Ik denk dat ik wel begrijp waar je naar toe wil. Dat de essentie van het leven voortplanting is. In zekere zin is dat ook wel zo maar dat wordt in deze maatschappij niet meer op die manier beleefd. Maar ben wel benieuwd hoe het met de TS gaat.
Wat is dat toch met die mannen tegenwoordig?? Wel onbeschermd seksen, maar zodra de vrouw zwanger word een abortus eisen ( soort gelijke situatie ineen andere topic op deze site). Leven we nog in de middeleeuwen dat er geen anticonceptie is of dat we niet weten dat je van onbeschermde seks zwanger kunt worden. Ik zou voor een man al sowieso nooit abortus plegen, en al helemaal niet als ik 'al' 32 ben, wie zegt dat hij binnen nu en 5 jaar wel een kind wil, je word er dan ook niet jonger op, die risico ging ik echt niet lopen, laat staan 2x een kind weghalen omdat vriend of man er niet mee eens is.
Serieus mijn nekharen staan overeind bij dit bericht, Raar dit, kind je bent zelf maar 6 weken zwanger (van wat ik vermoed je eerste kindje) wat weet JIJ nou van opvoeding af ? je bent er nog niet eens aan begonnen gezien je nog maar zo pril zwanger ben, voor de rest begrijp ik je goede intenties wel om haar duidelijk dat een kind opvoeden in je eentje niet eng is of erg, maar je weet er zelf nauwelijk nog wat vanaf en voor TO, je bent een vrouw van 32 toen jij stopte met de pil heb jij er daadwerkelijk bewust voor gekozen om zwanger te kunnen worden van je vriend, van je vriend die duidelijk is dat die geen kinderen wilt (althans nog niet) jij hebt hem bewust nu een keuze op gedrongen en je daar schuldig over voelen vind ik terecht, in een goede relatie doe je dit niet, dus mijn simpele advies is, of kies voor jezelf en het kindje of kies voor vriend en doe weer een abortus
Moest even lachen om je reactie, dus kinderen zonder papa, zonder ruzie, zonder agressie, etc etc staan meteen achter... En liefdeloos wankelende ongefundeerde relaties... dat is knap dat je bij iemand persoonlijk binnen kan kijken, het is maar een klein stukje wat zelaten zien... Er zijn tegenwoordig niet voor niets bewust alleenstaande mama's bewust voor gekozen of omdat ze tijdens de zwangerschap of na de geboorte of later in de steek door de partner zijn gelaten omdat ie een ander had of niet meer aan kon. Of erger er gewoon geen zin meer in hadden Mijn oudste heeft gymnasium, als we nog bij haar biologische waren gebleven hadden was dat niet mogelijk geweest... Daarom krijg ik ook de complimenten dat het zulke lieve vrolijke beleefde en vooruitstrevende kinderen zijn. Goed doen op school en daarbuiten etc etc Het zijn de jaren 50' niet meer... het enigste wat je 100% moet weten is dat je ALLES zelf moet doen, met misschien steun van familie en vrienden, misschien zonder steun, maar het zal allemaal op jouw schouders komen te liggen. TS wat wil je allemaal weten van alleen opvoeden tot papa in spe bijgedraaid is? of eventueel zonder. ps. wat gij niet wil dat u geschied oordeelt dan een ander niet, het kan je plotseling overkomen....
Met als kleine kanttekening dat haar vriend op de hoogte was van het stoppen met de pil. Als nog zou het netter zijn er over te praten met elkaar en het zelf te willen. Maar inmiddels zijn we weet ik veel hoeve pagina's verder zonder dat de TS nog wat zegt.
Nou, ik weet wel erg veel van af. Mijn moeder was op een jonge leeftijd een alleenstaande moeder en daarom ben ik niet bang om het zelf te doen. En dat is de kracht van het moederschap, toch? Om je kinderen te leren dat je het ook alleen kan en dat je niet altijd op andere kan rekenen. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar niet onmogelijk. Oke, dat jij gezegend bent met een lieve en begripvolle man, betekend niet dat jij er ook ooit alleen voor zou kunnen staan. En dan zou jij verloren zijn, omdat jij het idee raar vind om alleen te zijn. Zoals Captain al zei, je moet altijd leren om er op de eerste plaats voor jezelf te zijn en om voor jezelf te kunnen zorgen. En als je dat kan, dan kan je ook voor je kind(eren) zorgen. Niet iedereen heeft het ideale plaatje van een man erbij. Ik ben benieuwd hoe het met Christina gaat, wie weet ik haar man toch bijgedraaid. En laten we elkaar niet veroordelen, want we zijn allemaal (toekomstige) moeders die ervaringen delen. Het is niet de bedoeling om er zo vel tegen in te gaan.
Voor de vrouw haalt de aanwezigheid van een man en vader misschien minder uit dan voor het kind? Ik ben van mening dat wanneer 2 volwassenen vrijwillig actie ondernemen waaruit een kind ontstaat, vanaf dat moment alles vanuit het perspectief van het kind bekeken moet worden. Wij volwassenen kunnen wel voor onszelf zorgen. Hoewel ik de beslissing van TS kan begrijpen, vind ik het wel egoïstisch richting je kind om met deze man (die niet wil) het risico op een zwangerschap te nemen. Daarmee heb je de kansen voor je kind op een vader kleiner gemaakt dan nodig. Je bent eerder zwanger van hem geweest en jullie kozen voor een abortus. En daarna moest je vijf kostbare jaren wachten. Waarom heb je niet gezocht naar een man met dezelfde kinderwens als jij?
Abortus vind ik hier geen optie. Jullie hebben bewust seks gehad zonder voorbehoedmiddelen (hij wist net zo goed waar hij mee bezig was als jij) en je bent in staat om voor je kind te zorgen (huis, baan, ect.) En volgens mij wil je je helemaal geen abortus. Doe dat dan ook niet! Wat ik wel heel erg voor je je vind is dat je vriend er zo in staat. Ja, je hebt een onhandige keuze gemaakt maar ik kan me heel goed voorstellen dat jij in een onmogelijke positie bent gebracht. Je wil(de) dolgraag kinderen en je vriend maar zeggen: ja ik wil wel, maar later. Dat het onbespreekbaar was/is lijkt me nog het moeilijkste. Je weet niet waar je precies aan toe bent en je komt geen stap verder met het oplossen van je problemen. Denk dat de enige oplossing hulp zoeken is. Ga samen (of je vriend in ieder geval) in therapie, dat kan echt helpen. Maar meid, kies voor jezelf en je kind. OF jij laat het kindje weghalen en daar zit je dan mee. Dat gaat je je relatie kosten. OF je houdt je kindje en hij gaat weg. In beide gevallen heb je geen vriend meer maar in het laatste geval wel je kindje. Ergens hoop ik dat je vriend snel bijdraait en inziet dat hij ook schuld heeft aan zwangerschap (bij gebrek aan een beter woord) en dan hij zijn verantwoordelijk neemt. Anders is ie echt net zijn vader. Maak je niet te druk om het alleen opvoeden (al hoop ik dat dit niet aan de orde is en dat je vriend inziet wat hij aan het doen is). Je hebt een veel betere uitgangspositie dan de meesten die "ongepland" en alleenstaand zwanger zijn en overal is een oplossing voor te vinden. Veel sterkte, hoop dat jullie er alsnog samen uitkomen.
Hier ben ik het wel mee eens. Ik vind dat jou vriend daar ook te makkelijk over denkt. Maar dat komt omdat wij zelf in de situatie hebben gezeten of wij uberhaupt wel een kindje konden krijgen omdat mijn man in het verleden teelbalkanker heeft gehad.. En als je in zon situatie hebt gezeten ben je dan maar al te blij dat je dan zwanger bent. Ik snap wel dat hij het niet wil, maar ik vind dat hij zich daar over heen moet zetten. In jou geval zou ik dat dus ook niet doen een abortus, want ik heb ook het idee dat je daar ook niet achter staat. Ik zou kijken of je het nog kan oplossen met je vriend, en anders dan maar alleen. Gemakkelijk wordt het niet maar het is je kindje zeker waard.
Het heeft denk niet zoveel zin meer te reageren. De TS is al weken niet meer online geweest. Ik zeg slotje