Het is helemaal niet mijn bedoeling om onaardig over te komen. Sorry als dat zo is of zo overkomt. Probeer alleen te weerleggen waarom ik anders denk.
Ik begrijp wel waarom je zo reageerde Toen ik bijna 40wk zwanger was van onze dochter kon ik bepaalde reacties ook niet hebben en daar reageerde ik ook best fel op. Nadat ik bevallen was en de reacties van mezelf nog een terug lad dacht ik "ohhhhh *b*tchy*" Heb je het al aangekaart bij je vk/gyn?
Babyangel ik was me er niet bewust van. Maar ik zal erop letten... En inderdaad op sommige reacties zit ik nu niet te wachten maar het is wel de realiteit en dat moet ik ook accepteren... Hoe vervelend dat ook is.
Ik vind niet dat je fel reageert hoor.. Ik krijg het idee dat een hoop meiden hier denken dat je simpelweg 'geen zin' meer hebt om zwanger te zijn, maar zo is het helemaal niet. Een beetje meer begrip voor je situatie mag best.. Het zijn volgens mij niet de lichamelijke kwaaltjes, maar voornamelijk de geestelijke waardoor je liever eerder wilt bevallen.. Vind ik in jouw geval meer dan logisch. Ik hoop echt ontzettend dat ze je willen helpen, wat je zelf zegt; misschien niet door direct in te leiden, maar door eerst te strippen bijvoorbeeld. Veel sterkte de komende tijd, ik hoop dat alles snel wat rustiger wordt!
Jeetje Femmy, wat heb jij een hoop meegemaakt de afgelopen maanden. Hierbij mijn verhaal: Dinand (mijn eerste) lag met 36+6 in stuit. De VK kwam erachter toen ze de standaard controles uitvoerde. Meteen gebeld naar het ziekenhuis, voor een draaipoging de volgende dag. Helaas dacht meneertje daar anders over, want 's nachts prikte hij mijn vliezen door. Dag normale bevalling, dag draaipoging, hallo keizersnede. Alles goed gegaan qua keizersnede. Dinand had een hartafwijking waar we niets van wisten. Met 9 dagen belande hij in het ziekenhuis, en is met 14 dagen geopereerd. Een hele onzekere periode gehad, want artsen zeiden elke keer weer: als je 10 minuten later in het ziekenhuis was geweest... Ik kon de gehele situatie maar moeilijk een plek geven, durfde niet op mijn gevoel te vertrouwen dat ik het nogmaals door zou hebben als het niet goed zou gaan met hem, en stortte toen Dinand 7 maanden was compleet in. Ik was helemaal op, angstig, paniekerig, hypeventilatieaanvallen, sliep niet meer enz. enz. Ik ben meteen aan mezelf gaan werken d.m.v. maatschappelijk werk, en via het ggz een thuiscursus cognitieve gedragstherapie. Ik zat qua (doem)denken in een viciueze cirkel. Wat na een paar weken al leek te werken. 1,5 maand na mijn instorten een positieve test in mijn handen. Een donderslag bij heldere hemel. Door de hormonen schommelde ik heel erg met emoties. Kon ik dit wel, wilde ik het wel, durfde ik het wel...wat als dit kindje ook een hartafwijking had. De zwangerschap zette ik door, want weghalen kon ik niet eens in mijn hoofd laten opkomen. Het leek met mezelf allemaal wel oke te gaan. Niets was natuurlijk minder waar. In februari 2011 stortte ik opnieuw in. Toen was de maat vol, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn man. Ik was 22 weken zwanger, de stress was zo enorm hoog dat zelfs de vk bang was dat ik spontaan zou gaan bevallen. Via de crisisdienst zat ik een week later aan de anti depressiva. Eerst iets wat ik niet wilde, maar achteraf enorm blij dat ik dit gedaan heb. Na 4/5 weken was ik mezelf weer, eindelijk. Ik kon weer lachen, positief naar de toekomst kijken, en zowaar verheugde ik me enorm op het kleine meisje wast in mijn buik groeide. Het echte genieten deed ik dus pas rond de 26 weken. 10 weken later kon ik niet meer. Alles was te vermoeiend. Dinand liep nog niet, waardoor ik veel moest tillen, sliep slecht vanwege de enorme buik, en was er ook echt helemaal klaar mee. Vanaf 34 weken ben ik overgenomen door de gyn vanwege eerdere keizersnede. Mijn eerste afspraak heb ik meteen gevraagd hoe hun dachten over eventueel eerder inleiden als het mij te zwaar werd. Dit wuifde ze natuurlijk meteen weg. Ze willen liever niet inleiden als je een eerdere keizersnede gehad hebt. Maar ze klapte ook niet meteen het hele boek dicht. Met 37 weken weer terug naar de gyn toe. Amper geslapen, ik was op. Toen de gyn alleen al binnen kwam, heb ik eerst een potje zitten janken. Hij zag toen ook wel in dat ik aan het einde van mijn latijn was. Na wat heen en weer gebel, zijn ze toen begonnen met strippen. De boel was al flink verweekt en had een 1/2 cm ontsluiting. Great, eindelijk gaan ze me helpen. Die vrijdag erop mocht ik terug komen. Het had die tussenliggende dagen wel flink gerommeld, maar zette niet door. Dat gerommel had er wel voor gezorgd dat ik die vrijdag 2 cm ontsluiting had. Dat was gunstig, omdat ze dan niet eerst hoefde te beginnen met hormoonveters of ballonnetjes. Er werd gebeld voor de maandag erop. Die dag zou mijn inleidingsdag worden. Ze hebben me nogmaals gestript die vrijdag. Zaterdagavond kwam er regelmaat in te zitten. Voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld, en ik mocht meteen langs komen. Aan de ctg gelegen, weeënactiviteit was aanwezig, maar compleet anders geworden qua regelmaat. De keuze: blijven of naar huis. Ik wilde naar huis, en ze verwachtte ons maandag 7 uur terug in het ziekenhuis. Maandagochtend (vandaag precies 3 jaar geleden ) hebben ze om 8 uur mijn vliezen doorgeprikt. Om 9 uur werd het infuus met wee opwekkers gegeven. Ze hielden alles goed in de gaten i.v.m. de eerdere keizersnede. Om iets over 10 hield ik het niet meer van de pijn. Ze toucheerde 5 cm. Dat ging best vlot. Daarna heb ik 3 minuten een helse pijn gehad. Ik voelde mijn meisje zo naar beneden glijden en kreeg na die 3 minuten het echte druk gevoel. Toen ik dat zei, geloofde ze me eerst niet. Ik zat immers 3 minuten daarvoor nog op 5 cm. Maar niets was minder waar. Ik had 10 cm. Al snel werd mijn lieve meid geboren. Hier werd er dus wel geluisterd naar mij. Maar ze hadden van te voren al wel gezegd dat ze voor de 38 weken niet zouden inleiden. Nou ben ik met precies 38 weken ingeleid, en mijn meisje deed het vanaf het begin af aan al fantastisch. Ik zou dus zeker je vk inschakelen dat je aan het einde van je latijn bent, dat alles te zwaar wordt voor je en er doorheen zit. Dat je bang bent dat je straks na de bevalling een "wrak" zal zijn. Want eerlijk is eerlijk, een hoop zal op alleen jezelf aankomen. Hoever ben je nu? Heel veel succes!
Hoi belliebel, Als eerst gefeliciteerd!! Wat een verhaal ook. Ik ben nu 38,5. Ik herken wel in wat je schrijft. Ik stortte vlak na de zwangerschapstest in. Heb 10 weken nagedacht of ik dit kindje wel kon krijgen en hoe dat dan zou moeten allemaal. Ook crisisteam gebeld (zelf gebeld) omdat ik mezelf geen raad wist met mijn emoties. Ik had net een drugsverslaafde vader de deur uitgezet toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Met huiselijk geweld te maken gehad. Allemaal dingen waarvan ik altijd stellig hardop zei 'dat gebeurt mij niet'. De klap was dat het me wel was overkomen. Tot 20 weken ben ik heel emotioneel geweest. Maar dat is daarna omgeslagen in vechtlust. Mn kindjes weghouden bij hun vader, en zorgen dat die vader ons met rust ging laten was prioriteit en nog steeds eigenlijk. Aangezien we in hetzelfde dorp wonen is er altijd kans dat we hem tegen komen. Een wandeling buiten is niet ontspannen. Er is altijd angst dat we hem tegen komen en hij bijv de jongste uit de kinderwagen trekt. Ik bel de verloskundige steeds, maar word afgewimpeld dat ik word terug gebeld. Dan weet de assistente van niets, of ik krijg weer een waarneemster die nergens vanaf weet. Echt van het kastje naar de muur verhaal. Ik heb ze net een email gestuurd dat ik vandaag een telefoontje terug eis met een plan van aanpak en anders niet meer door hen behandeld wil worden. Ik ben ook erg bang dat ik emotioneel een klap na krijg na de bevalling, die ontstaat makkelijker wanneer je oververmoeid bent. Ik moet straks hoe dan ook door met 3 kindjes, die hebben er niets aan als ik emotioneel een wrak ben. Shaddixx in zekere zin heb ik ook geen zin meer om zwanger te zijn. Maar wel om een hoop redenen. Zoals ik eerder al zei maakte het me met de andere 2 niet veel uit. Maar dit is geen houdbare situatie voor ons. Bedankt voor je begrip.
Hey meid, ik hoop dat ze je echt kunnen helpen. Mijn verhaal heb ik er ook niet neergezet om een zielig verhaal op te hangen, maar in de hoop dat anderen daarmee wellicht inzien dat het niet altijd "alleen" maar gaat om het er klaar mee zijn. En dat je emotioneel een beetje in balans bent is wel heel belangrijk voor jezelf, de babyen de bevalling. Nu je meer uitleg hebt gegegevn rondom je situatie vind ik het alleen maar nog beter te begrijpen dat je er klaar mee bent. Wat een zorgen heb je en wat een stress al de hele zwangerschap. Ik hoop dat ze snel iets voor je kunnen betekenen of dat je uit jezelf lekker vlot gaat bevallen. Succes en heel veel sterkte en houd ons op de hoogte!
Ik kan het me heel goed voorstellen dat je er nu klaar mee bent. Vind ook dat je ver genoeg bent om te helpen (of dat nu inleiden of strippen oid is). Hoop dat ze je snel gaan helpen! Heel veel sterkte en succes!!
Wat een raar beleid van de vk. Tuurlijk kan ik me ergens wel voorstellen dat sommige zeggen dat het kindje er nog niet klaar voor is. Maar het lijkt me dat ze sowieso wel kunnen voelen hoe het ervoor staat down-under. Desnoods zeg je dat je zoveel voorweeën hebt dat dit gewoon niet meer houdbaar is. Je emotionele balans is zo belangrijk. Niet alleen voor jezelf en het kleine ukkie, maar ook voor je andere 2 kindjes. Na de bevalling moet je er immers ook voor hen kunnen zijn. Een mama die doodop is voor de bevalling, in het ergste scenario een lange slopende bevalling zal beleven, en daarna (na de kraamweek) alleen voor 3 kindjes moet gaan zorgen, zal het zwaarder hebben dan wanneer je het einde fluitend en stralend uitloopt, goed slaapt en nog energie voor 10 heeft. Echt meid, ik hoop voor je dat ze je gaan helpen. Als ze alleen al beginnen met strippen, heb je iig al het idee dat ze je willen helpen.
Jawel...echter hebben we gewoon een andere mening. Niet iedereen heeft dezelfde mening...gelukkig maar he. Ik ben van mening dat bevallen niet de oplossing is voor de problemen die je in je openingspost plaatst. Ik denk eerder dat het beter is om aan je situatie te werken dan er tegen te vechten...naar mijn mening spendeer je je energie dan veel nuttiger. Inleiding is ook helemaal geen makkelijke manier van bevallen of simpele oplossing. Vliezen breken is ook makkelijk gezegd...echter heeft dat wel gevolgen voor de kleine die ik nou niet echt geweldig kan noemen. Als er nou echt een medische indicatie is oke...maar ik snap gewoon dat ze er niet aan mee willen werken. De manier van communiceren is wat anders. Ze behoren je wel gewoon te woord te staan en utileggen waarom ze iets wel of juist niet doen. Maar verwachten dat ze iets doen wat naar hun mening nadelig is voor het kindje...nee daar kun je ze niet toe dwingen. Maar daar behoren ze dan in ieder geval uitleg bij te geven. Heb je geen vrienden in de omgeving die je kunnen helpen?
Het frustreert me ook zodanig dat ik twijfel of ik überhaupt nog door ze begeleid wil worden. Ze zijn van A tot Z op de hoogte. En toch werd ik van de week naar huis gestuurd met de mededeling; 40 weken is een mooie termijn om te bevallen, geniet nog maar even van de zon. Ik bleef er haast in hangen!! Welke hoogzwangere geniet van die hitte en zon??!! Weet niet hoe ik het die dagen moet hebben. Mijn kindjes zitten binnen omdat ik flauw ben van de hitte laat staan dat ik de zon in ga. Ben ook heeeel blij dat het wat koeler is afgelopen week. Ik heb dan meer energie hoor. Ik ben benieuwd of ze vandaag nog gaan bellen na mijn email. Ik ga ook mijn poot stijf houden en doorzetten dat ik word doorverwezen naar de gyn. Daar ga ik mn poot stijf houden dat ik geholpen word binnen een aanzienlijke tijd. Het is ook zo apart. Bij mijn vorige liep mijn bloeddruk op daarom besloten ze te strippen en ik beviel ook dezelfde dag. Wat is nu het probleem? Ik heb het nu zoveel zwaarder als toen....
@wachtende Dat kan. Ik zou alleen niet weten hoeveel meer oplossingen ik moet bedenken? En ik begrijp waarom het niet aardig over kwam, ik plaatste een ! Ipv een ?. Ik heb wel wat vrienden die helpen. Zo is mijn jongste nu een eindje aan het fietsen en wordt mn oudste vermaakt bij vrienden thuis. Dit gebeurt wel een aantal x per week. Alleen blijft het huishouden de boodschappen echt voor mij. En dat vind ik niet erg.. Ik probeer zoveel Mogelijk in het ritme te blijven! Er is 4 uur hulp aan huis. Neemt niet weg dat ik resterend er in grote lijnen alleen voor sta. Als mn peuterpubertje een drijnbui heeft kan ik daar heel slecht mee omgaan momenteel, puur door mijn eigen vermoeidheid. Ik begrijp dat er altijd mensen zijn die anders denken. Ik ben wel voor een beleid waarin een vrouw kan aangeven genoeg is genoeg. Het is niet bewezen dat het slechter is voor je baby als het eerder wordt gehaald. Het is eerder een kostenplaatje waaraan medici niet willen staan. Dat een ingeleide bevalling bij nr 1 niet gewenst is kan ik begrijpen. Maar nr 3 is toch anders.
Ik heb niets gezegd over niet aardig overkomen hoor. Ik zou een goed gesprek aangaan met je VK, even zonder kids er naartoe en op een rustige manier proberen te praten. Want als ik het goed begrijp hebben ze je geen reden gegeven waarom ze niet willen ingrijpen behalve dan dat 40 weken een mooie termijn is. Dat is natuurlijk niet echt een argument...meer een mening. Vraag gewoon naar wat hun tegenargumenten zijn om in te grijpen. Dan kun je die samen bespreken en daar de voordelen van ingrijpen aan afwegen. Als je dan nog steed shet gevoel hebt dat ze je niet serieus nemen zou ik inderdaad naar een andere vk gaan. Je moet wel met een goed gevoel kunnen bevallen natuurlijk. Hoogzwangere vrouwen zijn niet altijd de meest redelijke. Ook hebben de gyn en de vk een opleiding gedaan waardoor hun beslissingen nemen die wij niet kunnen nemen. Zwanger zijn maakt ons geen prof...daarvoor zijn ze er. Soms is een vrouw er al veel te vroeg klaar mee...en dan moet je niet gewoon maar klakkeloos gaan inleiden omdat de vrouw genoeg is genoeg zegt. Misschien kun je een verwijzing naar de gyn vragen om de situatie te bespreken?
Dat ben ik wel met je eens. Het is makkelijk om te zeggen ben het zat, haal er maar uit. Maar ik vind dat zelfs met medische redenen, hetzij lichamelijk of geesgelijk wel een reden moet kunnen zijn. Ik heb woensdag pas weer een afspraak en ik hoop dan echt al bevallen te zijn En wat ik eerder al aangaf ben ik het echt zo ontzettend zat dat alles een gevecht moet zijn. Ik vind het zo asociaal dat een telefoontje met informatie teveel is dat ik eigenlijk niet meer door ze behandeld wil worden.
Heb je al rondgekeken of er in de buurt een alternatief zit? Want als je er echt geen goed gevoel bij hebt kan dat geen prettige ervaring worden lijkt me. Je moet toch wel vertrouwen in ze hebben.
Vliezen breken heeft de vk bij mij wel gedaan met 39 weken en de bevalling begon idd. 3 uur daarna geboren. Vraag een verwijzing naar een gyn!
Hoop dat ze je kunnen strippen en dat het iets gaat doen voor je! Laat je even weten wat er gaat gebeuren?
Hier met 37 weken ingeleid.. Na mijn 5e ziekenhuis opname in korte tijd zei ik met 37 weken dat ik die ontzekerheid beu was.. Er klaar mee was.. Gyn heeft overleg gedaan 10 minuten later kwam hij dat ze een ballon gingen plaatsen meteen dus.. Volgende dag zou ik ingeleid worden met 37+1 uiteindelijk een goede keuze geweest en mijn moeder gevoel was ook goed hierin.. Na 10,5 uur flinke weeenstorm een spoed ks geworden.. Mijn baby was aan het dood gaan zeg maar.. Was zich aan het verhangen.. Mijn 4e kindje .. Hij was ook niet ingedaald ... Zelf was ik ook dood ziek op de OK ... Ondanks dat het vroeg was 37 weken hebben ze godzijdank naar mij en mijn moeder gevoel geluisterd .. Ik lag weer opgenomen in Het ziekenhuis.. Maaaar mijn baby was er echt NIET klaar voor ondanks dat ze met 37 weken wel 'klaar zouden moeten zijn ' Het is een rand prematuur zoals ze dat noemen maar hij had het gedrag van een baby van 33/34 weken oud .. Dus echte premature gedrag.. Best problemen met hem gehad.. Maar doordat de gyn naar mij luisterde heb ik wel een mooie baby van nu 3 maanden in het wippertje.. Die klein is.. Nog jonger gedrag vertoont en hijook echt een gecorrigeerde leeftijd heeft in het ziekenhuis .. Leeftijd 3 maanden gecorrigeerde leeftijd 2 maanden oud maar doet het Beter dan verwacht dus ik zou tegen je willen zeggen ' laat je niet afscheppen hoor met 40 weken Mooie bevaltijd.. Jou moeder gevoel is goed waard.. Ik had vanaf het begin geen vertrouwen in mijn zwangerschap .. Het voelde niet goed..er zou wat fout gaan en gyn stuurde me naar maatschap