Ik hoop vooral dat ze haar hart volgt en gaat doen waar ze gelukkig van wordt!! En dan kijk ik vooral naar mezelf.....ik ga nu pas mn hart volgen als t bijv op werken aankomt dus tja Hoop dat zij t gelijk doet en hoop dat wij haar daar ook goed in kunnen stimuleren, en steunen. En of dat nou putjesschepper, zangeres, ballerina, tandarts of chirurg is....zolang het haar maar gelukkig maakt
Ik zou willen dat hij een breed en helder beeld heeft van zijn talenten/vermogens en voorkeuren en van daaruit eigen keuzes kan maken mbt opleiding, dat hij thuis een plek heeft waar hij zichzelf mag zijn, emoties kwijt kan en een ouder persoon heeft die hem met de vragen die op zijn pad komen kan begeleiden, waar hij hopelijk dus ook wat aan heeft.
Als hij gelukkig is ben ik dat ook. Of hij nu putjeschepper of directeur etcetc zou worden maakt mij niets uit. Ik zal hem overal in helpen en steunen.
Als ik naar mijn dochter kijk en haar lees, denk ik dat ze best iets academisch zou kunnen doen! Ze heeft ook een bepaalde humor die erop wijst dat ze thuis hoort op de universiteit. Mijn zoon zie ik wel bouwvakker worden, maar hij heeft wel hersens, want alles moet uit elkaar gesloopt worden, technisch gezien. Ach we zien wel!!!! Als ze maar gelukkig zijn en vooral gezond!
Ik hoop dat mijn zoon uit mag groeien tot een gezond en gelukkig mens. Een sociaal mens, een mens dat liefde kent, een mens dat kan delen, een mens dat zelfverzekerd is en bereid is anderen te helpen, een mens dat kan genieten en tevreden kan zijn met wat hij heeft. Loyaal, gul, vriendelijk, eerlijk en oprecht.
zolang ze maar niet egoistisch, materialistisch of het hoog in bol krijgen en op anderen neerkijken of zich op 1 of andere manier meer voelen dan wie dan ook ben ik een blij mens. Bovendien wil ik dat ze ten allen tijde beseffen dat niks in het leven vanzelfsprekend is of zomaar aan komt waaien.
Ik ben zelf opgegroeid zonder moeder en mis de onvoorwaardelijke liefde, de steun (zeker nu als alleenstaande moeder) heel erg, hoop dan ook vooral dat ik er voor ze mag zijn om al het goeds te vieren, ze te steunen in welke keus ze dan ook maken, er te zijn als ze iemand nodig hebben en onvoorwaardelijke liefde te geven! Uiteraard hoop ik dat ze gelukkig en gezond mogen blijven en dat ik mijn dochter mijn genafwijking niet heb doorgeven. Geld, studie ed zijn wat mij betreft echt bijzaak
Ik ben pas begonnen, per toeval eigenlijk. Ik deed het veel als hobby en vooral voor niks voor bedrijven of mensen die net begonnen met een bedrijf. Mijn zwager was bij ons op verjaardag en zag toen per toeval op mijn pc wat ik allemaal maak, en daar was hij zo onder de indruk van dat hij vroeg of ik bij hem wilde komen werken. Dus verder zonder opleiding of diploma, ik krijg wel binnen het bedrijf cursussen en word begeleid door een gediplomeerde grafisch vormgever Ik maak vooral Logo's , en huisstijlen maar doe ook veel met photoshop. In de auto zei mijn zwager : Ik wist niet dat ze zo creatief was. Waarop mijn zus antwoorden: Ohjawel dat wist ik wel hoor, ze is heel creatief maar het mocht nooit van papa
Buiten gezond, gelukkig en 'goed' mens blablabla, uiteraard.. Tja, ik hoop eigenlijk wel dat ze t allemaal wat meer standaard en 'normaal' aanpakt dan dat dr ouders hebben gedaan Is ook allemaal wel goed gekomen hoor, maar gewoon volgens het boekje is zoveel makkelijker (en minder stressvol ook, voor de ouders? hihi). Maar goed, ze heeft t er de laatste tijd al over dat ze de hele wereld gaat bereizen..pfff (moet er niet aan denken) Qua richting, dat moet ze echt helemaal zelf weten. Al zou ik bepaalde richtingen natuurlijk wel leuk(er) vinden. Mn vriend roept nu wel al dat ze later zijn bedrijf gaat overnemen. Maar tegen die tijd is het waarschijnlijk al lang en breed verkocht.
Ik geef toe dat ik dromen heb voor mijn kinderen. Ik heb zelf totaal geen opvoeding gehad, en mezelf en m'n broertje groot moeten brengen. Ik heb een MBO diploma, maar door omstandigheden veels te vroeg zelfstandig moeten worden. Mijn oudste dochter is vandaag geslaagd voor haar VMBO-t diploma. Op haar ben ik reuze-trots omdat zij een aantal beperkingen heeft, en in groep 4 zelfs nog verstandelijk beperkt genoemd werd. Na de vakantie gaat ze MBO commercieel medewerker bank en verzekeringswezen doen. Dat is echt haar ding en ik hoop dat we over 3 jaar weer de vlag uit mogen hangen. Mijn tweede dochter is een bolleboos. Een hele knappe meid die ook nog eens goed kan leren. Ze zit nu in 3 gymnasium Cambridge (ze is onlangs geslaagd voor haar eerste examen Cambridge en gaat het nu weer 2 jaar doen). Na de vakantie naar de 4de klas en heeft haar profiel gekozen N&T met als extra vakken economie en wiskunde D. Ja wat moet ik zeggen, ik loop naast m'n schoenen van trots natuurlijk. Nooit hoef ik boos te worden op die meiden haha. Mijn oudste zoon gaat nu VMBO-t/HAVO doen (brugklas). Hij kan het wel maar is niet de gemakkelijkste in de omgang. Hij gaat nu naar een strenge school waar hij hopelijk de juiste begeleiding en aanpak krijgt. Ik heb zorgvuldig voor deze school gekozen en gelukkig wilde hij zelf ook het liefst naar deze school. Dat is totaal geen issue geweest. Ook kan hij een aardig potje voetballen, en ik denk dat hij wel iets met sport wil gaan doen. Hij gaat nu op stage bij Willem II en ik ben natuurlijk ook trots op hem ook al heeft hij een moeilijk karakter. Hij is echt mijn kind die de meeste zorgen geeft maar onze band is zoo sterk en hij vertrouwd echt op mij. Ik hoop dat hij in de toekomst een zelfstandige jongen wordt die gelukkig zal zijn met wat hij doet. Ach, en die kleine van mij van 3 die blijft voorlopig maar mama's jongen haha. Hij lijkt wel erg veel op mijn tweede dochter. Ik hoop in ieder geval dat ze in hun leven bereiken wat ze zelf voor ogen hadden en dat ze gelukkig en gezond blijven.
Mijn man probeert onze dochter voor zijn nooit te verwezenlijke droom te laten interesseren: piloot... Hij neemt het ook maar met een korrel zout hoor Het enige wat we echt hopen, is dat ze moeite voor haar toekomst doet en dat ze de mogelijkheden die ze krijgt en gebruikt en niet denkt "het komt wel van zelf" en er overal met de pet naar gooit.
Mocht ik ooit gezegend worden met een kind hoop ik vooral dat hij of zij gezond is en een leven lang blijft. En mijn grootste wens zal zijn een kleinkind.
Mijn allergrootste wens voor mijn zoontje is een gelukkig, zelfstandig bestaan te kunnen leven. Dat zijn lichamelijke beperking niet in dusverre bepalend is dat hij vaak extra zorg nodig zal hebben. Zelf uit bed, zelf aankleden, eten maken, zelfstandig reizen.. Dat dit in een rolstoel zal moeten, oké, dat is dan maar zo. Zolang hij daar zelf in en uit kan, vind ik dat helemaal niet erg. Verder heeft hij een muzikaal gehoor, dus ik hoop dat hij daar over een paar jaar iets mee wil en kan. Z'n vader wil hem gitaar leren spelen, het zou wel heel bijzonder zijn als dat gaat lukken. Studeren is voor mij wel belangrijk, maakt je baankansen een stukje beter. Ik verwacht dat hij dezelfde kant in zal gaan als z'n vader, technisch, hij vind precies dezelfde dingen interessant. Alles volgens het boekje, vriend(in), samenwonen, trouwen (geen must) en een kindje. Scheelt een hoop stress en zorgen . Vooralsnog is het een vrolijk, vriendelijk, slim en volhardend joch. Als hij dat vast kan houden, komt hij er wel !
Toen de oudste nog heel klein was zei ze ik word later paardendokter Inmiddels blijkt ze heel slim te zijn, en zou ze zo,n studie wel aankunnen, ware het niet dat ze school haat.... Ik zie haar wel tussen de dieren terecht komen, die trekken haar erg aan. maar of het nu als dierenarts of vrijwiller bij het asiel is weet ik niet... als ze maar gelukkig is in wat ze doet! De jongste wil mega mindy worden Zij is ook wel aardig slim, en wil vaak toch wel beter zijn dan het kindje naast haar. Maar hoe zich dat gaat ontwikkelen kan ik geen zinnig woord over zeggen. Als ze allebei iets gaan doen waar ze gelukkig van worden, dan kan dit moederhart niet blijer zijn
Wat wij hopen, is dat de kinderen gaan studeren. Erg belangrijk, niet voor ons zelf maar voor hun zelf. Het maakt echt niet uit welke richting etc. Ze mogen zelf weten wat ze later willen worden. Wij zullen hun altijd blijven steunen! Hun geluk en gezondheid staat hier op nummer 1!
Ik heb geen specifieke dingen die ik zou willen dat mn kinderen gaan doen. Wel wat im niet zo leuk zou vinden. Bv een baan als militair oid vanwege de risico's. Ook zou ik het niet leuk vinden als ze zouden emigreren. Ik zou ze er nooit in tegen houden, maar wel mn gevoel erover uitspreken. Zij moeten gelukkig zijn met de keuzes die ze maken en ik zal dat accepteren.
Buiten het feit dat mijn dochter later haar eigen keuzes zal gaan maken, heb ik natuurlijk ook dromen voor haar. Wil niet zeggen dat de dingen zo MOETEN gaan lopen en dat ik dit voor haar bepaal, maar mijn wensen voor haar zijn: -Als ze de hersenen en de capaciteiten heeft, wil ik graag dat ze die optimaal gebruikt. -Belangrijker dan goede cijfers halen, vind ik haar best doen. Ik zou zoveel trotser op een 6 zijn, waar ze keihard voor gewerkt heeft, dan een 8 die ze fluitend op haar sloffen gehaald heeft. -Ik hoop alleen maar dat ze de mogelijkheden die ze krijgt, optimaal zal benutten. -Ik hoop dat ze een goed persoon wordt. Gelukkig, met een gezonde dosis zelfrespect en respect voor anderen. Ze mag voor zichzelf opkomen, hoeft ook niet altijd maar lief en aardig te zijn, maar wel respectvol. -Klinkt misschien heel raar, maar ik hoop ook dat ze de minder goede kanten van het leven meemaakt. Niet genoeg om er een trauma van op te lopen, maar wel genoeg om levenservaringen op te doen en haar sterker te maken. -En in de loop van de tijd, wanneer zij er klaar voor is, hoop ik dat ik ooit een kleinkind in mijn armen mag verwelkomen.
Ik heb mijn toekomstbeeld over mijn zoontje bij moeten stellen toen bleek dat hij Down Syndroom heeft. Maar voor hem geldt hetzelfde als voor zijn zus en broer: ik wens dat ze gelukkig zullen zijn met zichzelf, dat ze kunnen gaan doen wat ze graag willen, dat ze een hele mooie levensreis zullen maken en zullen blijven beseffen dat de deur altijd voor hen openstaat hier.