Sterkte meid, en probeer het inderdaad een plekje te geven en het niet weg te stoppen!! Hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt waarmee je kan praten over je verlies!! En anders zijn hier inderdaad heeeeeeeel veel luisterende oren op het forum!! Liefs Carry
hallo Mummy, Ten eerste heel veel sterkte. Ik heb 31 maart een curretage gehad,mijn wondertje is niet doorgegroeid na 8 wkn en we kwamen er in de 10 wk achter. Het meest pijnlijke was toch dat ik een hele maand met iets doods in mij heb gelopen,de 2 wkn voor de curretage waren toch moeilijk. Ik had het wel heel moeilijk,maar het leven gaat door , Praat erover ,huil zoveel je wilt en sluit het dan af,is makkelijker gezegd dan gedaan. heel veel sterkte. Ally
ach meissie, wat vreselijk nieuws is dit, helaas heb ik dit ook meegemaakt en kan je alleen zeggen dat hoe pijn het ook doet je de verdriet wel toe moet laten, ik heb dit heel lang niet gekund, het heeft dan ook heel lang geduurd voor ik er over kon praten of terug denken. ik wens je heel veel sterkte en moed toe.(dikke knuffel)
Ik ben vandaag ook lotgenote geworden bij dit forum. Bij gynaecoloog geweest vandaag, zou 10 weken zwanger zijn maar was alleen hetzelfde vruchtzakje te zien als bij 6 weken en geen kloppend hartje. Wat een schok en verdriet. Nu ik jullie vreselijke ervaringen lees moet ik wel reageren, ik word anders helemaal dol. Maar afwachten .... jullie ook heel veel sterkte gewenst verdrietige mama van Nino
Wat vervelend voor je Diana, ik heb je een persoonlijk berichtje gestuurd. Ik vind het echt fijn te lezen dat er zo veel mensen meeleven. Mensen die het zelf niet hebben meegemaakt en mensen die helaas dezelfde ervaring hebben als ik. Hoe ging het bij jullie (degenen die hier ook mee te maken hebben gehad)? Kwam de 'menstruatie' vanzelf op gang, was het pijnlijk, hoe lang duurde het, ben je bij de gynaecoloog geweest (en zo ja hoe was dat) etc etc? Ik vind het nl zo'n gek idee dat mijn lichaam nog gewoon zwanger is met misselijkheid en alles erbij, maar dat mijn kindje al niet meer leeft. Enerzijds ook wel fijn hoor, nu is het er nog, straks is het alleen een herinnering. Maar ik zie aan de andere kant wel een beetje op tegen het onbekende, wat er komen gaat. Zou graag jullie ervaringen horen...
@ Diana, veel sterkte met dit verlies. @ Mummy, mijn ervaringen omtrent de miskraam, curettage, enz. staan al uitgebreid omschreven op dit forum. Maar even in het kort. 02 mei, gehoord dat het mis was. 09 mei op eigen verzoek curettage gehad, ik kon niet leven met het idee dat er iets dat niet meer leeft, in me zat. Daarna 1 week redelijk wat bloed verloren, vanaf toen dagelijks bruine afscheiding in totaal 3 weken. Toen 1 week geen afscheiding, en daarna weer begonnen. Nu met smacht wachtend op m`n 1e menstruatie. Om het hele verhaal te lezen, moet je maar even de onderwerpen die ik geopend heb lezen. Ik had na +/- 2 weken pas het idee dat het hcg hormoon uit m`n lichaam was. Toen namen de kwaaltjes pas af. Veel sterkte Mummy.
@ Diana heel veel sterkte en je kunt hier altijd je verhaal kwijt..dikke knuffel @ Mummie ook mijn ervaringen staan op dit forum maar ook mijn verhaal ff in het kort... 18 mei ging het al mis (roze slijm); 24 mei vruchtje verloren in totaal heb ik maar 2 dgn echt bloed verlies gehad (vergelijkbaar met een normale menstruatie) 15 juni geen HCG. 24 juni eerste ongi na MK en is nu bijna over... Lichamelijk is het bij mij dus meegevallen maar emotioneel is/was het erg zwaar... Heel veel sterkte ! Liefs Silla
Diana, Wat erg om te horen... Ik wens je sterkte toe meid. Mummy, Bij mij ging het zo dat ik op de 1e echo hoorde dat het vruchtje niet meer leefde, met 10 weken. Ik heb ervoor gekozen te wachten op een natuurlijke mk. Daarvoor heb ik een homeopatisch middel gebruikt, om het op gang te helpen. Dat werkte goed, 3 dagen nadat ik daar mee begonnen was, kwam het. Alles bij elkaar zat er 2 weken tussen. Ik vond dat prettiger dan een curettage, zo kon ik ook afscheid van het kindje in mijn buik nemen. De mk zelf vond ik heel heftig ik heb het als een kleine bevalling ervaren (al heb ik een echte bevalling nog nooit meegemaakt). Het begon 's avonds met kramp, bloed en slotsels verlies. De weeen werden steeds sterker, ik dacht echt dit hou ik niet uit, maar toen het vruchtje er uit was (vroeg in de ochtend), was de pijn meteen over. Een paar uur later kwam de placenta, zonder pijn. Daarna heb ik een maar een paar dagen gevloeid. Na een maand is mijn menstruatie weer op gang gekomen. Nou heel verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. liefs, Wietske
Oww meid, wat naar... jij ook heel veel sterkte, en wat ik ook al tegen Mummy zei: als je behoefte voelt om tegen ons aan te praten of als je vragen hebt, laat het dan weten. (((Diana))) Liefs, Wendy
Mummy, hoe gaat het vandaag met je? Hier vind je twee links naar de onderwerpen die ik vorig jaar over mijn missed abortion heb geschreven, hopelijk heb je er wat aan: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=1832 http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=1848 Liefs, Wendy
Lieve Wendy, Wat fijn te zien dat je zo meeleeft. Vandaag gaat het beter dan gister, maar daar is verder alles mee gezegd. Ik merk dat de gevoelens en gedachtes anders zijn dan gister. Gister nog intens verdrietig, vandaag meer lamgeslagen. Ik merk dat ik ook erg bezig ben met enerzijds deze zwangerschap (hoe gaat de uitdrijving plaatsvinden, ga ik het kindje herkennen in de stolsels of verdwijnt het zonder dat ik het ooit heb gezien, hoeveel pijn doet het, hoe ga ik emotioneel reageren als het moment daar is...). Anderzijds merk ik dat ik erg bezig ben met de, om het wat onaardig te verwoorden, tijdsplanning. We wilden graag een kindje, 2,5 jaar tussen mijn dochter en de volgende, etc etc. Toen ik zwanger bleek wilde ik natuurlijk dit kindje. Dit kindje leren kennen, weten wat het geslacht is, of het op mijn dochter lijkt, wat voor temperament het heeft etc. Maar los van dat stukje willen we gewoon een kindje. Daardoor ben ik dus ook bezig met de vragen als wanneer ga ik weer ongesteld worden en nog belangrijker wanneer ga ik weer zwanger worden. Ik voel me daar dan direct schuldig over, want dit kindje zit zelfs nog in mijn buik. Ik 'hoor' daar nog niet mee bezig te zijn. Pff, en als ik dan denk aan het weer zwanger worden overvalt me de angst van 'gaat het nog lukken' en 'als het lukt, gaat het dan niet weer mis'. Nou, zo zie je maar, een heel verhaal en dat is slechts het topje van de ijsberg wat betreft de gedachten en gevoelens die ik vandaag heb. Ik ben benieuwd naar de dag van morgen...
Lieve Mummy, voel je alsjeblieft niet schuldig over al die gemengde gevoelens. Het is toch logisch dat er zoveel door je gedachten maalt in zo'n moeilijke periode. En het is maar weer eens bewezen dat de natuur zich niet plannen laat helaas. Dat jij een ideaalbeeld hebt van het leeftijdsverschil tussen je kinderen, vind ik persoonlijk heel logisch. Ieder mens heeft zo bepaalde idealen. Iets heel anders, maar ik wilde vroeger op mijn 23e trouwen en op mijn 25e moeder worden. In plaats daarvan was ik op mijn 25e weer vrijgezel, op mijn 28e trouwde ik en nu - op mijn 31e - ben ik nog steeds geen moeder. Ik merkte dat ik de eerste weken na die rampzalige echo vooral met mijn lichamelijke gesteldheid en met het verdriet en de teleurstelling bezig was, niet met het verder willen gaan en zo snel mogelijk weer ongesteld willen worden. Mijn eerste zorg was - net als bij jou -: wanneer en hoe komt de miskraam, en wat houdt het in? Naarmate de twee 'afwacht'-weken verstreken vond ik het emotioneel steeds zwaarder worden om met iets 'doods' in mijn lichaam te lopen, en toen begon ook het gevoel van 'ik wil door met mijn leven' mee te spelen. Uiteindelijk, na de tevergeefse pogingen om de miskraam met tabletten te laten plaatsvinden - werd wel opgewekt maar niet volledig voltooid - en na de curettage was de opluchting ontzettend groot. Het heeft wel even geduurd - een dikke maand - voordat ik de behoefte weer voelde om weer te proberen zwanger te worden. Liefs, Wendy
Ik heb een week afgewacht tot er een spontane miskraam zou komen, maar dit was niet het geval. Toen heb ik een curretage gehad, lichamelijk gezien valt dit erg mee. Geestelijk vond ik het enorm veel impact hebben! Meid, neem je tijd, denk rustig na wat je wilt, dit is niet zomaar iets, je moet dit echt verwerken....heel veel sterkte! Groetjes, Anakin.
Ik vind het prettig te lezen dat de heftigheid van mijn emoties zo herkenbaar zijn. Soms voel ik me een beetje een aansteller. Mensen die dit niet hebben meegemaakt snappen het toch niet helemaal. En logisch. Persoonlijk heb ik veel moeite met een curretage. Ik wil eigenlijk een signaal van mijn eigen lichaam dat het niet goed zit. Ik heb echt geen hoop meer ofzo, maar vooralsnog is mijn lichaam nog zwanger en dat maakt het zo vreemd allemaal. Ik wil eigenlijk gewoon zonder ingrepen bevestigd krijgen dat dit sowieso gebeurd zou zijn, echo of geen echo, curetage of niet. Klinkt dit logisch of ben ik vreemd?! Wietske, dat homeopathische middel, wat was dat? Groetjes mummy
hoi mummy, wat erg zeg dat het zo gelopen is. zo onwerkelijk lijkt het me. dan besef je net een beetje dat je zwanger bent en dat gebeurt er dit. ik ken ook best wel wat mensen uit mijn omgeving die een miskraam hebben gehad en hoe je er vantevoren ook over nadenkt, hoe je met die 12 weken termijn bezig bent, je bent er toch nooit op voorbereid. voel je niet schuldig over wat je voelt. gevoel is echt en je mag nooit jezelf afvallen hoe slecht of raar je je eigen gevoel ook vindt. dat je nu over een volgende zwangerschap denkt is alleen maar heel natuurlijk. dat is wat je zo graag wilt, een kindje en dus weer zwanger zijn. ik denk dat je de komende tijd nog veel heen en weer geslingerd wordt. alsof je in twee werelden leeft. heel veel sterkte. dikke knuffel en we leven allemaal zo met je mee!