eej hallo wat fijn om dit topic tegen te komen. Ook ik heb te kampen met ppd. Mijn kleine meid is nu 3 maanden.. heb in de kraamweek heel veel kraamtranen gehad. nu zul je denken die horen erbij en is normaal. dat klopt.. maar bij gingen ze niet weg.. Ik merkte het zelf heel goed. hoe eer ik van mn meisje moest genieten hoe afstsndelijker ik werd. deed alles op verstand en niet op gevoel. kon niet zeggen dat ik van haar hield.. daar en tegen ging ik net extra mn best doen want wilde neit dat iemand dat merkte en dat de kleine het zou merken. mn stemmingswisselingen werden alleen maar erger. kreeg paniekaanvallen en heb een heel kort lontje. kan om de gekste dingen kwaad worden.. en ineen keer van een goede bui in een rot bui vervallen.. ook durf en kan ik me niet gelukkig voelen.. Ik sluit me op in mn eigen huis.. vermijdt alle contact met de buitenwereld omdat ik bang ben dat de mensen aan me gaan vragen hoe het gaat en ben dan bang dat ik helemaal volschiet.. zelfs een telfoon durf ik niet meer te pakken.. mn enige contact is eigenlijk het internet. na dagen hebben liggen tobben en me doodongelukkig te voelen heb ik mn moeder gebeld tijdens een emotionele aanval.. die is gelijk gekomen en we hebben lang gepraat. vervolgens daarna ook met mn partner gepraat. als nel heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. hij concludeerde al gelijk een ppd.. kreeg medicatie voorgeschreven anti depressivia en gesprekken met de psycholoog.. nou ben nu 3 weken bezig met de ad maar daar merk ik nog niks van.. dit heeft tijd nodig. zeker 4 tot 6 weken dat hij aanslaat. heb het normaal niet zo op medicatie maar neem dit toch wel erg serieus en als het me goed kan helpen dan moet ik dat doen. heb alles voor mn meisje over.. verder heb ik het eerste gesprek achter de rug.. was ook min of meer een kennismakingsgesprek maar heb 3 kwartier zitten huilen.. dnek dat de mevrouw wel een goed beeld van me heeft gekregen.. verder heeft ze op de ppd ook nog de diagnose gesteld van een angststoornis wat gepaard gaat met paniek aanvallen.. Komende vrijdag loopt mn verlof af en dan ga ik me ziek melden.. kan nog lang niet aan het werk al heb ik het gevoel dat mn werkgever er geen begrip voor heeft of dat hij niet weet wat een ppd inhoudt.. maar goed. zal wel een gesprek krijgen met de bedrijfsarts en dan hoop ik dat deze achter me staat.. krijg hier ook slapeloze nachten van.. slapen lukt echt niet. loop maar te tobben en te malen en dat eindigd dat weer in een gigantische huilbui.. waarom kan en durf ik niet gelukkig te zijn. waarom kan ik niet optimaal van mn meisje genieten. het is zo'n kanjer.. waarom heb ik geen zin in sociale dingen trwijl ik daar voorheen zo van kon genieten.. allemaal waarom vragen waar ik nu geen antwoord op weet.. vind het erg frustie.. mn partner snapt er geen jota van maar kan er wel begrip voor opbrengen maar hij vind het moeielijk. vooral mn stemmingswisselingen.. het kost hem dan ook vaak moeite om niet terug boos te worden etc. ben bang dat mn relatie dadelijk ook nog stuk loopt terwijl hijz egt dat hij ontzettend veel van me houdt.. maar dan geloof ik dat weer niet. dit alles maakt je zo onzeker. was en sterk persoon maar voel me nu zo'n hoopje ellende.. hoop dat het snel weer beter gaat maar ik weet dat het even duurd, en dat ik niet te snel dingen moet verwachten.. maarja ben ik een watje als ik zeg dat ik nog lang niet kan werken etc etc.. ik weet het niet.. kan in iedergeval de verwachtingen van anderen niet nakomen.. zo heb het gevoel dat ikw at doordraaf, maar ben blij om heir wat lotgenoten te vinden.. dames waar lopen jullie tegen aan, hoe gaat jullie omgeving hiermee om? werken jullie wel nog.. groetjes
@maro: jeetje meid gelukkig heb je snel aan de bel getrokken. Ik zou gewoon goed met je man praten en vertellen dat jij er ook niks aan kan doen, het zijn die rot hormonen. Laat hem anders stukje lezen op internet over postnataledepressie misschien begrijp hij het niet omdat hij er niks van af weet. Veel sterkte iig
Een aantal symptonen van postnatale depressie komen me toch wel bekend voor... - een mega kort lontje - heeeeeeeel slecht slapen - stemmingswisselingen - niet 100% kunnen genieten - heel snel boos zijn... zelfs op Vigo - agressieve buien - ik voele me vaak down Hoewel ik niet bang ben om Vigo pijn te doen o.i.d. heb ik juist heel sterk het gevoel dat hij 'zich maar moet (kunnen) redden' . Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen... Ik doe meer met het verstand dan dat ik uit gevoel handel. Tuurlijk kijk ik wel naar zijn behoeftes, maar ik vind het al snel goed. Ik neem wat sneller afstand denk ik. Komen meer meiden dit bekend voor? Misschien is het wel verstandig om eens met de HA te praten hierover... het enige probleem is dat ik die stap niet durf te zetten. Hoe hebben jullie dat gedaan?
minyaweth ik vind het ook moeilijk om naar de huisarts te gaan. maar gelukkig heeft mn moeder me weten te stimuleren.. ook had ik zoiets ik doe dit voor mn kleine meid.. dus moet het voor haar doen.. en daardoor ging het makkelijker.. en wees niet bang. een huisarts keurt je niet af.. hij maakt dit vaak genoeg mee.. maar meid ga aub.. want als ik je sympthomen lees lijkt het er wel op.. ik heb ook geen gevoelens naar robin toe dat ik haar bij wil doen. absoluut niet.. gelukkig niet. maar herken wel wat jij zegt tegenover je kindje.. maar durf de stap te zetten naar de ha echt waar. daarna voel je je al wat opgeluchter geloof me maar. veel succes.
Hey meiden, Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst met mijn vriend over mijn gevoelens gepraat. Ik had zo'n enorme kutdag en ik kon de schijn niet langer meer ophouden. Mijn viend was erg geschrokken maar gelukkig wel begripvol. Ik voel me een stuk beter door er met mijn vriend over te praten. Hij wil ook graag dat ik de HA bel. Ik heb ook beloofd dit te doen maar nu zit ik hier... telefoon naast mijn laptop maar durf niet te bellen... Ik wil me zo graag beter voelen maar ben veel te bang de stap te nemen. Bang om met van alles en nog wat geconfonteerd te worden. Wat zeg je überhaupt als je de HA belt? Ik denk dat ik last heb van PND? Hellup....
Beste Minyawath Je hoeft echt nog niet uitgebreid te vertellen wat er is als je belt voor een afspraak. Zeg kort zoiets als dat het (geestelijk) niet zo goed met je gaat sinds de bevalling en dat je een afspraak wilt. Tijdens de afspraak zelf zal de huisarts normaal gesproken ook aan jou de vragen stellen om een beeld vormen. Echt gaan hoor!
ik heb gewoon gebeld en aan de assistente gezegd dat ik een afspraak met de dokter wil hebben. heb helemaal niet aangegeven waar het over ging,. en als ze het wel vragen dan zeg je gewoon wil dit alleen met de dokter bespreken.. maar meid ik hoop dat je nu al gebeld heb naar de dokter. het lucht op geloof me..
Ik heb nog niet gebeld... Ik bel morgenvroeg. Ik knijp hem behoorlijk, maar ik hoop dat als ik eenmaal de eerste stap heb gezet dat het dan makkelijker wordt.
stekte meid. Ik hoef zelf nooit te zeggen waarom ik met de ha afspreek wat dat is geheim natuurlijk. Alleen tussen arts en patient. Tenzij het echt spoed heeft of je vindt het niet erg om te vertellen. Doen he meid het is alleen maar beter voor jezelf, je kind en je relatie.
Ik heb die test gedaan om wat inzicht te krijgen.. en ik 'scoor' maar liefst 11 x ja terwijl er staat dat t bij 3 ja's verstandig is om de ha in te schakelen.
Oke... heb zojuist de HA gebeld... Vrijdagmiddag om 13.40 uur heb ik een afspraak.... @Patroeschka: die test heb ik ook gedaan. Ik scoor ook overmatig veel 'ja'. Voel je je ook zo down dat het je dagelijks leven beinvloed? Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik de HA heb gebeld. Er is nu al een enorme last van mijn schouders gevallen... er is weer hoop...
Wat goed van je Minyaweth! Ik hoop dat alles goed uitpakt en dat je je weer snel beter gaat voelen. @Patroes: Ga jij ook de HA bellen?
Ik denk dat ik het ook heb. Pfff maar het ergste is dat je het eigenlijk niet wilt toegeven en denkt dat je het allemaal wel alleen kunt oplossen en dat het vanzelf wel weer over gaat. Misschien moet ik ook maar eens bellen.
Wat goed Toys! Hopelijk voor jou ook snel verbetering! Wat een licht heeft dit topic gebracht zeg... Diep van binnen wist ik het wel, maar wou er inderdaad ook niet aan toegeven. Je denkt het inderdaad allemaal wel zelf te kunnen doen. Er aan toegeven is zwak. (althans, vind ik dan) Hopelijk kunnen we snel allemaal echt genieten!
Ja ik hoop het ook. Heb ook het gevoel dat ik faal als moeder nu ik het heb "toegegeven" zeg maar. Maaja ...
Zo had ik ook verwacht mij te voelen door er aan toe te geven, maar eigenlijk ben ik nu heel trots op mezelf. Ik voel me opgelucht dat ik eindelijk dat negatieve gevoel kwijt zal raken, dat ik straks kan gaan genieten en dat ik mezelf weer terug zal vinden. Mijn vriend zei zaterdag tegen mij: ik wil gewoon graag mijn oude vrolijke Debbie weer terug. Dat zette me aan het denken. Ik zou echt niet meer weten wie dat is. Ik kan niet wachten om mezelf weer te ontmoeten, mezelf weer te kennen! Wees trots op jezelf dat je die stap hebt gezet meid! Je faalt juist niet als moeder, maar laat hierdoor zien dat je juist een hele goede moeder bent. Je stelt je gezin voor op! Je onderneemt iets om het beter te laten worden. Goh, ik voel me ineens erg positief. Ik had echt nooit verwacht dat ik alleen al door te bellen mij zo opgelucht zou voelen
Ik heb nog niet gebeld. Mn man heeft ook zoiets van.. naja je hebt weer wat op internet gevonden zie ik.. dus ik weet t allemaal niet. Weet je wat t is.. ik zie ook allemaal enge scenarios voor me, dat Justin wat overkomt maar niet expres door mijn toedoen, snappen jullie dat? Maar bepaalde dingen horen niet bij mij, ik ben mezelf helemaal niet en zit niet lekker in mn vel. Of t nog hormonen zijn of van mn spiraal, ik weet t allemaal niet. Ben zo bang dat ik niet serieus word genomen..
Je hebt helemaal gelijk hoor. Ik hoop dit gevoel ook te hebben na het gesprek met mijn HA. Ben benieuwd wat er komen gaat en ben blij als alles weer wordt zoals "vroeger" en dat ik weer kan genieten van alles.