Ik vroeg me af bij het overlijden van de laatste ouder moet er een hoop geregeld worden door de kinderen is het dan normaal om de dingen met of zonder je partner te regelen? En waarom?
Bij mijn oma werd het door de kinderen met partners gedaan (woonde allemaal in de buurt van elkaar dus overleg etc was makkelijk face to face te doen), maar weet eigenlijk niet of dit normaal is. Bij mijn overgroot opa werd het gedaan door mijn opa (schoonzoon van overgrootopa en woonde het dichtste bij) Of het normaal is weet ik dus niet. Maar zo werd het bij ons gedaan bij diegene die ik bewust heb meegemaakt.
Nou, lijkt mij dat je partner meehelpt. Zou ik andersom ook doen. Lijkt mij nl emotioneel gezien loodzwaar als je het alleen moet doen.
In principe de kinderen die dan uiteraard gesteund worden door de partners. En in hoeverre de band tussen de partners en de overleden is hebben die ook wel inbreng.
Dat hangt van meerdere dingen af. Hoe is de band tussen partner en overleden persoon, maar ook van de hoeveelheid broers/zussen die je hebt. Denk dat een partner het beste kan helpen door ervoor te zorgen dat thuis alles op rolletjes loopt en dat jij je volledig kan richten op het regelen van dingen.
Nou, ik mag toch hopen dat mijn man mij zal helpen als mijn moeder overlijdt en ik, als enigst kind, in mijn 1tje alles moet regelen. Dat zou ik echt niet aankunnen alleen. Nu heeft mijn moeder wel een partner waarmee ze een LAT-relatie heeft, maar ik zou mijn man echt wel nodig hebben op dat moment. Andersom zou het ook niet in me opkomen om mijn man en zijn zus alles alleen te laten doen op het moment dat de laatst levende ouder komt te overlijden. Misschien dat ik me er dan niet veel inhoudelijk mee zou bemoeien, maar ik zou ze wel helpen waar nodig en gewenst.
Toen mijn SM overleed heb ik net zo hard als mijn partner meegeholpen. Ook omdat zijn zus hem probeerde te overschaduwen en haar wensen probeerde door te drukken..
wat bedoel je met regelen. Als er meerdere eigen kinderen zijn dan vind ik dat die onderling de afwikkeling van de financiën, inboedel etc moeten regelen (wordt door de begrafenisondernemer hier ook aangeraden (ik ken hem persoonlijk). Veel ruzies worden veroorzaakt doordat partners zich ermee bemoeien en geld ruiken. Maar dat ligt er misschien ook aan hoeveel kinderen er zijn en hoe de onderlinge band is. Maar gewoon steun in de zin van rouwverwerking veracht ik wel van mijn man en hij ook van mij. Dat lijkt me ook niet meer dan normaal
Ik denk niet dat hier een standaard 'wat is normaal' geldt. In mijn geval ben ik de jongste van vijf kinderen, ik denk dat alle partners hierbij in de 'weg lopen'. Bij het overlijden van mijn vader hebben we dit met zijn huidige partner en alle kinderen gedaan. Als je enigst kind bent, vind ik het een ander verhaal. Het is maar wat je zelf wilt en fijn vindt.
Toen mijn oma overleed, kon ik lief pas 4 maanden. Maar hij is meteen overal bij betrokken geweest en ook als "kleinkind" genoemd. Hij was trouwens wel al heel snel heel close met mijn omaatje .... Dus ja ik vind dat je partner er zeker betrokken bij hoort te zijn.
Mijn zus en ik hebben bij het overlijden van onze ouders alles samen geregeld. Uiteraard wel met steun van onze partners.
Hangt af van het aantal kinderen. Als je het enige kind bent, vind ik het logisch. Bij meerdere kinderen is het naar mijn mening onverstandig. Het gebeurt echt vaker dan je denkt dat de (volwassen) kinderen rondom het overlijden van hun ouder(s) ineens ruzie krijgen. Als dan de partners zich er ook nog mee gaan bemoeien... Ik vind wel dat ze kunnen helpen in de zin van 'postzegels likken' om het maar even flauw te zeggen. Maar ze kunnen zich m.i. beter niet bemoeien met beslissingen die genomen moeten worden over uitvaart & erfenis. Emotionele steun mag je uiteraard wel verwachten.
Ik ga er vanuit, dat mijn partner mij helpt met regelen als mijn ouders overlijden en andersom, als hij dat wil. Ik ben zelf enig kind. Alles komt dan sowieso op mijn schouders. Zou het op zijn minst gezegd niet tof vinden als mijn partner het mij alleen laat regelen.
Ligt er een beetje aan wat er geregeld moet worden, denk ik, en verder ook hoe de band is met de rest van de familie. Praktische dingen als het huis leeghalen, daarbij lijkt het me dat iedereen die kan helpen, ook meehelpt. Overleggen hoe spullen verdeeld worden, lijkt me meer een zaak van de kinderen/broers-zussen zelf, daarbij zou ik bemoeienis van de aangetrouwde kinderen eerder niet-wenselijk vinden, maar dat is wel weer erg afhankelijk van hoe de relaties zijn. Soms kan dat heel goed, soms gaat dat gruwelijk mis.
Ik mag toch hopen dat mijn partner helpt met beslissingen nemen en mij steunt waar nodig. Ik heb alleen een oudere broer die verstandelijk beperkt is. Omgekeerd zal ik hem ook helpen en steunen waar nodig. Dat is hier echt vanzelfsprekend hoor!
Ik weet nu al dat mijn man graag mijn hulp zou willen gebruiken, want hij is heel erg blij geweest met mijn hulp bij zijn opa en oma toen der tijd. Ik weet ook zeker dat hij mij zal helpen.