Ik weet echt even niet waar ik dit onderwerp moet plaatsen... Dus dat laat ik even aan het beheer... Kort mijn verhaal, mk-dochter2011-mk-dochter2013-mk. Na mijn jongste dochter trombose en longembolie gekregen... Ik was er bijna niet meer geweest... Ook ingeleid van jongste ivm zwangerschapscholestase... We hebben er lang over nagedacht of we nog een 4e wilden (ik zeg 4e omdat ik ook een prachtige stiefzoon heb)... er zijn risico's ik moet bij een zwangerschap vanaf week 12 bloedverdunners spuiten en de kans op cholestase is zo'n 95%.... We hadden toch besloten dat onze kinderwens groter was dan het risico... Snel was ik weer zwanger... onzekerheid blijft helemaal na 2 miskramen... na een aantal vroege goede echo's (moest vroeg omdat ze zo snel mogelijk moesten weten hoe ver ik was ivm bloedverdunners) en toen een paar dagen voor ik 7 weken zwanger was bruin bloedverlies... Daar ging het laatste restje hoop... iedereen zei het komt vast goed het is bruin dat is positief, maar ik zag het niet meer zitten... die vrijdag een echo en wat schetste onze verbazing... een kloppend hartje perfecte grote voor de termijn alles erop en eraan... zaterdag 7 weken zwanger... Bloedverlies blijft en wordt rood, onzekerheid is omgeslagen in bevestiging, dit is niet goed... iedereen om mij heen zegt dat ik vertrouwen in mijn lichaam en in mezelf moet hebben... maar hoe kan ik dat? Mijn lichaam heeft me al zo vaak in de steek gelaten... Op zaterdagochtend onder de douche sta ik opeen met een compleet vruchtje in mijn handen... Vliezen alles erop en eraan... verbeeld ik het me of voelde ik het hartje nog even kloppen... Het maakt niet uit het is te laat... onze droom, onze toekomst, weer weg... Dat is even mijn verhaal nu waar ik mee zit... we weten het even niet meer... gaan we door voor nog een kindje of stoppen we definitief?... Ik ben heel vruchtbaar wat wel weer een zegen is, maar tegelijk mag ik geen anticonceptie meer behalve mirenaspiraal (waar ik niet tegen kan) of de minipil (waardoor ik al een keer zwanger ben geworden dwars er doorheen)... of condooms (waar ik helaas ook niet tegen kan) We moeten toch denken aan definitieve oplossingen... Dan zijn er nog de praktische zaken, we moeten een andere auto, 2 kinderen moeten samen op 1 kamer, etcetc alle praktische dingen... die mocht de kinderwens groot genoeg zijn niet meetellen... maar is de wens nog groter dan de praktische kant? Op dit moment zegt mijn verstand en mijn gevoel we stoppen ermee... we gaan beginnen met leven!! Na de jongste kunnen alle spullen weg, we kunnen onze mooie auto houden, alle kids een eigen kamer, we kunnen eindelijk een keer op vakantie, of naar een pretpark, we kunnen flink gaan sparen want voor 3 kids is dat nog wel te doen... Ik wil mijn kinderen opvoeden en niet het risico lopen dat ze er straks een broertje of zusje bij hebben maar hun moeder kwijt zijn... Waarom ik dit schrijf? Ik hoop op tips, ervaringen iets... om ons te helpen bij onze beslissing... Ik weet het, het is onze beslissing niemand kan die voor ons nemen... Moeilijk is ook dat het voelt of ik de miskraam veroorzaakt heb omdat ik het misschien niet zeker wist?.... Mijn hoofd is een warboel en ik kan er niks mee... Meestal wint het niet meer doorgaan, maar 1 x per dag steekt die maar je wilde toch een 4e zin de kop op... Help?!!! Of zoiets...?
Jeetje. Wat heb je al veel op je bord gekregen. De keus of je echt voor een 4de wil gaan ligt toch bij jullie maar je moet er zelf wel vrede mee hebben. Hoe staat je man er tegenover? Wil hij net zo graag een 4de of misschien wel liever nog dan jij omdat je aangeeft dat gevoel en verstand inmiddels zeggen dat het goed is. Persoonlijk zou ik je gezondheid wel heel belangrijk vinden. Ik bedoel als het risico heel hoog is dat je ziek wordt dan is het misschien geen goed idee. Maar het gezin moet wel compleet voelen en je moet er 100% achter staan als je voor zo'n definitieve keus gaat. Misschien kan je een keer met je huisarts of een psycholoog hier over praten. Soms helpt dat om alles op een rijtje tenkrijgen en je te sterken in je beslissing. Heel veel sterkte in elk geval
Volgens mij heb je zelf het antwoord al gegeven. Ik zou in jullie geval echt je verstand volgen en niet je gevoel. Je hebt nu vooral een verantwoordelijkheid en plicht naar jullie bestaande kinderen toe, zowel emotioneel als financieel etc.
Mijn zusje heeft na haar tweede ook gekregen wat jij hebt gekregen. Daar tussen in nog een kindje dat overleed in de zwangerschap met 24 weken. dan haar tweede zoon gekregen en uit eindelijk met haar andere man nog haar derde zoon. ( eerste zoon was overleden kindje) Haar laatste zwangerschap was niet zonder zorgen maar het is wel goed gegaan uit eindelijk. maar daarna is haar echt wel verteld dat het beter was dat ze geen kinderen meer zou krijgen. Met haar laatste kreeg ze help in de zwangerschap. Weetje, Niks is zeker in het leven ook dit niet. Ik kan niet voor jou bepalen of het goed geweest is. Voor nu het allemaal nog zo vers. Wat je ook mankeert hoe en wat niks kan de toekomst voor jou verder voorspellen en snap ook aan de andere kant dat je nu zo iets hebt van. Hoe lang moet ik door gaan of kan ik nu beter stoppen. Verstand en gevoel zijn twee dingen. Meestal zeg ik volg je gevoel en eigenlijk zeg ik het nu ook, volg je gevoel. dan is elke keuze die je uit eindelijk maakt de juiste. Als je toch nog voor een vierde wil gaan ondanks wat je verteld hebt, dan moet je dat doen. Of het lukt is een tweede maar dat snap je zelf ook. En daar bij een dikke knuffel want je verhaal is best pittig om mee te maken. en mee om te gaan.
Bedankt meiden, doet me goed om even de meningen van anderen op een rijtje te zien... Mijn man is lastig, ik neig namelijk naar niet meer... en hij wilde eerst heel graag wel, maar neigt nu ook steeds meer naar het is klaar, ook om mij uiteraard wil hij mij niet kwijt (zowel dat het gevaarlijk is voor mij als dat ik een psychisch wrak word)... Heb namelijk ook nog postnatale depressie gehad.. en begin mezelf nu een beetje terug te vinden... Maar ik weet niet of hij helemaal eerlijk is... Gewoon maar goed blijven praten denk ik maar dit helpt wel jullie reacties!! Al is het maar om mijn gedachten te ordenen
mijn eerste reactie, met 3 gezonde kinderen en zo'n medische historie en groot risico op echt catastrofale gevolgen.... count your blessings en wat je zegt, ga genieten van alles wat je wel hebt nu je zo gezond bent gelukkig!
Hier is het zo Zoon 2009 miskraam 2009 dochter 2010 miskraam 2013 en dochter 2013 Bij de eerste al ssa antistof positief wat inhoud dat de kleine een hartblokkade kan krijgen terwijl het nog in de buik zit, elke dag medicatie ivm chronische ziekten die heb, en ik had vanaf 28 weken last van cholestase, ben spontaan bevallen bij 36 weken Bij de tweede het zelfde verhaal, bij haar ging alleen het alleen niet zo goed dat ze besloten met 36.1 mij in te leiden ( na het weekend) maar in het weekend is ze spontaan al geboren Bij de derde ook weer het zelfde verhaal,ssa antistof positief, ,medicatie en cholestase, de artsen dachten dat ook deze keer alles spontaan zou gebeuren maar dit keer bleef het kindje zitten tot 37 weken, toen zei de gyn dat ze gehoopt dat dat ook nu het kindje met 36 weken geboren zou worden, maar dat ik genoeg ontsluiting had voor vliezen breken en ze dit graag wou doen voor het in gang brengen van de bevalling omdat ze het risico niet wou lopen voor zowel mij als het kindje, bij 37 weken precies is dus de derde geboren ( het ssa gebeuren word trouwens tussen de 18 en 28 weken elke week goed gecontroleerd, het is drie keer over niet gebeurd en nooit bAng voor geweest, bij een eventuele vierde zouden we ons wederom daar geen zorgen om maken ) Wij Willen dus wel graag vierde, maar nu nog even niet, zometeen gaat onze tweede ook naar school en dan hebben we even een beetje " rust" met " maar 1 kind in huis, ( en misschien genieten we wel zo erg dat we toch tegen die tijd gAan twijfelen over een vierde ) Ik heb het geluk dat mijn man maar 20-28 uur werkt en die uren vaak in de avond of de nacht mAakt ( verpleegkundige wondzorg) waardoor hij overdag vaak thuis is en mocht er iets zijn tijdens zwangerschappen kan ik gewoon rust nemen en in bed liggen dus dat scheelt wel heel erg
Ik geef vrijwel nooit mijn advies in dit soort situaties omdat ik idd vind dat het heel persoonlijk is. Maar als ik jouw verhaal zo lees zou ik je willen adviseren om het bij de 3 kinderen te houden die je al hebt. Jullie zijn nu allemaal gezond en door voor een 4e kindje te kiezen ga je "bewust" risico's aan. Zoals je zelf ook al aan gaf, is dat iets wat je je gezin nog aan wilt doen? Soms moet je kiezen voor je gezin ipv je gevoel, dit omdat de risico's te groot zijn. Uiteindelijk kiezen jullie natuurlijk nog steeds zelf en doet ook mijn mening er natuurlijk totaal niet toe, maar dit is hoe ik het als buitenstaander zie.
Sorry, maar hier sluit ik me bij aan. Nog een zwangerschap lijkt me in jullie situatie niet wenselijk. Zeker niet naar jullie andere kinderen. Zij hebben recht op een gezonde mama, hebben jou nodig. Maar misschien heb ik makkelijk praten. Mijn kinderwens zal nooit zo groot zijn dat ik deze risico's zal nemen. Ik wens je veel sterkte met alles. Je hebt veel voor je kiezen gekregen.
Hier sluit ik me volledig mee aan. Al deze gebeurtenissen hebben ook een grote impact op je kinderen en dat wil je toch niet voor je kinderen. Een verdrietige moeder,een moeder met buikpijn,een moeder met bloedverlies en al die onzekerheid.Dit voelen kinderen haarfijn aan.Je wilt je kinderen toch een veilige thuisbasis geven en dan moet je ook je gezonde verstand blijven gebruiken. Op een gegeven moment is het toch ook een keertje klaar zou ik zeggen en wordt het tijd om te gaan kijken naar wat je hebt en niet continue te blijven hangen in wat je nog meer zou willen hebben maar wat niet meer kan of zeer onverantwoord is. Count your blessings. Klinkt misschien een beetje streng maar zo bedoel ik het niet maar ik kijk nu vooral naar het welzijn van je kinderen en wat dit allemaal met hun zal doen.
Dit dus! Moeilijk om een wens te laten gaan,maar je gezondheid en je 3 kinderen gaan echt voor. Sterkte met jullie beslissing
Pleegzorg doen we sowieso niet, mijn stiefzoontje is niet altijd bij ons en daar heeft onze oudste het al heel moeilijk mee... Dus pleegzorg lijkt me niet verstandig omdat we al vaak moeten wisselen van samenstelling, ook langdurige pleegzorg weet ik niet... Moet wel eerlijk zeggen dat we ons nog niet echt ingelezen hebben dus alleen een mening hebben gebaseerd op wat anderen ons verteld hebben... Adoptie zou voor in de toekomst misschien wel iets zijn... We hebben voor nu besloten dat het de komende jaren goed is zoals het is, we gaan nog met de gyn bespreken wat de opties voor anticonceptie zijn... En als die niet afdoende zijn de meer definitieve optie bespreken... De wens is er nog wel een klein beetje, maar ik denk dat die er altijd zal blijven bij mij hoeveel kinderen er ook zijn... Bedankt meiden voor jullie eerlijke reacties!