Voorkeur voor jongste kind, loopt nu uit de hand :,(

Allereerst vind ik je ontzettend dapper dat je dit voor jezelf toegeeft en dan ook nog eens je verhaal hier neer zet. Ik merk veel realiteitszin bij jou. Daarom herken ik absoluut geen psychotische trekken bij jou en ben het dus ook niet eens met Ona. Alhoewel ik geen psycholoog ben, ben ik helaas wel een ervaringsdeskundige met een moeder die pnd heeft gehad toen ik 10 was en daarna psychotisch is geraakt door de verwaarloosde pnd. Dan zie je geen gevolgen meer van jouw gedrag. Daar ben je je überhaupt niet meer van bewust. Dus hier zou ik me niet direct zorgen over maken. Dit staat los van het feit dat de situatie waarin jij je nu bevindt natuurlijk niet gezond is. Daarom is het idd verstandig om contact op te nemen met de pop-poli. Sterkte meid!

 

Hebben anderen om je heen (partner, ouders) wel eens hun zorgen geuit?

Ik vind het ook een zeer zorgwekkende situatie. Ik ben heel blij voor iedere partij in deze situatie dat je nu echt hulp zoekt maar je kunt de afgelopen vier jaar niet uitwissen.
Je kunt er vanaf nu wel alles aan doen om die komende jaren het tegenovergestelde te maken.

De eerste jaren zijn extreem belangrijk voor een gezonde hechting tussen ouder en kind. Jij geeft aan dat je daar zeer tekort geschoten bent en de gevolgen daarvan kun je niet helemaal wegnemen. Het kan betekenen dat je kind nu of later ook hulp nodig heeft. Bespreek dat ook met een hulpverlener straks.

Ik zou begeleiding vragen in het omgaan met je kinderen. Het is meer aan de professionals besteed hoe je dit nu het beste kunt aanpakken. Maar ik zou niet zomaar gaan aanmodderen. Het kan dan naar een andere verkeerde kant doorschieten. Je hebt sturing nodig.

Ik zou goede begeleiding zoeken en ook hulp in je omgeving vragen. Het lijkt me verschrikkelijk om je zo te voelen en dit te concluderen. Sterkte en zorg dat je liever vandaag dan morgen begeleiding krijgt. Dat ben je verschuldigd naar je kinderen.

 

Ik vind het al heel goed van je dat je het zelf erkent en zelf inziet en hier graag hulp voor wil.
Ik denk dat het slim is om naar je huisarts te gaan om daar het probleem uit te leggen. De huisarts kan je doorverwijzen en advies geven. Ik denk niet dat jij de enige bent hoor.

Een vriendin van mij heeft een soortelijk probleem omdat ze te snel beviel (40 minuten) en snel weer thuiszat met haar baby.

 

Wat goed en knap dat je inziet dat deze situatie niet 'normaal' en 'goed' is. En dapper dat je dit durft toe te geven.
Dit zijn de eerste stappen naar herstel en ook een van de moeilijkste.

Wij zullen je niet kunnen helpen, maar ga op zoek naar iemand die dat wel kan. Iemand van de poli of iemand anders.
Probeer af te spreken dat je af en toe een van je kinderen bij je hebt en ga dan iets leuks doen met dat kind. Even weg uit de dagelijkse sfeer en situatie. Ga juist leuke dingen doen met je oudste, geef positieve aandacht.

 

Ik herken je verhaal in lichte mate. Niet zozeer de dingen je roept of denkt over je oudste ("wie zegt dat jij mijn kind bent etc"), maar wel het directe gevoel, de directe band met je jongste door een totaal andere bevalling.

Mijn oudste 2 zijn beide geboren na heel traumatische bevalling, terwijl mijn jongste na een geplande ks direct op mijn buik mocht blijven liggen. De band is echt anders, ik kan bij hoog en bij laag springen, om dat te ontkennen, maar het is gewoon zo. Ik denk ook niet dat je daar wat aan kunt doen.

Ik heb een pnd (gehad) na de geboorte van mijn jongste, bij mij kenmerkte dat zich oa in overbezorgdheid naar mijn kleinste, waarbij ik soms (vooral de oudste) 2 minder aandacht kon geven en ook veel minder van ze kon hebben. Ik heb mij daar heel lang schuldig om gevoeld en nu nog, maar ik merk wel dat het verbeterd naarmate ik mijzelf ook beter voel.
Lang verhaal, maar ik vind het knap dat je hulp zoekt en probeer je niets aan te trekken van sommige reacties van hierboven. Dat jij uit jezelf hulp gaat zoeken, vind ik, is een teken van sterkte en dat je beter wilt. Succes!

 

Och meid toch, ik kan wel janken nu ik je verhaal lees!
Wat zul je je rot voelen!
Net voor mijn depressie escaleerde kreeg ik ook extreme woede uitbarstingen naar de oudste en mn man! Terwijl het Door een PND van de jongste kwam! Ik denk achteraf dat ik dat deed omdat hun mijn woede snapten!
Als ik er nu aan denk dan vind ik dat vreselijk!
Mijn oudste is mn allesje!
En het liefste ventje van de hele wereld!
Je komt er uit met Hulp meid!
Echt!
En ik zit nog steeds in een depressie maar Door medicatie en gesprekken geen woede meer!

 

Ook ik herken je verhaal in lichte mate. De bevalling van m'n oudste was horror, hij bleek een huilbaby en ik ben er flink depressief van geweest. Zulke dingen bij elkaar doen je gevoel en band geen goed.
De bevalling van m'n tweede ging vlot en snel, de bv liep super en hij was gewoon een super relaxed kindje. Die band was gewoon vanaf het begin ijzer sterk en nu nog steeds.
Gelukkig is het met mijn oudste wel recht getrokken al botst het hier en daar nog wel. Maar dit komt ook omdat hij precies mij is.
Ik denk dat het bij jou inderdaad scheef is gelopen en ik vind het knap en moedig dat je dit (h)erkent! Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen maar ik denk ook wel dat jullie er samen uit komen. Het is nu al ontzettend sterk van je dat je hulp zoekt. Dat doe je natuurlijk ook omdat je gewoon ontzettend veel van je kind houd

 

Arme meid wat moet dit ontzettend heftig zijn! Knap dat je hulp zoekt en let op; het komt goed!! Het erkennen is het begin en dat gaat je helpen zodat het weer beter wordt.

 

Respect meid!
Blijf die hulp zoeken totdat je t hebt. In tussentijd neem de tijd om juist met oudste leuke dingen te gaan doen, zodat je die liefde meer kunt gaan voelen. Laat je kindje maar merken hoeveel je van hem/haar houd.

 

Ik herken dit absoluut niet.. Mijn 4e bevalling was een hel .. 10,5 uur weeën opwekkers wat uiteindelijk een spoed ks is geworden.. Ik werd zelf dood ziek op OK .. Ook was ik erg veel bloed verloren.. En duurde het 2,5 uur voor ik m'n kind zag.. De hele zwangerschap was een ramp.. Ziekenhuis in / uit , dagen in ziekenhuis blijven.. Met 37 weken was het genoeg.. Baby bleek ook nog rand prematuur maar had het gedrag van een baby van 33/34 weken .. Dus ziekenhuis in en uit met mijn zoontje .. Nu pakt hij het eindelijk op..maar heb totaal geen andere gevoelens.. Wel na de bevalling ik miste het huid op huis contact met mijn baby .. Ik was daar wel verdrietig van.. Maar alle 4 hou ik evenveel van.. Kan me niet voorstellen dat dat ooit anders zou worden..

 

Herken je gevoelens wel, ik heb hetzelfde. Met als verschil dat ik niets aan mijn kinderen laat merken. Het mag niet en het kan niet. De oudste gaat heel jaloers worden (terecht) en dat wil je echt niet. Je zal echt meer moeten slikken en tot 10 moeten leren tellen. Er is helaas geen knopje die je gevoelens kan veranderen, altans ik heb hem na ruim anderhalf jaar nog niet gevonden. Maar het is zo ontzettend belangrijk dat je je kindjes gelijk behandelt... sterkte en succes.

 

Ai Ona, stel je in je werk ook een diagnose na een intake van een kwartier? En zeg je dat ook zo recht in het gezicht van je patiënt? Vind de manier van verwoorden vrij onprofessioneel, eerlijk gezegd. En psychotisch? Net als iemand anders die reageerde heb ik ook in de nabijheid veel ervaring met psychoses, maar dan is de band met de werkelijkheid ver te zoeken en dat klinkt hier m.i. niet in door.

On topic: fijn TS dat je het gevoel dus wel ergens hebt. Nu het laatje vaker en verder open weten te zetten, dat zal goed zijn voor het hele gezin. En ge-wel-dig dat je hulp zoekt, chapeau!! Dit is natuurlijk een gigantisch taboe, heel knap dat je dat durft te doorbreken.

 

Maar vind je niet dat je hiermee jezelf en je kind tekort doet? En ik vrees dat kinderen meer voelen dan je denkt, of je het nu naar je idee niet laat merken of wel.

 

Als je maandag geen reactie hebt, ga dan naar je ha. Die weet ook hoe de wegen lopen en kan je misschien goed helpen. Niet te lang wachten hoor!

 

Heftig zeg! Toevallig zeiden mijn man en ik vandaag tegen elkaar dat een tweede eigenlijk alleen maar kan tegenvallen, zo mooi/lief en gemakkelijk is onze prinses. Nou ja.. de bevalling en kraamtijd en mijn gezondheid is vooral een reden dat we nog even niet aan een tweede beginnen. Maar goed dat je er iets aan wilt doen. Heb zelf een buurvrouw gehad die haar middelste kindje haatte en daar ook openlijk voor uit kwam. Ik vond dat zo zielig voor dat meisje.

 

hallo,

ik vind het wel deels herkenbaar.
Mijn oudste is prematuur geboren, zeer onverwacht. Spoedks onder algehele narcose, wij zijn na de ks allebei gereanimeerd. Toen hij 12 uur oud was kon ik eindelijk naar hem toe. Nou, ze konden me voor elke couveuse neerzetten. Niks geen herkenning, geen opbloeiende moedergevoelens, ik was nog steeds in shock dat mijn kind al geboren was. Ik mocht hem ook alleen maar aaien die eerste dagen.
Toen ik beviel van mijn dochter was ik veel beter voorbereid. Een dramatische zwangerschap waarin me om de haverklap werd verteld dat ze zou overlijden of prematuur geboren zou worden. Zat uiteraard veel in het umc. Uiteindelijk ben ik met 38 weken ingeleid, en ik heb zelfs weeën gevoeld. Hier was ik zo blij mee, want dat proces van naar de geboorte toeleven heb ik bij mijn zoon compleet gemist. Er was geen proces van geboorte, er was narcose en patsboem ik had een kind waarvan ik in eerste instantie alleen een foto had. Mijn dochter is uiteindelijk na 16 uur inleiden wel geboren met een spoedks en ook onder algehele narcose, maar het gevoel was zo anders.

Mijn zoontje heeft al relatief veel mee gemaakt (moeilijke start, moeilijk eerste jaar, ik ben erg ziek geweest en heb lang in het zkh gelegen waardoor we lange tijd van elkaar gescheiden waren. Mijn dochter heeft ook al veel opnames gehad waardoor mijn zoon uit logeren moest, de vader van mijn kinderen is er tijdens mijn 2e zwangerschap vandoor gegaan en heeft alle contact verbroken). En hoewel het om dingen gaat waar ik geen invloed op had/heb is het schuldgevoel enorm. Bij mijn dochter heb ik veel meer de drang om haar te moeten beschermen, waarschijnlijk ook door haar gezondheid. Ook heeft zij een veel gemakkelijker karakter en begrijpen we elkaar sneller dan dat mijn zoon en ik elkaar begrijpen. En dat is helemaal niet erg, maar soms wel lastig. Bij mijn zoon moet ik het geduld regelmatig uit mijn tenen halen, dat is vermoeiend. En dan ben ik blij dat mijn dochter, hoewel ook pittig, zo gemakkelijk is. Die vergelijking is niet goed op het moment dat ik met zoonlief bezig ben en al praktisch geduldloos ben.
Mijn zoon heeft momenteel emotionele problemen. ik wil er hier niet teveel op ingaan, maar er wordt oa gekeken of zijn hechting ergens de scheef in is gegaan. Het breekt mijn hart, ik voel me de worse mommy ever. Steeds weer, bij elke nieuwe opname waarvan ik weet dat er nog meer zullen volgen, is mijn zoontje degene die van mama gescheiden wordt. En natuurlijk blijf ik dan ook wel eens een nachtje bij hem en bijv. oma een nachtje bij mijn dochter, maar het maakt het niet goed. Ookal kan ik er niks aan doen, ookal kan mijn zoon er niks aan doen en ook mijn dochter kan er niks aan doen. Maar mijn zoon is wel het kind van de rekening. en het is verschrikkelijk om hem zo te zien worstelen.

Beetje lang verhaal. Maar de clou is: zorg dat je zsm de hulp krijgt die jij en daarmee ook je kindje, nodig heeft. Verwerk je gevoelens, probeer je zoon te knuffelen en lief te hebben en te zeggen dat je van hem houdt, ookal moet het uit je tenen komen. Hij verdiend dat. Maar zoek ook de hulp omdat jij dat waard bent. Wanneer jij aan jezelf werkt en zelf beter wordt, zal dat ook een positief effect hebben op de relatie met je man en kinderen denk ik. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!

 

Ik zeg absoluut niet dat het zo is, dat zou ik echt nooit doen. Bij deze zin dacht ik hier aan en gingen wat alarmbellen af: Ik denk vaak 'wie zegt dat jij mijn kind bent'. Echter, dit was haar eerste post en als ik verder lees zie ik inderdaad ook veel realiteitszin. Wel is het zo dat psychologen/psychiaters 'psychotische kenmerken' aanhouden als ernst van een depressie of andere aandoening. Dit wil vaak zeggen dat het wat erger is geworden (bv. een niet behandelde/onderbehandelde depressie). Overigens ben ik geen ervaringsdeskundige en maar een simpele psycholoog (bedoel ik niet denigrerend maar psychologen zijn geen helderzienden en ik denk dat ervaringsdeskundigen veel meer weten)! Wat ik met m'n bericht wil is het beste voor jou. Gelukkig lees ik nu dat je de moedergevoelens wel hebt. Ik hoop dat je gauw hulp gaat zoeken en wens je hier veel succes bij!

 

Knap dat je dit zo toe geeft.. Zoek hier absoluut hulp in.
Ik had jou oudste kunnen zijn, dus het raakt me wel.. Heb dan ook best wel medelijden met jou oudste. Hopelijk kom je hier met goede hulp zsm vanaf.

 

Wauw wat heb je dat mooi geschreven!!