Heel cliché mAar onze kinderen verrijken ons leven. Als zij maar gezond en gelukkig zijn. Zwembadje in de tuin, rondje fietsen, wandelen, vákanties ... Sinds we kinderen hebben is dat wat ons gelukkig maakt.
Mijn geloof. Daarna komt al het andere, paar dingen die al zijn gezegd, zoals juist een heel 'saai' leventje. Tegen veranderingen kan ik maar slecht.
Mijn zoontje die in april geboren is. Ben helemaal gek op hem en hij maakt het mooi. Voor de rest een simpele wandeling met de kinderwagen maakt mij al gelukkig en gezellige dingen doen met mijn familie en mijn schoonfamilie.
Ik zit nu een beetje in zo'n sleur, hoewel ik ondertussen wel probeer te genieten van de alledaagse dingen waarin ik word meegetrokken. Ik heb twee kleine kindjes en één op komst, waardoor ik gewoon de hele dag bezig ben met dingen die "moeten" om het huishouden te runnen en de kinderen op te voeden. Ik merk dat ik 's avonds wel eens uitgeblust ben en mezelf afvraag wat ik vandaag echt voor mezelf heb gedaan.... Ik vind het toch wel moeilijk af en toe om echt te genieten omdat ik me "geleefd" voel, ik spring van de ene taak naar de andere en ben meer bezig met wat "moet" dan wat "kan" op een dag. Moet toch eens wat meer rust erin krijgen, maar is lastig omdat het alledaagse leven voorbij vliegt en voor je het weet is de dag alweer om... Ik probeer stil te staan bij de kleine dingen maar alsnog voel ik me vaak gejaagd omdat het toch wel aanpoten is met de kleintjes, om de basic dingen gedaan te krijgen. Kom er vaak niet eens aan toe echt iets leuks te gaan doen...
Mijn dochter. Max 24 uur werken.....ook daar heb ik plezier van. Lekker naar het park, bos, zwembad, hapje eten met gezin maar zeker ook zo eens zonder gezin! Lekker met een vriendin even hapje of drankje doen.
het kerkgaan en het daarbij horen verrijkt me wel, ik zou me erg 'kaal' voelen zonder dat. Ongetwijfeld verrijkt de schoolgang van mn dochter mn leven ook, vanaf januari. Verder mn familie, veel contact mee. Tuurlijk is de sleur er, soms mee soms minder, mn man zegt altijd: Dat kan niet anders. Stel dat ik nog zó smoorverliefd was al 10 jaar terug (student) dan zou ik nu deze baan niet aan kunnen
Simpele dingen. Heerlijk op de bank zitten en een boek lezen. Hoeft niet persee iets heel zwaars te zijn of een populair boek, kan net zo goed een bouquetje zijn. Heerlijk verdwalen erin. Boswandelingen met de hond, heerlijk. Als ik mensen tegenkom geheid een babbeltje hier en daar en je kunt heerlijk je hoofd legen. Pilates elke week. Is ook altijd m'n rustpuntje. Doe het ipv bij een gym ofzo bij een fysio therapeute. Is een klein groepje en iedereen mankeert wel wat. Maar harstikke gezellig! En de begeleiding is super vanwege dat iedereen wel iets heeft. Kijk er elke week weer naar uit, want tijdens de oefeningen (gezien ik niet veel heb, kan ik zo'n btje alles) wordt er een hoop afgelachen. Harstikke leuk. Ik kan echt genieten van kleine dingen. M'n werk is ook echt m'n passie (ben coupeuse) en ook al heb ik momenten waar ik wel eens denken...bah (maar wie heeft dat niet), vind ik dat ook ontzettend leuk om te doen.
Er is de afgelopen jaren altijd wel iets geweest (samenwonen, nieuwe banen, trouwen, studie, nu zwanger) waar ik op gefocust was. Die dingen verrijken dan. En dat blijft nog wel zo want er komt een kleintje aan, ik moet na m'n verlof op zoek naar een nieuwe baan (nou ja moet ook wil ik wil graag een leuke baan) nieuwe woning willen we graag, ik zou wel weer een studie willen doen etc. Verder geniet ik van alle leuke momenten met vrienden familie en vriendinnen dus veel uitjes, etentjes en feestjes hier! En buiten de jaarlijkse zomervakantie weekendjes weg met vrienden al is het maar 5 km verderop. Kortom. Genieten van wat het leven de bieden heeft. Ik ben erg gelukkig
*Motor/scooter pakken en lekker genieten van het weer/terras *Festivals *Lekker uiteten *Verre reizen (2x per jaar), o.a. om te gaan duiken. (gezamenlijke passie) *weekendjes weg Onze grootste wens is een kind van ons samen, maar tot die tijd halen we alles uit het leven!
Ik denk dat zo'n spannend leven erg wordt overschat. Je moet alles maar 'uit het leven halen', want o jee als het een sleur wordt. Routine, het standaardleven, middelmatigheid, dat alles willen wij niet. Wij willen bijzonder, groots en meeslepend leven. Dat komt voor in Woody Allen-films of in Sex & the City, maar heeft weinig met echt leven te maken. Wat ik zie van mensen die zonodig spannend moeten leven en alles mee willen maken, zijn elke dag posts op Facebook over het ene of andere event, het liefst met selfie, "I was here!" Die zichzelf voorbij rennen en bijvoorbeeld niet kunnen genieten van wat ze hebben. Voor mij is het leven nou net dat. Genieten van wat je hebt. Met volle teugen een nieuwe dag begroeten. En weten dat je niet van je voeten geblazen wordt, maar gewoon een normale dag, met werk, routine, creche en school begroeten en ervan houden. Genieten van tijd met vrienden, familie, je gezin. Zonder altijd maar die verwachtingen dat het meer en beter wordt. Na een bepaalde leeftijd worden die verwachtingen een beetje sneu. Het klinkt heel cliche, maar ik kan dus heel blij worden van die kleine dingen. Koffie drinken in mijn eigen tuin. Mijn lieve meisje dat weer een mooie zin maakt, zien hoe ze steeds meer zelf speelt. Hoe snel ze opgroeit. Een goed boek lezen op de bank. Gewoon genieten van het avondeten samen. Dat zijn de dingen die het doen. Verder is het leven niet zo groots en meeslepend maar gewoon een aaneenschakeling van heel wat nare dingen.
Maar andersom kan ook, ik hoor soms verhalen van moeders die hun hele leven aan hun man en kinderen wijden. Maar ondertussen wel klagen dat ze geen eigen tijd meer hebben. En dat iemand zijn leven verrijkt betekent niet dat deze niet meer kan genieten van de kleine dingen. Ik denk dat je JUIST je leven verrijkt door beide te doen! Door samen met je gezin uit het leven te halen wat erin zit. En in mijn ogen horen daar ook de nare dingen bij.
Ja precies, Nescio, dat heb je mooi omschreven. Mij maak je ook niet extra blij met grootse dingen, verre reizen, festivals etc. Ik ben het met je eens dat je moet leren genieten van het kleine. Maar daar moet je dan wel bij stilstaan... ik vind mezelf altijd zo gehaast dat ik aan mezelf voorbij loop. Even 5 minuutjes een genietmomentje inbouwen, dat zou ik vaker moeten doen. Stilstaan bij de eenvoud en haar schoonheid. Ik weet ook niet waarom ik vind dat ik op dit moment in een sleur zit, maar iets voelt gewoon een beetje uit balans. Alsof ik gewoon steeds aan het rennen ben.
O, met reizen, festivals bezoeken, naar de opera gaan, daarmee is dus niets mis. Integendeel, ik ga ook graag op vakantie, naar het theater of naar een spa. Maar dat neerkijken op het normale leven is waar ik moe van word. Mensen die meteen gillen 'sleur!' als ze gewoon in de routine van werk, thuis en school zitten. Of nee, meestal zijn het niet de mensen die in zo'n routine zitten, maar mensen die er alles aan doen daar niet in te komen omdat ze denken dat ze dan zoveel moeten opgeven. Dat heeft toch weinig met de realiteit te maken. Je hoeft heus niet elke dag op de bank te zitten punniken naast je man, maar het eens genoegen nemen met zou het leven al zoveel leuker maken. Er iets proberen van te maken wat het niet is, dat zie je in al die krampachtige posts op Facebook. Het gaat dan niet om het beleven zelf, maar om het delen, om het laten zien dat je o zo spannend en verrijkend leeft. Vermoeiend.
Mooi geschreven, Nescio. Natuurlijk is het belangrijk om stil te staan bij wat je hebt en bij de kleine dingen in het leven. Toch zoek ik met regelmaat de uitdagingen op, simpelweg omdat ik daar veel voldoening uit haal. Zo ben ik begin dit jaar begonnen met paardrijden, sport ik dagelijks en toon ik veel initiatief voor vernieuwingen op mijn werk. Door dat laatste mag ik nu op europees niveau meedenken en -schrijven aan onderwijsvernieuwing in het gevangenissysteem.
Ook ik ben het eens met Nescio! Ik ben ook bang dat je door altijd maar naar grote dingen te streven, je juist de kleine dingen (die ik persoonlijk het belangrijkst vindt) mist. Tuurlijk wil ik ook wel eens een mooie grote reis met de kinderen maken, maar dat zijn niet de momenten waar het leven om draait. Vanochtend was ik zo gelukkig, mijn zoontje sloeg zijn armen om mij heen en zei "mama lief"! De eerste keer dat hij 2 woordjes achter elkaar zegt en welke dan ook nog! Daar kan toch niets tegenop. Mijn zusje grijpt alles aan, doet alles wat ze wil, reist veel, maar of het haar nou zo gelukkig maakt? Ik ben bang van niet.
Of zoals mijn oudste zus, sleur en burgelijk leven was toch wel het ergste wat je kon overkomen. Nu op haar 42e leeft ze dan toch eindelijk zo en ze is nog nooit zo gelukkig geweest.