Ik vond mijn oudste een pittig kind, nu naar 6 jaar is ze makkelijker geworden. Ze vond het heel moeilijk om autoriteit te accepteren, ze heeft een héél sterke drang naar autonomie. Altijd maar 'ik wil de baas zijn' 'ik wil bepalen'. Ik zie nog voor me hoe mijn vader haar als 3 jarige oppakte en voor zich uit tilde omdat ze de boel verbouwde omdat ze driftig was terwijl ze hem probeerde te schoppen en buiten zinnen riep 'ik ben toch veel sterker!' Toen ze vier was en naar de basisschool ging vroeg de juf na een week al een oudergesprek aan en opende het gesprek met de vraag 'Hoe krijg jij het in godsnaam voor elkaar om haar naar jouw te laten luisteren?' Ze zei dat ze nog nooit zo'n extreem volhoudend koppig kind had meegemaakt. Maar gelukkig is ze makkelijker geworden, accepteert makkelijker gezag. Ze verwerkt het ook vaak in haar spel de laatste tijd; dingen moeten in haar spel volgens regeltjes 'omdat het moet'.
Zou over mijn middelste kunnen gaan. Inmiddels drie en luistert gewoon echt niet. Ik kan alles duizend keer herhalen, hem op een strafplekje zetten, hem aanspreken op zijn gedrag, het lijkt hem allemaal niet te boeien. Hij is sterk aanwezig, sterke eigen wil, een giga doorzetter (zal hem vast ooit ten goede komen, maar het werkt mij giga op de zenuwen) en erg hardleers. Maar hij is niet gemeen of opzettelijk ondeugend. Het lijkt hem gewoon allemaal te overkomen. Ogen voor en achter... Maar het niet alleen maar kommer en kwel. Hij is ook heel lief en als hij even twee tellen zit, kan hij ook best wel even knuffelen.
Helaas nog niet onwijs veel hulp. ja van de groep uit waar hij zit, maar ook die komen niet in de nacht. Ik ben nu vanaf zondag ochtend 10.00 uur wakker en helaas ben ik over mn slaap heen. Heb net weer een aardige strijd met hem achter de rug. We zijn al vanaf vrijdag aan het bellen met bjz en de ka alleen was de ka vrijdag en vandaag (maandag) vrij. Dus wordt ik daardoor morgen terug gebeld. Een camera ophangen.... Leuk idee maar meneer krijgt het zelfs voor elkaar om een plafonniere van het plafond te krijgen. De enige oplossing die bjz heeft is uit huis plaatsing maar dat is weg nemen van een probleem en niet het oplossen er van. Het is zwaar het is moeilijk en frustrerend maar je moet door blijven gaan. Je hebt voor een kind gekozen en daar moet je voor de volle 100% voor blijven gaan. Het is een standaard patroon bij hem waar hij niet uit te krijgen is. En de buien worden naar mate hij ouder wordt erger en erger. En als je dan bij bijvoorbeeld bjz aangeeft dat je al ruim 3 jaar bezig bent om de juiste hulp te krijgen krijg je als antwoord ja dat weet ik ja sorry ik weet ook niet wat we moeten doen om jullie te helpen. Dus al met al aan bjz heb je geen ene malemoer... en helaas gaat hij op een gegeven moment tot zo extreem dat hij zichzelf verwond en je weer in het ziekenhuis terecht komt met alle instanties op je nek die ons beschuldigen dat we hem wat aangedaan hebben. Eigenlijk is het zwaarste van alles geen juiste hulp geen oplossingen aangeboden krijgen om hem te helpen.
Dat is wel heel heftig. Ik herken hier een beetje mijn neefje in (nu 13 jaar) Heeft het fragiele X syndroom en het Klinefelter syndroom. Is naar voren gekomen toen die bijna 6 jaar was. Mijn schoonzus zei toen ook altijd wanneer die weleens een driftbui oid had,Mijn andere kinderen begrijp ik maar hem snap ik niet. Sterkte! Lijkt me erg zwaar om je kind zo in strijd met zichzelf te moeten zien.
Mijn dochter is ook altijd pittig geweest, haar eigen willetje, als iets niet lukte (zoals draaien op buik/rug) werd ze boos en ging ze door totdat het lukte, als ik haar oppakte dan werd ze bozig want ik moest haar laten liggen zodat ze hetzelf kon doen. Toen ze ouder werd, bleef alles nee, terwijl 5 minuten later ze toch in zag dat moeder gelijk had. Ze heeft ook gehad (jaar of 3/4) dat ze in de supermarkt driftig werd omdat ze iets niet keek of thuis op de grond liggen stampen, ze had er alleen niets aan want ik trok me er niets aan. Als ze zo in de winkel deed, dan zei ik tegen dat ik wegging en dat zij maar ik winkel kon blijven, ik liep dan ook weg (wel haar in het ook houdend) en voordat ik bij de uitgang was, stond ze weer bij me. Thuis ook, stampen en driftig, ik negeerde haar, na 5 min was haar driftbui over en kwam ze bij me zitten. Nu is ze 9,5 en is af en toe aan het voorpuberen, zeggen dat ik een stomme moeder ben, deuren slaan, ik ga naar mijn kamer en je moet me met rust laten, af en toe staat ze voor me, boos en zegt dat ik straf krijg. Ja een pittige tante maar ik geniet van haar! beter zo dan een kind die alles maar goed vindt.
Ik heb ook een pittige 6 jarige. Er komt soms taal uit , waar een bouwvakker nog van zou gaan blozen. laat ook duidelijk merken wat ze wel wil, en vooral ook wat ze niet wil. heeft vaak lak aan wat je tegen haar zegt. een heel intens kind is het, er is geen tussenweg, of ze is blij, of ze is woest. en enorm vasthoudend. ja ik durf zeker te stellen dat ze pittig is