Ik heb even een ander account aangemaakt omdat ik niet herkend wil worden en ik schrijf dit bericht met heel veel pijn in mijn hart. Bij mijn eerste kind verliep de bevalling verschrikkelijk. Uiteindelijk na een dag weeën en veel pijn kreeg ik een keizersnede onder narcose. Ik werd wakker toen mijn kind een kwartier oud was. Daarna kreeg ik mijn kind 10 tellen te zien en vervolgens werd hij/zij naar de kinderafdeling gebracht. Zo'n 1,5 uur later mocht ik ons kind voor het eerst vasthouden. De kraamtijd verliep verder verschrikkelijk want ik werd heel erg ziek. Zo heb ik de eerste dagen niet mee gemaakt omdat ik merendeels sliep. Onze start is dus alles behalve goed gegaan en dat heeft zich ontwikkeld in een postnatale depressie. Hier heb ik ruim een jaar mee rondgelopen en daarna ging het iets beter. Mijn band met ons kind is nu best afstandelijk. Ik zorg voor ons kind maar ik geniet niet van hem/haar. Vooral na de geboorte van de jongste is dit gevoel erger geworden. Ik voel af en toe wel moedergevoelens voor hem/haar maar ik weet nu beter... Mijn jongste is geboren volgens het boekje. Vanaf het eerste moment dat ik hem/haar zag was ik verkocht en stroomde ik over met moedergevoelens. Zo hoort het dus dacht ik gelijk en ik hield er gelijk van. Bij de oudste heb ik dit gevoel dus nooit gehad en dat resulteert zich nu in een voorkeur hebben. Mijn oudste kan niks goed doen en ik grom heel vaak op de oudste. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik erg vermoeid ben door de nog gebroken nachten van de jongste en ik dus prikkelbaarder ben. De oudste slaapt ook nog steeds slecht en is een handenbindertje en die combinatie maakt mij dus erg vermoeid. Dit is totaal geen excuus en dat weet ik heel goed. De laatste 2 weken wordt het steeds erger. Ik denk vaak 'wie zegt dat jij mijn kind bent' en ik heb vaak de neiging om pijnlijke dingen te zeggen of om hem/haar zelfs pijn te doen. Dat laatste denk ik maar doe ik tot op heden niet. Maar schreeuwen kan misschien wel nog pijnlijker zijn en ik kan mezelf wel slaan als ik dat weer eens heb gedaan. Kortom het loopt gewoon uit de hand nu en zelfs mijn man merkte het op. Dit doet mij zo vreselijk veel pijn en ik ben er gewoon letterlijk ziek van. Mijn eigen jeugd was erg liefdevol met 2 lieve ouders die mij een hele fijne jeugd hebben gegeven. Ik voelde me veilig bij hun en ik kan alles aan hun kwijt. Ik wil dit ook voor mij kinderen. Maar waarom doe ik dan zo? Ik wil de helemaal niet en ik schaam mij voor dit. Ik wil dit echt echt echt niet en ik wil dit gevoel kwijt. Hoe doe ik dit? Komt dit nog goed? Heeft elke moeder dit in het begin en gaat dit over? En waarom voel ik dit? Ik heb mezelf sowieso voorgenomen om de Pop poli weer terug te bellen om hulp. Daar ben ik geweest tijdens de zwangerschap van de jongste. Mijn jongste is nu 4 maanden en mijn oudste 4.
Heftig verhaal. Ik denk dat het goed is dat je hulp zoekt, dat heb je echt nodig. Want deze gevoelens zijn voor jou heel moeilijk, maar ook schadelijk voor je kind. Ik denk dat er heel wat achter zit en dat de moeizame start en de pnd daar een grote rol in hebben gespeeld. Alleen een professional kan jou hiermee helpen en ik denk dat je naar jezelf en je kinderen toe, verplicht bent om hier wat aan te doen. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen ermee!
Heftig. Denk dat je inderdaad er goed aan doet om weer naar de poli te gaan voor hulp. want dit klinkt echt niet als een goede situtaie. Al heel goed dat je het zelf inziet.
Heftig en heel moeilijk zal dit voor je zijn. Heb geen tips voor je en ook geen ervaring, maar ik vind het knap dat je zelf ziet dat het zo niet kan en hulp zoekt. Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk vind je snel de hulp die je nodig hebt.
Wat ontzettend zielig voor je oudste zeg! Ik word er gewoon verdrietig van! Als je al zo lang met deze gevoelens loopt, waarom zocht je niet eerder hulp?!?!
Snel hulp zoeken, ik kan op afstand al janken van je verhaal. Zo erg voor je oudste. Wil je verder niet veroordelen, maar het is voor mij gewoon niet te begrijpen. Kan me niet voorstellen dat een moeder van de een meer houdt dan van de ander.
Erg heftig allemaal! Wel goed dat je hulp zoekt al had je het idd beter eerder kunnen doen. Nu mijn 2e is nog niet geboren. En mijn kraamtijd van de 1e was net als die van jou. Maar wat ben ik verliefd op mijn zoon!!! Kan niet voorstellen dat ik niet zoveel van hem zou houden als straks van zijn zusje.
Omdat je dat niet durft. Allereerst goed dat je het zelf wel herkent.. Probeer zo snel mogelijk een afspraak te maken.. Jij mist de band met je zoon, maar waarschijnlijk je zoon ook met jou. Heel veel sterkte
Idd ontzettend heftig dit verhaal. Ik kan me ook niet voorstellen van mijn ene kind meer te houden dan van de ander maar dat betekent nog niet dat niet kan voorkomen zoals bij jou. Jouw schaamte en verdriet probeer ik me voor te stellen in zoverre omdat ik niet weet hoe het echt voelt. maar het lijkt me verschrikkelijk gevoelens te hebben (of juist niet) die je niet wilt. Heel goed dat je hulp gaat zoeken want je bent je bewust dat het zo niet goed is en kwaad doet voor je oudste. Heel veel sterkte en hulp gewenst! En doorzetten nu hoor met hulp vragen/zoeken
Wat ontzettend goed dat je dit (h)erkent. Maak het bespreekbaar en zoek inderdaad hulp. De afwezigheid van een band/gevoel kan veel gevolgen hebben dus hoe eerder je nu doorpakt hoe beter voor jou maar vooral voor je mini's (en ik bedoel dan echt ook allebei). heel veel sterkte en succes!
Bedankt allemaal. Ik heb idd niet eerder aan de bel gestrokken omdat ik het eerst op de hormonen gooide maar sinds een paar dagen begint het gewoon te steken. Ik walg van mezelf echt waar dat mogen jullie best weten. Ik hoop dat de Pop poli weer iets voor mij kan betekenen. Ik hoop dat ze volgende week al een plekje hebben. Jullie moeten wel weten dat ik goed voor mijn oudste zorgen iedere dag knuffel. Maar soms grijpt het mij naar de keel. Ik snap het gewoon zelf niet :(
Oh meid waarom pas nu. Juist die eerste 4 jaar zijn zo belangrijk voor de binding met je kind. Zoek hulp, en ga hieraan werken, want ik weet zeker dat je dat kan en je bent echt niet de enige in Nederland die dit heeft. Het is goed dat je het nu zelf erkent. Heb je de neiging om weer te gaan schreeuwen? Tel dan echt even tot 10 in je hoofd. Dan doe je het niet meer. Je zoon zal zich ongewenst voelen door jouw gedrag, geef hem complimentjes, knuffel hem wat vaker, zeg je dat je trots op hem bent en dat je van hem houdt. Of je dat nou wilde zeggen of niet, DOE HET. Dat ben jij verplicht naar je zoon toe, hoe jouw state of mind ook is. Jij bent zijn hele wereld, jij bent waar hij op leunt. En op dit moment laat je hem vallen. Ik weet zeker, dat jij in staat bent om daar nu op dit moment nog wat aan te doen. Je kan het, en je hoeft echt niet te wachten daarmee tot je ergens een afspraak hebt. Je bent veel sterker dan je denkt. Vele malen sterker dan een depressie.
heb jij weeenopwekkers gehad? Ik ken je gevoel en heb zowel mezelf als mijn dochter laten ontstoren bij een homeopaat, toen ze 8 weken was. Na dit bezoek veranderde dit gevoel enorm... nu geniet ik.zelfs van de borstvoeding!!
Dit is absoluut niet normaal en zeer atypisch! Ik denk niet dat je je vraag hier moet stellen. Het gaat een beetje richting het psychotische (zo klinkt het een beetje). Dat is geen belediging maar dat kan een symptoom zijn van een verwaarloosde postnatale depressie. Ik zeg dit niet als forumlid maar als psycholoog (wat ik stiekem ben). Ik geloof niet dat je hier herkenning gaat vinden want het is maar een heel klein percentage wat er in deze vorm last van heeft (mocht het zo zijn natuurlijk maar het kan in ieder geval schadelijk voor jezelf en je kind zijn mocht het nog verder gaan). Echt doe het voor je kind en voor jezelf, zoek professionele hulp! Dit gaat over de grens van waar je jezelf nog kan redden en waar je hulp van pro's moet inroepen. Heel veel sterkte, laat je ons nog wel weten hoe het gegaan is?
Meid, wat vreselijk moeilijk. knap dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen hier en dat je zelf al inzicht hebt in de situatie. Ik denk idd dat dit niet gevoelens zijn die de meeste moeders herkennen; maar het zal zeker wel eens af en toe voorkomen. Het is zeer onprettig voor jou natuurlijk, maar zeker heel schadelijk voor je kind. Zoals anderen ook al adviseerden zou ik zo spoedig mogelijk hulp zoeken en dit ook met je man bespreken. Dit zal natuurlijk heel moeilijk zijn, maar wel het beste wat je nu voor je kind en jezelf kan doen. Heel veel sterkte.
Nee ik heb geen weeen opwekkers gehad. Mijn bevalling is begonnen met het breken van de vliezen en uiteindelijk na een dag bevallen bleef ik steken op 9 cm en lag ons kind met zijn hoofdje verkeerd. Ona ik weet dat dit niet normaal is daarom zoek ik hulp. Ik weet dat je een voorkeur kan hebben voor een van je kinderen maar dat moet je sowieso nooit laten blijken en het moet niet zo erg voelen hoe ik het voel. Het doet gewoon pijn. Ik ben sinds de eerste bevalling ook agressiever geworden. Voor de bevalling had ik engelen geduld en als ik boos werd telde ik tot 10 en was het over. Nu sta ik af en toe te koken en heb ik zin om met dingen te gooien. Dit is niet alleen bij de situatie van de oudste nu maar dat kan vanalles zijn zoals als ik iets per ongeluk laat vallen of ik het ontzettend druk heb die dag en er komt vanalles tussendoor. Hier wil ik ook aan gaan werken want ik herken mezelf gewoon niet meer. Ik was voorheen echt zo'n rustig en lief persoon. Ik denk dat het grotendeels ook licht aan m'n vermoeidheid. Ik doe alle nachtvoedingen alleen en na 4 maanden breekt het me langzaam gewoon op en ben ik gewoon oververmoeid en prikkelbaar. Maar goed dat is zeker geen excuus maar dit speelt zeker weten ook een rol. Maar nu spookt er al 2 dagen een vraag door m'n hoofd waar ik echt intens verdrietig van word. Ben ik nu niet te laat om de binding tussen mij en mijn oudste nog goed te maken?
Op de eerste plaats vind ik het heel knap dat jij je hier zo kwetsbaar durft op te stellen. Je geeft aan dat dit gevoel speelt sinds je bevallen bent toch? De jaren hiervoor heb je wel gewoon een hele goede band gehad met de oudste? Of is dit er nooit geweest? Ik zou inderdaad heel snel hulp zoeken bij een professional. Bij kunnen hier alleen maar luisteren. Ik wens je heel veel sterkte. (en vraag hulp!!!! asap!)