Ik ben moeder van drie kinderen ( 6' 2 en 4maand) de jongste is een zorgenkindje ' heb hier een topic over : overbezorgd of eisen voor verder onderzoek. Het loopt al een tijdje niet meer tussen mijn man en mij, veel stress en spanning, we lopen beiden op onze tenen. Het is echt niet leuk meer ala hij thuiskomt vanuit zijn week. Hij sliep ook steeds vaker im zijn vrachtauto. Ging zijn eigen leven lijden en liet mij eigelijk maar aanmodderen met de kids. Omdat mijn jongste niet slaapt s'nachts en ik dus ook niet ben ii moe. Ontzettend moe. Gister barste de bom toen hij weer een afspraak niet na kwam, Hij gaf meteen aan dat het klaar was. Hij wou niet meer verder. Hij wou geld van huis en vertrekken. Maar ik ben nu zp verdrietig, ik weet niet wat ik moet doen. Voel me gefaald en wil dit leven niet, Hoe moet ik zonder familie alles gaan doen?! Hoe verpest ik het leven niet vam mijn kinderen. Hoe kan ik met de ziekte van de jongste omgaan terwijl er nu zoveel speelt.... Graag advies, hulp of wat anders want ik zit er zo doorheen,
Heeeeeeele dikke knuffel als eerste. EN wat ik je nog wil zeggen! En misschien zijn sommigen het er niet mee eens, jij hebt het niet verpest maar jouw (ex)man heeft het flink verpest!!! Wat een egoïst sorry hoor. Als hij al de hele tijd van huis is mocht hij je sowiezo wat beter steunen vind ik. Hoe je er komt? Je zorgt de hele week al alleen voor je kinderen dus daar zal niet het verschil in komen. Het enigste is je hoeft helemaal niet meer te verwachten van zijn kant dat hij je idd met de last van je jongste enz komt helpen. Maar je komt er heus wel. Weet je familie er al iets van? Heel veel sterkte meid! xxx
Dankjewel meid, Ik zal alle steun denk ik nodig hebben, De jongste is al een paar keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. De eerste keer met spoed in de ambulance omdat ze bijna was overleden. Ze was amper twee dagen oud. Sindsdien heb ik alles gedaan voor haar maar ook voor mijn twee andere kids, ik zat dag en nacht met haar in het ziekenhuis. Ondertussen toen ze sliep ging ik naar huis om daar eten te koken en mijn kids te verzorgen , naar bed doen en ect, Daarna zijn er meerdere opnames geweest en ben ik twee keer in de week zoiezo op controle met de kleine. Mijn man verwijt dat ik daarom geen aandacht aan hem heb gegeven en hij te min gedaan voelt. ( dat ik ket naweeën bij haar de hele tijd bij de converse stond, thuis zat schoon te maken en mijn andere twee zat te vermaken doet er niet toe ) Ik ben een controle freak en dat vind die helemaal nix, Maar goed.... Ik ben zo verdrietig, het is nog zo vers en als ik eerlijk ben voel ik dat ik mijn kinderen te min heb gedaan. Ik bied constant in mijzelf excuses aan , aan de kinderen, Familie weet van nix, maar heb ook niets hier in Nederland zitten.
Poeh wat zit jij in een rotsituatie.... ik ben zelf ook alleenstaande mama van een zorgenkindje. Gelukkig gaat het wel goed met zijn vader en gaat hij een paar uurtjes per week naar papa en 1 weekend per 2 weken. Dan kan ik even bijtanken want heb vaak gebroken nachten. Zoiezo gaat elke nacht de wekker om 01:30 voor medicatie. Toen ik nog samenwoonde met me ex deed ik ook net als jou veel zorg. Ik was degene die er altijd uit moest snachts. Ik heb toen een tijdje kinderthuiszorg gehad. We hadden 2 vaste verpleegkundige voor de nachten en ze kwamen elke woensdagnacht bij ons thuis zitten zodat ik even kon bijtanken. Misschien een optie? Nu heb ik ze nog maar net voor een stukje verpleging en de rest doe ik zelf met pgb budget want er ook nogeens bij werken vondt ik best pittig.... hoop dat je hier wat aan hebt. Sterkte
Wat een vervelende situatie! Wil je ten eerste heel veel sterkte wensen. Als je man toch al helemaal niks deed, dan is het misschien maar beter dat hij weg gaat. Klinkt misschien hard, en omdat het zo vers nog is allemaal is het vast ook moeilijk om dat in te zien. Maar je kindjes verzorg je toch al helemaal alleen. Moet je er dan ook nog eens elke keer het gedoe met je man erbij hebben? Vind het sowieso onwijs egoïstisch van hem dat hij nooit tegen jou heeft gezegd dat hij een avond de zorg op zich neemt zodat jij lekker bij kan tanken. Wat zal jij moe zijn zeg!
Het is echt verschrikkelijk voel me vandaag ook zwaar ###. Tien jaar een relatie , drie kinderen verder en meneer heeft "geen zin meer" want volgens hem verwaarloos ik hem & wil ik overal controle over hebben. Na mijn idee hoort dat als moeder zijde dat je controle en planning nodig hebt. En vooral met een zorgenkindje. Op een gegeven moment moest ons dochtertje om het uur een fles, en je raad het al! Ik deed dat, want meneer wou wel in de vrachtwagen blijven slapen want dat gaf rust, voor hem en ons. Hij is gisteren ook zo weggegaan, geen gedag , ook niet naar de kinderen, nix! Ik voel me enorm belazerd, ik voel me verdrietig na alles wat ik voor hem heb gedaan, behandelt hij de kinderen en mij zo! Pff.. Kan er nog steeds niet bij,. Ik wou het dit weekend de oudste vertellen en je raad het al, hij kan er niet bij zijn. Grrr dan niet. Morgen weer een afspraak in het ziekenhuis , dus overal stress. Hopelijk overleef ik dit!
Vind het echt heel erg voor je! En ik vind als ik dit zo lees dat je echt een geweldige moeder bent! Ik las dat je familie nog van niks weet. Heb je wel een vriendin waar je alles mee kan delen?
Heel heftig allemaal. Toch zou ik het niet direct opgeven, of je moet zelf niet meer verder willen/kunnen met hem. Mannen zijn gemiddeld genomen nou niet het meest getalenteerd als het om het uiten van gevoelens en bespreken van problemen gaat. Wat ik er een beetje uithaal, is dat jullie beide de ander nodig hebben op een vlak maar dat nu niet krijgen. Dat levert frustratie op aan beide kanten, doe daar nog de zorg voor 3 kinderen, ziekenhuis bezoek en een slechte nachtrust bij en je hebt alle ingrediënten voor een explosieve uitbarsting zoals gisteren. En ook dan zijn mannen op hun eigen manier aan het oplossen. Want de snelste oplossing is weglopen van het probleem. Dan is het er niet meer. Maar ik kan niet geloven dat jouw man echt klaar is met jullie. Hij is kennelijk dusdanig gefrustreerd dat hij niet meer logisch denkt en jou achterlaat in de problemen. Dat is niet goed te praten, zeker niet! Een oplossing zou zijn te gaan praten, praten en praten. Wat wil hij, wat wil jij, wat heb je nodig van elkaar aan steun en wanneer, zonder te gaan verwijten over het verleden. Ik denk dat je een familielid het beste kunt laten bemiddelen, als je alles nog glad wil trekken samen. Heel veel sterkte in ieder geval, dit moet vreselijk zijn... Liefs Pimkey
Oh nee toch! Ik miste je al in je eigen topic over je ukje, en dan nu dit... Wat een eikel doe vent van jou! Waar is hij nu? Is ie echt weggegaan?!
Ik heb gelukkig een vriendin die altijd voor mij klaar staat, Vandaag heeft ze de jongens mee uit eten genomen en zei mij dat ik even rustig mijn ding moest ding, even op adem komen! Dat is ook gebeurd, nu lekker met zijn tweeën op bed en ben met mijn meid beneden die jammer genoeg benauwd is. Maar goed!
Het stomme is hij benoemt elke keer dat het definitief afgelopen is, dat hij er nu helemaaaaal klaar mee is. En omdat het nooit zo is voorgevallen denk ik wel echt dat het gewoon klaar is. Maar ik kan er gewoon niet bij, heel stom maar lijkt alsof ik een slechte film speel. Hoe kan dit? Na tien jaar veel meegemaakt, om hoog gekrabbeld altijd boven alles gestaan. Na een meisje te hebben verloren en nu met een zorgenkindje maakt hij er een einde aan.... Ik vind het heel raar. Zo is hij niet, Beste is denk ik om hem te laten "rusten" en later gaan terugdenken en kijken,mp wat willen we hiermee. Vandaag gaf hij ook aam dat hij psychologisch hulp wou om dingen te verweken . Vind ik alleen maar positief. Maar goed neemt niet weg dat we nu in deze situatie zitten. Je hebt het goed door op betrekking tot je reactie. Maar toch zie ik er weinig hoop meer in
Ja hij is echt weggegaan, hij heeft een eugen vrachtwagen en daar slaapt hij in, em s'weekends zou hij maar vrienden of moeder , zo heeft hij dat mij gezegd. Over onze uk had ik ook nog even gereageerd maar er is zoveel gaande nu. Plus dat onze uk nog steeds niet goed is, en ik de hele dag er mee druk ben, sorry!
Nee geen sorry meis! Ik vind het vreselijk dat jullie daar nog zo mee tobben, of beter gezegd: jij. Van je man moet je het duidelijk niet hebben. Hoe kán hij nou weggaan nu?! Ik wil hem slaan.
Fijn dat je zo'n goede vriendin hebt! Soms is het echt even nodig om alles uit handen te geven. Ik vind het wel positief dat je man aangaf te willen praten met een psycholoog. Is hij altijd al zo geweest of pas in de loop der tijd? Want als het pas iets van de laatste tijd is dan is het wel mogelijk dat er nog een oplossing komt. Snap goed dat je het gevoel hebt in een slechte film te spelen. Ik heb een hele andere situatie met de vader van mijn kind gehad dan jij, en had ook constant dat gevoel, dat het gewoon allemaal langs me heen gebeurde.
Kennelijk doe je toch al zowat alles alleen. Dus ja, het zal zwaar worden, maar nu weet je tenminste waar je staat. Wat een idioot dat hij op dit moment - met alle zorgen voor je jongste en nog 2 oudere kinderen - alleen maar aan zichzelf kan denken. Hij zou je net moeten steunen en zou moeten meehelpen met de kinderen. Héél véél sterkte!
Ah lieve schat, natuurlijk zakt je de moed in de schoenen. Jij staat er nu tenslotte echt alleen voor met de kinderen. Ik begrijp heel goed dat je je zwaar vernederd en achter gelaten voelt. Maar wat je zelf al zei, hij is momenteel zichzelf niet. Begrijp me niet verkeerd, hij heeft absoluut het recht niet om zo met jullie om te gaan. Ik vraag me alleen af of hij op dit moment is staat is een centimeter verder te denken dan zijn eigen sores. Waarschijnlijk niet, hij zal pas later als hij tot rust komt zich gaan realiseren wat hij gedaan heeft. Ik vind het voor jou echt heel erg. Wat een drama om zo alleen te komen staan. Ik hoop dat je ondanks alle ellende nog een redelijk Pinksterweekend hebt met de kleintjes. Heel veel sterkte!!! Liefs Pimkey
Ooooo lieve fairy. Wat afschuwelijk Zelf ben ik alleenstaande mama en zoals je weet heeft mijn dochter een aandoeningen aan dr hart en al een hele geschiedenis. Mijn ex is buiten beeld dus k sta er helemaal alleen voor. E soms is dat retezwaar. Gun jezelf alstublieft de tijd. Deze klap verwerk je niet zomaar. Je hebt zoveel met hem gedeeld In mijn geval moest ik er echt om rouwen en tegelijkertijd was ik zo boos omdat hij mijn zoon en mijzelf (was toen nog zwanger van mijn dochter) in zoveel narigheid achtergelaten. Ik zit dankzij hem nog steeds in de schuldhulpverlening (ik wil er niet teveel over kwijt omdat dit een openbaar forum is, ik weet nu iig dat hij gokverslaafd is dus de geschiedenis laat zich een beetje raden). Na een depressie en gesprekken met de psycholoog heb ik besloten om hem los te laten. Gevoel en verstand zijn niet altijd op 1 lijn maar ik had zoveel boosheid en verdriet dat ik helemaal vadt liep. Voor mij was dit een wijze keuze maar daar is wel tijd over heen gegaan. Nogmaals gun jezelf tijd om deze klap te verwerken en een nieuwe balans te vinden. Je bent sterker dan je denkt.. Als je vragen oid hebt mag je altijd pb'en. Knuffel en heel veel sterkte