Hallo dames, Ik zit met de handen in het haar. Mijn zoontje is nu net een dikke week oud. Hij is, na een teleurstellende lange dag van weeenopwekkers die vrijwel geen ontsluiting brachten, ter wereld gekomen via een keizersnede, op 37+1. Ongeveer anderhalf uur na zijn geboorte kreeg ik hem voor het eerst bij mij (op de paar minuten tijdens de operatie na). Ik wilde graag borstvoeding gaan geven, dus met goede moed ben ik begonnen. Hij wilde echter niet goed aanhappen, en zoog alleen aan de tepel zelf, wat erg veel pijn ging doen (aan kracht geen gebrek, hij kan zeer krachtig zuigen op bijvoorbeeld een pink). De verpleegkundigen van de (overigens WHO gecertificeerde) kraamafdeling hebben mij geprobeerd te helpen met aanleggen, maar dit deed steeds erg veel pijn. Waar hij eerst nog enthousiast aanhapte (ookal deed hij dit niet goed) werd dit steeds minder en minder. Bij elke wisseling van de wacht, werd het aanleggen anders benaderd, in mijn ogen vaak wat ruw en dwingend naar mijn zoontje toe (want, nog zoveel andere patienten op de afdeling die zorg nodig hebben). Na anderhalve dag begonnen met kolven, zodat mijn melkproductie op gang kon gaan komen. In eerste instantie kwam er met moeite een aantal druppels uit, welke weg werden gespoeld (was toch niet genoeg om aan hem te geven). Kolven deed me ontzettend veel pijn, net als het 'voeden' zelf, want mijn tepels waren inmiddels zo geïrriteerd door zowel mijn zoontje als de kolf. Ik kreeg grotere schelpen en ging met goede moed verder - helaas werd de pijn er niet echt minder door. Wat betreft gedrag was mijn zoon een voorbeeldig kind - een beetje te voorbeeldig, ik vond hem eigenlijk wel erg rustig. Na twee lange nachten en een dag van steeds opnieuw proberen aan te leggen zonder resultaat (intussen geprobeerd met tepelhoedje, verschillende houdingen, etc en zoonlief aan wat bijvoeding - zoveel verschillende manieren de revue zien passeren) was ik bijna wanhopig. Ik begon op te zien naar de momenten waarop hij weer 'moest', en tegelijkertijd wilde ik zo graag dat het de goede kant op zou gaan. Ook maakte ik me zorgen om het feit dat hij zo rustig was.. ik had zelfs zijn oogjes nog niet echt open gezien. Zelf een lactatiedeskundige in het ziekenhuis laten komen (hun eigen LD was alleen beschikbaar op dinsdag en donderdag, niet handig als je op zaterdag bevalt) om het probleem van het niet aanhappen te bespreken. Zij is een uur bij ons geweest en heeft het probleem niet 'live' kunnen zien omdat hij simpelweg intussen eigenlijk niet zoveel interesse meer had voor de borst, hij sliep voornamelijk heel veel. Op haar aanraden is de bijvoeding omhoog geschroefd, want ook zij vond hem veeeel te rustig en wat slapjes. Waarschijnlijk ontbrak hem de energie om aan te happen. Met meer voeding zou hij wat wakkerder worden en wellicht meer energie krijgen om in de borstvoeding te investeren. Dit werkte gelukkig vrij snel. Ik had binnen een halve dag een heel ander kind, die me met open ogen (eindelijk!) aankeek. Helaas is het aanhappen toen nog niet verbeterd. Uiteindelijk mochten we dinsdagmiddag naar huis. Onderweg naar huis een kolf gehuurd, zodat ik thuis verder de productie kon gaan opbouwen. De kraamhulp heeft ons goed op weg geholpen, weliswaar met (goed) gebruik van een tepelhoedje, maar toch. In het ziekenhuis had ik ook gevoed met een tepelhoed, maar blijkbaar helemaal verkeerd (ze hadden hem er simpelweg opgezet en ik vroeg me ook al af hoe dit in vredesnaam zou kunnen helpen). Uitleg had ik in ieder geval nog niet gehad dus het was fijn dat ik dat nu eindelijk wel kreeg. Ook hielp ze me met aanleggen, al wilde dit nog altijd niet vlotten. De pijn bij het kolven en voeden bleef (al is het stukken minder bij het voeden met een tepelhoedje). Zij deed de suggestie dat de schelpen van de kolf niet te klein waren, maar te groot. Een kleiner formaat schelp heeft wel wat verlichting gegeven uiteindelijk, maar het blijft vooralsnog pijn doen. Ik zou de tweede helft van de kraamperiode een andere kraamhulp krijgen. Na een aantal dagen kwam daar de wissel. De nieuwe hulp wilde graag een voeding zien zonder hoedje, en vanwege de pijn bij het kolven stelde ze voor wat vaker maar korter te gaan kolven, zodat wel de productie werd gestimuleerd, maar zonder al te veel pijn. Na veelvuldig het aanleggen te hebben geoefend en een relatief goede nacht lag mijn zoon voor de lunch gezellig bij ons in zijn kinderwagenbak. Hij begon te huilen en ze liep naar hem toe om hem wat te kalmeren. Na een blik in de bak vertelde me dat hij een te kort tongriempje had en dat dit wel eens de reden zou kunnen zijn dat hij niet goed kan aanhappen. De verloskundige heeft nog geen 2 uur later het riempje gekliefd en voor de eerste keer stak hij toen zijn tong naar buiten. Het aanhappen gaat nu stukken beter voor hem. Voor hem. Hij doet mij vreselijk veel pijn bij het aanhappen. Ook als hij aanhapt op een manier waardoor hij volop melk kan drinken doet het mij vreselijk veel pijn. Hierdoor begin ik steeds meer op te zien tegen het voeden, waardoor ik me een enorm slechte moeder voel. Ik wil eigenlijk niet stoppen met het geven van de borst omdat ik het heel belangrijk vind, maar de pijn... ik word er soms misselijk van! Het lijkt wel alsof hij om het niet kunnen te compenseren zichzelf heeft aangeleerd om enorm hard te zuigen, om er toch maar wat uit te kunnen krijgen. Eigenlijk wil ik niet stoppen.. maar tegelijkertijd is er een groot gedeelte van mij dat denkt: prop er maar een flesje in, dan ben ik verlost van deze hel. Heel mijn kraamweek heeft in het teken gestaan van het op gang brengen van de borstvoeding, zowel bij hem als bij mij. Voor andere dingen was bijna geen ruimte. Morgen is de laatste dag van de kraamhulp. Ik heb geen idee hoe ik dit ga doen vanaf dinsdag. Weet niet zo goed wat ik wil met dit verhaal.. mezelf gewoon uiten.. of wellicht een stukje herkenning vinden. Tips zijn ook van harte welkom, al denk ik dat ik meer heb aan bemoedigende woorden. Ik zit stuk.
Hier ook een meisje die een te kort tongriempje (en lipbandje, is daar ook naar gekeken?) had. Ook die zijn gekliefd en dat hielp wel! Ze kon goed aanhappen en de eerste voeding merkte ik direct verschil. Daarna bleef het echter pijn doen. Ook ik zag ontzettend op tegen de voedingen, nog steeds. Ze zoog heel hard en mijn borsten waren al zo gevoelig van het aanhappen, kolven en alles wat we geprobeerd hadden dat ik dacht dat ik het echt niet kon verdragen. Hier waren we alleen al een paar weken aan het proberen... Langzaamaan zijn mijn borsten gaan wennen aan het live voeden en aan de zuigkracht en alles wat erbij kwam kijken en zijn mijn dochter en ik een goed team geworden. Ik merk dat bij mij de rugbyhouding heel veel pijn gaf, dus daar ben ik direct mee gestopt. In het begin werkte het voeden het beste om rechtop te zitten en haar ook rechtop voor mij te houden. Inmiddels krijgt ze al bijna 3 maanden borstvoeding en ben ik nog lang niet van plan om te gaan stoppen. Ze groeit als kool en is een ontzettend vrolijk meisje. Dus geloof me, het kan allemaal nog goed komen! Hier is het na een paar weken waarbij alles mis ging (we kregen er ook nog spruw bij...) weer helemaal goed gekomen!
Hoi Cream, Hoe heb je dat dan volgehouden? Ik ben werkelijk waar bekaf van het zwemmen tegen de stroom in. Klinkt misschien alsof ik het snel opgeef, maar de combinatie van een zwangerschap die alles behalve fijn was, de ziekenhuis opname die erin heeft gehakt, de niet goed lopende bevalling die eindigde in een keizersnee.. Ik ben zo moe..! Ik bewonder je doorzettingsvermogen, maar ik weet gewoon niet of ik het in me heb om nog door te zetten.
Hier is het ook na een laaaange tijd weeën een keizersnede geworden waarbij ik veel bloed verloren had en na 2 dagen een bloedtransfusie kreeg omdat mijn hb 3,6 was. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen samen met mijn dochtertje, omdat ze een infectie op had gelopen door de bevalling en ze moest antibiotica. Ik was toen zo kapot en verdrietig omdat niks was gegaan zoals ik had gehoopt. Ook thuis was het niet zoals ik hoopte en heb ik een aantal keer midden in de nacht huilend met haar in mijn armen gezeten omdat ik het niet trok op dat moment. Het is niet makkelijk geweest, maar ik heb mijzelf steeds voorgehouden dat ik niks aan de manier waarop de bevalling ging kon veranderen, maar dat ik dit nog wel voor haar kon doen. Ik wilde zo ontzettend graag borstvoeding geven en haalde zoveel troost uit die momenten met haar samen en het zien hoe zij reageerde en het zo goed deed, dat ik mij zo grotendeels over de pijn heen heb gezet. Het werd hier na een paar dagen (dat klinkt lang, ik weet het!) echt heel veel beter. Bij elke voeding had ik minder last en meer plezier. En ondanks dat heb ik gedacht aan stoppen, maar het niet gedaan puur vanwege haar. Achteraf ben ik daar heel erg blij mee. Ze heeft nu regelmatig dat ze tijdens het drinken ineens opkijkt en naar mij grijnst en dat we allebei onder de melk zitten die door haar grijnzen uit dr mond loopt of dat ze boos op mijn borst loopt te mopperen omdat mevrouw weer eens ongeduldig is en die momenten nu maken dat zware rotbegin helemaal goed! De vermoeidheid en hormonen nu helpen natuurlijk ook niet mee, maar ook dat wordt beter Ben je al buiten geweest om een kort wandelingetje te maken? Dat lukte mij pas na 3 weken hoor, maar hielp wel met alles. Even frisse lucht!
Hier ook de hele kraamweek erg veel pijn gehad met aanleggen en bloedende tepels. Helaas een kraamhulp die zei dat het hoorde. Gelukkig wist ik van de eerste wel beter en met zelf info opzoeken gaat het nu stukken beter. In de kraamweek had ik zo veel pijn dat ik in mijn vriend hand moest knijpen om vol te houden, mijn billen bij elkaar kneep en trappelde met mijn benen om mijn zoon maar niet direct los te koppelen. Had het ook op willen geven, maar mijn dochter heb ik 9 maanden gevoed, dus toch volgehouden. Mijn zoon is een luie drinker en laat dus erg vaak los. Kwam er gisteren achter dat hij misschien (een lichte vorm) van spruw heeft, dus dat ga ik volgende week bij het cb vragen. We zijn nu 4 weken verder en ben blij dat ik toch door heb gezet, maar wat een hel was het. Jammer dat niet alle lactatiedeskundige, verpleegkundige op een kraamafdeling of kraamverzorgers weten waar ze het over hebben mbt borstvoeding. Ik hoop dat het snel beter gaat en je kunt gaan genieten van de bv.
Dikke knuffel, Bananarama! Je hebt het al zo zwaar gehad. Elke beslissing die je maakt mbt de borstvoeding is goed zolang jij er maar voor de volle 100% achter staat. Ik ben van mening dat borstvoeding de beste voeding is, maar het moet niet ten koste van jou gaan. Je moet ook genieten natuurlijk. Weet je al een beetje wat je wilt gaan doen? Doorgaan of over op fles?
Hier ook een rot kraamweek gehad, door de pijn gestopt met BV. Hij hapte en dronk niet goed, zelf pijn van bevalling. Meerdere malen geprobeerd om terug naar BV te gaan maar dat lukte niet. Ik ben gaan kolven. Ik kolf nu al bijna 3 maanden voor ons ventje, nu kolf ik vijf keer per dag. Hier ook tongriempje geknipt, kind met enorm veel geelzucht... te moe om te drinken. Ik gebruikte helende kompressen als mijn borsten kapot en paars waren. Lanolin werkte ook heel goed, schaf wat aan. Mijn tepels hadden echt een goede nachtrust nodig om te helen.. Er is geen schaamte in om te stopppen, maar als BV wel iets wat je lijkt is kolven (mits een goed gemete borstschelp) een ander alternatief wat geen pijn hoort te doen. Een edit: Een ding nog: Laat BV niet je leven leiden. Ik vond het super belangrijk en ik ben bijna de eerste maand geobsedeerd erdoor geworden. Ik heb een maand lang iedere twee uur gekolfd en ik werd alleen gestressed en boos omdat het niet goed lukte. Geniet van de baby-periode want het komt nooit terug!
Wow wat een herkenbare verhalen. De raad van Purified is heel wijs en ik ben het daar volkomen mee eens. Staar je er niet te blind op. Alleen jij kan bepalen hoe je nu verder wilt. Stoppen of doorgaan, het maakt je beide geen slechte moeder. Jullie hebben allebei recht op een fijne tijd samen. Praat met vrienden en familie, maar vooral ook met je partner. Het belangrijkste is dat je kunt genieten van je zoontje.
Je verhaal lijkt in grote delen op mijn verhaal!! Na ruim een week had ik mijn zoontje aan de borst en hij was ook een krachtige drinker en ja, het deed pijn. Maar ... dat werd ook minder en nog minder en uiteindelijk deed het helemaal geen pijn meer. Ik heb 3 jaar en 9 maanden gevoed!
Gefeliciteerd met je zoontje dat als eerst! Vreemd dat ze dat beetje melk hebben weggegooid!!! Laat wel zien dat dat geen goed opgeleide mensen zijn want de eerste melk is het allerbeste en eerste dagen komt er altijd een paar druppels. Maggie is zo groot als een walnoot dus ze drinken ook niet veel. Pijn bij het voeden heb ik ook een week gehad. Ik heb niks met mijn borsten dus die waren over gevoelig en volgens de kraamhulp moest er een soort eelt opkomen. Na een week kolven voeden en tepelhoedjes ging het beter! Dus houd hoop! Ik denk dat je het ergste Zeker gehad hebt en dat je op de goede weg bent! Nog even doorzetten en dan kun je gaan genieten van de borstvoeding g. Dit duurt trouwens wel even voordat jullie beide gewend zijn dus verwacht niet dat het volgende week van een leien dakje gaat.. Succes in ieder geval!
Wat een heftig verhaal, bananarama. Ik wil je alleen even zeggen dat er meer mensen zijn met een heftige start (meer dan dat mensen soms vertellen). Of m dat nou in de borstvoeding of in iets anders zit. Hormonen kunnen ook erg heftig zijn. Je kunt jezelf even helemaal kwijt zijn en dan is het extra moeilijk om te gaan met adviezen uit je omgeving. Ik denk dat het belangrijk is om even pas op de plaats te maken. Niet te snel beslissingen maken. Je moet hoe dan ook de eerste weken gewoon doorkomen. Dit lukt! Echt waar! Ik vond de eerste weken en het leren kennen van je kindje het allerzwaarste. Met deze wetenschap had ik destijds misschien andere keuze's gemaakt. En niet eens vanwege borstvoedingsproblemen, maar mijn lijf gaf het op (galblaas kolieken) en ook psychisch zat ik er helemaal doorheen. Toen voelde het voor mij als de enige juiste manier om te stoppen, maar misschien was het anders gelopen als ik andere adviezen had gehad. Ik ben dus gestopt na 6 weken borstvoeding. En nog elke dag vind ik het erg jammer en vraag ik me af hoe het zou zijn gegaan als ik nog een paar weken doorgezet had. Ik wens je veel kracht toe!
Bedankt dames! Vandaag druk bezig geweest met aanleggen, aanleggen, aanleggen. Heb besloten het per dag te bekijken en met de mantra 'what's another day' probeer ik de pijn wat dragelijker te maken. Er komt morgen of overmorgen een lactatiedeskundige meekijken, ze denkt dat het wellicht ligt aan de zuigtechniek van Castiël.. nu zijn tongriempje is geknipt, betekent het niet automatisch dat hij ook zijn tong gaat gebruiken zoals het hoort. Wellicht heeft hij zich aangeleerd extra hard te zuigen toen hij gewoonweg niet kon aanhappen en doet hij dat nu nog steeds. Wellicht. Ik weet het niet.. Vandaag is in ieder geval redelijk goed verlopen, hij heeft goed gedronken en is ook weer goed gegroeid sinds gisteren en dat biedt inderdaad troost en geeft moed om toch door te gaan. Ik probeer het geen obsessie te laten worden, maar vind het ook zoooo belangrijk. Niet alleen omdat het de beste voeding is voor hem, maar ik heb last van hechtingsproblematiek en borstvoeding is voor mij de ultieme manier om mezelf te hechten aan mijn jochie. Het laatste wat ik wil is dat hij net zo eindigt als ik... We houden vol.. hopelijk vanavond een betere nacht. Na het eten wat proberen bij te slapen. Hij is net na een uur nogmaals gekomen voor een voeding.. regeldag?
Hoi Bananarama, Jemig wat vreselijk al die pijn tijdens het voeden. Dat houdt geen mens vol, veel pijn. Het kan soms even duren voordat je kindje zijn tong weer goed leert gebruiken, hij heeft hem tenslotte negen maanden lang beperkt kunnen gebruiken. Misschien kun je een lactatiekundige aan huis laten komen zodat jullie aan het verminderen van de pijn en het beter gebruiken van zijn tong kunnen werken? Zodat jij ook zonder pijn kunt voeden! groetjes Veronique lactatiekundige
Hoi Beatissimam, Nee, ik lees en schrijf hier gewoon mee als moeder en lactatiekundige. Wat bedoel je met preken voor eigen parochie? Heel veel moeders roepen gewoon geen hulp in als ze pijn hebben en er is vaak wel een oplossing. Dat is toch zonde? Ik heb zelf ook ooit met pijn gevoed en dat is echt niet grappig. groet, Veronique
Omdat je je beroep vermeldt in je nickname en onder je bericht. Je meldt je aan en post meteen vier berichten als lactatiekundige, niet als moeder/zwangere of iemand die zwanger wil worden. Daarom dacht ik dat ik je reclame aan het maken was voor jezelf (of lactatiekundigen in het algemeen). Goed dat je het opheldert, we komen vast nog veel leuke berichten van jou als moeder tegen hier op ZP!
ik herken het ook wel.. ben toen steeds gaan kolven en toen zijn mijn tepels weer rustig geworden en nu leg ik haar steeds vaker even aan en pakt ze hem vrijwel direct.. nog steeds hapt ze niet mooi maar het begin is er... kolven blijf ik nog wel gewoon doen
Heeeeeeeel herkenbaar! Mijn kind was ook een randprematuur...en die kunnen soms gewoon heel veel moeite hebben met het aan de borst komen. De reflexen waren er wel, maar ze kregen ze niet goed gecoordineerd leek het. Ze konden happen, ze konden drinken, ze konden zuigbewegingen maken, maar ze snapten de volgorde nog niet. Kolven en blijven oefenen aan de borst kan dan enorm veel druk van de ketel halen. Voor morele support: bel met iemand van VBN of LLL. Kost niets, het zijn vrijwilligers. Zijn ervaren moeders die binnen hun organisatie opgeleid zijn. Ze kunnen je een luisterend oor bieden (en soms heb je het zo nodig om je verhaal kwijt te kunnen!), je benodigde informatie geven en je de weg wijzen als je professionele hulp nodig hebt. Ik heb destijds veel gehad aan de lactatiekundige bij wie ik een consult deed. Mijn ervaring is dat je vaak het meeste hebt aan IBCLC's die hun ervaring opgebouwd hebben binnen een borstvoedingsorganisatie. Die zijn vaak wat praktischer en gedrevener dan mensen die de opleiding gedaan hebben in opdracht van hun werkgever. Mijn mijn kinderen is het helemaal goed gekomen. De eerste 10 weken waren bij allebei hard werken. Ze bleken, vanwege hun niet helemaal gecoordineerde reflexen, uiteindelijk het beste aan te happen met een tepelhoedje, dat we die eerste 10 weken gebruikten. Na die 10 weken modderen hebben ze allebei een paar jaar gedronken.
Herkenbaar, ook hier een pittige start gehad. Inmiddels gaat het veel beter, ik durf zelfs te zeggen gemakkelijk (baby 9 weken oud). Wat mij hielp met de pijn (ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat!) - Mother Mates, medicinale compressen op je borst - in de koelkast leggen voor nog meer effect - kolven om mijn tepels rust te geven - eerst deed ik kolven - bv- kolven -bv etc. Toen het wat beter ging kolven- bv-bv-kolven-bv-bv en nog weer later alleen kolven als ik het niet zag zitten. En aan het einde van week 2, midden week 3 was mijn baby opeens volledig aan de borst! - purelan op je tepels smeren om genezing te bevorderen. En: je moet 'afharden'. Je kan overal lezen dat borstvoeding geen pijn hoort te doen, maar in de eerste weken moeten je borsten en tepels enorm wennen aan dat gezuig. En dat doet bij veel vrouwen wèl pijn, ook als het aanhappen etc wel goed gaat. Dit wordt wel minder, echt het wordt beter.