had ik zowel bij de oudste als de jongste wel het gevoel dat ik ze nog moest leren kennen. Dat ik die band nog veel verder moest opbouwen. En zeker bij de jongste voelde ik in het begin wel verschil tussen het kind dat er al was en die ik al kende en waar ik al eigen ritueeltjes en grapjes mee had en het kindje wat er nog maar net was en waarvan ik het karakter echt nog moest leren kennen. Dat heeft bij mij gewoon even tijd nodig. Maar de betekent niet dat ik niet zielsveel van ze houd.

En ik denk dat dat voor jou ook zo is: door de omstandigheden lukt het nu nog niet om te genieten en een band op te bouwen. Misschien dat dit ook niet het eerste uur na de bevalling al gelijk er is. En dat hoeft ook niet, dat is voor iedereen gewoon anders. Maar dat betekent niet dat je straks als je baby er is minder van hem houdt. Die liefde komt vanzelf en groeit dan weer net zo hard en zo groot als bij de eerste.

 

De zwangerschap van mijn dochter vond ik verschrikkelijk! Ik was mezelf niet, had vreselijke BI (rolstoelgebonden vanaf 24 weken), maagzuur kwam mn neus uit (letterlijk!)... Ja, ik was blij dat er n beeb aan kwam, maar 90% van de tijd voelde ik me vreselijk!
Donderwolk dus!

Na n zware bevalling (sterrekijker) ben ik na t zien van mn dochter op mn roze wolk geklommen, en daar zit ik nu nog!

 

Ik heb het precies zo!! Maar ik ga ervan uit dat als dat hummeltje strax op mijn buik ligt dat het zich vanzelf oplost!! Komt goed en anders idd na je bevalling aan de bel trekken maar volgens mij is het normaal!
De zwangerschap van een tweede doe je er niet even bij, het is pittig en op het moment zie je alleen de lasten. Probeer die knop om te zetten en waar mogelijk te genieten want strax is je buik weer leeg en niet mooi rond en kun je niet fijn terugkijken.

 

Je hoeftje er niet voor te schamen hoor! Je kan duidelijk niet kiezen hoe je je voelt want als je dat wel kon zou je vast kiezen voor iets anders

Maar het is wel rot he? Ik denk dat het inderdaad gewoon de zwanre zwangerschap is, en een drukke peuter die je aandacht en energie opslokt. Er is gewoon niet meer alle tijd zoals met een eerste kindje..

Het zou heel goed kunnen dat het er na de bevalling opeens is!

Hier was dat niet zo.. Ik had de hele zwangerschap juist een enorm sterke band, maar na de bevalling was ik bijna in shock ofzo. Heel blij dat hij er was, dat alles goed ging enz. Maar hij voelde niet van mij. Ik heb twee weken naar hem gekeken en me afgevraagd wanneer zn ouders hem zouden komen ophalen. Echt waar! Voelde ik me verschrikkelijk schuldig over.

Na twee weken zonk het besef wel in dat hij echt van mij was en begonnen we langzaam iets van een band te ontwikkelen. Toch heeft het echt wel een paar maanden geduurd voordat er die sterke band was waar mensen het altijd over hebben en waarvan ik altijd dacht dat die er instant na de bevalling zou zijn.

Nu is die er absoluut!! Dat is meeeeeeer dan goedgekomen. Achteraf zijn er verschillende oorzaken te bedenken.. het kan een lichte postnatale depressie zijn geweest, de verloskundige zei dat het ook kan komen doordat ik ingeleid ben waardoor ik niet de natuurlijke hormonen heb aangemaakt tijdens mijn bevalling.. en sommige vrouwen voelen dit nou eenmaal niet meteen. Maar volgens mij ontwikkeld het zich bij iedereen vroeg of laat! Dus ik denk dat het wel goed komt hoor..

En het is absoluut niet dat ik mijn baby niet wou of niet lief vond.. Ik voelde vanaf de eerste seconde de drang om hem te beschermen en voor hem te zorgen. Alleen was dit eerst meer uit een soort plichtsbesef(?) en pas later vanuit een diepe moeder-kind band..

 

Ik heb dit ook wel een beetje gehad bij mijn 2de zwangerschap.Ik heb een periode van 10 dagen niet kunnen slapen en heb me serieus afgevraagd of het het waard was allemaal om ze zo ellendig te voelen.
Heb ook jankend geroepen dat ik dit nooit, maar dan ook nooit meer wilde
Ik had ook al vanaf 16 weken echt goed last van mijn bekken en heb die zwangerschap ook heel wat afgevloekt, gejankt ect ect.

Na de bevalling heb ik ook 2 dagen even moeten wennen, en was het moedergevoel ook niet zo overweldigend als bij de eerste (misschien omdat de eerste je echt moeder maakt), maar na 2 dagen wennen was ik toch helemaal verliefd op het kleine wurmpje.

Ze is ook een echt mama's kindje en vindt het heerlijk om te knuffelen etc.

Nu zwanger van de derde en een tot nu toe perfecte zwangerschap, niet ziek, geen slapeloze nachten en geen abnormale bekkenpijn en nu geniet ik veel meer van de zwangerschap. Ik kan niet wachten om te zien wie er in mij groeit.

Dus ja, ik weet bijna wel zeker dat het komt door je zwangerschap. Straks zit het er op, verdwijnt de pijn en heb je een nieuw bundeltje liefde in je leven. Misschien is het straks even wennen, maar ook dat is niet erg!

Ik was trouwens ook zwaar gefrustreerd over mijn lichaam...waarom kon ik niet gewoon leuk zwanger zijn!

 

Ik herken het wel een beetje.

Helpt het om heel "mindful" affirmaties te doen op een rustig moment met een lekker warme kop thee, even alleen zijn met je baby en hardop zeggen: ik hou van jou, ik kan niet wachten om je te zien, ik ben blij met dit wonder in mijn buik, enz? Want "ik hou van, maar..." herinnert je ook steeds aan het negatieve van deze zwangerschap.

 

Ik denk trouwens sowieso dat je met een tweede (of volgende) zwangerschap vaak minder bezig bent. Bij de eerste staat je hele leve op zijn kop: je wordt moeder! En je hele huis staat op zijn kop: er moet een babykamer komen met meubels en kruiken en hydro-wattes en een aero-hoe?? Je moet een wandelwagen kiezen en bedenken welke maxicosi je wilt. Bij een tweede moet je natuurlijk ook wel het e.e.a. doen, maar je weet precies wat je nodig hebt (en wat niet) en daarvan heb je het meeste nog wel liggen. Het leven met de oudste gaat ook gewoon door. Dus je bent 'mentaal' ook veel minder met de nieuwe baby bezig, je hoeft niet zo veel te regelen en er komen niet allerlei nieuwe dingen op je af. Ik denk dat dat ook een rol speelt bij de 'band'. Er is gewoon minder tijd en minder noodzaak om aan de baby te denken en daarmee bezig te zijn.

 

Ik had dat ook hoor, beide keren. Ik had vrij zware zwangerschappen (9 maanden lang overgeven) en hoewel de kindjes allebei heel welkom en zeer gewenst waren, had ik toen ik nog zwanger was echt geen overweldigend liefde-gevoel, zoals ik andere vrouwen zo vaak had horen vertellen. Natuurlijk vond ik het leuk om ze te voelen en keek ik uit naar het moment dat ik ze zou gaan zien, maar om heel eerlijk te zijn vond ik het voornamelijk allemaal een beetje irritant. Ik zat echt af te tellen tot de bevalling en was daar veel meer mee bezig dan met de baby's.

Maar vanaf de eerste seconde na de bevalling was het beide keren onmiddellijk helemaal goed en was ik dolverliefd oo mijn mannetjes. Ik heb me achteraf zelfs wel eens een beetje schuldig gevoeld over het feit dat ik niet eerder al zo veel voor hen voelde. Ik weet ook nog steeds niet of het nou kwam doordat mijn zwangerschappen pittig waren, of dat het idee 'baby' voor de geboorte nog te abstract voor me was of zo.

Maak je geen zorgen dus, je bent niet uniek. Na de bevalling komt het vast helemaal goed.

 

Ik herken het van mijn laatste zwangerschap .. 8 maanden lang heb ik mij niet goed gevoelt.. Ben vaak opgenomen geweest.. Had veel bloedverlies en met 27 weken dachten ze dat hij zou komen.. Weer ziekenhuis opname.. Heel egoïstisch maar ik dacht ' kom maar ik ben er echt klaar mee' maar ik wist dat dat niet moest gebeuren natuurlijk.. Ik dacht niet aan de baby maat op dat moment aan mezelf en me andere 3 kindjes.. Na ruim een week naar huis complete bed rust jaja met 3 kleine Kids wat een ellende .. Die band was er totaal niet met de baby .. ' ik wilde niet meer' niet meer zwanger zijn en niet meer moeder worden.. 3 kindjes en 3 zwangerschappen was goed.. Met 34 weken weeeeer opgenomen gvd wat baalde ik.. Weer weg bij me 3 kindjes , weg uit huis en weer liggen liggen liggen 2 à 3 keer per dag een ctg scan .. Na ruim een week weer naar huis.. Weer bedrust ppfff nee hè.. Met 36 weken hup gingen we weer hoor.. Weer opgenomen ppfff mijn god zeg ben er echt klaar mee.. Ga weg baby dacht ik.. Ik wilde weer leven.. Bah wat een rot leven heb ik nu zeg .. Mijn lichaam wilde geen 4e zwangerschap waarvan er 3 in 3,5 jaar waren.. Blijkbaar teveel van het goede.. Met 36,5 weer naar huis.. Met 37 weken weer in ziekenhuis toch echt niet te geloven dacht ik en ik kon wel janken hoor.. Wat een ellende zeg.. Weer opgenomen ctg scans echo's noem maar op.. Waar komt dat bloed toch vandaan? Ik gesprek met mijn gynaecoloog ik kan niet meer, ik wil niet meer.. Ik ben hier zo klaar mee.. Na artsen overleg besloten om mijn in te leiden ppfff het einde .. Niet inleidbaar dus ballon erin..hup gedaan na nog meer overleg en wat schuivingen hoopte ze dat de ballon al weeën opwekte .. Niks maar ballon viel er snachts uit.. Wat een opluchting en ben eindelijk zo heerlijk gaan slapen.. Want de zwangerschap zat er bijna op.. Yes yes ik dacht geen moment van morgen heb ik eindelijk de baby in mijn handen of word ik weer moeder.. Nee de zwangerschap zit erop.. Baby was nog niet ingedaald dus moesten ze met z'n 2e mijn vliezen breken (had 2 A 3 cm door ballon) en de ander drukken op mijn buik om de baby in mijn bekken te duwen maar hij schoot terug.. Ppfff dacht ik dat kan er ook gewoon bij (rot baby ) dacht ik..weeën opwekkers aan.. Eerst op2 toen op 4 en toen weer terug naar 2 baby redde het niet.. Van alles sloten ze op mij aan .. Kon amper bewegen door de draden .. Na 10 uur flinke weeën storm gehad te hebben nog geen baby en nog MAAR 5 cm pppffff echo gekeken Nijs te zien en toen ineens baby's hartslag daalde.. Met de pomp op 12.. En toen een spoed keizersnede (ben 3 keer vaginaal bevallen ) ik baalde zo erg en raakte totaal in paniek en overstuur en de pomp was uit de morfine was uit maar mijn lichaam nam de weeën over.. Hup naar OK .. Ruggenprik 4 keer MIS ppfff eindelijk hij zat.. Snel baby halen.. Ik werd dood ziek daar dus baby geboren werd meteen weg gehaald.. Vriend kwam nog ff met baby maar ik was zo ziek dat ik hem niet kon zien..complicaties met hechten en was ik teveel bloed verloren.. Na 2,5 à 3 uur zag ik pas mijn baby en toen sloeg de knop in 1 keer over.. Wowwww ik was verlieft en ohh wat voelde ik mijn schuldig met wat ik allemaal dacht zei en voelde.. Nu is mijn zoontje 2,5 maand en ben zoooo gek op hem .. Net zoals me andere 3.. Het is mijn baby en misschien heeft hij nog wel een extra plekje in mijn hart .. Soms denk ik wel is ' ging het zo fout ineens omdat ik het niet meer wilde ' wat ik eigenlijk wilt zeggen , zodra je je baby ziet verandert je gedachten.. Zo is dat bij mij gegaan.. Maar het was nog beter geweest als ik hem gewoon vaginaal had gekregen en dat ik hem als eerste vast kon houden.. Het is niet anders maar ik heb het daar nog steeds wel moeilijk mee hoor .. Maar niet met het feit dat ik mama ben geworden en dat in een baby heb .. Het is echt mijn kleine ventje het komt dus echt wel goed

 

Ik heb het ook hoor. Heb deze keer veel bloedingen gehad en was steeds de vraag of het wel goed zou gaan. Ben ook net verhuisd, 3 drukke kinderen.. Spulletjes kopen blijf ik maar uitstellen..

Maar ben er van overtuigd dat het na de bevalling wel goed komt hoor.