Nee dat is ook zo, daar heb je gelijk in. Maar dat is wat ik in mijn omgeving zie iig niet. Dat vind ik jammer. En ik ken ook voorbeelden van vrouwen die maar bij hun partner blijven, omdat ze ook niet weten wat ze moeten doen en waar ze naar toe moeten als de relatie over en uit is. Want dan moeten ze de bijstand in en dat willen ze niet. En werken is dan ook geen optie want de kinderopvang is te duur. Ofwel: heel veel beren op de weg zien, terwijl er best mogelijkheden moeten zijn.
Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn natuurlijk absoluut goede redenen om te gaan scheiden. Maar ik vind dat het wel heel vaak gebeurd....als ik in een kleuterklas kijk hoeveel kinderen met gescheiden ouders er zijn. En ik denk dat wanneer je beiden voor jezelf kunt zorgen (inde zin van onderhouden) dat de stap kleiner wordt als je samen tegen dingen aanloopt. Als dat niet het geval is zoals bij ons wordt je gedwongen om er harder en langer voor te vechten. Maar wat de andere dames ook over de keerzijde van de medaille zeggen daar ben ik het wel mee eens. Het biedt ook voordelen/oplossingen
Daar geloof ik niet zo in. Ik denk dat het "gemak" waarmee wordt gescheiden eerder afhankelijk is van de eigen verwachtingen van het huwelijk/de relatie dan van of je beide werkt of niet. Ikzelf zou redelijk rond kunnen komen in mijn eentje denk ik, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt bij mijn vriend weg te gaan. Zelfs als hij vreemd zou gaan, of wat dan ook. En nee, wij hebben niet altijd de ideale relatie. Het is soms meer broer/zus dan echte passievolle liefde. Ik zie hier op het forum stellen voor minder uit elkaar gaan, en in dat geval is de vrouw vaak wel afhankelijk van de man. De enige stellen die ik ken die uit elkaar zijn zijn juist tbm's en werkende partners. Geeft dat aan dat juist zij eerder uit elkaar gaan? Nee, ook niet. Dat is natuurlijk toeval.
Toch klopt niet wat je zegt, want de statistieken geven duidelijk aan dat gescheiden vrouwen meestal niet rond kunnen komen. Als het om financiën gaat, kunnen de meeste vrouwen nog steeds beter wel bij hun man blijven. Ik denk dat alleen vrouwen met een goede fulltime baan (die goed betaalt dus) makkelijk weg kunnen. (Even koophuis en schulden e.d. buiten beschouwing gelaten.)
Wij verdienden eerst ongeveer hetzelfde (hadden ook dezelfde soort loopbaan, academisch). We zijn allebei 1 dag thuis en werken 36 uur in 4 dagen. Pittig maar ik zou niet anders willen. Mijn man is overgegaan naar bedrijfsleven/industrie. Nu verdient hij 20% meer dan toen, dat scheelt vooral in hoe sne/veel we kunnen sparen. Onze lasten zijn wat omlaag gegaan qua opvang omdat de oudste 4 werd. Ik zou het op mezelf qua inkomen wel redden, maar niet makkelijk, ook al verdien ik bovenmodaal. Maar ja, het is ook niet makkelijk om de lasten helemaal in te schatten als je al lange tijd gewend bent alles te delen. Ben dan ook niet van plan om ooit te scheiden. Maar weet je? Ik werk niet primair voor het geld. Ik begon deze loopbaan al een tijd voor we kinderen kregen. Waarom zou ik niet net als mijn man een carriere kunnen opbouwen? Gek genoeg wordt aan een/mijn man nooit gevraagd: "dan ga je nu zeker minder werken, omdat je kinderen hebt?" Wel aan mij. Zeker nu we er een derde bijkrijgen "Dan wil je zeker niet verder met wat je nu doet". Eh... Waarom niet? Kind vervangt ambitie? Onze jongste gaat door een constructie waarin ik 1 korte dag en 1 heeel lange dag werk maar 2,5 dag naar kdv en de oudste hoeft maar 2 middagen naar de BSO. We hebben een wat soberder sociaal leven nu in de tropenjaren, omdat alle tijd die we niet werken, in de eerste plaats 'family time' is.
Ben wel benieuwd hoe dit er praktisch uitziet! Ik heb ook een beroep in de wetenschap en werk ook 36 uur, maar bij mij is het meer 4*8 uur en 4 uur in de avonduren.
Hee, wat leuk We hebben op maandag voorschoolse opvang voor de oudste, en de jongste kan ook al vanaf 7:30 gebracht. Ik werk dan thuis, mijn man brengt. Ze gaan om 7:15 dan al weg. We hebben nogal ochtendkinderen, die zijn dal allang op. Ik werk dan van 7:30 tot 12:30. Dan moet ik de jongste halen (13:00 uiterlijk). Ik heb dan 5 uur gewerkt. Op dinsdag is mijn man thuis, ik vertrek dan vroeg en kan om 8 uur beginnen, en werk dan tot 19:00. De andere dagen werk ik van 8:30 tot 17:30, en dan inderdaad dus nog wat avonduurtjes waar het gaat. Ik vind het wel zwaar zo. Het ging er ons vooral om dat de oudste niet 3 dagen naar de BSO hoefde, want die schooldagen zijn echt lang voor haar. We overwegen nu (nu ik zwanger ben zeker) om te kijken of de maandag flexibel kan, dat ik haar om 15:00 mag halen, zodat het samenvalt met de schooltijd. Het werk is ook flexibel wel, ik zit in een theoretische hoek van geesteswetenschappen en sta dus niet op een lab, heb niet meer nodig dan wakkere hersenen (dat is wel lastig af en toe ) en mijn laptop en wat literatuur. (en buiten zwangerschappen om VEEL koffie). Op papier werk ik 32 uur nu, maar ik kom in de praktijk op 36 als ik mijn werk echt een beetje af wil krijgen. En alsnog heb ik het idee veel achter de feiten aan te rennen. Onderwijs neemt veel tijd in beslag.
@evenstar: aha. Maar jij hebt ochtendkinderen... Die van mij (vooral de oudste) staan wel graag vroeg op, maar ikzelf ben niet vooruit te branden 's ochtends. Ik ga meestal rond 8-8.30 (of later :-$) de deur uit. Ik werk wel altijd in de trein, en dat is een half uur. Ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht om 's avonds langer door te gaan. Ik doe het wel eens, maar dan meer omdat ik even door moet. Ik wil ook graag thuis zijn met het eten (al red ik dat vaak niet doordat ik een uur reistijd heb). Maar ik zou dat ook wel kunnen overwegen, inderdaad. Ik heb ook geen vaste thuiswerkdag. Dat is echt afhankelijk van afspraken of onderwijs. Ik wil graag op vrijdag thuis zijn, maar dan is mijn vriend ook thuis, dus het is geen halszaak. Daarnaast hebben we op het werk (vanwege een verhuizing) een tekort aan zalen, en kan niet gegarandeerd worden dat je bepaalde thuiswerkdagen hebt. Ik werk overigens sinds iets meer dan een half jaar officieel 36 uur. Daarvoor werkte ik ook 32 uur, maar mijn ervaring was inderdaad dat ik eigenlijk 36 uur werkte en er niet voor betaald kreeg. Ik zit in de sociale wetenschappen, ook geen lab, maar wel 60% onderwijs (al doe ik steeds meer management - gelukkig!). Ik merk wel dat als je aan het begin van je wetenschappelijke carriere staat er veel van je verwacht wordt, qua beursaanvragen, publicatiedruk etc. (Zie bijvoorbeeld dit leuke rijtje: Self-Sabotage in the Academic Career - Manage Your Career - The Chronicle of Higher Education.) Dat zorgt er bij mij wel voor dat ik denk dat ik het allemaal nog niet goed doe. Gelukkig ben ik ook erg nuchter (ze maken mij de pis niet zo snel lauw) en wil ik ook graag die werkende moeder in de wetenschap zijn die het wel redt.
Op zich had ik wel structuur hoor, dat heb ik zelf erg nodig en mijn zoon met add ook maar op de 1 of andere manier moest je toch telkens weer rekening houden met het halen van school enz waardoor ik veel in korte tijd deed. Misschien is het nu ook wel makkelijker omdat ik beide kids op school heb. Ik zie mijn werk ook echt als ontspanning, ik zou nu ook niets meer thuis te doen hebben aangezien beide kids op school zitten. Ik heb van mijn moeder altijd het voorbeeld gehad dat je heel goed een gezin kan hebben en kan werken. Ik heb hierbij het geluk dat ik zelf mijn uren kan indelen dus altijd thuis ben als de kids vrij zijn. Dat heeft niets met mijn relatie met mijn man te maken, ons vertrouwen in onze relatie is zeer groot. Ik denk dat ieder gezin doet waar hij/zij zich het beste bij voelt en wat voor hun het beste is om financieel rond te komen.
Punt is hier ook wel dat mijn man nu zo goed alles heeft opgebouwd dat het lastig is om dit om te gooien. Natuurlijk wil ik wel weer wat gaan doen in de toekomst, alleen als ik nu zou gaan werken zou het organisatorisch heel lastig worden en bovendien zullen we er financieel op achteruit gaan wanneer hij minder zal werken omdat ik zou gaan werken (hij verdient nou eenmaal veel meer als wat ik zou verdienen). Dat zou dan namelijk wel moeten want ik zou dan niet van plan zijn om het halen en brengen, huishouden en boodschappen etc allemaal op mijn schouders te nemen. Met de werktijden zoals mijn man die nu heeft gaat het hem namelijk niet lukken om mij hierin te ondersteunen.
Met vertrouwen in relatie bedoelde ik duidelijk dat mijn man het een gebrak van vertrouwen zou zien als ik enkel en alleen zou gaan werken omdat hij misschien wel eens zou kunnen willen scheiden. Ik neem aan dat dat nl boor jou niet de enige reden is dat je werkt? Ik dacht dat ik dat duidelijk omschreven had.
Ik werk zodat ik niet financieel afhankelijk hoef te zijn van mijn man, omdat ik werken als ontspanning zie en als ontwikkeling van mijzelf. Mijn man weet dit en heeft er respect voor, want ook hij vind het belangrijk dat ik mijzelf financieel kan redden als er iets gebeurd. En dat hoeft niet perse scheiden te zijn. Tuurlijk kan ik mijn baan kwijt raken, maar ik heb dan geen gat in mijn cv. Toen ik een jaar thuis was en daarna weer ging solliciteren werd er al moeilijk gedaan over een gat van 1 jaar!
Op het moment dat ik mijn man tegen kwam, was hij een verrijking of aanvulling op mijn leven. Dat is juist de reden dat ik met hem getrouwd ben
Logisch, ik denk dat niemand hun partner in het begin als een verarming ziet Maar in veel gevallen komt er toch een moment dat je relatie niet meer als vanzelf gaat en dat je er moeite in moet gaan steken. En dat willen veel mensen niet meer, lijkt het wel
ik wel en dat is dus precies wat ik met mijn gedachte bedoelde met dat het nu makkelijker is om te scheiden als beiden zelfstandig zijn.....ik zie echt mensen heel snel scheiden.
Ik vind het wel vreemd dat ik van veel mensen lees dat ze denken dat je na een scheiding als thuisblijfmoeder meteen in de bijstand beland? Ik begrijp dat er bij een scheiding meer bij komt kijken (huis, restschuld enz) dan als je al alleenstaand was, maar dan nog. Mijn ervaring is dat als je je actief inzet en enthousiast bent je altijd wel aan werk komt binnen niet al te lange tijd (misschien niet de perfecte baan, maar het betaalt). Betaalbare woning zoeken, niet te duur inrichten, zuinige auto, goedkope tv / smartphone abonnementen / verzekeringen, aanbiedingen kopen met boodschappen, niet elke maand nieuwe kleding, babyuitzet marktplaats enz. Op die manier kom ik alleenstaand + 1 kind echt prima rond! Ik hou elke maand geld over op een modaal salaris (32 u), en ik betaal alles zelf, incl kinderopvang. Ik voel me totaal niet beperkt en kan alles kopen/doen wat ik wens. Heb een fijn appartement, doe genoeg leuke dingen, ga op vakantie, heb een grote buffer spaargeld. Prima redzaam hoor, als ik volgend jaar promotie krijg ook zelfs met 3,5 dag werken als ik dat zou willen.