Hai, Wij hebben samen besloten dat ik ben gestopt met de pil, en dat we het de eerst komende tijd even met condoom doen. We zijn van plan in 2008 er echt voor te gaan. Nu ben ik helemaal gelukkig, maar bij vriendlief zijn er twijfels.. Mijn verlangen is zó sterk, maar hij gaat nadenken over dingen die er voor mij (nog) helemaal niet toe doen. In het begin dacht ik, is de stress gaat wel weg. Maar ik merk dat hij de laatste tijd steeds meer gaat twijfelen en zegt dat ie niet weet of ie het al wel wil.. Zijn grootste argument is dat hij denkt dat hij mijn toekomst afpakt, en niet weet of hij er wel 100% klaar voor is. Ik weet niet wat ik moet doen, ik wil hem absoluut niet dwingen.. Als hij het echt niet wil, dan doen we het niet.. En terwijl ik dit typ springen de tranen bij mij in de ogen want ik wil het zó graag Ik wil hem niet pushen en dingen opleggen die hij niet wil.. Maar als ik besluit er een goed gesprek over te willen voeren dan komt er alleen maar uit "ik wil ons kleine kindje zo graag".. en dan huil ik.. Iemand een goede tip over hoe ik dit aan kan/moet pakken? Alvast heel erg bedankt.. xx
Dag Lievelief, wat een ontzettend vervelende situatie. Ik vind het heel goed dat je ondanks je eigen verlangen toch schrijft dat jullie het niet moeten doen als hij het niet wil. Dit is echt zo'n beslissing met zulke grote gevolgen dat je er allebei 100% achter moet staan. Het enige wat ik je kan aanraden is niet te stoppen met het condoom tot jullie er echt allebei helemaal voor willen gaan. En je weet pas of hij dat wil als je hem helemaal zelf tot dat besluit laat komen. Dus geen druk uitoefenen of hem overhalen. Stel je voor dat jullie een kindje krijgen en hij er vroeg of laat toch spijt van krijgt, dat wil je je kindje toch niet aandoen? Die gun je ouders die gelukkig zijn met elkaar en met hun kleine! Het klinkt waarschijnlijk stom want jij hebt nu echt een groot verlangen, maar je bent nog heel jong en jullie krijgen vast een heel lief kindje samen, maar misschien nu nog niet. Om de druk er wat van af te halen en je vriend te laten zien hoe belangrijk jij het vind dat jullie hier samen voor kiezen kun je misschien zelfs weer aan de pil gaan tot hij ook echt voelt dat hij er klaar voor is. Daarmee laat je zien dat jij zijn twijfels serieus neemt. Even afstand nemen en als de emoties wat minder de boventoon voeren samen praten over alle verlangens en angsten en twijfels. Maar wat je ook doet: probeer alsjeblieft niet zwanger te worden tegen de zin van je vriend in. Daar maak je de situatie alleen maar moelijker mee. Beter over een jaar ofzo samen genieten van een zwangerschap en een kindje, dan nu zwanger worden terwijl er dubbele gevoelens zijn. Ik hoop dat je er samen met je vriend uit komt. Liefs, Chantico
Hey chantico, heel erg bedankt voor je reactie, en ik ben het echt helemaal met je eens.. Ik heb ook al tegen hem gezegd (gisteren om precies te zijn) dat ik liever weer aan de pil ga als hij het écht nog niet wil.. Ik wil niet perongeluk zwanger raken en hem zo voor het blok zetten, daarvoor hou ik veel te veel van hem. Maar toch knaagt het verlangen zo.. dat ik mezelf af en toe moet toespreken om niet te 'zeuren' Liefs
Hoi Lievelief, ik ben heel blij met je berichtje, ik was echt een beetje bang dat je misschien te erg zou willen. Fijn om te lezen dat je zo veel van hem houdt dat je het beste voor jullie allebei wilt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je een neiging hebt om te 'zeuren'. Het is ook zoiets bijzonders: samen proberen een kindje te maken. Toen ik besloten had dat ik er klaar voor was (en mijn vriend dat ook had besloten natuurlijk) en ik stopte met de pil merkte ik pas wat een grote rol dat ging spelen in mijn gedachten. Ik wil er ook steeds opmerkingen over maken, terwijl ik weet dat mijn vriend dat op den duur vervelend begint te vinden. Maar het komt van zo diep! Bezig zijn met zwanger worden is voor vrouwen waarschijnlijk ook een heel andere ervaring dan voor mannen. Het is ons lichaam dat vanalles doet en door allerlei hormonen geregeerd wordt. Voor een man is dat toch anders, die beleeft het meer op afstand ofzo. Nou ja, hoe dan ook: het blijft een lastige situatie voor je. Maar nu ik je antwoord heb gelezen weet ik zeker dat jij en je vriend hier samen uit gaan komen, vroeg of laat! Liefs, Chantico
Hey lievelief Kan je wel heel erg goed begrijpen. Had namelijk ook al 2 jaar geleden het liefst aan kinderen begonnen en mijn vriend wou dat ook. Maar tog zat het bij hem op de een of andere manier nog niet helemaal lekker (achteraf gezien ook maar goed). Want hij had namelijk heel goed door dat ik het te veel om heen zag dat iedereen maar zwanger werdt en dat het bij mij toen ook begon te prikkelen terwijl ik er zelf eigenlijk nog niet helemaal aan toe was. Hij is 6 jaar ouder dan ik en vond dat ik toch nog maar wat meer van me leven zonder kindje moest genieten, met uitgaan en leuke dingen doen enzo. Want nu kan het nog allemaal makkelijk financieel en zonder zorgen de deur dicht trekken niemand die je tegen houdt. Nu staan we allebei echt 100% achter ons besluit, maar ben echt blij dat ik toch nog even gewacht heb. Dus denk er aub echt goed over na des te zekerder ben je er straks over en dan is het veel leuker om echt samen zwanger te worden! En er samen goed over praten dan kom je er wel uit! Succes! x
Als je vriend het nog niet wil, dan houdt het helaas (nog even) op. Deze stap neem je alleen als je daar samen voor 100% achter staat, zo simpel is dat.
Allereerst vind ik het knap van je dat je er hier over komt praten, dan zit je er tenminste niet alleen over te tobben. Ik denk ook dat je er samen voor honderd procent achter moet staan. Bij ons was de situatie omgekeerd, twee jaar geleden wou mijn vriend al heel graag. En ik wilde wel maar niet op dat moment. Nu ben ik er ook aan toe en kunnne we er samen van genieten en dromen dat we straks een gezinnetje zijn, en dat is veel beter. Het is natuurlijk ook een enorme stap die je leven totaal veranderd. En daar moet je wel echt samen voor willen gaan. Ik wens je heel veel sterkte en als ik jou berichtjes zo lees komen jullie er samen best uit... Liefs
Lievelief, ik zie in je berichtjes dat je veel van je vriend houd. Fijn! Goed ook dat je rekening met hem wil houden in zijn twijfel, hoe graag jij ook wil. Het is wel zou dat mannen over 't algemeen langer twijfelen dan vrouwen, 't vaderschap tevoren toch minder zien zitten dan vrouwen 't moederschap. Misschien is het een beslissing waar hij toch nog even wat naar toe moet groeien. En dat hoeft op zich niet lan te duren. Zeg hem dat je hem die tijd wil geven en dat hij beslist wanneer jullie stoppen met gebruik van condooms. Verder is het gewoon echt even slikken voor jou meid, maar ik denk dat jullie je hier wel doorheen slaan.
Bedankt voor de lieve reacties.. Ik wacht geduldig (met een heel klein beetje ongeduld ) af.. Ben het helemaal met alle berichtjes eens, maar het is soms zo moeilijk! Vooral in de sinterklaas periode met al die heerlijke blije kindjes en cadeautjes.. Dan kun je toch haast niet meer wachten!
Hey Lievelief, Hier nog iemand met hetzelfde verlangen als jij. Ook ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben en moest het van mij afhangen waren wij al lang bezig voor een kleintje...maar het lot besliste nu eenmaal anders. Mijn vriend wil dolgraag kinderen maar nu nog niet, daarom respecteer ik zijn keuze en we hebben besloten dat we er pas ten vroegste aan zullen beginnen in september 2009. Nog een lange tijd, maar gelukkig vliegt de tijd voorbij. Ik hoop dat jij en je vriend er samen uit zullen geraken, geef hem de tijd die hij nodig heeft. En wacht (on)geduldig af. Nog veel succes! Groetjes Stephanie
Inderdaad is het niet leuk, maar misschien wel beter dat jullie nog even wachten dan. Het mooist is toch als je het sámen graag wilt. Toch zou ik persoonlijk niet meer aan de pil beginnen. Je leest vaak dat het wel een tijdje kan duren voordat je lichaam 'ontpild' is. In de tijd dat je een condoom gebruikt ben je tóch beschermd, terwijl je lichaam al mooi aan het ontpillen is. Mocht je vriend er over een half jaartje of over een jaar wél opeens aantoe zijn, dan kun je metéén beginnen met 'proberen', en hoef je niet eerst te wachten op het feit dat je lichaam er misschien nog niet aan toe is. Zo kun je nu tegelijkertijd wachten op je vriend, en straks je lichaam er alvast 'klaar' voor hebben. 8) Intussen kunnen jullie nog allerlei gezellige dingen samen doen, want eerlijk is eerlijk: met een baby wordt dat wel wat anders. Hoewel ik zelf ook nog geen 20 was, voordat ik m'n eerste kreeg hoor, en ik heb er NOOIT spijt van gehad. 8)
he lievelief, Sterkte, is een lastig probleem. Ik zou me niets aantrekken van je leeftijd. Zegt niets over je verlangens. Ik had hetzelfde. Heb anderhalf jaar gewacht voordat mijn vriend het wilde. en ik ben niet zwanger. Alles bijelkaar 2 jaar later. Ik vond dat heel lastig. Dus ik kan me voor stellen hoe het voor jou is. Mij werd gezegd dat je eerst moet trouwen en dat je je vriend een ultimatum voor je kinderwens moet stellen. Ik weet niet of jij hier iets aan hebt. Vanuit mij zelf zou ik zeggen. Denk ook een beetje aan jezelf. Maar doe niets waar je later spijt van kan krijgen. Een kind is natuurlijk beteraf als je een beetje financiele zekerheid hebt. maar ik ken jou helemaal niet en ook je vriend niet en ik weet niet hoe jullie het samen hebben of hoe oud hij is enz enz. Dus kan ik er verder niet veel van zeggen. Al begrijp ik je wel. Heel veel sterkte dus, ik hoop dat hij snel over de brug is. Liefs Elba
he lievelief, Sterkte, is een lastig probleem. Ik zou me niets aantrekken van je leeftijd. Zegt niets over je verlangens. Ik had hetzelfde. Heb anderhalf jaar gewacht voordat mijn vriend het wilde. en ik ben niet zwanger. Alles bijelkaar 2 jaar later. Ik vond dat heel lastig. Dus ik kan me voor stellen hoe het voor jou is. Mij werd gezegd dat je eerst moet trouwen en dat je je vriend een ultimatum voor je kinderwens moet stellen. Ik weet niet of jij hier iets aan hebt. Vanuit mij zelf zou ik zeggen. Denk ook een beetje aan jezelf. Maar doe niets waar je later spijt van kan krijgen. Een kind is natuurlijk beteraf als je een beetje financiele zekerheid hebt. maar ik ken jou helemaal niet en ook je vriend niet en ik weet niet hoe jullie het samen hebben of hoe oud hij is enz enz. Dus kan ik er verder niet veel van zeggen. Al begrijp ik je wel. Heel veel sterkte dus, ik hoop dat hij snel over de brug is. Liefs Elba
hallo lievelief, Ik zit in het precies zelfde schuitje, ook zelfde leeftijd.. Ik ben dan 4 maanden geleden zwanger geweest en helaas is dat mis gegaan. vanaf dat moment draait mijn leven ook alleen maar over : ik wil een kindje! Mijn vriend heeft mij enorm geholpen .. hij vind mij nu op dit moment niet sterk genoeg ! Terwijl ik zoiets heb hey ik kan het wel weer ik ben er klaar voor.. Maar heel erg stiekem als ik het echt stiekem klein beetje moet toegeven.. kan het gewoon nog niet ! hoe graaaaaaaaaaag ik het ook wil.. die tranen die ken ik dagen lang gingen die over mijn wangen.. Ik snap je situatie heeel erg goed, heb er nu ook dagelijks mee te maken, ben ook weer deze maand begonnen met me pil.. IK heb er nu even rust mee ! Maar natuurlijk elke maand hoop ik dat ik LEKKER NIET ongesteld word! Ik wens je heel erg veel succes, Veel liefs Kim
Tja, ik ben dan ietsiepietsie ouder dan jij, maar ook ik heb een soortgelijk probleem gehad: mijn lief vond dat hij te oud was/is. Nou komt daar nog bij, dat ik niet zo lang meer heb om zwanger te worden, dus dat maakt het ook moeilijk. Ik heb mijn lief 3,5 jaar geleden ontmoet en heb 2,5 jaar met hem gepraat over een kindje. In die 2,5 jaar kon ik ook geen babytje of jong kind zien! Ik ben dol op de dierentuin, maar "dat was niet leuk zonder kind" enzovoort. Ik weet, dat is heel erg frustrerend, maar ik denk toch dat je geduld moet hebben, Lievelief (hoe moeilijk dat ook is)! Je bent nog jong en je kunt veel beter een gezonde beslissing nemen waar jullie beide volledig voor kunnen gaan. Je zou toch ook niet willen dat het uit gaat tussen jullie? Lijkt me niet als ik je zo lees. Je bent echt heel erg verliefd! Zonde om dat op het spel te zetten. Enneh, wat betreft de pil. Niet doen, je kunt beter condooms gebruiken, zodat je lichaam vast kan "ont-pillen". Succes!
Hoi.. Nou.. gisteravond is zijn bom gebarsten denk ik :S Hij begon er zelf over.. dus ik schrok best wel eventjes maar dacht: even kijken waar dit heen gaat. We hadden het over het financiele plaatje en ik vertelde hem dat ik vind dat we een veel te duur huis hebben en dat dit ook anders zou kunnen. Zegt meneer ineens dat hij niet kan geloven dat ik 'luxe' op zou geven voor een kindje.. en dat raakte mij heel hard.. Ik moest huilen, huilen.. en het enige wat hij zei was "Hou eens op met huilen, dat is een teken van zwakte!" en kort daarna "Zie je nou wel dat je helemaal niet klaar bent voor een kindje, je bent veel te zwak" :S Ik stond even perplex van deze zinnen.. En toen kwam hij met de keuze die ik moest maken: 1. Bij hem blijven en 3 tot 4 (kan ook 5..) jaar wachten totdat hij vind dat het kan 2. Bij hem weggaan Dus ik vroeg of er ook misschien nog een keuze bij zat die 'mij' iets tegemoet zou komen, die ook een beetje om mijn belang draaide.. Maar nee dit was niet het geval, het ging erom dat hij gelukkig was. Dus ik vroeg "Maakt een kindje van ons tweetjes jou dan niet gelukkig?" En z'n antwoord was: "Wat zullen anderen wel niet zeggen" ... Nouja ik zei.. ik wil best wachten, maar 3 tot 5 jaar lukt me niet.. Ik cijfer mezelf nu al een behoorlijke poos weg, ik wordt verdrietiger en verdrietiger, ik kan niet meer zo lang wachten.. Nou zei meneer "dan is de keus toch gemaakt? Ik ben in slaap gevallen en 's ochtends doet ie net of er niets aan de hand is.. Wil me een kus geven voor 'ie weggaat en vertelde doodleuk dat 'ie sinterklaas gaat spelen voor de buurkinderen :S Ik zit er helemaal doorheen.. Ik heb altijd al mn keuzes voor hem gemaakt, dit dure huis (wat meneer graag wilde..) hier in de omgeving gaan wonen, de abortus in het verleden (omdat ik hém niet op wou zadelen met iets wat ie niet wilde..) maar nooit wordt er aan mijn belang gedacht En dan krijg ik ineens deze absurde keuze die voor me gemaakt is, maar die ik helemaal niet wil maken!
Lievelief! Wat is er gebeurd? Wat een verhaal weer. Je hebt inderdaad al heel veel voor deze relatie over gehad; neemt hij dat voor lief? Volgens mij is hij gewoon heel erg bang voor een kleintje. Dat is overigens niet raar is voor een jongere man, want die zijn veel vaker bang om hun "wilde haren" te verliezen. Zet daar een lievelief naast die op jonge leeftijd een kleintje wil en dan barst de bom. Hoewel de keuzes van je vriend inderdaad heel hard klinken, zijn het wel de enige keuzes die je hebt op dit moment als je voor jezelf zou kiezen. Wat als hij toe zou geven om toch nu te beginnen met klussen, dan zul je je altijd afvragen of hij het wel echt wilde........ Moeilijk hoor, maar ik denk dat je in dit geval toch echt een beetje meer aan jezelf moet denken, en een analyse maken van je relatie. Pas daarna kun je beslissen want daar is deze stap veel te belangrijk voor. Heel veel sterkte!
Hoi, ja dat klopt helemaal wat je zegt.. En gisteravond hebben we veel gepraat, maar zonder duidelijke uitkomst, hij weet het allemaal echt niet.. Het rare is, hij is hartstikke volwassen, we gaan echt nooit meer stappen (natuurlijk wel gezellig wat drinken enz maar het échte stappen niet, heeft ie nooit echt gedaan ook vanwege zn sport/carriere). Dus dat is het hem niet echt, wilde haren heeft ie nooit echt gehad eigenlijk :S .. Hij is zó ontzettend bang voor de reacties van anderen.. Altijd als ik een keuze maak bijvoorbeeld zegt hij "Vraag eerst maar aan anderen wat zij ervan vinden/zouden doen" en daar kan ik zo gefrustreerd om raken, Wat interesseert mij die mening van anderen nou? In dit geval lijkt meneer sprekend op zn moeder, die ook altijd mooie boel speelt voor de buitenwereld en niemand mag zien dat ook daar binnenshuis zich wat mindere dingen afspelen.. Maargoed daar hebben we het nu niet over Het is gewoon zo rot om steeds maar alles voor iemand te moeten doen, op te geven
Mijn vriend heeft dat ook! Een tip, heb gister op rtl 5 de film met hem gekeken nine month's.. Hij vond het geweldig, en zag dingen ( paar dingetjes) van zichzelf terug, Hij geeft mij nu gelijk! EINDELIJK
Jeetje lastig pakket. Ik heb jaren terug ook in zo'n pakket gezeten en zit er nu ook nog een beetje in. Toen ik mijn vriend leerde kennen wist ik al dat ik kinderen wilde. Ik had toen net een relatie van 3,5 jaar achter de rug en had geen zin in een lange relatie met iemand die niet in mijn belangrijkste wens mee wilde gaan. Dus ik heb hem vij snel gevraagd hoe hij tegenover kinderen staat. Ik heb hem mijn deadline toen al gegeven. Ik wil kinderen voor mijn 30-ste. We zijn na een jaar gaan samen wonen en hebben eerst allebei onze studie afgerond. Bij mij is het steeds meer gaan kriebelen. Maar hij had geen goede baan dus na afronden van mijn studie ben ik eerst gaan werken. Nu 2.5 jaar later. heeft hij een vast contract zijn we getrouwd en hebben we een huisje gekocht waar we genoeg ruimte hebben voor een kindje. alleen nu ben ik aan het job hoppen en is er dus twijvel over financien als ik zwanger raak. Ik heb mijn man aangegeven dat er altijd wel wat is om over te piekeren en dat we nu beter voorbereid zijn dan ooit. In januari gaan we de eerste ronde in. voor mij na 9 jaar wachten. mijn geduld is nu wel op, maar ik ben blij dat ik nog even gewacht heb, omdat we er nu denk ik allebij wel klaar voor zijn. Ik heb gelukkig wel goed kunnen genieten in mijn wacht periode en die tijd gebruikt om veel te bereiken. Ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt. Jij zult inderdaad een (moeilijke) keus moeten maken. Wat zou voor jou je deadline zijn en hoe zou je je tijd tot die deadline anders willen vullen als je niet met kinderen bezig bent? Heb je het gevoel dat je vriend er over een paar jaar wel echt aan toe zal zijn? Wil je je relatie opgeven voor een kinderwens? Heel veel succes met je dilemma's. wat je ook kiest, zorg dat jij je 100% achter je beslissing staat