pff waar zal ik beginnen. we zijn al 15 jaar samen, inmiddels 2 kinderen van 3 en 1. en op het moment een relatie als broer en zus. hij kwam gister met het verhaal dat hij het mij kwalijk neemt dat ik nooit initiatief neem in bed. de laatste keer is anderhalve maand geleden. maar ik heb gewoon nooit zin, ben totaal op aan het einde van de dag. de jongste heeft nog geen nacht doorgeslapen en sochtends om 05.30 begint mijn dag weer met flesvoeding etc. ik krijg nergens rust. hij werkt van 7 tot 7 op de dag en ik doe het huishouden/kinderen/parttime werk. maar ik ben gewoon op om 8 uur s avonds en wil gewoon slapen. hij wil/kan me niet helpen in huis, hij ziet het niet etc blabla. we hebben nu een huishoudelijke hulp maar die komt maar 2 uur perweek, anders wordt het te duur. dat ontlast me wel wat maar alles blijft toch liggen voor mij. vandaag bv is hij jarig, gister avond was het hier in huis al een ontploffing. hij zit dan op de bank en ik ga wat opruimen, niet dat het in hem opkomt om te helpen... vanochtend dus nog steeds troep.. en hij is werken,die komt om 6 uur binnen vallen. en om half 7 komt de eerste visite. dus ik mag weer alles opruimen/poetsen etc boodschappen halen, kinderen doen enz. door dat gedoe heb ik weer geen zin in gemeenschap en heb ik geen energie. degene die me hier een beetje kennen weten dat ik een zware hartafwijking heb waardoor ik tov gezonde mensen 66 %beperkt ben qua energie. dus alles gaat naar de kinderen/huishouden. ohh dit wordt een lang verhaal. maar ht komt erop neer dat hij savonds op de bank ploft wat zapt op de tv en dan in bed begint te frunniken en ik hem afwijs, hij is daar dan boos over. ik ben boos dat hij laat thuis is, niks doen, mij alles laat doen en dan verwacht dat ik savonds bruisend met hem mee doe ik bed. help, hoe krijgen we dit weer normaal?
Ik zou beginnen met eisen dat hij je helpt, punt geen discussie over mogelijk. maak een lijst voor hem met zijn taken,
Als hij al 15 jaar gewend is om niks te hoeven doen in het huishouden, dan is dat een erg moeilijk patroon om te doorbreken. Als jij hem iets vraagt te doen, laat je het hem dan ook op zijn manier doen? Of (en ik snap dit heel goed!!) doet hij het niet zoals jij zou willen dat hij het doet?? Kijk: een man die gaat helpen en vervolgens commentaar krijgt dat hij het niet goed doet; die zal niet snel nog eens helpen. Het is belangrijk in kleine stapjes te werken. Laat hem het eerst op zijn manier doen, ook al is dat niet zoals jij het wilt. Pas daarna (als hij een manier erin heeft gevonden om mee te helpen) kun je 'tips' gaan geven over hoe het beter kan. Maar in eerste instantie zal hij dat zien als kritiek en het liever helemaal niet meer doen. Denk zo: alle beetjes helpen! Niet alleen perfectie helpt! Dat jij lichamelijk op bent aan het einde van de dag is logisch. Dat je je emotioneel niet gesteund voelt ook. Dat samen zorgt voor 'geen zin'. Want als vrouw is het niet alleen een lichamelijk iets, maar ook een emotioneel iets. Je zal je man dus duidelijk moeten vertellen dat het voor jou anders is dan voor hem (mannen komen van mars....) Als hij jou emotioneel meer zou steunen zou jij daar eerder lichamelijk affectie voor willen. Dus een goed gesprek is op zijn plaats, desnoods in relatie therapie. Een buitenstaander kan je hele interessante inzichten geven.
Tja. Jullie leven is natuurlijk heel anders nu met kinderen. Je man is nu al 15 jaar gewend om niks te doen, maar toen kon jij waarschijnlijk je huishouden bijhouden icm je ziekte dat is nu natuurlijk lastig met kinderen. Je man moet gewoon meer in huis doen, dat is de enige oplossing.
mijn ervaring is: wanneer je je man meer aandacht geeft in bed, heeft hij hoogstwaarschijnlijk meer zin om je te helpen in huis. ik heb er na mn bevalling ook lang over gedaan om weer zin te krijgen.. was net een ijskoningin, mn vriend kon op zn kop gaan staan maar ik gaf echt niet toe. daardoor werd hij boos en geïrriteerd en had hij dus ook echt geen zin meer om me te helpen. hij voelde zich zwaar afgewezen en dat begrijp ik heel goed. je wordt er toch super onzeker van als alle pogingen keihard worden afgewezen? bij mij hielp het wel om me er toch toe te zetten, want als je eenmaal bezig bent is het best wel fijn toch? en dan vooral zo vaak mogelijk, dan kom je weer een beetje in de mood (mijn ervaring) dat resulteerde voor mij in weer mn oude vertrouwde lieve zorgzame vriend, en het voelt nu ook weer goed voor mij.. je wil toch ook niet voor eeuwig als broer en zus in 1 huis blijven wonen? Gemeenschap is nou eenmaal onderdeel van een gezonde relatie tussen 2 geliefden. ik snap best dat het voor jou moeilijker is door je hartafwijking, maar laat dan een keer iets in het huishouden liggen en bespring je man! ook al lig je alleen voor pampus is het al beter dan niks voor je man denk ik zo
Tja.. geen oplossing maar wel herkenning! Dit probleem hebben wij ook vaak. En eens in de zoveel tijd ontploft de bom en gaat hij meer helpen/doen. En dan gaat het ook een stuk beter tussen ons (ook intiem). Maar hij valt ALTIJD weer terug in die gemakzucht van hem. En dan ook klagen als ik dan geen fut heb. Het lijkt inderdaad alsof hij het zelf echt niet 'ziet'.
Ik denk dat het zeker goed kan komen, het belangrijkste ligt in elkaar weer meer gaan begrijpen en laten zien dat je probeert en je best doet. Voor hem zal het waarschijnlijk belangrijk zijn om (herhaaldelijk) te weten dat je wel wìl willen in bed, voor hem en jezelf. Dat je je best doet om die zin in seks en hem weer boven te halen. Je vaak afgewezen voelen als partner is erg moeilijk en zal zijn energie om moeite te doen in het huishouden en voor dingen die jij belangrijker vindt, waarschijnlijk ook doen afnemen. Voor jou is het waarschijnlijk heel belangrijk om meer begrip te krijgen voor jouw (lichamelijke) situatie en wensen. Dat jullie samen ook thuis de kar trekken en dat hij ook zijn best doet voor jouw wensen, ook al ziet hij het belang minder. Maak duidelijke afspraken en vertel wat haalbaar en acceptabel is, in bed, het huishouden, bij vermoeidheid en je emotioneel en lichamelijk weer gewenst voelen door je partner. Belangrijk is om hierbij vooral vanuit jezelf te blijven praten. Niet 'je doet dit niet, jij doet dat niet, verwijt, verwijt'. Maar juist 'ik voel dit, wil graag dat'. Duidelijke afspraken maken. Over zowel praktische zaken als huishouden (wat is haalbaar, waar wil je graag dat hij meer zijn best mee doet en of jouw wensen realistisch zijn daarbij), tijden die voor jou haalbaar zijn om aan jullie seksleven en weer emotioneel nader tot elkaar komen te werken (te laat werkt uiteraard niet, en probeer die tijd wèl te vinden/creëren door opvang kids, hulp etc.). Vooral duidelijk maken dat je samen wil werken naar beter en weer meer voor elkaar doen en voelen. Babystapjes nemen en proberen niet te rigide staan in jullie wensen. Snel gaat het meestal niet, maar als ik het zo lees kun je wel uit deze problemen komen.
Dat krijgt ze echt niet hoor. Ze zijn tegenwoordig super streng met het afgeven van indicaties. Daarbij, TS is nog jong, heeft een man die evt wat kan doen, en ze werkt. Nee, dan krijg je geen thuishulp. Zelfs al zou TS geen werk hebben en thuis zitten dankrijgt ze nog geen thuishulp. Er wordt tegenwoordig verwacht dat man na het werk bijspringt. Of buren, familie of vrienden.
Ga eens een weekendje weg met een vriendin zodat hij dat weekend het huishouden en de kinderen 'in de lucht' moet houden. Zorgt gegarandeerd voor meer begrip.
Ik heb ook niet altijd zin hoor, maar ik wijs mn vriend niet af als hij wel zin heeft. Dan moet ik me er maar gewoon toe zetten, vaak vind ik het toch wel fijn, maar soms heb ik gewoon echt geen zin, en doe ik maar wat. Het duurt toch niet langer dan een half uur, en je valt beiden met een veel beter gevoel in slaap vind ik. Heb hem wel eens afgewezen, dan weet hij zich niet goed een houding te geven, en vraag ik mezelf af, was ik nou ECHT veel te moe dan? dan lig ik echt nog langer wakker dan hem... Je man wil graag intiem zijn met je, het hoeft geen vrijpartij van 3 uur te worden, samen douchen, of gewoon bloot naar bed gaan en elkaar mooi vinden is zo goed voor je relatie! Van zijn kant komt er dan ook weer meer begrip hoor, echt!
Nou, ik herken er een beetje van. Hier mis ik vaak de emotionele steun en interesse die ik graag zou willen hebben. Hij helpt uit zichzelf wel een beetje mee in het huishouden omdat hij graag 'liefde' wilt aan het eind van de avond - waar ik dan natuurlijk mee instem, want anders verlies ik zijn aandeel. Maar dat gebrek aan emotionele steun/interesse breekt mij soms ook best wel op. Sterkte TS! Het is lastig. Het enige wat helpt is praten, praten, praten en eventueel hulp bij het praten (relatietherapie). Maar sommige (voor mijn gevoel eigenlijk wel de meeste) mannen zijn gewoon lekker makkelijk wat dat betreft. Zo van: zoek het je uit, ik doe gewoon mijn ding. Probeer dat eens over te nemen. Het is onwijs moeilijk; maar soms zie ik dat het hele huis is ontploft en er een ongelofelijke zooi ligt en dan ga ik gewoon iets leuks doen met ons kind in plaats van opruimen. Als hij dan moppert/klaagt dan geef ik dezelfde smoezen terug: oh, niet gezien, niet op gelet, niet aan gedacht, ik dacht dat jij dat zou doen, etc. Sinds ik die houding van desinteresse af en toe spiegel, doet hij driekwart meer in de huishouding Laat het liggen voor hem. Laat hem ervaren hoeveel werk het is. Hij stak hier ongeveer twee weken lang alle was in de was en in de droger en bouwde een toren van wasgoed waarbij hij vond dat ik het maar weg moest vouwen. Alle andere klussen in huis bleven liggen; hij was erg gefocust op het er insteken van de was en pendelen tussen wasmachine en droger. Hij vond dat gelijk staan aan ALLE andere huishoudelijke taken. Vervolgens vroeg ik hem op een dag toen de toren tot aan mijn knieën stond: moet je het niet even wegvouwen? Waarbij hij met zijn jongensachtige grijns zei: nee, jij had beloofd om dat te doen. Ik heb zoiets natuurlijk niet beloofd (nooit ik ken mezelf!) maar hij dacht: ik breng het met zulke overtuiging dat haar hersenen deze schok niet anders zouden kunnen interpreteren als 'dat moet ik wel beloofd hebben', en dus ook daadwerkelijk de was weg vouwen. Nou, it didn't happen. En de toren groeide en groeide en groeide. En ja, het was vervelend om een toren van wasgoed te hebben die ondertussen al tot borsthoogte kwam - lege kasten te hebben, geen handdoeken op de badkamer, ondergoed uit de stapel moet gaan lopen graven - maar it payed off. Hij heeft afgelopen zaterdag (deels uit schuldgevoel vanwege een ander akkefietje) drie uur besteed om de wasgoedtoren weg te vouwen. Als hij lui is, ben ik dat ook. A small step for woman, a huge leap for womankind...
ik kan je niet echt een oplossing bieden. zelf heb ik ook een chronische hartafwijking en te weinig energie i.v.m. de gemiddelde mensen. ik werk niet heb Wajong en zorg voor huishouden en onze dochter. maar in tegenstelling tot wat ik bij jou lees. mijn man helpt wel mee in het huisouden en met onze dochter naast zijn werk. en dat is heel erg fijn. Verder klopt het wat Damay77 zegt, want wij hebben ook via bepaalde wegen geprobeerd om hulp te krijgen of voor mij een dagbesteding ( toen dochter er nog niet was) te krijgen en ze zij zo ontzettend streng je komt niet snel voor iets dergelijks in aanmerking en ze verwachten idd dat je man mee helpt en zeker als ts ook nog gedeeltelijk werkt krijgt ze echt geen hulp. mijn ingeving zou zijn zorgen dat je man inziet dat je zijn hulp zo nu en dan best kan gebruiken.
Hoezo, ik heb een beperking waarmee ik parttime kan werken, een vriend en ben nog jong. Ook ik heb recht op thuishulp. Wij maken er nu geen gebruik van, daar ik ook momenteel geen werk heb, maar ik heb er nog steeds recht op.
Ik zit zelf ook met een laag energielevel en kan door lichamelijke problemen niet veel huishouden doen . Bij ons is sex ook een issue. Mn vriend voelt zich afgewezen als ik hm te lang laat wachten. En als ik het tijdens de aanloop op mn ei wel wil doen dan krijgt hij t gevoel dat ik t alleen doe vanwege het ei. Best lastig. Hij ziet de dingen in het huishouden ook niet zo en ik moet hem echt motiveren om wat dingen te doen. Want ik kan t zelf niet. Over de jaren heen heb ik het volgende geleerd: laat het huishouden af en toe voor wat het is. Dan maar minder opgeruimd. Laat het los. Stel voor jezelf rustdagen in. Spaar je energie op die dag. Doe niks in het huishouden, alleen het noodzakelijke. Probeer wat te slapen als je kinderen slapen bijvoorbeeld. En spaar die energie ook echt voor de avond op. Als je energie krijgt van breien, ga dan breien. Kijk Grey's anatomy of ga rainbow loomen. Wat voor jou werkt om je lekker te voelen. Ik doe dit ook echt met het doel om savonds meer energie -en dus zin- te hebben voor mijn vriend. Hij vraagt ook af en toe of ik energie wil sparen en dan spreken we af dat hij dan bijvoorbeeld kookt en me een rugmassage geeft. Dan spaar ik met het eerste energie en het tweede kom ik meer in de mood Soms heb je geen zin, maar is het toch heel fijn als je eenmaal bezig bent. Zet je er dus over heen af en toe. Maak elkaar vast lekker gedurende de dag. Een appje dat je leuke lingerie aan hebt gedaan. Ga s'avonds ook sámen iets doen. Niet de een tv kijken en de ander op de ipad. Kijk samen een romantische film of speel een spel oid. Ook helpt t om creatief in bed te zijn als je nog in de mood wil komen. Tenminste, dat helpt mij wel om wat te ontdooien. En dan bedoel ik geen SM rollenspellen (maar als dat je ding is: prima!). Een kort spelletje waarbij de verliezer steeds een kledingstuk moet uittrekken bijvoorbeeld. Als je bepaalde medicatie hebt waardoor je je beter gaat voelen. Neem die dan savonds. Zo neem ik soms extra pijnstilling in. Of nog even een kop koffie wat later dan normaal (slecht! Maar werkt wel hihi) En vooral: praat met elkaar!!! Bovenstaande dingen doe ik als ik een periode heb waarin het intiem zijn af en toe lastig is. Dat helpt mij. Misschien zit er voor jou ook wel iets tussen. Mijn vriend helpt me trouwens ook heel goed met dit soort dingen en is heel lief in het helpen met sparen van energie. Hij vind het alleen niet bepaald motiverend als ik ga zeuren dat hij "nu" de kattenbakken moet doen. Dus ik laat hem zelf het moment bepalen, ook al vind ik dat t direct moet gebeuren. Want ondertussen ben ik er wel achter dat als ik ga lopen chagrijnen over het huishouden, dat ik zelf minder zin krijg in sex. Ook gaat hij dan minder doen kwa schoonmaken omdat hij niet meer gemotiveerd is. En als ik hem dan afwijs, dan is hij ook chaggie en zo word het alleen maar erger. Als hij me helpt probeer ik ook altijd te laten zien hoe prettig ik dat vind. En niet te gaan chagrijnen dat het gister al had moeten gebeuren.
Ik ben het hier zo helemaal mee eens! Nu heb ik vaak zin maar al zou dat niet het geval zijn zou ik het toch gezellig maken. Misschien is het een te beladen ding geworden dat je denkt ik kan het gewoon niet opbrengen ik wil het niet, terwijl als je even een halfuurtje uittrekt is het gedaan en hoogst waarschijnlijk zal het niet erg zijn maar misschien wel fijn. Ik heb er alle begrip voor dat je heel moe bent, lijkt echt zwaar met een hartafwijking maar praat over wat wel mogelijk is. Om half acht samen douchen, om acht uur lekker slapen bijvoorbeeld.
Even als toevoeding: ik weet dat ik veel aanpassingen maak en ik zeg niet dat anderen dat moeten doen. Maar ik word er zelf een vrolijker mens van, en wij samen een leuker en intiemer koppel. Het heeft me geholpen met het accepteren van mn beperkingen en het leren kennen van mijn grenzen. De tips die ik heb opgeschreven doe ik tegenwoordig bijna nooit meer bewust. Alleen als het wat slechter gaat en ik al een tijd geen zin heb/maak. Als ik eenmaal weer in een goede flow zit dan heb ik zelf ook een hoger libido en dan komt t meestal wel goed. En af en toe even bewust een pas op de plaats, das helemaal niet erg.